gedachte-experiment

Ik luister geen radio en kijk geen televisie, toch lukt het mij maar niet om in een gevorderde staat van wereldvreemheid te geraken. Ik weet wie Nick en Simon zijn, dat Frans Bauer vaak Chinees bestelt (of was dat René Froger?) en dat Britney weer in de lift zit. Hoe sijpelt die kennis toch binnen en waarom onthoud ik dat ook nog? Een mysterie.
Laatst hoorde ik via een of ander mysterieus kanaal de nieuwste hit van Beyoncé, If I Were A Boy. Natuurlijk weet ik ook wie Beyoncé is, dat ze vroeger in Destiny’s Child zat, dat ze naast artieste ook mode-ontwerper is. In haar liedje, een aanklacht tegen een ontrouw vriendje, bedenkt Beyons wat zij allemaal zou doen als ze een jongen was.
Ze zou ’s ochtends uit bed rollen en aantrekken wat ze maar wilde. Dan bier zuipen met de vrienden en achter de meisjes aanzitten. Ze zou de telefoon niet opnemen, zichzelf op de eerste plaats zetten en nog zowat van die dingen.
Dat zal aankomen bij de heren.
Afijn, ik vroeg me af wat als ik een jongen was. Dat doe je toch, hoe onafhankelijk en sterk je ook bent, de dingen op jezelf betrekken. Ik kwam niet ver. Mijn broeken zouden minder ruim zijn en mijn vesten minder krap.

Gouden jaren

Vroeger was ik me een dichter
Dat ging van PATS PATS PATS!
Elk woord was raak!

Bundels van anderen had ik niet
Als ik er al eens een kreeg bladerde ik het door
Las zo hier en daar een regel
En wist genoeg

Laa maar, zei ik dan
Mijn boodschappenlijstjes zijn beter

Want je kunt wel altijd aardig en beleefd zijn
Maar voor je het weet heb je je hele keet vol papier.

ain metoalen pédaalemmer

Mevrouw Westerveld uit Ten Boer gaat verhuizen. Naar het bejaardenhuis. Ze kan niet de hele boudel metnemen. Zij biedt aan op de ethermarkt van radio Noord: een doos kerstversiersels in allerlei kleuren: rood, cognac, etcetera.
Zij wil er voor terughebben: ain metoalen pédaalemmer. Die moet ze hebben van het bejaardenhuis. Ze weet ook niet waarom, zal wel gemakkelijk schoon te maken zijn, metoal. Maar drai pakk'n kovvie mag ook.
Ze heeft ook nog een gehoakte sprei in de aanbieding. Daar vraagt ze slechts één pak kovvie voor.

Beluister het fragment (mevrouw Westerveld komt erin op 34'20).

Het boek van vannacht: een biografie

De laatste jaren van haar leven kwam Grace Kelly nauwelijks nog van haar kamer. Dagenlang lag ze in bed met haar hoofd onder de dekens. Het enige wat ze deed als ze opstond was met de groothertogelijke blokkendoos gigantische bouwwerken bouwen waar het personeel als het al binnen mocht komen over struikelde.
Als iemand haar probeerde te overreden zich aan te kleden en weer deel te nemen aan het monegaskische leven sloeg ze met haar vuist op de matras en schreeuwde: "Ik heb niet gekozen voor al die gala's en banketten. Het enige wat ik wou was heel veel goede seks. Is dat te veel gevraagd??!!!"
Deze informatie werpt een heel ander licht op haar tragische dood, vind je niet?

Afkickdromen

Dromen ex-rokers van tabak? Ex-drinkers van alcohol?
Sinds ik ben gestopt met lezen droom ik van boeken. Rustige, melancholieke dromen. Lezen, das war einmal. Nu moet er geleefd worden.
Vannacht was het niet melancholiek, maar doldwaas. Mijn vader, de nietlezer bij uitstek, had weet ik veel waar allemaal interessante boeken opgediept. Een groot fotoboek van Plato en Socrates (wat zou dat wel niet waard zijn?), De Naam van de roos gedrukt met onzichtbare inkt, en, dat boek trok het meest mijn aandacht Gesprekken met Primo Levi.
Op de voorkant een korrelige zwartwitfoto van Levi, zoals je het verwacht. De achterkant was echter vreemd. Degene die de gesprekken voerde bleek een beroemde skater te zijn in de VS. De flaptekst was geheel gewijd aan de ongewone combinatie van de fascinatie voor Primo Levi en de passie voor het skaten in één persoon.
Ik vloeken natuurlijk, want ook in mijn dromen heb ik niet altijd evenveel geduld met de mensen.
Toen zag ik dat er uit de rug een kettinkje hing met daaraan iets wat leek op een mini-mini-floppydisk. Waar kan dat nog in? vroeg ik me af. Ik keek iets beters en zag toen dat het een dia was. Ik hield het plaatje tegen het licht. Erop afgebeeld stond de skater; onder zijn ene arm hield hij zijn skateboard geklemd, zijn andere had hij om Primo heen geslagen. Met een bête glimlach keek hij in de lens.
Tijd om wakker te worden.

Prenons du temps pour des caresses soyeuses

Carla Bruni, de vrouw van de Franse president heeft een cd uitgebracht. 'Comme si de rien n'était', heet het album, 'Alsof er niks gebeurd is.' Als je al met Mick Jagger, Donald Trump en Eric Clapton hebt gerollebold, is een relatie met Sarkozy een routinekwestie, lijkt mij, maar Carla zelf vindt het blijkbaar niet zo gewoon.

Onlangs fietste ik langs de platenzaak en ik dacht: komaan, ik koop het plaatje. Eens kijken wat die muzikale carrière precies te beduiden heeft. Ik heb een baan immers en ik heb ooit 'This is my truth tell me yours' van the Manic Street Preachers gekocht en toen had ik geen cent te makken, dat is veel erger. En wat anderen wel niet allemaal voor rommel kopen. En dan nog, ik hoef niemand verantwoording af te leggen wat ik met mijn geld doe godverdegodver.

Enfin, gevalletje gekocht (€ 17,95), mee naar huis genomen en in de vensterbank gelegd, want op de bank en op tafel was geen plek. Dagenlang vergeten dat ik het had en nu toch maar eens opgezet. En tja, wat zal ik er eens van zeggen zonder ordinair te worden. De muziek, de teksten, die doen me niet zo veel. Ook het hoesje, ofschoon smaakvol vormgegeven, laat me vrij koud.
Wat overblijft is Carla's stem. Wat doet ze daarmee? Is het zingen, is het melodisch praten? Veel heeft het niet om het lijf in ieder geval, maar, en dat zeg ik niet snel, zeker niet zo in de openheid van het wereldwijdeweb, maar het moet gezegd, want het is de waarheid: Carla is schaamteloos. Ze hoeft niet te hijgen of te kirren zoals Jane Birkin, ze klinkt zo wel, hoe zal ik het zeggen, nou ja, het woord moet eruit, geil.

Kortom, een aanrader. Leuk cadeau voor onder de kerstboom. Of voor jezelf, zet haar op als je een vervelend klusje moet doen: geen zin in afwassen? Carla erbij en het soppen wordt al een stuk aangenamer. Alle royalties van 'comme si de rien n'était' gaan naar een onbekende humanitaire instelling. Kopen dus, voor het goede doel natuurlijk.

Negatief aaiadvies

Vanavond kwam ik een egel tegen in het plantsoen. Een levende, moet ik erbij zeggen, want de de rijbaan van mijn straat is bijkans geplaveid met egellijkjes. Het exemplaar van vanavond bewoog zich in het gras tussen de gevallen bladeren. Ritselderitsel, scharreldescharrel, het was te schattig voor woorden. Ik stapte van mijn fiets om er even naar te kijken.
- Een egel, merkte een passante terecht op.
- Inderdaad, zei ik.
- Nuttige beestjes.
- Waarom zegt men dat altijd, ik vind ze vooral lief.
- Ze eten slakken.
- Noem je dat nuttig? ik heb nooit last van slakken.
- Ik wel, in mijn groentetuin.
- Oké vooruit, gaf ik toe, nuttig en lief.
We zwegen. Heel langzaam schoof onze egel op richting struiken. Wij keken hem na, zij waarderend, ik vertederd.
- Vind je ook niet dat ze er verraderlijk aaibaar uitzien? kon ik niet nalaten te vragen.
- Dat valt tegen hoor. Er zit allerlei ongedierte tussen de stekels.
- Werkelijk? Dat verschanst zich daar?
- Het raakt er verstrikt. Ik heb het een keer gezien, het wemelt er van de mijten en kleine insectjes.
- Dus het is niet zo hygiënisch om ze aaien?
- Ik zou het niet doen, nee.

Luo gij gui gen

Chinezen en humor, een zeldzame combinatie. Toen Nopi voorstelde naar een komische, Chinese film te gaan, zei ik (bijna) direct ja, dat wil ik meemaken.
Om te beginnen is daar de titel. Getting home. Waarom krijgen films uit niet-anglofone landen Engelse titels, die bovendien de oorspronkelijke titel niet vertalen? Zo kwam de Franse film 'A ma soeur!' in 2001 in Nederland uit onder de titel 'Fat Girl'. Waarrrommmm?
Getting home begint met gezuip. Een uitstekende keuze voor een komische film. Drank doet het altijd goed. Twee vrienden bezatten zich, eentje drinkt zich dood, waarop de ander, Zhao geheten, de dode blijft volgieten. So far so good.
Dan volgt een roadmovie aziatische stijl waarin de overlevende besluit uit vriendschap, schuldgevoel, gebrek aan levensdoel, weet ik het, de dode vriend naar huis te brengen, honderden kilometers verderop. Welgemoed zeult hij over de Chinese wegen met het lijk als een zak hooi over zijn schouders gedrapeerd. Minuut 53 pas krijgt er iemand het idee om Zhao te voorzien van een handkar. Dat is vooral grappig omdat dat zo laat gebeurt.
De ene na de andere bizarre ontmoeting dient zich aan, een diepzinnige samenhang pretenderend. Meer dan een opeenvolging van anekdotes wil het echter niet worden. Ik stel een verplichte cursus verteltechniek voor voor elke Aziaat die een film in het Westen wil uitbrengen.
Dieptepunt is de ochtend dat Zhao na een ongelukje met de traktorband ontwaakt bij een familie bijenhouders. Ja, zo kan ik het ook! Ook ontmoet Zhao nog de liefde van zijn leven met wie hij een buikspreekact opvoert in het armenhuis. Hij belooft zijn leven met haar te delen zodra hij zijn vriend heeft afgeleverd, maar vergeet haar adres te vragen. Zo gaan die dingen.
Tot slot is er de filmmuziek. Je denkt misschien dat het mierzoete getingeltangel dat je in Chinese restaurants hoort een kleine stroming is in China, een exportproduct waar de Chinezen zelf hun neus voor ophalen. Er komen toch niet voor niets zo veel piano- en vioolvirtuozen uit China? Dat laatste is een onoplosbaar mysterie. Nog nooit heb ik iets anders gehoord dan mierzoet gekweel.
Luo gij gui gen is een Chinees spreekwoord dat betekent: een vallend blad keert terug naar zijn wortels. Die wijsheid pikken we mee, de winst van deze film. Hadden ze de titel adequaat vertaald, dan hadden we genoeg gehad aan het affiche.

De toekomst

De ICT is een kansrijke business. Waar wil je heen met je carrière? Wil je een nieuwe taal leren of eens iets anders dan programmeren? Een kwestie van een persoonlijk ontwikkelingsplan schrijven, cursussen volgen en je komt er wel.
De wereld ligt open, ook voor ons cobolkloppers gedetacheerd bij stoffige, halfambtelijke instellingen.

‘Hoe zie jij je toekomst, R*?’ vraagt de bezoekend unitmanager aan mijn 63-jarige collega tijdens het periodieke persoonlijke gesprek.

‘Ik heb gekozen voor een urn.’

sneue wezens

'Altijd als ik electronisch geld overmaak en een sms'je krijg met de tancode', zegt Aliesje, 'ben ik eventjes blij verrast . Ha een sms'je! misschien is het toch iets anders dan de tancode. Maar dat is het nooit.'
We zijn sneue wezens, ook Aliesje. Zelfs Aliesje.
Maar die weet tenminste dat ze zichzelf voor de gek houdt.
Ik was net de serverinstellingen van een mailaccount aan het instellen. Stuur een testsmsje naar een ander mailadres van mijzelf. Koffie gezet, kom terug in de kamer met een dampend bakje. Ping!
'Wie is er nog meer zo vroeg bij op de zondagochtend?' dacht ik verheugd.
Bonny dus.
Dit was te erg.
Maar het werd nog erger.
Want om de test te completeren stuurde ik een meeltje terug naar Bonny.
Oh oh oh.
Maar niks mis met de serverinstellingen.

Er is alleen maar dit

De zon die mijn straat inschijnt
door kleine wazige flarden
Een blaadje dat langsdwarrelt
De vrouw die met geknepen ogen
tegen de zijstijl leunt
'Lekker weer hè?'
'Ja! meer is er niet nodig.'
(behalve de stabiele hormoonspiegel dan, maar dat zeg ik maar niet)
Een gesprek dat niet van mij is
over een autoradio en een accu.
Dat was de ochtend.
Een beste.

goede daad gevonden

Ik vind niet zo veel. In ieder geval niet veel geld. Menig zondagmiddag heb ik vroeger met mijn zus over het spoor gelopen omdat de porterfeuilles er voor het oprapen zouden liggen (we hadden getheoretiseerd dat die uit de treinreizigers hun kontzak zouden vallen terwijl ze boven de plee hingen), maar meer dan een verzwikte enkel van het gehobbel over de keien heeft het nooit opgeleverd.
Ik kon dan ook mijn ogen niet geloven toen ik dinsdag een tweeeuromunt zag liggen bij de uitgang van de buurtsuper. Daar buk ik wel voor.
Normaal wemelt het er van de accordeonisten en ander rondhangend volk, nu niemand.
'Toch jammer dat er net nu geen zwerver is', zei ik tegen Kiki.'
Een man met snor keek ons veelbetekenend aan.
'Ben jij een zwerver?' vroeg ik hem monsterend. Hij zag er niet heel fris uit, maar ook niet heel onfris.
'Ja.'
'Bewijs het eens.'
Hij opende zijn plastic zak en toonde een verzameling modderige bierflesjes waarvan hij het statiegeld ging innen. Daarmee had hij de test doorstaan, ik gaf hem de twee euro. Triomfantelijk nam hij het aan. Ik was ook voldaan, ik had niet zomaar een goede daad verricht, ik had iemand blij gemaakt met zijn ellende. Zonder in de buidel te hoeven tasten.

Het huis van Tsjechov in Jalta

Hier schreef hij
Dit las hij
Hier sliep hij
Dit zag hij als hij wakker werd

Had de literatuur niet bestaan,
Dan was hij tuinman geworden
En hij was al arts
Hoe dat dan zit...?

Niets aanraken
Die presse-papier hoort daar
In dat potje zit een echte haar
van Anton Pavlovitsj

Het voordeel van sandalen

is dat je gemakkelijk je tenen kunt krommen. Wat ik nu weer voor geks heb gehoord:

Op Radio 4:
"De beroemde Johann Wolfgang Goethe was mateloos gefascineerd door Oosterse culturen."

Ivo Niehe over Botero:
"Hij verloor al jong zijn vader, zijn zoon is omgekomen bij een auto-ongeluk en toch zegt hij: verdriet ken ik niet. Een bijzondere man en een groot kunstenaar."

In oorlog en vakantie

is alles geoorloofd.

wat is dat wat het is?

(comme disent les Français)










Gevonden op de tuin: een ding.













Wie kan ons vertellen waar het toe dient?

Bonny innoveert weer

Ik ben dan wel niks en ik weet dan wel niks, ik heb wel ideeën. Behoorlijk innovatieve bovendien. Zoals dit:
De NS-kortingskaart moet worden afgeschaft en wel direct. Als je de volle mep betaalt in de trein na 9 uur, ben je een zielepoot, En wie wil er nou een zielepoot zijn? (oké vooruit, je hebt ze, maar die kunnen ook wel op een andere manier aan hun trekken komen.)
Korting krijgen is zo gemakkelijk. Vier mensen kunnen op één kortingskaart reizen, als je alleen bent en geen voordeelurenkaart hebt vraag je aan een student of je zogenaamd mee mag reizen. Scheelt al gauw een tientje. Ik vind het afzetterij (en geen handel!) om mensen het volle pond in rekening te brengen, wanneer het voor anderen die de weg weten zo gemakkelijk is om zonder voordeelurenkaart toch korting te krijgen.

Dinsdag was ik getuige van een schrijnend geval (haak gerust af hier, zou ik ook doen). Tegenover me zat een Chinese vrouw die een kaartje met korting had gekocht. Ze gaf het aan de conducteur; deze verordonneerde haar bijkans om haar voordeelurenkaart uit haar portemonnaie te halen. Ze reikte hem haar beurs aan. De conducteur deinsde terug alsof hij werd aangerand en zei arrogant:
'Nee nee, ik ga niet aan uw spullen zitten, u moet hem er zelf uit halen.'
Ze gehoorzaamde.
'Ha!' riep hij voldaan, 'dat bent u niet zelf hè? Dat is uw man hè?'
De vrouw kromp ineen. Hij liet de kaart in zijn borstzak glijden.
'Dit is fraude mevrouw, en ik ben bevoegd om hier werk van te maken.'
De vrouw die nauwelijks Nederlands kon wees naar zijn borstzak en maakte duidelijk dat ze de kaart terugwilde.
'Ze reist gewoon met mij mee', stelde ik voor. 'Ik heb een kortingskaart, we zitten op hetzelfde traject. Niks aan de hand.'
Als door een adder gebeten keek de conducteur naar mij.
'Ik handel dit wel met mevrouw af. Zíj pleegt fraude.'
Andere mensen bemoeiden zich er ook me, maar meneer was onvermurwbaar. Wat ging hij doen met die voordeelurenkaart wilden we weten. Dat ging ons niets aan.
'Ik mats haar nog. Voor hetzelfde geld had ik haar een boete gegeven van 35 euro en een volle dagkaart in rekening gebracht.'
De Chinese vrouw zag er niet uit alsof ze net gematst was. Ze keek treurig naar de borstzak.
De conducteur verliet de coupé. De vrouw keek wazig voor zich uit. Gegokt en verloren.
'Balen', zei ik.
Ze zei niets terug. Een minuut later waren we in Hoogeveen. Daar stapte ze uit.

Hanteer twee tarieven voor iedereen: een normaal tarief (en noem dat geen kortingstarief, prijzig als het al is) en een hoger spitstarief, dan zijn we van het gelazer af.

Dat wat het is

Hoe aantrekkelijk het ook lijkt om jezelf te definiëren, je portret te schilderen met woorden, geef er niet aan toe! Straks ga je nog denken dat het de waarheid is en slijt je de rest van je tijd als een karikatuur.

Schrijf ik dat? Ik lijk wel een moralist. Je moet helemaal zelf weten wat je doet natuurlijk. Maar ik ben gestopt met mijzelf beschrijven. De armoe van de woorden!
Ik ben niks
en
Ik weet niks
Dit is geen zwaktebod,
geen bescheidenheid,
ook geen zelfgenoegzaamheid,
Maar een stellingname ten opzichte van hen die wel wat zijn, die overtuigingen hebben, en vandaaruit opereren.

De openingsceremonie

Zo, we zijn los. En niet zo'n beetje ook, ik heb al zes gouden medailles gemist zie ik aan de medaillespiegel. Wat gaat het dan ineens wel snel. Zonder goede reden niet gekeken naar de openingsceremonie gisteren. Ik hoorde op de radio dat ik wat bijzonders had gemist, dus vanochtend heb ik meteen de tullefiessie aangezet.
Als er aan de andere kant van de wereld een groot sportevenement is, of als er een grote ramp plaatsvindt mag dat, 's ochtends de tv aanzetten. Anders ook natuurlijk, maar dan is er niets op (voor zegt Clelia, maar die zegt ook stukje brood in plaats van snee brood).
Ik zappen in de hoop nog wat beelden mee te krijgen van het spektakel. Niks! alsof de spelen alsnog geboycot worden! Hoe kan het dat je nooit vindt wat je zoekt, zelfs niet in tijden van overvloed?
Wel was er wielrennen voor natuurlijk. Nog dertig kilometer te gaan. Oké, dacht ik, zo lang kan ik Mart Smeets wel verdragen. Mart vond het reuzespannend, maar ik kwam er niet echt in. Blijkbaar loop ik alleen maar warm voor wielrennen als er beelden bij zijn van blije Fransen die een menselijke fiets vormen op een pasgemaaide akker.

Next thing

Gevonden bij Dejufendedj:

Er bestaan veel van dit soort filmpjes, de meeste zijn te missen, maar dit is echt goed.

Bonny innoveert

In de eerste plaats vind ik het jammer dat je maar twee uur vooruit kan kijken op buienradar. In de tweede plaats vind ik het jammer dat als je vooruit kijkt je in staat moet zijn om naar twee plekken tegelijk te kijken: naar het tijdstip linksboven en naar het kaartje zelf. Het is echt niet te doen, om met Roger te spreken. Net zoals het onmogelijk is accuraat buitenspel vast te stellen zonder stilgezet beeld en ingetekende lijn.
Daarom (Coco, ik blijf maar in oplossingen denken!) stel ik voor dat de tijdstippen hardop worden genoemd. Audio zegmaar. Ik hoef hier niets voor te krijgen. Zelfs geen eervolle vermelding. Mijn brein is er voor iedereen.

Normale mensen

Topsporters zijn niet zo maar mensen. Daar weet ik zelf alles van. Ik ben dan wel nooit topsporter geweest, maar ooit was ik wel behoorlijk fit en toen dacht ik: hé, ik heb een goddelijk lichaam, ik kan uren rennen, ik voel me beter dan anderen, kun je nagaan als ik topsporter was. Ik zou onaantastbaar zijn, grenzeloos arrogant, gefocust tot in het obsessieve.
Zojuist raap ik de nieuwste NRC van de mat. Kijk eens naar het tijdstip van deze post... Nog geen half vijf! De bezorging hier is uitstekend, kan niet anders zeggen. Laatst reed mijn bezorger zo maar mijn huis voorbij zonder een krant in de brievenbus te doen. Toen was het ook nog maar half vijf. Ik dacht natuurlijk: dat gaat fout, hij is me vergeten. Ik belde de bezorgdienst, zodat zij die bezorger even konden bellen dat hij nog even langs moest rijden. Hij kon niet ver zijn immers. Maar de mevrouw zei: De krant wordt dagelijks vóór zevenen bezorgd, voor dat tijdstip kunnen wij geen klacht aannemen. En ik zei: maar dit is geen klacht en waarom moet ik zo lang wachten als ik nu al weet dat het fout gaat. Kunnen jullie die jongen niet even bellen? Nee, dat kon niet. Ik kon pas later op de avond een klacht indienen en dan zou de krant de volgende dag vóór twaalven bezorgd worden, de kosten zouden van het loon van de bezorger worden afgetrokken en hij zou een officiële waarschuwing krijgen. Laatmaar, zei ik.
Anyway, de krant is er en wat staat er op de voorpagina? Deze foto. Klik er even op voor je verder leest, bekijk hem goed en druk op backspace (ik had geen zin om het bericht eronder eraf te knippen, lees het gerust, pik je gratis mee).

Daar staan ze: onze toppers. Als de eerste de beste toeristen met een camera in de hand. Zo willen we ze toch niet zien? Als topsporter sta jij in de schijnwerper. Je gaat niet de mensen filmen die jou filmen. Plaatsvervangende schaamte hier in huize Droevee.
Wat je ook niet doet als topsporter is andere topsporters lastig vallen. Federer is het Olympisch dorp al ontvlucht. "Het is echt niet te doen, ongeveer alle atleten willen met mij op de foto of een handtekening. Dit is geen ideale voorbereiding."
Hij heeft het geprobeerd, Roger, maar het was geen doen. Prachtige flamboyante uitspraak in al zijn eenvoud.
Je denkt: ze zijn oud en wijs genoeg, topsporter bovendien, ze weten hoe ze zich waardig moeten gedragen. Maar het zijn maar mensen, zoals de buurvrouw. Of lui van de camping. En daar gaan we de komende weken naar gapen, op 15 kanalen tegelijk.

Dagsluiting

Powerbonny haalt het einde van de dag zonder kleerscheuren
En dat is nog zacht uitgedrukt
Ik voel me fan-tas-tisch
En het knappe is:
Helemaal op eigen kracht
Ga d'r maar aanstaan
Zonder lektuur
Zonder God
Zonder seks
Zonder meditatie
Zonder drugs
Zonder vlucht in wat dan ook
Voel ik me zoals ik me voel
Je ware levenskunst.

Ik ben gek

6 Augustus en de Olympische Spelen zijn zowaar begonnen, althans het vrouwenvoetbaltoernooi. Vallen de Spelen altijd zo laat in de zomer? Is het normaal dat de media maandenlang nergens anders over berichten dan over het gastland?
Laat ook maar zitten, dat hele circus, we zijn er al moe van.

Dan weer is het smogprobleem opgelost, dan is er toch weer paniek. 48 Uur voor de opening komen ze met een noodoplossing: 90% van de auto's worden waarschijnlijk van de weg gehaald. Hou toch helemáal op met die auto's. Als de atmosfeer er zo aan toe is dat je er geen OS kan houden, dan wil je er toch zeker je dagelijks leven niet leiden? Of ben ik gek?
Ik ben gek.
Dat zal het zijn.
En ik word alleen maar gekker.
(en ongerudje)

Frans eilandje

"Aleksander Solzjenitsyn behoort tot het pantheon van de wereldgeschiedenis. Zijn onbuigzaamheid, zijn idealen en lange en veelbewogen leven maken Solzjenitsyn een sprookjesfiguur, erfgenaam van Dostojevski [een literaire grootheid uit het oude Rusland, red]."
Mijn lijfblad van het Noorden citeert Nicolas Sarkozy. Denk niet te slecht over de omniprésident, want in het Frans ziet zijn uitspraak er zo uit: "Son intransigeance, son idéal et sa vie longue et mouvementée, font d'Alexandre Soljenitsyne une figure romanesque, héritière de Dostoïevski. Il appartient au Panthéon de la littérature mondiale. Je rends hommage à sa mémoire." Niks sprookjesfiguur: romanfiguur. Niks wereldgeschiedenis: wereldliteratuur.
Ik ving deze post overigens niet aan om te zeuren over de vertaling, dat pik ik moeiteloos mee. Waar het mij om te doen is, is de tekst tussen blokhaken van de redactie. Er gaat veel door je heen als je zoiets leest: blijkbaar zijn er mensen die niet weten wie Dostojevski is; helpt deze toevoeging werkelijk het bericht beter te begrijpen?; Ook val ik over het vage "het oude Rusland": is het zoveel moeite om even de eeuw op te zoeken waarin Dostojevski leefde?
Er wordt zo slecht gewerkt.
En dan is er het Benjamineffect, een verschijnsel dat ik heb vernoemd naar de Benjamin, een restaurant met pretenties in de Nieuwe Kijk in 't Jatstraat. Enige jaren geleden vierde ik daar mijn nieuwe mastercard in het gezelschap van Roel Mosco. Mosco stelde een vraag over een rode wijn.
- Fiumicicoli is een domein op Corsica, antwoordde de piepjonge ober met een pedant smoelmerk. "Corsica is een Frans eilandje in de Middellandse zee."
En wij natuurlijk: oh ja? oh ja? waar dan precies in de Middellandse Zee? Hoe hebben ze het gevonden?
Noem het een overlevingsmechanisme.

inhaalslag

De energieprijzen gaan hier omhoog omdat de mondiale vraag naar steenkool stijgt, lees ik in het Dagblad van het Noorden (ja, er staat heus wel eens wat in ons suffertje). Dat is de schuld van, je raadt het al, de Chinezen.
China zal onze ondergang worden. Met hun 1,3 miljard willen ze ook dagelijks vlees gaan eten, twee auto's voor de deur hebben en weet ik veel wat voor belangrijke dingen meer. Ze zijn bezig met een inhaalslag, zegt de krant vergoelijkend. Kunnen wij hun verwijten dat ze hetzelfde welvaartsniveau willen bereiken als wij in het Westen, ook al werkt dat niets dan prijsstijgingen en versnelde uitputting van de aarde in de hand?
Ik zeg: zo lang de smog dáár blijft hangen vind ik alles prima.
Wat ik mij afvraag is hoe het zo ver heeft kunnen komen dat ze een inhaalslag moeten maken? Noem een belangrijke ontdekking of uitvinding, in China waren ze ons eeuwen voor.
Boekdrukkunst? Lazer op met je Gutenberg. Pi Chang had dat in de elfde eeuw al voormekaar.
Amerika? in 1421 ontdekt door Zheng He.
Madame Bovary? in 1606 geschreven door Fang Gong Shi.
En net lees ik in de krant dat zelfs ons prototype genie, Leonardo da Vinci, zijn ideeën van de Chinezen heeft gejat.
Wanneer zijn ze op achterstand geraakt?

Zwaluwnestjes

De Blauwe Lotus is zonder concurrentie het populairste Kuifjealbum onder Chinezen. Van de 22 alba die in 2001 in China werden uitgebracht was het als eerste uitverkocht. Dus niet Kuifje in Tibet, mocht je dat denken [holle lach].
Zoals bekend was Hergé niet de meest politiek correcte stripmaker. Kuifje in Afrika (voorheen Kuifje in Kongo) is omstreden omdat het zou getuigen van racisme (Bobbie tegen enkele negers: "Vooruit luilakken, doe er ook 'ns wat voor!").
Je houdt je hart dus vast als de sympathieke, gekuifde reporter onze gokverslaafde, hondenetende vrienden een bezoek brengt. Ik heb echter geen woord gelezen over Chinese eetgewoontes of hobby's. Zelfs niet over halitose. De slechteriken zijn de Japanners en de omkoopbare westerlingen in de internationale concessie in Sjanghai.
De paar vooroordelen die volgens Kuifje onder Europeanen over Chinezen bestaan worden subtiel naar de prullebak verwezen. Kortom, geen enkele reden voor de Chinezen om censuur toe te passen, toch volgt de vertaling het origineel niet helemaal trouw:
"Veel Europeanen denken", zegt Kuifje, "dat alle Chinezen gluiperige, wrede mannen met vlechtjes zijn[...]" In de oorspronkelijke versie voegt hij daaraan toe: "die hun tijd doorbrengen met het verzinnen van martelpraktijken en het eten van rotte eieren en zwaluwnestjes." Zoals je ziet is dat in de vertaling weggelaten. Is hier sprake van een pijnlijke waarheid?
Er is niet alleen geknipt in de tekst, op sommige plekken is er juist wat toegevoegd. In de Franstalige (en ook de Nederlandstalige) versie staat slechts dat men in Europa denkt dat de rivieren in China buiten hun oevers treden omdat de Chinezen er zo veel pasgeboren baby's in mieteren. De vertaler vond het nodig om daaraan toe te voegen:'omdat ze niet in staat zijn om ze te voeden.' Waarom moest dat erbij? Gaat het hier dan toch niet om een misvatting?

(bron: http://www.ramou.net/)

Op zoek naar De Blauwe Lotus

- Goedemiddag!
- Goemidda.
- Warm hè.
- Jaaaa.
- Kan ik u helpen?
- Ja, heeft u ook Kuifjes?
- Nee, helaas niet.
- Oh jammer.
- Ik heb wel een Kuifjerugzak.
- Doe die dan maar.
- Echt waar?
- Nee grapje. Tot ziens.
- Tot ziens.

Mijn acht Chinezen

Mijn eerste chinees was een knikker
Mijn tweede chinees was een chinindrest
Mijn derde chinees was een Vietnamees
Mijn vierde chinees speelde viool
Mijn vijfde chinees was ik zelf met paardjepoep
Mijn zesde chinees was een broek
Mijn zevende chinees was made in Taiwan
Mijn achtste chinees woont hier om de hoek

Chinarubriek afl 3 ???????

Wie China zegt, zegt porselein, althans wie Engels praat, maar wat zeggen de Chinezen zelf? Ik zou het niet weten en wikipedia ook niet. Hallo? is er dan niemand die ons even uit de brand kan helpen? Genoeg Chinezen in Nederland zou je zeggen of hebben ze het ergens anders druk mee?
Een retorische vraag, ik weet best waarmee de Chinezen het druk hebben: met gokken. Ik citeer uit de krant: "Uit onderzoek is gebleken dat gokken een belangrijke rol speelt in hun vrijetijdsbesteding." En als het uit onderzoek blijkt, dan zal het wel zo zijn. Niks wikipedia up to date houden na school of werk, naar het casino.
Reeds in de jaren '80 wist iedereen in Zutphen dat de zoon van de plaatselijke Chinees elk weekend naar Antwerpen ging om te gokken. Met de taxi, dat kon uit. Het Holland Casino moest vast nog opgericht worden, anders kan ik geen reden verzinnen waarom hij helemaal naar België moest om wat te wat pokeren of rouletteren.
Nu twintig jaar later, houden Chineze goksyndicaten (wat een idioot woord; ik twijfel bijna of het wel bestaat) het complete Belgische clubvoetbal in hun greep. Het is een hilarische gedachte dat mensen in rokerige keldertjes aan de andere kant van de wereld miljoenen inzetten op in welke minuut de eerste hoekschop genomen zal worden in de wedstrijd Lierse SK- Beerschot. En dat ook nog beïnvloeden door de scheidsrechter om te kopen via stromannen ter plekke.
Dit is wat we weten. Het topje van de ijsberg, zoals altijd. Misschien gokken ze ook wel op jouw leven, Aliesje. Is het achterbuurmeisje helemaal niet hier om te studeren. Hangen er webcams in je straat en zijn er nu mensen in Sjanghai schathemeltjerijk omdat je vandaag je oranje jas aan had en niet je rode.

Chinarubriek afl 2 Halitose

- Where you going?
Voor mijn huis kom ik een Chinees meisje tegen. Ze woont nog maar net in het International Students House aan het Albertine Agnesplein. Vorige week heb ik haar alle ins and outs over de de ondergrondse afvalcontainer geleerd, dus we kennen elkaar. Toch verrast de familiariteit van de vraag mij. Ik ga er vanuit dat ze de Engelse vragen door elkaar haalt.
- I'm fine, thanks. How are you? antwoord ik.
- No no. Where you going?
Ik toon de DVD die ik ga terugbrengen.
- To the eh..
- video?
- theek. Yes! to the videotheek.
Ze kijkt onderzoekend naar het hoesje en vraagt of het een film is.
- No it's standup comedy.
Ze komt steeds dichterbij staan. Raakt me aan. Ik zou bijna gaan vragen of ze ook viool speelt.
- Ah comedy. You borrowed that? blaast ze in mijn gezicht.
- Yes, yesterday, zeg ik terwijl ik mijn hoofd zo beleefd mogelijk afwend. "See you around!"
Sint Bernardshond laat zich niet ongestraft eten. Moge dat een troost zijn voor de Zwitsers.

Chinarubriek afl 1 Hondenvlees

Aliesje vindt het geen goed idee, een chinarubriek.
"Misschien kun je beter schrijven over iets wat je wel bezighoudt."
Maar ik wil het in het spoor van de actualiteit juist wel over China hebben. En hoezo heb ik niets met China: ik heb kleine Chang bijna helemaal uitgelezen en ik heb er het woord voetzoeker van geleerd; ik heb een keer bijna getongzoend met een Chinese vrouw maar die wilde me alleen haar viool laten zien; ik heb een Chinese vaas; ik kan een beetje Chinees (ni hao, man hing, gong li) en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Een chinarubriek dus en in deze eerste aflevering wil ik het hebben over de honden.
Chinezen eten hond. Pekineesjes bijvoorbeeld, of heten die nu Beijingeesjes? Nu las ik in de krant dat ze de komende weken die honden stiekem gaan eten om de westerse olympiagangers niet af te schrikken. WAT EEN ONZIN! Waarom zou je wel varken, koe, konijn, kip, kat eten en geen hond? Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig hoe het smaakt, gegrilde hond.
Een klein internetonderzoekje wijst uit dat de Sint Bernard het de laatste tijd erg goed doet in de China. Ze worden lekker snel dik omdat ze graag een slaapje doen na het eten. Binnen een maand na geboorte wegen ze 30 pond en na 3 à 4 maanden zijn ze al klaar voor verkoop. Kom daar maar eens om bij een varken. Bovendien zijn de honden vriendelijk en hoeven de fokkers niet bang te zijn dat ze worden gebeten door de SB.
De Zwitsers dienen protest op protest in bij de Chineze regering. Ze vinden het zielig voor de Sint Bernard. Is het ook wel, want de Chinezen bijgeloven dat hoe meer een dier lijdt tijdens de slachting des te lekkerder het vlees is. Daar zijn allerhande filmpjes over op youtube. Wat gebeurt er als the big dumb dog toch boos wordt?

Bonny feliciteert....

...Yusuf Islam. Yusuf is vandaag 60 jaar geworden. Yusuf werd je weet wel wanneer geboren als Stephen Demetre Georgiou. Wij kennen hem als Cat Stevens, maar sinds hij zich bekeerd heeft tot de islam, noemt Stephen zich Yusuf. Cat Stevens is niet van het fantastische nummer The Year Of The Cat, dat is van Al Stewart. Cat is van andere fijne nummers die je ook op Sky Radio en bij de Arbeidsvitaminen hoort.
Ik ben een beetje verliefd op Cat. Dat komt door het lied If you want to sing out, sing out. Cat vertelt ons dat als je iets wil dat je dat dan moet doen. Dat geldt niet alleen voor uitzingen, maar ook jazeggen en neezeggen. Eigenlijk een behoorlijk vervelende tekst besef ik nu, met een hoog JanJaapvanderWalgehalte (jezes, die show zaterdag! het leek wel een strafexercitie), maar wat ik zo fijn vind aan het liedje is de zin: If you want to be me, be me. Dat kan dus ook.
Al die zeikerds die zeggen dat je jezelf moet zijn (niet dat dat níet mag van Cat: if you want to be you, be you), dat je tot je eigen essentie moet komen, dat je alleen dan pas gelukkig zult zijn en wat niet al: NIETS VAN AANTREKKEN! Je kunt ook Yusuf zijn en wie weet wie nog meer. Gewoon doen.

Ik wandelde me

Ik wandelde me vanmiddag door de stad en humde me een deuntje. Opeens, zomaar, zonder aanwijsbare reden stelde ik mijzelf de vraag: is het nou een wederkerend werkwoord of een wederkerig werkwoord? Ik zou wel willen dat ik mij interessantere dingen denk, is leuker voor mezelf en voor de blog, maar we moeten het ermee doen.
Wederkerend of wederkerig. Niet echt iets waarmee je vreemden lastig valt; ik nam het probleem dus mee terug naar huis, naar de naslagwerken.
Het stomme is dat ik me dit al veel vaker heb afgevraagd (minstens tien keer, zonder dollen) en dat ik het dus ook al vaak heb opgezocht. Mijn lange termijngeheugen kan blijkbaar goed de onbelangrijke zaken zeven, maar mijn onkritische bewustzijn moet zich zonodig keer op keer diezelfde onnodige vragen stellen.
De melancholie van het geval trof me vol. Al die opgezochte en weer vergeten dingen. Ik zag mezelf staan voor mijn boekenkast, grijs, dik natuurlijk en ook nog krom. Met mijn trillende vinger schuif ik over de pagina. Even kijken, de w, dat is achterin, we-weder-wederkerig. Hmmm, had ik het toch goed.
Deze keer zoek ik het niet op. Het kan me niet schelen. Rebels nietwaar? Wat betekent idiosyncrasie? is het le of la code, personnage of personage? Vandaag gok ik gewoon.
Ik voel me een beetje duizelig van opwinding. Living on the edge (Aerosmith of Bon Jovi?), zo moet dat voelen.

Op de tuin

Op de tuin hoor ik de vogels
de fietspomp
de telefoon
en hoe ze ook heten mogen

Ik hoor ze fluiten
en fladderen
en sommige
badderen in de slakom
die is blijven staan
naast de barbecue

Vogels
ik hoor ze graag
Daarom dit natuurgedicht.

Gouden tip

Apparaten zijn wonderlijke wezens. Sommige tv's hebben van tijd tot tijd behoefte aan een bemoedigend klopje, menig kopieermachine knapt op van een flinke scheldkanonnade, computers smeken een paar keer per week zonder duidelijke reden om een reset.
Zo begon twee maanden geleden mijn tullefiessie te sputteren. Het beeld floepte weg, steeds vaker en steeds langer totdat het helemaal niet meer terugkwam. Toen heb ik haar op de gang gezet. Onder de kapstok zodat ik er vaak met het voorwiel van mijn fiets tegenaan zou raggen. Coco vindt dan wel dat ik meer in oplossingen moet denken en minder in problemen, maar hier had ik toch goed gehandeld.
Verder zonder tv dus; niets aan de hand zoals iedereen 21 mei heeft kunnen lezen: mooiere kamer, alternatieve tullefiessie op internet. Maar nu met dat EK foebel waar ik toch, god weet waarom, het een en ander van wil zien, is het knap onhandig. Eerst was het nog wel leuk: een-help-bonny-het-ek-door-rooster gemaakt, bij de mensen thuis geweest, soortement van sociaal leven gehad. Bovendien was het een goed selectiecriterium: voor welke wedstrijd ben ik bereid me te verplaatsen.
Maar vanavond was er niemand thuis of genegen mij te ontvangen. Ik wilde Spanje-Zweden zien en niet in de kroeg of snackbar. Na de lagen sjaals, jassen en regenbroeken van mijn televisie gehaald te hebben, heb ik haar weer in mijn woonkamer geïnstalleerd. En je raadt het al: beeld en geluid als in een droom. Snap jij het snap ik het? Wel een lulwedstrijd, maar hé, het is niet elke avond feest.
Ik heb de gouden tip al naar Vestel gestuurd. Als het beeld wegfloept, zette men het toestel twee maanden op de gang, dat zal hem leren.

Ppdnos of nerds rule!!!

Vandaag werk ik thuis, dat is wel zo prettig met dit mooie weer. Tegen lunchtijd maak ik een wandelingetje. De Nassauschool heeft ook pauze. Een jongetje van een jaar of 7, 8 loopt mij tegemoet. Hij ziet me niet, hij is in gedachten. Zijn wijde broek fladdert om zijn magere benen. Die zou wel eens in de ICT kunnen gaan werken, denk ik vertederd.

'Hé!' klinkt het van de overkant van de straat. Er loopt een klein, dik roodharig jongetje met een brutaal gezicht naast een jongen met onbestemd uiterlijk. 'Hé! heb jij Ppdnos?'
Het ict-jongetje kijkt op.
'Wat is dat pdpnos?'
'Dat is wat jij hebt.'
'Waarom vraag je dan of ik het heb?'
Daar had het roodharige gozertje niet van terug.
Wat zou er gebeuren met de wereld als alle nerds mondige, sociaal vaardige types werden?

nieuwe collega's

Lunch!
De zon schijnt uitnodigend. Misschien ga ik zo een blokje om, maar eerst naar de kantine. Er zijn goed belegde broodjes. Eerder hebben we al verse appelflappen bij de koffie gehad. Echt lekker. Het ICT-bedrijf zorgt goed voor zijn nieuwe werknemers.
De kantine is flink vol. Aan een tafel achteraan zit een javaspecialist alleen. Voor de zekerheid vraag ik hem of hij gediend is van gezelschap. Je weet het niet met programmeurs. Ik mag aanschuiven. Hij zit alleen omdat alle andere tafeltjes vol waren, legt hij uit.
Ik vraag hem waar hij woont, hoe hij omgaat met de busstaking, waar hij eerder heeft gewerkt. Hij geeft kort en doelmatig antwoord.
Dan valt het stil.
Een tweede jongen schuift aan.
Hij begroet ons en gaat zitten.
Het valt nog stiller.
Hij onderwerpt zijn broodje kaas aan een gedegen onderzoek. Tilt de kaas op, strijkt met zijn vinger over het brood, ruikt eraan.
'Gelukkig!' roept hij uit, 'zonder boter. Boter vind ik wel zó smerig.'
Hij kijkt ons tevreden aan.
'Da's ook toevallig', reageert de javajongen, 'mijn neef kan ook niet tegen boter.'
Ik neem een slok melk, een hap van mijn croissantje brie. Brie staat voor Frankrijk, Frankrijk voor vakantie. Vakantie staat voor mooi weer, dat is het hier ook. Een eschereske lus. Ik kijk uit het raam. Ik ken iemand die geen boter lust.

Leuke weetjes over de Thraciërs die u niet in Wikipedia vindt

Hoe meer ik over de Thraciërs lees des te gekker ik ze vind.
Zo heb ik van Montaigne die het van Herodotus had dat als het donderde of bliksemde ze met een "vengeance titanienne" hun pijlen afvuurden naar de hemel om god tot rede te brengen.
Wie of wat er met die god precies bedoeld wordt weet ik niet, want hiero lees ik dat hun religieuze activiteiten voor een groot deel bestonden uit de aanbidding van moedergodin Bendida.
Daarnaast besteedden ze de nodige aandacht aan Zagreus die de Grieken Dionysus zouden noemen. Ze waren fervente wijnbouwers en eerden Zagreus met de onvermijdelijke drinkgelagen. In tegenstelling tot de oude Grieken en Romeinen verdunden ze hun wijn niet, waardoor ze te boek stonden als zuipschuiten.
Een volk met een vrouwelijke hoofdgod, gevoel voor humor en wijn, 't zal wel een vrolijke boel geweest zijn in Thracië, zul je verwachten. Lees ik gisteren bij Proust die Schopenhauer citeert die op zijn beurt ook weer schatplichtig aan Herodotus is dat de Thraciërs pasgeborenen verwelkomden met geweeklaag en zich verheugden over elke dode. Hetgeen, zo vervolgt Schopenhauer in Proust, in de mooie, ons door Plutarchus overgeleverde verzen is verwoord:

Lugere genitum, tanta qui intrarit mala:
At morte si quis finiisset miserias,
Hunc laude amicos atque laetitia exsequi.

Waarvan ik lezersvriendelijk als ik ben een vertaling heb gezocht en gevonden op een website over Schopenhauer:

Geborne zu beklagen, weil viel Schlimmem sie
Entgegengehen, aber die Gestorbenen
mit Freude zu geleiten und mit Segnungen,
Weil sie so vielen Leiden jetzt entronnen sind.

kijkverslagje

De tullefiessie is stuk. Hij geeft nog wel geluid, maar geen beeld. Ik heb hem van het tafeltje gehaald en de gang gezet. Ongelooflijk hoe je kamer daar van opknapt. Ongelooflijk ook hoeveel mensen een tf over blijken te hebben. Ik had er al vijf in huis kunnen hebben.
Nu kijk ik via internet, heel modern. Vanochtend op Cultura een stukje polygoonjournaal uit 1932: Maurice Chevalier brengt een bezoek aan Amsterdam. Misschien weet jij niet wie MC was, dat gold echter niet voor de Amsterdammers uit die tijd. Beatlemania! Acht soms wel meer rijen dik stonden ze langs de straten waar hij staand in wat toen nog geen oldtimer was doorheen reed. De auto werd geflankeerd door zes politie-agenten te paard. Blije volwassen mannen fietsten met bravoure voor de optocht uit. Chevalier zwaaide minzaam naar het publiek. Wat was iedereen goed gekleed! En de beurs van Berlage stond er al. Al lang en al lang zelfs, lees ik net op wikipedia.
Daarna ging hij naar Volendam om gefilmd te worden met mensen in klederdracht. Een stoïcijnse man in kiel poseert gewillig met de beroemde Fransman. Een klein meisje met kanten kapje begint wild te huilen zodra MC zijn hoed afneemt en naar haar toebuigt. De charmezanger laat zich niet van de wijs brengen en slaat zijn armen om twee Hollandse deernes met glimmende wangen.
Philip Bloemendaal was misschien ziek die dag of misschien werkte hij nog niet bij het PJ. Alleen aan het eind van het filmpje was er een voice-over. Maurice Chevalier stond op het dak van het Carlton om speciaal voor het Polygoon enkele woorden op te nemen voor het Nederlands publiek. Eerst in het Frans, toen in fonetisch Nederlands bedankte hij ons voor de hartelijke ontvangst.
Dat was het. Morgen is het er weer voor om 8.23, vrijdag om 5.23, en het zal me niet verbazen als het er zaterdag om 2.23 op is.

Bonny gaat uit plichtsbewustzijn naar de bieb, leent een paar boeken en zet er ook een aantal terug in de kast

Een boek lenen, al dan niet lezen en weer terugbrengen geven me een tevreden gevoel over mezelf: weer iets niet gekocht. Er zijn veel redenen om geen boeken te willen kopen: je voelt je niet verplicht ze te lezen, je voelt je geen poseur als je ze niet leest, je voelt je geen materialistische consument, je huis wordt niet te vol.
Ik moet bekennen dat als ik met een tas vol meesterwerken van de bibliotheek kom me een stuk minder gelukkig voel dan wanneer ik een middelmatig gevalletje koop in de boekhandel. Dit is een van de vele voorbeelden die bewijzen dat ik constant moet vechten tegen mijn verdorvenheid. Ook Bonny krijgt het niet cadeau!
Naar de bieb dus. Maar dat is niet per sé een pretje. Net als de streekbus, is de OB een verzamelplaats voor vrouwen, kinderen en losers. Gelukkig behoor ik eens een keer tot de grootste en de sterkste groep.
De centrale bibliotheek in Groningen telt wel vier verdiepingen met boeken. Hoe een keuze te maken? Daarvoor hebben de mensen van de OB een charmante service. Omdat ze ook wel weten dat achterflappen niet te vertrouwen zijn, zetten ze voorin de boeken altijd een eenregelige samenvatting. Daarmee kan het werk echter flink onrecht gedaan worden. Zo las ik voorin Le côté de Guermantes: een jongeman die als kind droomde over een onbereikbaar schijnende hertogin die in de buurt van zijn dorpje woonde krijgt haar in Parijs als buurvrouw.
Natuurlijk is het een gemakkelijke, vaakgemaakte grap om klassiekers zo belachelijk te maken (in het jaar nul geboren bastaard krijgt het aan de stok met farizeeërs etc), maar de OB is onverstoorbaar in haar missie de potentiële lezer een schijnbaar objectief samenvattinkje te geven van wat hij in handen heeft en dat is wel weer subliem.
Vandaag kwam ik thuis met een verhandelingetje van Proust (essay over het lezen) waarin hopelijk iets verrassends staat (lezen is een geestvernauwende bezigheid die jouw eigen originele gedachten naar de achtergrond verdringt, ja zelfs vernietigt, bijvoorbeeld) en een Franse detective die mij aantrok vanwege de titel (Le grand faiseur), de uitnodigende blauwe sticker waarop NIEUW! stond en het zinnetje voorin: een berooide detective krijgt de opdracht een document terug te vinden. Dat belooft bloedstollend te worden.
Nog enkele juweeltjes die ik terug heb gezet in de kast:

Een opgroeiende jongen verveelt zich, maar denkt wel veel aan seks (Avant les hommes van Nina Bouraoui)

Vanaf het moment dat zijn vrouw hem verlaat, heeft een indexmaker de hik en probeert te begrijpen wat er is gebeurd in zijn leven (The Fit van Philip Hersher). Een indexmaker!?

Ik wilde aanvankelijk eindigen met een prijsvraag: wat zou er voorin Madame Bovary staan? wie het dichtst bij het zinnetje van de OB komt wint een aardige verrassing. Maar ik heb er opeens geen zin meer in. Misschien kom ik er nog eens op terug. Ook wilde ik in deze post nog ergens een linkje naar de All England Summarize Proust competition van Monty Python stoppen, maar ben te lui om een fatsoenlijk bruggetje te maken. Hier maar dan en veel plezier ermee.

Superbonny krijgt geen nieuw contract

- Met Bonny.
- Spreek ik met mevrouw Droevee?
- jazeker.
- En die B staat voor Bonny?
- Vanzelfsprekend.
- Dat dacht ik al. Enkele jaren geleden was u klant van Essent, maar toen bent u weggegaan. Wie is nu uw gas- en electriciteitsleverancier?
- Oxxio.
- Oxxio? Waarom bent u overgestapt als ik u vragen mag?
- Ze belden aan, vroegen of ik klant wilde worden en ik zei oké, mij best.
- Als u wilt kunt u weer klant worden voor Essent. U hoeft niets te doen. Wij zorgen dat uw contract bij Oxxio wordt beëindigd en dat uw contract bij Essent naadloos aansluit. En het is zo, mevrouw Droevee, dat u zult zien dat u op jaarbasis 60 euro minder zult betalen. En het is ook zo mevrouw Droevee, dat ik u ook nog een cadeautje mag aanbieden. Sterker nog, u mag kiezen uit twee cadeaus.
- Namelijk...
- U kunt krijgen een Irischeque ter waarde van €25.
- ...
- Of een handdoekset met 4 washandjes ter waarde van €69. Zonder essentlogo en van uitstekende kwaliteit.
- Maar ik heb al meer handdoeken dan ik in een heel leven kan verslijten.
- Oh ja? heeft u die handdoeken van Esso?
- De handdoeken van Esso? Nee.
- Ja ja, die hadden een paar jaar terug een actie en die zegeltjes had ik gespaard. En toen ik ging samenwonen bleek dat mijn vriendin de handdoeken van BP had en toen hadden we opeens veel te veel van dat spul.
- Als je ergens snel te veel van hebt zijn het handdoeken.
- U krijgt de irischeque en het nieuwe contract zo snel mogelijk thuisgestuurd.
- Mooi.
- Nu moeten we alleen onze overeenkomst nog vastleggen op een bandje.
- Waarom, ik krijg toch een contract dat ik nog onderteken?
- Ja, ik vind het ook onzin, maar het moet van de overheid. Het is voor uw veiligheid.
- Maar ik heb helemaal geen zin in die poppenkast. Dan gaat u alles nog een keer zeggen en dan moet ik op commando ja zeggen?
- Ik had het gesprek ook op kunnen nemen zonder dat u het wist.
- Dat lijkt me geen overtuigend argument in deze discussie.
- Maar het heeft niks te betekenen mevrouw. Wat kunt u er nou op tegen hebben?
- Meneer, het is gewoon belachelijk, een aanslag op mijn waardigheid als mens. Waarom zou ik iets belachelijks willen doen alleen omdat de overheid een regeltje heeft opgesteld. U vindt het zelf ook onzin, laten we het gewoon samen niet doen. U stuurt mij het contract, ik onderteken, klaar.
- We laten het hier bij mevrouw.
- Oké, ook goed. Goedenavond.

De kunst van het afdingen

Jessica's zus is een prachtige verschijning: lang, slank als ze niet zwanger is, lange blonde haren rond een vriendelijk gezicht. 'Iedereen loopt met haar weg', verzucht Jessica pseudo-jaloers, 'zij hoeft een winkel maar binnen te lopen en ze heeft al tien procent korting te pakken.'
Dat is oneerlijk, dus rottig, voor ons, foeilelijke schepsels, maar met veel doorzettingsvermogen en mensenkennis kunnen wij nog veel meer dan die 10% van de vraagprijs afpeuteren. Levend bewijs van deze stelling is Pa Droevee, een pensionado van 1m75 met embonpoint.

'Er is altijd ruimte, Bonny.'

'Maar pa, het is toch oneerlijk dat je altijd moet afdingen. Dat betekent dat ze je oplichten als je het niet doet.'

'Dat is geen oplichting, dat is handel.'

'Maar waarom zeggen ze niet gewoon gelijk wat ze ervoor willen hebben. Waarom moet ik de hele tijd op zoek naar de bodemprijs en hoe weet ik dat ik niet te veel betaal?'

'Als de verkoper zegt: 'die bureaustoel kost 500 euro', dan antwoord je: 'oké, maar dan wil ik hem wel in leer', of: 'per drie bedoelt u?

'Maar dat zal hij niet serieus nemen.'

'Ja, maar een beetje humor helpt altijd. Humor is je smeerolie, het houdt de sfeer van de onderhandelingen luchtig. Je kunt ook een andere insteek hebben: 'Meneer ik vind het een mooie stoel en ik wil er ook best wat voor betalen, maar ik ben geen filantroop. 300 Euro.' Dan zal hij zeggen '450 euro'. Hèt moment om te doen of je de zaak uitloopt, moet je eens zien hoe snel hij er 425 van maakt. Maar Bonny, er zit zoveel marge op die meubels, 15% van de vraagprijs is niets. 'Oké', zeg je dan '400 euro, maar dan wil ik er wel reservewieltjes bij.'

'Reservewieltjes?'

'Ja reservewieltjes, of wat dan ook. De assessoires zijn je wisselgeld voor verdere onderhandelingen. Heb ik je al verteld over mijn fiets?'

'Ja ja, je kreeg er geen cent meer van af, maar nog wel gratis jasbeschermers, een zadeltas en installatie van je fietscomputer.'

'Samen goed voor 60 euro. En die mop met die plavuizen?'

'Eh..'

Nou, die mop met die plavuizen was kostelijk, lieve lezer. Van 130 euro per m2 naar 67,20. En dat terwijl er wel 50m2 van nodig waren. Daar valt niet tegenop te werken, dat wil ik wel toegeven.

'Moet ik naar Groningen komen?'

'En mij helpen afdingen?'

'Ik doe het met plezier.'

'Nee, ik moet leren op eigen benen te staan. 10% eraf, minstens, en gratis wieltjes, dat is de doelstelling.'

'Heel goed en onthoud: er is altijd ruimte.'

'Jâhâa.'

Ik ben nu al sinds vrijdag in onderhandeling en ik heb alleen nog maar de reservewieltjes afgedongen. Uit arren moede heb ik mijn afdingterrein verlegd naar een andere winkel. Ook daar dreigt het vast te lopen. Toen ik de zaak uitliep met de mededeling dat ik verder ging kijken en misschien nog wel terug kwam, antwoordde de verkoper: 'en dan gaan we onderhandelen!' en dat terwijl ik vond ik dat ik al flink wat onderhandelende opmerkingen had gemaakt.
'Reken maar!' riep ik energiek terug, me moedeloos afvragend of het het allemaal waard was.

‘Misschien moet je die zus meenemen’, zei ma Droevee toen ik mijn twijfel uitte.

Een behoorlijk scherp idee, moet ik toegeven, maar dat vereist weer onderhandelingen van een andere soort, dus het zal er wel niet van komen.

Corvee

Omdat het zonnig was en de temperatuur redelijk aangenaam besloot ik te wachten voor het rode verkeerslicht. Het was op het kruispunt van de Paterswoldseweg en de Leonard Springerlaan, daar waar de volkswagendealer zit die ik minder bewust dan ik zou willen Sentuurie noem, net als alle andere Groningers.

Ik stond te wachten naast de Van Lieflandschool. Het was pauze. Buiten het hek van de school verzamelde een man in een knaloranje werkoverall met behulp van een grijpstok verdwaalde papiertjes en patatbakjes. Achter het hek stond een jongen van een jaar of 14. Hij had zich afgezonderd van zijn klasgenoten die verderop op het schoolplein een spel aan het doen waren.
De jongen volgde de werkzaamheden van de man in overall nauwgezet. Hij had zijn handen om de spijlen van het hekwerk. De gemeentewerker negeerde de vreemde stalker en vulde onverstoorbaar de vuilniszak die hij achter zich aan sleepte.
'Weet je wat ik dacht...' zegt de jongen plotseling.
De man kijkt nieuwsgierig op.
'Nou?'
'Ik dacht dat corvee alleen voor kinderen was, maar blijkbaar heb ik me vergist, of niet meneer?'
De man lijkt even iets te willen antwoorden, perst dan zijn kaken stijf op elkaar en draait zich om naar de Paterswoldseweg.
Ik kijk gauw weg, en zie dat het licht groen is.

Corvee, alleen voor kinderen, haha, laat ze maar in die waan.
Trouwens lees ik net in de etymo dat het woord dezelfde herkomst heeft als 'karwei'. Leuk, nietwaar?

Levensles

Bonny, voor jou is het glas altijd halfvol, constateerde Danzhout laatst tevreden.
Was het maar waar dacht ik. Maar al te vaak is mijn glas leeg en dan moet ik weer overeind.
Nu echter staat er een halfvol glas naast de laptop. En wat zit er dan wel in?
een flinke scheut rum, suiker, beetje kaneel, citroen, kruidnagel en heet water.
Een grog, inderdaad.
Toen ik gisteren met een zere keel en verstopte neus wakker werd, sprong ik verheugd mijn bed uit omdat ik me verplicht zag een fles rum te kopen. Helaas was het maandag en moest ik wachten tot 13 uur tot de slijterij open ging. De slijter, die zelf ook nasaler klonk dan anders, gaf me er een zakje kruidnagels bij. Met een onvervalst geluksgevoel kwam ik thuis met mijn buit.
Focus op wat je hebt en vul aan waar nodig, dat is mijn advies.

De dag goed begonnen

Vannacht heb ik wéér gedroomd. Ik droomde dat ik een slecht boek las. Geen idee meer waar het over ging. Mijn ergernis groeide en groeide. Dat zulke rommel werd uitgegeven.
Toch las ik een aardige vergelijking: een liefdespaar dat was als een dubbele helix.
Hmm, niet onaardig erkende ik, dat zou ik best verzonnen willen hebben.
Stel je mijn tevredenheid voor toen ik wakker werd.

Bonny denkt mee

In de gebarentaal voor niet-doven zijn er al vele tekens die internationaal gangbaar zijn. Zo kun je moeiteloos zonder woorden om de rekening vragen, je instemming of afkeuring kenbaar maken of iemand laten weten dat hij een idioot, klootzak, schijnheilige of homoseksueel is.
Na vandaag voor de zoveelste maal wazig aangestaard te zijn, stel ik een aanvulling voor: het gebaar waarmee men automobilisten waarschuwt dat een van een hun lampen het niet doet. Het gaat als volgt: Je hebt je hand gesloten voor je oog, opent de hand met gestrekte vingers naar buiten toe en sluit hem weer.
Hoeveel subsidie zou ik kunnen krijgen voor een Europese campagne?

2 voor 12 update

Dat ons mogelijk tv-optreden niet alleen mevrouw Pinksterbloem en mijzelf in beroering brengt besefte ik eens te meer na het lezen van het volgende bericht van Batjah:

ik was het al bijna weer vergeten, maar jullie gaan het dus misschien echt doen....! wat goed!
en iets van de roem straalt dan ook weer op mij af.
kandidaten kennen van 2 voor 12 geeft een zeker aanzien. mijn dank.

Het was dan ook met extra spanning dat ik de brief van de Vara opende. Het was maar een dunne enveloppe, wat mij hoop gaf. Een afwijzing zou vast gepaard gaan met een gratis Varagids bij wijze van valse troost. Tot mijn plezier zag ik al snel de zinsnede 'tot ons plezier' staan en toen wist ik genoeg: door. Het kan nog jaren duren voor we worden uitgenodigd, maar we zitten in het 'bestand'.

Beginnende waanzin

- Bonny spreekt u mee.
- Dag, spreek ik met mevrouw Droevee?
- Ja, met mevrouw Droevee ja.
- Mevrouw Droevee, u heeft uw NRC weekendabonnement om laten zetten in een compleet abonnement. Waarom? Was u niet tevreden?
- Nee, ik heb de krant liever ook door de week in plaats van alleen in het weekend.
- U was niet ontevreden over de krant?
- Nee natuurlijk niet, anders had ik het abonnement niet uitgebreid.
- Juist, juist. Nu ja, jammer dat u uw weekendabonnement hebt opgezegd, maar we zijn wel blij dat u abonnee van de NRC bent gebleven.
- U klinkt anders niet zo blij.
- Nee nee, maar dat komt omdat ik al de hele tijd op dit kantoor zit.
- Misschien is het tijd voor een pauze.
- Ja misschien wel.
- Ik wens u nog veel sterkte vandaag.
- Dank u wel, en als u nog tips heeft voor de krant kunt u gewoon bellen, dan komt dat goed.
- Zal ik doen. Goedenavond.
- Goedenavond mevrouw Droevee.

affectiviteitsaccent

Hier in Groningen hebben we de Kerkláán, niet te verwarren met de Kérklaan die je in andere plaatsen hebt. Verder hebben wij een stadhúis en een A-kérk.
Wereldburger Roel Mosco wilde die klemtoon op de laatste lettergreep nog al eens afdoen als een boerse taalafwijking. Ik meen te hebben waargenomen dat er iets anders aan de hand is, want in de Randstad doet men het ook. Zo zeggen Amsterdammers bijvoorbeeld Rembrandtpléin en Herengrácht.
Mijn verklaring is dat het accent kan verschuiven als de spreker een affectieve band heeft met de betreffende plek. Wij zeggen immers wel Oosterpárk, maar (nog) niet Eurobórg.
Vanavond werd ik gesterkt in deze aanname dankzij Harry Mulisch, die bij Pauw en Witteman onbekommerd vertelde over het boekenbál van gisteren.

Twee voor Twaalf, het verslag.

Ik ben vooraf wel een keer of zeven gewaarschuwd voor het mediapark: er zouden wel eens mensen worden vermoord. Wanneer houd ik eens op met beleefd lachen? Niet kaal zijnd, bovendien pseudovegetariër (ik, niet mevrouw Pinksterbloem), liepen we slechts een gering risico.

Het programma Twee voor Twaalf is bijzonder populair kregen we te horen. Jaarlijks waren er wel duizend aanmeldingen en die kunnen niet allemaal in de uitzending, dus er moest streng geselecteerd worden. Deze zaterdag was grote selectiedag: vanuit heel Nederland en Vlaanderen kwamen kandidaten naar het Net 3 gebouw. Elk uur werd een nieuwe lichting ontvangen.
Iedereen moest een lijst met een 100 algemene kennisvragen beantwoorden. Beide teamleden, dus ook de opzoeker die in principe niets hoeft te weten vond iedereen, moesten er minstens 30 van goed hebben. Was dat het geval dan ging je door naar de volgende ronde: een gesprek met Astrid en de vragenmaker van wie ik de naam ben vergeten helaas.
Onze lichting bestond uit een stuk of twintig koppels. We werden naar een examenkamer geleid op de zevende verdieping. Veel mensen moesten gniffelen om het woord examen. Hi hi, dat is lang geleden. Deed me denken aan toen ik een keer met een stel volwassen collega’s ging fietsen op een waddeneiland. Giechelende vrouwen: fietsen, eens kijken of ik het nog kan, hoei hoei. Hilariteit alom, een mengsel van depressie en verbazing in mij.
In de examenkamer stonden twee enorme tafels. Koppelgenoten mochten niet aan dezelfde tafel plaatsnemen. Iedereen kreeg dezelfde vragen. Het was dus heel makkelijk om af te kijken. De meeste vragen waren eigenlijk wel te doen, maar toch heb ik veel fouten gemaakt. De echte naam van Bernlef? Ik wist dat het een grote Nederlandse schrijversnaam was. Ben de hele kanon doorgegaan in mijn hoofd van Vondel tot aan Maarten ’t Hart, maar vond geen geschikte naam. Heb uiteindelijk Grönloh (echte naam van Nescio) ingevuld, wetende dat het fout was, maar het zou toch een schitterend toeval geweest zijn. Het goede antwoord was Marsman hoorde ik later in de uitblaasruimte waar wij wachtten op de testuitslag. Oh oh oh.
De snookervragen heb ik zeker goed, pochte ik van te voren tegen Mevr. Pinksterbloem in de auto. En er was een snookervraag! Welke bal is drie punten waard? Ik heb de beginopstelling van de snookertafel getekend, maar kreeg de volgorde van de drie lage kleuren maar niet goed. Geel gokte ik uiteindelijk, maar het was groen zoals mijn partner correct invulde. Voor wie wil weten welke vragen er nog meer werden gesteld: ik heb ze ’s avonds nog uitgeschreven.
De meeste koppels vielen jammerlijk af, maar wij mochten door voor gesprek. We waren behoorlijk blij, moet ik toegeven, een mens kan niet altijd cool zijn.
Op de gang voor de kamer van Astrid was het gezellig. Allemaal uitgelaten stellen. Kennisgemaakt met een persecondewijzerkampioene en een canvaskrak, en met een heuse schrijver met een grote bek, van wie ik nog nooit had gehoord, al was hij al heel wat keren genomineerd geweest voor allerhande prijzen, verzekerde hij mij. Wessel te Gussinklo, was zijn naam. “Kunt u dat voor me spellen?” kwam opeens mijn callcentreverleden boven. Hij trok fel van leer tegen Maarten Biesheuvel die de PC Hooftprijs had gewonnen in 2007 zoals iedereen correct had ingevuld en ook tegen Bernlef (“nog nooit zo’n slap handje van iemand gehad”).
“Het was zeker wel gezellig op de gang”, vroeg Astrid als reactie op de herrie die we maakten. Ze was heel bruin, heel strak en heel beroemd. Ook aardig wel, om Aliesje tegemoet te komen. De meneer van de vragen leek mij zeer goed kroeggezelschap.
Wij hielden ons uitstekend. Mevr. Pinksterbloem staat so wie so sterk in haar schoenen voor haar werk als ZMOKleraar, dus dit kon ze ook wel aan. Ze vroegen daadwerkelijk waar we elkaar van kenden. Voetbal dus. ‘Vroeger’ liet ik maar achterwege, onbekenden laten delen in je privégrapjes pakt zelden goed uit.
Ze gaan onze antwoorden nog eens gedegen nakijken en als daaruit blijkt dat we complementair zijn in onze kennis en als ze ons leuk genoeg vinden, worden we vroeg of laat uitgenodigd voor in de uitzending. Als we goed spelen, kan het zijn dat we drie afleveringen op een dag moeten doen. “Moeten we dan drie setjes kleren meenemen?” vroeg ik namens Brenda die daarnaar geïnformeerd had. Astrid lachte minzaam: “Ja inderdaad, maar dat zal allemaal in de brief staan die jullie tegen die tijd ontvangen.”
Wordt vervolgd.

De muis, het vervolg

Een jaar lang had ik niets van de muis vernomen. Vorige maand was hij er weer. Voor het gemak ga ik ervanuit dat het dezelfde is, dat hij van het mannelijk geslacht is en in zijn eentje opereert. Het bekende patroon: keutels, onzekere waarnemingen, confrontaties, zinloze queestes, huishoudelijke rigueur.
Van de week -ik zat op het toilet zoals wel vaker- hoorde ik een frenetiek gekraak vanuit de keuken komen. Het zal de lezer verheugen dat ik mijn zelfbeheersing bewaarde, afmaakte waar ik mee bezig was, zelfs mijn handen waste en toen pas op onderzoek ging. Waardig gedrag, te allen tijde, dat is mijn meest recente motto.
Het geluid kwam uit de afvalzak die aan de verwarmingsknop hing. Het geval danste ritmisch tegen de radiator aan alsof er een kleine muizenparty gaande was. Ik opende de deur naar het plaatsje, de actie waarmee de uitvoering van veel van mijn woningverbeterende plannen aanvangt, verzamelde moed, pakte de tas en slingerde die de tuin in. Nog voor ik de deur weer had gesloten was de muis al uit de zak en op weg terug naar binnen. Dieren: een bewonderenswaardige combinatie van veerkracht en koppigheid.
In een mondeling verslag heb ik beweerd dat ik het beestje met een technisch perfecte wreeftrap voor de drempel heb weggeveegd, maar zwart op wit lieg ik niet graag: het was een lullig schuivertje, binnenkantje voet. Mijn standbeen trilde, toch was ik tevreden met mijn alertheid: ik had de muis buiten de deur gehouden.
'Niet zo handig', oordeelde Roel Mosco evenwel, 'nu ben je nog steeds het dichtstbijzijnde huis, zorg voortaan dat hij minstens bij de buren belandt.'
Ik had het weer eens verkeerd gedaan, maar gisteren kwam er een herkansing. Wederom zat er een muis (nu wil ik wèl graag denken dat het een andere is) in de afvalzak aan de verwarming. Ik trok door, waste mijn handen en opende de deur naar het plaatsje. Ik tilde de klep van de biobak op en liep terug naar de radiator. Het met koffiedik besmeurde muisje deed verwoede pogingen uit de zak te springen, telkenmale kansloos terugglijdend langs het gladde plastic. Ik greep de zak van de verwarming, husselde even, stopte hem buiten in de biobak, en klapte het deksel erop.
Zo! Nu was het wachten tot het donker werd.

Om acht uur sloop ik, als was ik een Russische spion in bezit van een lading vervuild uranium, met de groene emmer mijn huis uit. Dit was hèt moment om een vijand te hebben, maar ik kon niemand verzinnen. Ik ben gelopen tot het plantsoen en heb de afvalzak tegen een vuilnisbak gezet. Er gebeurde niets. Zou de muis gestikt zijn of gestorven van frustratie? We zullen het niet weten. Ik ben terug naar huis gerend en heb met de gordijnen dicht Twee voor twaalf gekeken. Ik raadde beide woorden voor er een letter was gekocht.
Mijn weledelzeergeleerde vriend kan trots op me zijn.

Hoe ik mij door het leven sla zonder muizenval

Als de hagelslagkorrels die je van het aanrecht snoept bitterder smaken dan verwacht, weet je het wel: muis in huis.
Je oren en je ogen worden hypersensitief. Hoor je daar iets scharrelen? Schiet daar iets voorbij? Maar als je op onderzoek gaat vind je niks.
Deze periode kan weken, zelfs maanden duren. Je besluit niks meer van het aanrecht of van de grond te eten, je wast wat regelmatiger af, hangt je afval in een boom, je slaapt met de deken over je hoofd. Je weet: er zijn muizenvallen op de markt die de muis sparen, maar ach, die zoektocht is voor de dynamische, onderzoekende fases van het leven.
Als jij begint te wennen aan de cohabitatie doet de muis dat ook. Hij wordt overmoedig. Je verbeeldt je niet alleen dat je hem ziet, hij staat daar echt op het aanrecht. Hij kijkt je aan, het lichaampje trilt. Je verbaast je over de muizigheid van het beestje, het lijkt wel een karikatuur.
Wat te doen? Muis vlucht achter het koffiezetapparaat, dat schuif je weg. Muis vlucht door naar de koelkast, onder het gascomfort. Je tilt dat op en ontdekt wel een ons hagelslag. Je pakt met je vrije hand een spatel uit de keukenla en opent de keukendeur. Het einde is in zicht. Muis weet dat ook, wacht, ofschoon nog steeds heftig trillend, berustend zijn lot af. Je telt af: 3-2-1-showdown. Je sluit je ogen en geeft een zwieper over het oppervlak van de koelkast.
Hij is weg.
Maar heb je hem wel geraakt?

Droomvragen

Het gaat niet aan om mensen te vermoeien met geneuzel over je dromen, maar soms mag het. Nu bijvoorbeeld.
Vaak weet ik tijdens het dromen al dat ik aan het dromen ben. Vorige week verscheen er ter afsluiting zelfs een aftiteling. Eindeloos lang, net als in het echt. En ik verzuchtte, ook net als in het echt, dat er toch heel wat bij komt kijken, bij zo'n droomproductie. Klassiek is de keer dat alle personages van de nacht hand in hand het podium oprenden om bij wijze van encore breedlachend "ik heb zo waanzinnig gedroomd" te zingen. Ik waardeerde het, want had tranen op mijn wangen van het lachen bij het ontwaken.

Nu ben ik een gezegend mens en droom ik meestal fijn, te fijn misschien wel, want vaak stel ik mezelf de vraag: heb ik hier ook nog wat aan als ik wakker ben? Dat het niet de echte, wakkere Bonny is die zich dit afvraagt, maar droombonny die een droomvraag stelt, besef ik op dat moment niet. Loterij gewonnen? Het is maar een droom helaas, maar dat geld pakken ze me nooit meer af. Een eufoor gevoel. Als je dit niet herkent is het misschien moeilijk te volgen. Neem dan maar gewoon aan dat het zo werkt bij mij.

Soms krijg ik nieuwe informatie: een geheime code, een telefoonnummer, zoiets. Onthouden voor als ik wakker word, denkt droombonny dan, je weet nooit. Soms lukt dat onthouden zelfs verbeeld ik me, maar wat heb je eraan? Vannacht droomde ik hierop een variant: een oude, vervelende man had een cryptische beschrijving bedacht. Het zou op mij slaan geloof ik. Hij herhaalde het als een mantra, daarom weet ik het nog:
Imago? gaat je geen zak aan.
Imago? gaat je geen zak aan.
Imago? gaat je geen zak aan.
Zes letters.
Zou er een antwoord bestaan? Of op zijn minst een bevredigende oplossing?

Instantshow

Daar ging ik. Er was geen redden meer aan. Voetjes van de vloer, niks meer om vast te pakken, geen enkele mogelijkheid om mijn val te breken. Ik voelde mijn hoofd tegen de deur slaan, een halve seconde later landde ik op mijn linkerzij.
Het was gebeurd.
Ik bleef bewegingloos liggen.
Niks aan de hand, wist ik meteen. De klap stelde niets voor. Geen open wonden, geen kneuzingen, geen hersenschudding.
Ik begon te kreunen, zoals ik me voorstelde dat Michael Caine het zou aanbevelen in een masterclass. Kreun alsof je probeert het te onderdrukken. Kreun tegen wil en dank.
Ik richtte me op en liet me weer zakken. Had ik nog wel gevoel in mijn linkerarm? Ik pakte hem beet met mijn rechterhand. Slingerde hem heen en weer, sloeg er op. Hij tintelde, maar ik liet hem bungelen als een lappenpoppenarm.
Nog een klein dapper kreuntje als slotakkoord.
De voorstelling was voorbij, het eenkoppig publiek heeft genoten.

Van die dingen...

Ik was net even in de keuken. Ik keek naar de koffiemolen, er lagen wat gespilde koffieboontjes naast. Die boontjes zagen er lekker uit. Diepbruin, glimmend. Ik had zin om ze op te eten, maar wist dat het tegen zou vallen. Nee, dat kan niet, je kunt niet weten dat iets tegenvalt. Anyway, ik wist dat ze niet lekker zouden zijn. En opeens begreep ik waarom er chocolaatjes bestaan in de vorm van koffiebonen. Die uitnodigende vorm en kleur moesten uitgebreid worden met een lekkere smaak. Toch vind ik chocolade koffieboontjes niet overdreven lekker, ook al ben ik dol op chocolade.

Astrid, we komen eraan!

Alsof de bonnyblog ook in Hilversum wordt gelezen, lag er gistermiddag een enveloppe van de VARA op de mat: een uitnodiging van H.J. Sonderman (afdeling amusement) voor de selectiedag van "Twee voor Twaalf".
Vreemd genoeg geen woord over mevrouw Pinksterbloem, het opzoekwonder uit Eelde dat ons duo zou moeten completeren. Mevrouw Pinksterbloem, bent u ook uitgenodigd? Ik ga er maar van uit, hoe moet het anders met 'waar kennen jullie elkaar van'? (van voetbal en van vroeger).
De selectie houdt in: een schriftelijke test, gevolgd door een kort gesprek. Hopelijk kunnen we normaal genoeg doen. Het is van groot belang dat we de uitzending halen, want ik verheug me zo op: "Ah Astrid, laat mevrouw Pinksterbloem toch lekker zoeken, haar vrouw neemt het op met de harddiskrecorder." Want opzoeken zal ze, zo veel staat nu al vast. Alle bloemen, vogels, vissen, mineralen, keukenkruiden, architecten, operettes en ga zo maar door.
Op mijn gelegenheidsblog zal ik verslag doen van onze voorbereidingen op de selectiedag. Tips (daar achter te laten) zijn van harte welkom.

Prettige dag nog, Bonny

Wij kenden elkaar van... ach waar kent men elkaar van. Ik ken de mensen van voetbal of van vroeger. Flip kende ik van beide, dat kan natuurlijk ook. We kwamen elkaar tegen in een meubelzaak waar ik rondstruinde in afwachting van beter weer.
'Hoi Flip', groette ik, zijn naam met veel genoegen articulerend.
'Hoi.' zei Flip.
'Bonny', vulde ik aan.
'Sorry?
'Hoi Bonny', probeerde ik te verduidelijken, met weinig resultaat.
'Staat je goed die bank', zei Flip.
Ik zat op een knalgele bank. Met mijn natte broek en jas was ik op de eerste de beste tweezits neergeploft.
'Ga je een bank kopen?' vroeg hij.
'Nee, ik ben aan het wandelen.'
Flip stond jongevaderig achter een mooie ouderwetse kinderwagen met dunne witte bandjes. Zo zie je ze nog maar zelden, dacht ik nostalgisch.
'Staat je goed die kinderwagen. Ben je ook aan het wandelen?'
'Nee, ik ga een bank kopen.'
'Nou dan zijn we rond. Prettige dag nog, Flip.'
'Dank je, jij ook.'
'Bonny.'
'Sorry?'
'Prettige dag nog, Bonny.'

Beste Astrid

Het is hoog tijd dat iemand er wat van zegt. Ik had gehoopt dat het een keer in een uitzending zou gebeuren, maar ik wacht al zo lang en ik houd het niet meer uit. Misschien ben ik depressief of melancholiek in de depressieve zin van het woord, maar ik denk het niet, zo heb ik vandaag een paar keer hartelijk gelachen, slaap ik goed en is er niks mis met mijn eetlust. Het is niet het leven dat ik moe ben, maar deze zin:

Als je wacht met zoeken, kun je nog even meekijken naar een filmpje gemaakt door de studenten van de HKU

Je weet toch inmiddels wel hoe lang sommige mensen nodig hebben om de hoofdstad van Bahrein te vinden (Manamah)? Gun ze die tijd. Of hoop je soms dat ze in tijdnood komen? Kick je erop ze bij het woordraden op te jutten, ze aan te sporen tot het kopen van meer letters omdat je toch zelf ook altijd een beetje zenuwachtig wordt?
En dan de filmpjes in kwestie, waarin van alles in van alles verandert, wegvaart, wegvliegt, wegrijdt, in ieder geval in beweging komt, letters poepend in een roze zee met nepgolven... Houd toch op, ik zou er het knippen van mijn teennagels nog niet voor uit willen stellen.
En als het voorgaande je niet overtuigt: die mensen, Astrid, die kandidaten nemen het op met hun harddiskrecorder. Mochten ze bang zijn iets gemist te hebben, kunnen ze thuis in alle rust met vrienden, familie of alleen, zonder de stress van de tikkende klok en de draaiende camera's tot in den treure genieten van het gefröbel van de HKU.
Kortom, laat ze lekker zoeken.
Zo, dat is eruit.
Normaal schrijf ik nooit dit soort brieven, maar tjonge, het lucht wel op zeg.

vr gr
Mvr Dr, Gr

Unterbonny en Clélia van Moerle kopen een brood

De jonge vrouw onderbreekt haar bakwerkzaamheden en neemt plaats achter de toonbank. Ze heeft het witte mutsje afgezet, haar korte roodgeverfde haar valt plat op haar hoofd. In beide oorlellen priemt een zilveren knopje.
- Zegt u het maar.
- Een heel volkoren met sesam graag, zeg ik.
Ze neemt een brood, legt het op de snijder en pakt de hendel beet.
- Ongesneden, roep ik op een toon alsof ik dacht dat dat vanzelf sprak, 'dat scheelt ú weer een handeling.'
Blozend schuift ze het ongeschonden brood in een papieren zak. Dan wendt ze zich tot Clé:
- Kan ik u helpen?
Clé laat haar ogen spiedend door de bakkerswinkel gaan. Haar gretige blik gaat langs ambachtelijk bereide ouwewijvenkoeken, scones, appeltaarten.
- Hebben jullie geen brioches? ik zie ze nergens liggen.
De vrouw kijkt vertwijfeld om zich heen.
- Brioches, brioches, we hebben ze ooit een keer gehad, maar nee, we hebben ze niet standaard. Ze wordt nog roder dan ze al was, tot achter haar oren.
Clé trekt een mombakkes waarop afkeuring en teleurstelling om voorrang vechten.
- Jammer, dan hoef ik niets, bedankt.
We verlaten de winkel. Een beetje geschokt over onszelf lopen we naar huis.
Gemeen zijn, er kleven bezwaren aan, maar het is heerlijk en goedkoper dan drugs.

Sjablonen

Vorige maand is mijn mobiele telefoon gestolen. Het is een verdrietige wereld, maar daarover een andere keer weer meer.
Nu heb ik het oude toestel van mijn zwager (gek trouwens hoe lang het gek blijft om volwassen dingen te zeggen als mijn zwager en mijn collega; wennen 'mijn dochter' en 'mijn vrouw' ooit?), en daar was ik zojuist in aan het rondneuzen in de hoop intieme items aan te treffen. Ik vond een mapje 'sjablonen'. Sjablonen zijn standaardteksten die je met één druk op de knop in je sms'jes kunt plakken zodat je ze niet telkens weer bij elkaar hoeft te pielen met die kleine rotknopjes.
Wat zouden die voor mij moeten zijn? Ik ging mijn 15 verzonden sms'jes na en deze teksten kwam ik het meest tegen:

- werkze (4x)
- Hoe laat waar? (5x)
- in de Bres (6x)

Het zou dus handig zijn als ik daar sjablonen van maak.
Wat waren de sjablonen van mijn zwager:

- ik ben in vergadering. Bel me later op
- ik ben bezig. Ik bel je straks terug
- ik ben laat. Ik ben er om
- Hou ook van jou

Verdacht op zijn minst. Druk druk op het werk, jaa jaa.
En wat te denken van die laatste: Hou ook van jou! Wat een luiheid om het a) te sms'en, b) in een incomplete zin zonder onderwerp en dan ook nog c) als sjabloon. 'Hou van jou' staat er veelbetekenenderwijs niet tussen, net zo min als 'ik ben vandaag wat vroeger'.
Moet ik mijn zusje waarschuwen dat ze verkering heeft met een schuinsmarcheerder die zich op de intiemste momenten bedient van standaardzinnen? Ik weet niet wat ik erger vind. Het is een verdrietige, verdrietige wereld.

Rush Hour, extra kaartje

Voor Coco en alle andere spelers van Rush Hour voor wie de uitbreidingsset niet genoeg uitdaging biedt: de gele bus wil linksaf.

Superbonny krijgt telefoon

- Droevee Productions, met Bonny zelf.
- Goedenavond, spreek ik met mevrouw B. Droevee?
- Nou en of.
- Mevrouw Droevee, wat zou u ervan vinden als uw woonlasten werden gehalveerd?
- Dat lijkt me heerlijk, kunt u dat voor me regelen?
- Dat zou heel goed kunnen mevrouw,
- Dan heeft u vast heel goede contacten met de woningbouwvereniging.
- Hoe bedoelt u?
- Die bepaalt de hoogte van mijn huur.
- U heeft een huurhuis?
- Ja, maar u kunt natuurlijk ook gewoon de helft van mijn huur op mijn bankrekening overmaken.
- Haha, u maakt er een grapje van, mevrouw Droevee.
- Nee, waarom zou ik. Wat mij betreft is er geen vaste werkwijze, bepaalt u maar hoe u het regelt. Dacht u aan een maandelijkse verlichting of wilde u jaarlijks een bedrag storten?
- Het spijt me mevrouw, maar ons aanbod geldt alleen voor mensen met een hypotheek.
- Maar dat is discriminatie! Ik protesteer!
- Maar mevrouw, u begrijpt toch wel dat...
- U begint er zelf over. Ik niet. Ik ben rustig aan het lezen, ik vraag er niet om gebeld te worden en al helemaal niet om lekkergemaakt te worden met een aanbod dat u niet waar kan maken. En nu moet ik mijn rust en concentratie hervinden om nog maar te zwijgen van de regel waar ik was.
- Mevrouw Droevee, ik ben bang dat ik de verb....
- U bent bang? Bent u zo'n schijtlijster of hebben we hier te maken met een misplaatst anglicisme? Schrap me uit uw bestand. Nu! Anders heeft u pas reden om bang te zijn. En let op: ik ga nu de verbinding verbreken. Goedenavond.

Ook maar een mens

Ik ben van adel. En dan heb ik het niet over een goedkope titel van nullerlei waarde zoals die anderhalve eeuw geleden over de toonbank gingen. Droevee is een oud geslacht, adel van verdienste uit de tijd van Karel de Grote.
Toch laat ik me niet voorstaan op mijn afkomst. Ik zal nooit zoals mijn zuster met modderige bottines over een pas geboende vloer banjeren en de sopemmer 'par accident' omschoppen. Ik groet de bedienden en als er iets gedaan moet worden, voel ik me niet te goed om zelf de handen uit de mouwen te steken. En dan verwacht ik geen applaus of bewondering.
Gravin Bonny heeft de badkamer schoongemaakt. En niet zomaar schoon, blinkend schoon. Heel gewoon toch?

Rectificatie

Er zijn dingen die je niet met anderen dient te delen. Dat wist ik al wel. Uitgebreide verhalen over wc-bezoek, hoe interessant ook in mijn eigen ogen: ik houd ze voor me (behalve dan dat ene voorval met het klosje garen). Masturberen: nooit gedaan. Gevoelens van eenzaamheid: een onuitputtelijke bron van grappen, maar nooit een echt probleem.
Daar is nu een categorie bijgekomen: Liefde voor lullige liedjes. Kan ik beter niet over reppen. Dat heb ik geleerd na de publicatie van het vorige stukje, een ijzige stilte weerklonk er in mijn meelbox. Minerva die op bezoek was, probeerde gegeneerd door de gesloten luxaflex naar buiten te kijken. Too much information.

Om het nog erger te maken, volgt hier een voortzetting:

Was er dan niemand die mijn liefde voor On top of the world deelde? Toch wel lieve lezer, Kiki en Aliesje waren enthousiast, maar die houden zelf openlijk van lullige liedjes.
Toen ze mij aantroffen in mijn verkouden singsongmodus begonnen ze enthousiast mee te zingen en de loftrompet te steken over... The Carpenters.
- Jaaaa!! The Carpenters, gilde Kiki blij.
- Nee nee, greep ik in, dit is Lynn Anderson. The Carpenters zijn griezelig.
- Karen Carpenter is een van mijn helden, zei Aliesje verontwaardigd. Die stem, die uitstraling. Je hebt geen idee waar je over praat!
En wetende dat ik van nature niet zo standvastig ben, haalde ze Youtube erbij. Binnen één couplet ging ik voor de bijl. Richard Carpenter vind ik nog altijd vrij griezelig, maar Karen... och! Karen. Karen is de blauwdruk geworden voor mijn nieuwe levenspartner, afgezien van de anorexia nervosa dan.


Noem me sentimenteel, noem me licht ontvlambaar, maar het is januari goddomme, een mens moet wat.

Singsong

De meeste mensen zijn niets waard met een beetje verkoudheid. Hun ogen tranen te pas en te onpas, je woorden bereiken hen niet omdat ze 'de wereld door een laag watten waarnemen', ze doen zielig met zakdoeken of closetrollen. Je zult ze de kost geven die zich ziek melden zodra ze een beetje beginnen te snotteren.
Zo niet Bonny Droevee! Ik voel me juist heel speciaal wanneer ik verkouden ben. Als tiener heb ik namelijk een fantastische ontdekking gedaan: ik kan prachtig zingen met verstopte neus. En dan zing ik het liefst I'm on the top of the world. Ik heb het natuurlijk niet over dat christelijke gezever van The Carpenters, maar over de bijna-schorre hardcore country-uitvoering van Lynn Anderson. Bonny verkouden of Lynn Anderson, veel verschil hoor je niet met het blote oor.
Zo wandelde ik zojuist al zingend naar -waarheen anders?- de buurtsuper. Such a feelin's coming over me. Ik werd echt een beetje verliefd, zomaar wat in het algemeen. Mensen aan de andere kant van de Kloosterstraat knikten naar me en ik zwaaide terug. Alsof het was voorbestemd waren alle artikelen die ik wilde kopen in de aanbieding. En wie kwam ik tegen toen ik de winkel uitkwam? Begt! Lekkere Begt van de Drie Uiltjes, en hij lachte naar me. Jammer dat ik maar zo zelden verkouden ben.

Kun je dan helemaal NIKS?

Hoe vaak ik dat niet gehoord heb in mijn leven. Als mijn moeder ongeduldig de stofdoek uit mijn handen rukte of wanneer mijn vader kwam kijken hoe ik radeloos met een fietsreparatieset en een bak water in de garage stond. Zelfs van de buurjongen als ik van repen tijdschriftpapier (uit de leesmap!) pijltjes probeerde te vouwen voor mijn pvc-buis. Het resultaat leek nooit op een pijltje en paste vaak niet eens in de buis. Ik kan je zeggen dat het extra raar klinkt uit de mond van een leeftijdgenoot. 'Hoeveel had je ook al weer voor de citotoets?' vroeg hij ook nog sarcastisch, want dat kon ik wel, citotoetsen maken, maar die vaardigheid blijkt in de categorie ‘helemaal niks’ te vallen.
Nog steeds kan ik helemaal niks, maar de retorische vraag uit de titel wordt me niet meer gesteld. Behalve door mezelf als ik een sjekje draai, een spijker in de muur sla of een boterkoek probeer te bakken. Op visite bij Marina Fles trachtte ik koffie te zetten met haar percolatorgeval. Had ik hem maar nooit gedemonteerd om hem eerst schoon te maken, want ik had geen idee hoe hij weer in elkaar moest. Ik kon zelfs niet met zekerheid zeggen of ik hem kapot gemaakt had.
En nu ben ik weer in mijn eigen huis. Mijn stofzuigpoging is zojuist gestrand omdat de zak vol was. De volle eruit halen was geen probleem. Ik heb nog goed opgelet hoe de zak in het zakcompartiment geschoven zat, maar zodra ik hem had weggemieterd was het beeld onherroepelijk uit mijn hoofd gepercoleerd.