Twee dingen

Zonder dat je een ander zou willen zijn (dat nooit!), neem je zelden genoegen met jezelf.
Waarom ben je bijvoorbeeld zo gevoelig voor het weer? Vrolijk als de zon schijnt, sip als het mist of regent.

En dan schijnt de zon en je denkt: ik moet eruit! Dat duurt en duurt, want de afwas moet gedaan, een instantie gebeld, een kerstkaart geschreven. Tegen een uur of vier is het zo ver, net voor zonsondergang, je hebt nog een uurtje daglicht.
Je loopt door de weilanden aan de rand van de stad, richting ondergaande zon. In de verte zie je een rookpluim boven de pijp van van de suikerfabriek (hier niet te ruiken), de silhouetten van de Martinitoren en de A-kerk.

Even stoppen niet lopen, leunen tegen een paal, kijken naar de blauwgrijsrood gestreepte lucht. Dat duurt een minuut (is langer dan je denkt), dan komt er een fietser aan.

Wat doet die aansteller bij die paal? Denkt zeker dat ze een dichter is. Ze kijkt op haar horloge, slaat haar armen over elkaar, hupt van het ene been op het andere. Oh, zeker aan het wachten op iemand. Vreemde plek om af te spreken. Tou maar dan.

Dat en de afhankelijkheid van het weer.

Sir Aliesje

- We moeten erheen!
Aliesje heeft net de Boekhandelaar van Kaboel gelezen en maakt zich zorgen over de positie van de vrouw in Afghanistan. De Taliban is weg, maar nu doen de vrouwen aan zelfcensuur. Ze durven de burka niet meer uit te trekken, ze durven niet in de buurt van mannen te zijn. Er moet iets gebeuren, dit kunnen we niet negeren.
- En de vrouwen in Afrika dan? merkt iemand op.
Ja, die moeten ook nog. Hoe kunnen wij hier vrolijk leven terwijl er elders afschuwelijke dingen gebeuren?
Aliesje is een nobele ridder. Voor de vrouwenzaak wil ze alles uit de kast halen, maar over twee weken gaat ze verhuizen. Vandaag moet de schuur opgeruimd en morgen een keuken uitgezocht.
- En na de verhuizing zal het er ook wel niet van komen, zegt ze eerlijk.

Niemand nodig

Ik zit op de bank en eet een banaan. Ik gooi de schil achteloos in de prullenbak vijf meter verderop. Raak. Ik trek een gezicht of mijn bananenschillen altijd doeltreffen en ga verder met waar ik mee bezig was. Een quiz kijken. Ik beantwoord alle vragen hardop op een verveelde manier alsof ze veel te makkelijk voor me zijn.
Wie probeer ik te imponeren? De Aivd? Jeremy Paxman?
Mijn god, wat ben ik goed.

Weer niks

In plaats van bellen

"Jij bent er nog veel slechter aan toe dan ik", zegt Corry altijd als ze het moeilijk heeft. Ik beaam dat voor haar welbevinden en beschouw het als erkenning van mijn ellende. Een prima saldo voor beide, maar er zijn bezwaren, want al is Corry even verlost van haar onderwijs- en pensioenzorgen, ik zit met dubbele blues.
De laatste dagen wordt de toestand onhoudbaar. Het leven in het Kombuis is al zwaar genoeg.
Het mist hier in de wijk
Het mist dat het giet
En het gaat heus niet zo slecht Corry
maar het is hard werken,
strijdbaar blijven

"Je bent prettig gestoord", zei iemand.
Dat maak ik zelf wel uit, compliment of niet.
Prettig gestoord in Lewenborg, gedverdemme.

Kinderparredies

Gisteren moest ik iets ophalen bij een collega (ja ik heb werk!). Ze woont in een nieuwbouwwijk, veel nieuwer nog dan mijn buitenwijk. Een treurige wijk zeg ik maar, want zo hoor je te denken over nieuwbouwwijken. Allemaal dezelfde huizen, veel te ver van alles vandaan, jonge krachteloze boompjes, bouwzand nog op de klinkers, blankhouten speeltuin.
Het was tegen vijven. Het was al donker, maar er werd nog buitengespeeld door een groepje kinderen. Ze speelden een interessant spel: met plastic tennisrackets, hockeysticks en een enkele mattenklopper moest een lekke voetbal in het vijandige doel gewurmd worden. Kan dat olympisch worden? Met een maximum leeftijd van 10 jaar.

Muggen in november

Harde wind, harde regen
Eczeem op mijn hand
wegomlegging
spekjes verbrand
postvak te klein
lekke achterband
zegelactie voorbij
doornatte krant
Slipje te krap
groot maandverband
pijn in 't hart
Carrière gestrand
Muggen in november
niks aan de hand

Het ergste: tussen hoop en vrees

Gisteravond, even na negen uur zat de halve stad plotseling in het donker. Stroomstoring. "Er was iets gaan smeulen in een hoogspanningsstation aan de Bloemsingel. De uitgerukte brandweer heeft niet in actie hoeven komen. De politie had de handen vol aan meldingen van alarminstallaties die automatisch gingen werken, kleine ongevallen van verkeersdeelnemers die elkaar niet zagen in het donker en andere ongemakken die door de storing werden veroorzaakt. Om 1 uur vannacht was het netwerk weer hersteld."
Kortom, niks aan de hand.
"Ik was teleurgesteld", zegt Corry, "ik hoopte dat het een terrorristische aanslag was, dan had ik vandaag niet naar mijn werk gehoeven. Althans, ik neem aan dat het leven dan een paar dagen plat ligt."
Dat is wat werken in het onderwijs met mensen kan doen, dacht ik vol medelijden. Maar na enig kritisch zelfonderzoek moest ik bekennen dat ik ook teleurstelling had gevoeld en die had niets te maken met het verzekeringswezen. Ergens hoop ik, naast het beste, altijd het ergste. Ik hoop dat er een naam voor is of dat het zelfs algemeen menselijk is, maar hoe kom je daar achter?

Sint in 't nieuws

Sinterklaas fietst zonder licht; beschonken Sinterklaas aangehouden; Goedheiligman betrapt op winkeldiefstal; Sint en Piet verdwaald in Hoornse Meer. Ik moet absoluut een proefabonnement nemen op het Dagblad van het Noorden, anders mis ik het leukste nieuws van de komende weken. Je hoort er nog van, hoop ik.

Een nieuwe werkdag

Check this out!

Reclame werkt

De nieuwe dubbelcd van Aangenaam Klassiek is uit. En nu we gestaag richting feestdagen gaan, krijgen we wel zin in een klassiek mopje, zeker als het aangenaam is. Onaangenaam klassiek hebben we ook wel in huis, dat is om onaangenaam bezoek weg te jagen. En om te laten zien dat we niet van de straat zijn natuurlijk.
De vereniging Klassieke zaken zal de klassiekemuziekhaters wel weten te overtuigen met deze tekst:
"Klassieke muziek; iedereen heeft er wel een mening over. Stoffig, ouderwets zijn woorden die vaak door de non-liefhebbers worden gebruikt. Terwijl klassieke muziek zo ontzettend veel emotie in zich heeft."
Nou, die takkehond van mijn oma heeft ook ontzettend veel emotie in zich, maar daar wordt ie niet beter van, integendeel.
De tv-reclame maakt het helemaal bont: "Aangenaam Klassiek 2004, ook aangenaam voor mannen."
Voor wie is die zin? Voor al die vrouwen die twijfelen of ze hem zullen kopen, maar bang zijn voor hem die niet tegen dat kattengejank kan? Voor al die mannen die normaal niet verder komen dan Normaal, maar nu verrast denken: "hé ook aangenaam voor mij? Laat ik het eens proberen." Voor al die kinderen die nu met een gerust hart een cadeau kunnen kopen dat aangenaam is voor pa èn ma?
Wat maakt dat deze klassieke muziek wèl aangenaam is voor mannen en andere niet? Wat zou ik graag een man zijn om dat te ervaren. Morgen eerst die cd maar eens kopen, kost slechts €6,99.

trendwatchers en sociologen

Onhandig om niet meer tegen iemand aan te kunnen klagen. Wat blijft er veel te zeuren over als je op jezelf woont.

Dat er mensen zijn, die beroepsmatig waarnemen
- dat er steeds meer op internet wordt gekocht
- dat de moderne mens zich in zichzelf keert
- of juist behoefte heeft aan gemeenschapszin
- dat er steeds minder mensen naar de kerk gaan
- maar steeds meer naar de moskee
- dat de typemachine er helemaal uitgaat
- dat we steeds dikker worden
- dat vrouwen eigenlijk helemaal niet gelukkig worden van winkelen
- dat mannen steeds vrouwelijker worden
- dat we minder lezen en meer tv kijken
- dat we banger zijn geworden op straat

en met dit nonnieuws voor- en opiniepagina's en actualiteitenrubrieken vullen, het is simpelweg niet te verdragen. Vind je niet Alies? Daar word je toch niet goed van? Zeg er ook eens wat van. Ja is genoeg. Of hmmhmm.
Aliesje?

Baby bonny's

bij de Edah. (haga click voor grotere, scherpere foto)

Scott, wie kent het niet

Hoera! Mijn versterker is stuk en nu moet ik een nieuwe. Er moet geconsumeerd worden willen we met z'n allen het hoofd boven water houden en ik draag graag mijn steentje bij.
"Maar", zegt Aliesje, "misschien kan ie nog gerepareerd worden." Ja, dat is echt een gezelligerd voor erbij. Wie repareert er tegenwoordig nog wat? Bestaan er nog wel reparateurs?
"Mijn collega Karel is audiofreak", gaat Aliesje onverstoorbaar verder. "Misschien kan die er wel wat mee."
Ik schreeuw bijna dat dat bakkie 25 jaar oud is, dat ik gestoord word van dat gekraak en dat ik iets nieuws wil.

Door mijn drukke bezigheden in het verzekeringswezen heb ik nog niet tot aanschaf over kunnen gaan. Ondertussen heeft Aliesje met Karel gepraat, die bijkans hysterisch werd toen hij hoorde wat voor merk en type versterker ik had.
"Een Scott! Uit de jaren 70! Dat is zo'n beetje het beste wat er ooit op hifi-gebied is gemaakt. Een collector's item, zo worden ze echt niet meer gemaakt. Ja, die wil ik wel repareren!"

Godverdegodver. Heb ik weer. Te bedenken dat ik er ook nog een platenspeler, een tuner, een cassettedeck en twee boxen van heb.


Dscf0001

Pas op!

Wat een mooie dag weer. Herfstig zonnig of andersom. Daar moet muziek bij en niet te zachtjes. Maar met muziek kan ik niet lezen. Zie ik strepen op het raam? Leuk, ramen lappen. En nu ik toch sop heb kan ik ook de wc wel schoonmaken, de keuken dweilen, het vuilnis wegbrengen, stofzuigen. Dan is de zaterdagochtend zo maar om. En nu ik alles zo mooi schoon, fris en netjes zie, weet ik dat ik mijn roeping heb gemist. Maar het kan nog: wie wil mij als huisvrouw? Planten verzorgen kan ik leren.
Je moet uitkijken met domme hobbies, want ze zijn verslavend en het een lokt het ander uit. Voor je het weet ben je een afgestompte patjepeeër. Meubels maken: niet aan beginnen. Hetzelfde geldt voor kleren naaien, fietsenmaken en verzekeren.

Too close to call

Alweer de verkiezingen verloren. De Amerikanen vinden Kerry "een beetje een eikel" las ik in de krant, en daar kunnen we het mee doen in de rest van de wereld. We dobberen vrolijk voort als een schip zonder roer in een nacht zonder ster om eens een schrijver te citeren.
Ik verlang terug naar de "too close to call" uren van vanochtend en gisteren. Zo'n uitdrukking is er opeens en iedereen neemt hem over van iedereen. Zelfs door mijn collega in het verzekeringswezen wordt ie met de nonchalante toon en blik van de ingewijde gebezigd. Het klinkt ook lekker: too close to call.
Ik denk aan alle andere dingen waarop ik hem zou kunnen
toepassen, maar daar zal het wel niet van komen. Over vier jaar denk ik vast: hé dat klinkt lekker too close to call, zeiden ze dat ook al bij eerdere verkiezingen? Vast niet, anders had ik het wel onthouden.

Op de werkvloer

- Het gaat helemaals de verkeerde kant op met de maatschappij, vindt mijn collega in het verzekeringswezen.
- Hmmhmm, zeg ik.
- Die man die het gedaan heeft zou eigenlijks niet meer vrij mogen komen, maar zo zal het wel niet gaan. Die Meindert Tjoelker is ook weer vrijgekomen.
- Meindert Tjoelker leeft niet meer, zeg ik.
- Eh, ik bedoel die Pim vermoord heeft.
- Volkert van der G. Maar die is nog niet vrij.
- Nee, maar hij heeft verders geen tbs gekregen. Dat hoefde niet van hoe heet het ook alweer.
- Het Pieter Baan centrum
- Precies.
- Wat is je punt eigenlijk? vraag ik.
- Dat het een kwestie is van normen en waarden. Die moeten eigenlijks op de lagere school al bijgebracht worden.
- Heb je in de gaten dat je achter sommige bijwoorden een s plakt?
- Wat zeg je?
- Niks, ik ben het helemaals met je eens.

Bea in stijl

Zo sentimenteel op de zondagavond. En fan van het koningshuis. Leuke mensen, altijd vrolijk, altijd zwaaien. Goeie tanden! Spreken hun talen.
Ik heb inmiddels de hoop opgegeven ooit nog een prins te trouwen, maar god, wat heb ik me vroeger vergaapt aan die grijze overhemden en blauwe spencers. Vergeefs, ze zijn nu allemaal bezet en het waren er toch best veel.
En dan is er geen enkele reden meer om geen republikein te zijn, zou je zeggen. Maar dan zie ik zo'n foto in de NRC:




Beatrix spreekt het Europees parlement toe in Straatsburg. Wat zegt ze daar? Niks bijzonders, waarvoor ze groot applaus krijgt van haar toehoorders, onder de indruk als ze zijn van haar haar, haar hoed, haar cape, haar handschoenen (eentje aan eentje uit), en haar tanden natuurlijk.

Ficus cinquecento

Toen ik binnenkwam stond hij bij het raam, met een stokje om hem overeind te houden. Dat leek me geen goed teken, maar de blaadjes waren frisgroen en talrijk.
Alle tips betreffende de ficus heb ik opgevolgd: niet te veel water, niet verplaatsen, niet op de tocht etc, maar hij is al lang niet meer zo blij als toen. Elke dag raap ik nieuwe vergeelde blaadjes van het tapijt en ik zie er geen andere voor in de plaats groeien. Een ficus zonder blaadjes is geen ficus. Ik neem aan dat kamerplanten niet aan herfst doen.
Toch is de ficus een sterke plant, las ik op ficusforever.nl. In de natuur kan hij zelfs vijfhonderd jaar worden. Vijfhonderd jaar, daar zit niemand op te wachten, de ficus zelf ook niet, lijkt me. In het Kombuis moeten we de levensverwachting corrigeren naar 500 dagen. Helemaal geen gekke leeftijd.

Pemel

"Hemel, k'heb kriebel aan mijn pemel", zingt Jiskefet en het zal mijn hoofd nooit meer verlaten.
Het moet rijmen en als het niet rijmt, zorg je maar dat 't rijmt. Je zult zien dat die vondst uiteindelijk het hoogtepunt is van het liedje.
In het Amerikaans, waarin Rimbaud en Rambo hetzelfde klinken, heb je niet zo veel kunstgrepen nodig, want met wat goede wil rijmt bijna alles wel op elkaar. Loco in ieder geval op Acapulco.
Joni Mitchell is in Big Yellow Taxi net wat subtieler, maar zij is dan ook Canadees:

They took all the trees
And put them in a tree museum
And they charged the people
A dollar and a half just to see 'em.

Als dergelijke teksten door Britten worden gezongen hoor je pas goed dat het eigenlijk niet rijmt. Wat moet Chris de Burgh met

I've never seen so many men ask you if you wanted to dance
They're looking for a little romance,
given half a chance
(Remco's inzending)

Gisteren hoorde ik The Best For Last van Vanessa Williams en ik dacht: dat zou ik Chris de Burgh ook wel eens willen horen zingen. Evenals:

They just use your mind
And they never give you credit
It's enough to drive you crazy
if you let it.

Waar dat uit komt is de kijkersvraag van vandaag, maar ik verklap dat in hetzelfde liedje ladder rijmt op shatter.

Verder nog suggesties?

Time has told me

Voor het geval ik niet gedeprimeerd zou raken van mijn nieuwverworven solitude alleen, heeft Corry mij een cd cadeau gedaan van Nick Drake. Five leaves left heet het album, een laatherfstige titel.
Ik kende Nick Drake niet echt, ik wist alleen dat Brad Pitt een fan van hem is en eens een BBC radiodocumentaire over hem heeft gepresenteerd.
Nick is maar 26 geworden. In 1974 is hij overleden aan een overdosis pillen, niemand weet of het zelfmoord was of een ongeluk. Niemand? Je mag de cd wel eens lenen en dan weet je het.
Anyway, wat mij vooral bezighield is de fysieke verschijning van de artiest. Helemaal niet de live fast die young rocker die je bij zo'n ruige naam verwacht. Waar doet ie me dan aan denken? Dagenlang heb ik mijn hoofd erover gebroken en opeens wist ik het: een schaatser. Die sympathieke, die de vlag heeft gedragen bij de sluiting in Salt Lake City.

mien toentje

Meer bagage

"Het is belangrijk dat je je gevoelens niet expliciet uit, maar dat je ze doet vermoeden." Dat zegt Susan en ze is psycholoog, dus ze kan het weten. "Behoud altijd de mogelijkheid van onverschilligheid. Wat zou je iemand opzadelen met een verklaring van jewelste. Je kunt beide geen kant meer op en iedereen is ongemakkelijk. Ik houd meer van subtiele signalen. Als hij of zij komt eten zet je bijvoorbeeld een enorme bos bloemen op tafel en bij binnenkomst zeg je: "Die zijn voor jou.""
Ik moet hartelijk lachen, maar ach, ik neem het mee, wie weet komt het ooit van pas.

Goeie zin!

Zo, het is zaterdag, en we gaan hem vanavond eens even flink raken. We hebben het verdiend: de hele week gewerkt, vrijdagavond te moe voor wat dan ook, dus vandaag moet het gebeuren, kunnen we morgen ook alvast van de scheurkalender afhalen. Leg me maar neer en zet de trechter er maar op.
En dan niet van dat puberale, studentikoze zuipen om het zuipen, maar het rijpere zuipen om het zuipen om het zuipen van de dertiger. Nu een biertje om bij te komen van het hardlopen (of om het vocht aan te vullen om met Hazes te spreken), dan de borrel met een hopelijk dure port en wat geabstraheerde hapjes. Diner met exquise wijn, koffie met cognac en uiteindelijk terug naar het bier, want een verhaal moet rond zijn. Nu maar hopen dat de gastvrouwen van vanavond hier op voorbereid zijn.

Simsalabim

De blauwgele ikeaman vraagt aan mij wanneer het bezorgteam de ikeatafel bij mij kan brengen, woensdag tussen 13 en 17, donderdag tussen 9 en 13 en nog wat van die mooie opties. Woensdagmiddag kan wel, zeg ik, alleen wel pas vanaf twee uur, eerder kan ik niet thuis zijn. De ikeaman kijkt op zijn lijstje met dagen en tijden en vraagt of het dan donderdagochtend kan. Dan kan ik helemaal niet.
"Ik kan echt geen preciezere tijd afspreken", zegt ie.
"Dat is dan jammer", zeg ik oprecht teleurgesteld, "dan moet ik de tafel maar weer terugbrengen."
Dat waren magische woorden. Hij schrijft op mijn leveringsformulier "woensdagmiddag na 14 uur" en dat was dan weer dat.
Er is nog veel meer mogelijk en ik ben van plan dat te ontdekken!

Mein stilles Fenster

"Zo, lig je daar weer te maffen, jij verwacht ook helemaal niks van het leven hè?" zeg ik tegen het hoopje zwart dat op de bank ligt. Maar ja, een sjaal zegt niet veel terug.
Deed pvdb ook nooit natuurlijk, hooguit opende hij zijn ogen half om ze gelijk weer te sluiten.
Soms hoor ik hem mauwen op het balkon, of met zijn nagels over het raam krassen. Vreemd ding, het gehoor.

DIT JAAR DOE IK NIET AAN KERST!

"Je kent de opbouw van een slechtnieuwsgesprek, hè?" vraagt Alies.
"Ik wist niet eens dat daar regels voor bestaan", antwoord ik nauwelijks quasi-naïef.
"Eerst het slechte nieuws. Bam! Het is uit! Je bent ontslagen! Je staat wissel! etc. en dan pas de draaikonterij om jezelf te rechtvaardigen. Je moet de ander overrompelen, niet de tijd geven om een snelle reactie te construeren. Bovendien laat je zo geen ruimte voor twijfel, het slechte nieuws is niet terug te draaien."
Ik ben onder de indruk. Dat weet Alies weer. Slechtnieuwsgesprekken die ik ooit heb gevoerd passeren de revue in mijn gedachten en ik krimp ineen van schaamte. Fout op fout heb ik gestapeld, maar vanaf nu wordt alles anders.

Getting started

- Bonny Droevee spreekt u mee.
- Dag, met de buurvrouw, heb je misschien zin in een kopje koffie?
- Nu?
- Als je tijd hebt, je bent natuurlijk druk bezig.
- Ik heb wel even tijd, ik kom eraan.

- Jij woont hier ook mooi.
- Suiker? Melk?
- Melk graag. Wow wat een mooie computer. Heb je internet? Vind je het goed als ik even...

- Heb je al gegeten? Ik heb nog wel een stuk pietsa.
- Heb je ook groente?
- Ja er is nog wel sla en kool.
- Nou, dan is dat ook weer klaar vandaag.

- Ik ga maar weer eens. Bedankt hè. Hé! Heb je een kat? Wat een leuk beest. Ik weet wel een leuke naam.
- Hij heeft al een naam.
- Oh, dat geeft niets. Dag buurvrouw. Dag Pvdb. Kom ook eens bij mij.
- Doe ik. Au revoir.

Wordt vervolgd

We gaan weg vandaag, alle drie, op naar de nieuwe flat. Nieuwe avonturen, jij wedt. De kabel verhuist mee, maar met vertraging. Kan maar zo tien dagen duren, 't is maar dat je 't weet. Pvdb is treurig! Zo'n kat weet precies wat er gebeurt hoor. Zal ik hem meenemen?


spullenbeesten

Dreetje

Een dikkige jongen met een honkbalpet op en een grote B op zijn zwarte trui, schuifelt het stadion binnen. Het lichaam van zijn dode vader wordt door zijn opa en zes andere mannen plechtig naar de middenstip gerold. Zijn vader nam dagelijks twintig biertjes en al had hij had een plezierige dronk, echt oud is hij er niet mee geworden.
Het publiek scandeert zijn vaders naam, er worden toespraken vol gevoel gehouden. Iedereen gaat vanavond eens lekker rouwen, zich wentelen in sentiment. Mensen op de tribune huilen met een lach op hun gezicht.
De jongen zit niet op de tribune, maar op een stoel in het midden. Hij moet huilen en niemand die even een arm om hem heen slaat. Daar wordt alleen maar over gezongen.

Ay Marieke Marieke

Het mooiste meisje van de wereld heet Marieke en ze werkt in onze supermarkt als caissière (sorry Kiki). Ik ga altijd in haar rij staan al is die de langste, wat vooral op zaterdag tot fikse wachttijden leidt.
Als ik aan de beurt ben, verbeeld ik me dat ik vriendelijker, menselijker ben dan de andere klanten, met mijn hoofd bij het contact en niet bij de boodschappen. Ik zal de bon nooit afslaan en kijk haar recht in haar azuurblauwe ogen bij het aanpakken. Bijna zeg ik "Dankjewel Marieke", maar ik bedenk me dat dat al te potsierlijk is. "Dankjewel" zeg ik gewoon. "Alstublieft en prettig weekend", antwoordt ze. Dat meent ze, dat weet ik zeker.

Zonder liefde warme liefde
Waait de wind de stomme wind
Zonder liefde warme liefde
Weent de zee, de grijze zee
Zonder liefde warme liefde
Lijdt het licht het donker licht
En schuurt het zand over mijn land
Mijn vlakke land mijn Vlaanderenland

Geen droom

Ik ben zo moe en slaperig, en ik ben mijn agenda kwijt. Heb ik nog afspraken komende weken? Moet ik ergens heen?
Gisteren: een dode meeuw op het station in Leeuwarden, naast het stootblok. Maar goed dat dat er stond, anders was de vogel te pletter gevlogen tegen de kiosk. Het lijkje veroorzaakte een opstopping, want veel mensen wilden het beter bekijken. Dooie vogels doen het goed deze maand.
Ook zag ik een dwaas in een skeletpak die protesteerde tegen Balkenende.
Een verwarde man sprak mij aan en zei dat hij de code op mijn hippe schoudertas (je suis pop) had gekraakt. "Je bent popeye", zeidie en hij drukte zijn wijsvinger veelbetekenend onder zijn oog. "Snap je num? kijk maar op je tas." "Nee, ik weet wel wat er op staat", antwoordde ik korzelig.
In de hal, zaten twee vertegenwoordigers van reizigersorganisatie Rover. Ze hielden een enquête of je het liefst met een langzame trein naar Amsterdam ging, zonder overstappen, of met één overstap en 12 minuten minder reistijd. Ik koos de tweede optie. Ik kreeg een gratis pen, maar die ben ik kwijtgeraakt. Net als mijn agenda.

De avonturiër strikes again

Over op de orde van de dag

Het zit voor de deur, het miauwt en wil naar binnen. Inderdaad, het rijmt op gvdb.
Nou het komt er pas weer in als het zijn tanden heeft gepoetst en de helft van zijn kapitaal heeft gegeven aan de nabestaanden van het juveniele musje dat ie gisteren uit de lucht heeft geplukt.
Ernstig, hoe snel zoiets went.


wacht

Blitzkrieg (2)

Blijf in beweging, de meeste dingen zijn niet zo moeilijk als je ze maar niet vanuit stilstand hoeft te doen. Zo spreek ik mezelf toe als het nodig is.
8:20 De klok staat stil, maar de tijd niet en ik haast me om op tijd bij de tandarts te zijn.
Ik fiets over de singel. Auto van rechts van de Nassaulaan wil de singel op en de maffe verkeersregels schrijven voor dat hij voorrang heeft. Ik rem. De man in de auto gebaart dat ik voor mag gaan, maar nu ik eenmaal geremd heb, wil ik dat hij eerst gaat, maffe regel of niet. Dat duurt wat, de man begint steeds heftiger te gebaren, ik ga steeds stiller staan. Uiteindelijk geeft hij geërgerd gas, slaat links af en kijkt mij heel heel boos aan bij het passeren.
Ik kijk nepverbaasd, geef een slinger aan mijn bel en vervolg tevreden mijn weg naar de tandarts.

Dirk Kuijt Ahoy!

Wat bijna niemand weet is dat Dirk Kuijt één van de schippers van de Kameleon is. Als Hielke of Sietse geblesseerd is, valt Dirk in en dat doet hij met verve. Op Dirk kun je rekenen.
Aan het eind van een dag vol avontuur, als hij met gezonde Hollandse trek thuiskomt, is hij altijd blij met wat moeder voor hem gekookt heeft.
"Lekker moeder, andijvie."
"Ja Dirk, daar zit veel ijzer in."
"Zal ik straks afwassen, moeder, dan kun jij even zitten."
"Dankjewel jongen, maar ga jij maar gauw naar de smederij. Klinkhamer kan je hulp goed gebruiken."
En daar gaat Dirk, met zijn blozende hoofd. Op naar het volgende avontuur.

Nooit

- Harry Mulisch doet nooit wat anders als hij naar muziek luistert.
- Nori tilt nooit poezen op.
- Aline verveelt zich nooit.
- Antje neemt nooit de telefoon op tijdens het journaal.
- Corry aanbidt nooit iemand.
- Marieke kijkt nooit achter op andermans ansichtkaarten.
- Napoleon lachte nooit uit beleefdheid.

Jeunesse dorée (2)

Student'n, varkens zijn het. En daar doe ik de varkens mee te kort eigenlijk. Laatst hoorde ik er werkelijk twee knorren, korpsballen waren dat, kon niet missen.
Nu wonen er achter ons huis nieuwe student'n. Veel te hard delen ze elkaar mee dat ze brak zijn. Ze gooien dingen van hun dakterras en lachen zich daar schor om.
Zonet was ik in de UB om wat boeken terug te brengen. Onderweg naar het uitleenbureau haalde ik een paar prototypes in. Slof...slof...slof bestegen ze de trap van de begane grond naar de eerste verdieping. Een holle blik in hun ogen, een kromgebogen rug, een verfomfaaid boek vastgeplakt aan hun romp.
En elk jaar komen er weer nieuwe die denken dat dit the way to be is.

Voornajaar

Eigenlijk moet ik hier nog een maand mee wachten:

kabeltruien
Händel
port en cognac
kapucijners met spek
gordijnen dicht
suede schoenen
Jane Austen

Want in januari, als de winter nóg drie maanden duurt, heb ik hier spijt van. Maar ik ben er nú aan toe, dan maar zweten. Doe ik in maart wel mijn korte broek aan, als mijn benen weer schalig wit zijn.

De purist in mij

Ik ben een erge vlotte vrouw en al mijn vrienden zijn erge moderne mensen.
Lata mara, zegt Alise, bijna niemand weet waar je het over hebt.
Mara zeg ik, ik doe dit voor de mensen die het wel begrijpen.

Wat wij niet wisten

Prins poes, word wakker. Help!


Ja wat?


Jezes, wat een saai verhaal. Nu wegwezen.


Daar gaan we weer...


En wat kan ik hier aan doen?

Weer niks

Vanmiddag zag ik vanuit de trein opeens dit beeld:


Een dergelijke tekst is natuurlijk vragen om flauwe reacties. Die laat ik aan jullie zelf over, maar ik zou Bonny D niet zijn als ik er geen gemakkelijk geld in zag. Bij thuiskomst heb ik meteen gebeld met de Haarhoeve die in Halsteren blijkt te zitten.
- Goedenmiddag u spreekt met de Haarhoeve.
- Dag met Bonny D. Ik heb een vraag over het haar.
- Oh dan verbind ik u even door.
Welke vraag kan ze dan wel beantwoorden vroeg ik me af, maar goed, niet te kritisch zijn er moet geld verdiend worden.
- Met Michiel
- Met Bonny D. Ik heb een vraag over het haar. Hoe komen jullie er aan?
- Welk haar?
- Het haar dat jullie implanteren.
- Dat is uw eigen haar mevrouw.
- Mijn haar?
- Ja dat wil zeggen als u haar laat implanteren dan is het uw eigen haar.
- Oh, maar als iemand zelf geen haar heeft?
- Daar kunnen we een haarwerk voor maken.
- En hoe komt u aan dat haar?
- Dat kopen we in het buitenland.
- Oh, maar ik heb dus nogal veel en dik en snelgroeiend haar. Kunt u daar niks mee?
- We kopen ons haar in het buitenland.
- Oké, ik weet genoeg. Bedankt voor de informatie.

kwaak kwaak kwaak

Het is niet iedereen gegeven om een groot cadeau elegant te incasseren. Zo hoorde ik een verhaal over een meisje dat enorm verliefd was op een jongen. Tot haar geluk bleek het wederzijds. Om dat te vieren ging zij met hem mee naar huis. De volgende dag bood hij haar een luxe reis naar Mexico aan. Het was te groot, zij kon het niet accepteren en de liefde was voorbij.
Ik vind dat jammer, want ik ben gek op buitenproportionele cadeaus en hoop dat de mensen van het te grote gebaar zich niet laten afschrikken door gegeneerde ontvangers.
Zoals met alles is presentatie het belangrijkst, belangrijker zelfs dan de omvang van de offerande. Ik moest hieraan denken toen ik vanochtend door het plantsoen liep en er een luid gesnater klonk vanuit de vijver. Zes puntgave stokbroden dreven statig temidden van de waterlelies. Twintig eenden wisten niet wat ze ermee aan moesten.

Ondertussen in Groningen

Terwijl ik op de centimeter nauwkeurig de afstanden bepaal bij het speerwerpen, neemt Aliesje de beoordeling bij het hoogspringen voor haar rekening. Dat doen we gewoon voor de televisie, we kunnen daarbij eten, telefoneren, koffie zetten en stukjes schrijven. Slisarenka doet een aanval op het wereldrecord hoogspringen. 2 meter 10.
- Mis! zegt de commentator terwijl de atlete de lat meeneemt in haar vlucht.
- Dat leek me anders behoorlijk raak, zegt Aliesje en ze steekt kordaat haar rode vlag omhoog.
Jammer dat de Spelen morgen weer voorbij zijn.

Fat Cats

En dan nu de makkelijkste manier om steenrijk te worden: Falen.

Festivalleven

Een suikerspin is geen spin
Een glas bier is geen glas
Een toevallige ontmoeting bestaat niet
Een glas wijn is geen wijn
Er gebeurt niet zo veel
Eigenlijk.

Blitzkrieg

- Kook jij vanavond?
- Ja's goed. Wat wil je eten?
- Aardappelpuree
- Wat is dat nou voor antwoord, je weet dat ik aardappelpuree vies vind.
- Je gaat nooit in op mijn suggesties.
- Nee, maar als je aardappelpuree noemt... Ik ga niet iets koken wat ik zelf smerig vind. Ik vind het al belachelijk dat jij regelmatig aardappelpuree maakt, terwijl je weet hoe vies ik het vind.
- Oooh, dat doe ik helemaal niet regelmatig.
- Een keer per jaar is ook regelmatig. En al erg genoeg.
- Ik ga naar bed.
- Doe dat.

Oh zondagmiddag

Terwijl P. v/d Buren vol overgave ligt te lamstralen, onderzoek ik de mogelijkheden een groot artiest van hem te maken zodat ik zonder wekker te zetten binnen kan lopen.
Voor zingen is ie niet geschikt, daar is zijn stem niet sterk genoeg voor. Bovendien houdt hij helemaal niet van muziek: het moet wel heel hard regenen wil hij Beethoven verdragen. Dansen valt daarmee ook af.
Schilder moet hij worden. Hij is zeer visueel ingesteld, herkent tweedimensionale beelden en hij mag met zijn modderpoten graag artistieke patronen aanbrengen op bank en vloerkleed. Hij voldoet daarmee aan de belangrijkste criteria van het Monpa, Museum of Non Primate Art.
Beroemde katten als Rusty en Smokey vangen duizenden dollars voor een geslaagd schilderij. Enkele jaren geleden al werd er zelfs $15.000 neergeteld voor Handen omhoog, meneer De Haan! van action painter Bootsie.
Alles wat ik hoef te doen is een potje acrylverf eventueel vermengd met zijn eigen urine en een stuk zachtboard in zijn toilet area (onze tuin) zetten. Zijn gevoel voor schoonheid en afbakening zal de rest doen.
Ik hoef niet bang te zijn dat de buren of de poes zelf enige rechten kunnen doen gelden op de meesterwerken.

Animals cannot hold copyright or have moral rights, so the legal owner of the copyright in a cat's painting is the person or persons who supplied the materials the cat used to make the painting. If your cat stays at a boarding cattery which offers a creative programme and supplies paints and canvas, then any works the cat completes during its stay will belong to the cattery.

zo stelt het Monpa.

Het ziet er zeer gunstig uit. Ik houd jullie op de hoogte.

Pjetr venden Hoegenbend

Wat kunnen we in hemelsnaam aan te merken hebben op Pieter van de Hoogenband? Ik zal niet beweren dat ik verliefd op hem ben -ik houd niet zo van chloor- maar hij is veruit de meest frisse persoon die ik ken. Vier jaar geleden dacht ik: die frisheid gaat er vanzelf af als ie ouder wordt, maar hij lijkt met de jaren juist frisser te worden. De enige die qua frisheid ooit met hem heeft kunnen wedijveren is Nancy voordat ik wist dat ze spataderen had.

Pieter verliest de 200 meter van Ian Thorpe. Hij draagt zijn verlies ontwapenend fris. Zegevierend op de 100 meter is hij de frisheid in persona. Verliezend in de series op de 50 meter is hij ondanks een gebrekkige nachtrust op zijn frist.

We zouden graag deel uitmaken van de frisse wereld van VDH, maar we moeten het doen met een surrogaat, zij het een heel goed: Duitse reclame.
De wereld van Nutella, Merci en Tena Lady. Alles klopt, iedereen is blij met elkaar, Karl Heinz draagt een gele sweater over zijn schouders, Frau Müller krijgt een cadeau, Vati is huisarts met een leesbril aan een touwtje op zijn borst, Inge und Claudia worden goedmoedig geplaagd, een BMW cabrio rijdt beloftevol het grind op.
En wie stapt daar uit? Pjetr, hij heeft net goud gewonnen. Zijn moeder vliegt hem om de hals. Ze gaan in de lommerrijke tuin zitten en drinken thee met chocola. Die gezonde chocola waar alleen maar melk in zit. Zo komt Pjetr aan die frisse witte tanden.

Haiku

Spectaculair weer
Er waait een poes langs het raam
Die van de buren

De standaardreactie

- Helemaal uit Groningen?
- Frans!? een prachtige taal, maar wel moeilijk.
- Ook geen vis? (Alies haar bijdrage)
- Vrouwenvoetbal? van mij mogen ze.
- Of zegt iedereen dat? (voor gevorderden)

Niks te klagen ja

Ik heb iets nodig waar ik sterker uitkom, pour ainsi dire. Tijd voor een crisis, ja ik vraag erom dat er iets afgrijselijks gebeurt, maar crises laten zich niet dwingen.
Grote sporters hebben eerst een ernstige ziekte of een afschuwelijk ongeluk overleefd voor ze alles winnen, een beetje componist is minstens half doof.
Een schilder zonder armen moet dus wel een goudmijn zijn.
Noordenwind van mondschilder Coen de Rooij

Niet dat het zo'n briljant schilderij is, maar zo zullen wij zelfs nooit met onze handen kunnen schilderen.
Met de juiste beperkingen zou ik tot grote hoogte stijgen, maar Bonny heeft weer eens niets te klagen.

Arts & Letters Daily

Zo maar, voor wie graag van onderwerp naar onderwerp springt, een gratis link, gevonden door uw webkruiper. Ik merk dat ik genoeg heb aan de korte intro's.

high time

Morris
Morris Tabaksblat
Met je lieve lieve ogen
en je mooie gouden pak

Morris
Morris Tabaksblat
Heette ik maar zo
Morris
Morrisssssss
Morrizzzzzzz
zzzzzzzzzzz

£7,039,469

Verkrachter wint £7 miljoen in de loterij. Ik heb wel une bonne idée wat hij daarmee kan doen.

Een zeer ontwikkeld man

Wat ik al jaren heb gedacht is onlangs bevestigd door een expert: Corry's kaak is te klein voor haar gebit. Corry heeft een beugel nodig om de twee grandioze rijen witte tanden in toom te houden, net nu ze volgende week begint als leerling leraar. Ze is als de dood dat een van de elastiekjes uit haar mond springt op het moment dat ze iets belangrijks (osmose of zo) aan het uitleggen is.
Een voordeel van dit al is dat ze kennis maakt met een nieuwe wereld, die van de orthodontie of specifieker: de wereld van H. M., orthodontist, aquarellist en kookboekenschrijver voor gebeugelden. In deze drie hoedanigheden houdt hij praktijk aan het chique Hereplein. Hij wordt geassisteerd door vijf lekkere wijven, dat mag ook wel want H. is ondanks al zijn activiteiten aan de corpulente kant om het eufemistisch uit te drukken.
Achter de receptiebalie zitten twee dames met hun naam geprint op hun blauwe poloshirts. Op de balie staat het kookboek fier te pronken in een speciaal vervaardigde standaard. Van de wachtkamer leidt een brede trap naar beneden naar de werkkamer van H en de overige drie dames. Hij zit achter een gigantische ovale tafel in een gigantische lederen fauteuil met draaimechaniek. Het opstaan uit die stoel is een moeizaam proces dat met puffen en zweten gepaard gaat.
"Fanny...FANNY...FANNY!!", hijgt hij, "vergeet je niet die klant door te verbinden?" Hij gaat weer zitten, neemt zijn gelaat af met een grote witte zakdoek en wijdt zich met al zijn orthodontistische wijsheid aan de tanden van Corry.

Hoe H. aan het einde van de dag de trap weer op komt is een raadsel. We zouden er graag een keer getuige van zijn en te weten komen wat de rol is van de vijf assistentes in dezen.


afspraakkaartje

De wijze kiest de verblijfplaats die bij hem hoort

Omdat er geen markt was gisteren en de kaas op was, ging ik naar de kaasboer in de Oosterstraat. Toen ik de winkel binnenkwam was er éen andere klant, een magere, sober geklede vrouw van een jaar of 60.
- Wat leest u tegenwoordig? vroeg ze de kaasboer.
- De brieven van Seneca, antwoordde hij.
- Oh, hoe vindt u dat?
- Schitterend, maar ik heb er nog maar een paar gelezen, hoor.
Daar sta je dan met je Atheneum B. Hier kon ik niet over meepraten. Ondertussen liep de winkel behoorlijk vol en enkele klanten namen een ongeduldige houding aan.
- Misschien is het niet zo'n geschikt tijdstip om hierover te praten, zei de magere vrouw.
Dus was ik overgeleverd aan Google om meer over Seneca te weten te komen.

Is dit nodig?

Beroemde vaders (en moeders?), je schijnt er nogal gebukt onder te kunnen gaan. Een mooier voorbeeld dan dat van Leonard Huizinga (1906-1980), de schrijver van de eindeloze reeks Adriaan & Olivierboeken, ken ik niet. Leonard was zoon van de beroemde historicus Johan Huizinga. Wat moet je in godsnaam met je leven als je vader Herfsttij der Middeleeuwen heeft geschreven? Leonard wist het wel: dichter wilde hij worden. Prachtige, gevoelvolle poëmen schreef hij en op een moedige dag gaf hij ze zijn vader te lezen. Die bladerde, las, bladerde, kuchte en gaf ze met een zucht terug aan zijn zoon.
"Is dit nodig?" vroeg hij.

Sinds die dag heeft Leonard Huizinga alleen nog maar kolder uit zijn pen gekregen, behalve dan Herinneringen aan mijn vader (1963) waarin deze anekdote is terug te vinden.

Alweer een gruwelverhaal vanuit onze tuin

Pas op Stego, een T-Rex achter je!

Oh oh, als dat maar goed gaat.

Ze krijgen het allebei warm

aie!

Over & sluiten.

De enige echte ik

Toen wij de verrukkelijke leeftijd hadden dat alles nog mogelijk was, geloofden wij dat we de slimste, de sportiefste, de grappigste, de leukste waren. Toen kregen wij de minder verrukkelijke leeftijd dat we de waarheid begonnen te zien.
Oké, we waren best slim, maar er bestonden aantoonbaar slimmere mensen, ze zaten zelfs bij ons in de klas. We konden goed voetballen, maar het Nederlands elftal zouden we nooit halen (maar dat lag natuurlijk niet aan onze voetbalkwaliteiten). We maakten weliswaar voortdurend grapjes, maar volle zalen zouden we nooit trekken. En na weer een blauwtje, beseften we dat er zelfs over onze leukheid viel te twisten. Wat moest er nu van ons worden? Waar moesten we onze eigenwaarde in hemelsnaam uit halen? Daar hadden wij een ingenieuze hersenkronkel voor: we zijn allround, we hebben een unieke combinatie van eigenschappen. Verder zal er toch zeker niemand zijn die tegelijk zó slim, zo'n goede voetballer, zó grappig, zó leuk is?

We werden gesterkt in ons geloof door Chesney Hawkes' hit : The One and Only uit 1991. Nooit eerder stond een popliedje zo dicht bij onze belevingswereld.
Chesney leeft nog, hoorde ik van Remco, die onlangs een affiche van hem zag in Oxford. Je kunt hem persoonlijk melen, dat is toch geen goed teken: chesney@chesneyhawkes.co.uk. Hij werkt nog steeds in de muziek, maar het wordt nooit meer wat natuurlijk.

Spullenbaas

Wij Droevees mogen gaarne naar Het Museum gaan. We koesteren de gewichtige stilte, we respecteren de dikke pijlen die ons vertellen welke route we moeten volgen en we lezen alle bordjes en titelkaartjes die we tegenkomen anders weten we niet wat we zien.
Stel je mijn verwarring voor toen ik de lustrumexpositie van de RUG bezocht. De grootste verzinzelfmaarwathetisshow op aarde.
Sporen van het Spullenbeest, Wim T. Schippers' kijk op wetenschap, kun je bezoeken in het Universiteitsmuseum. Geen jengelend kind gehoord, wel een paar kinderskeletjes in het ballenbad gezien. Vader Jacob gespeeld op de met lichtsensoren uitgeruste trap, een scheve kamer recht zien worden en een mooi stukje nieuwbouw gezien.
"
Sporen van het Spullenbeest", wat een rare titel. "Zoekt u misschien naar Sporen van het Spullenbaas?" vroeg Google verbaasd. Toen ik dat maar bevestigde kreeg ik alsnog nul treffers.

We zijn maar heel gewoontjes

We zullen nooit een streaker zijn
Niks excentrieks aan ons
Ontbijt, koffie, lunch, borrel, diner
tv
De luxaflex blijft dicht maar
dat is omdat ie stuk is
Google kent ons niet
We houden van sleur
Heel veel zelfs
We kunnen niet zonder
We zijn sleur

Mediadebuut pvdb

Pvdb onder handen genomen door Irakese gijzelnemers? Pvdb wil onherkenbaar blijven na belastende artikelen op de bonny.blogspot?

Nee natuurlijk. Na gisteren per ongeluk een foto van mijn bal gepost te hebben (de situatie werd gelukkig gered door rebels commentaar van Minerva), vandaag deze proeve van onbekwaamheid. Mijn gekluns kent geen grenzen en mijn weerzin tegen wizzards ook niet.


Holofernes

bal

Altijd maar verder

We waren in Bussum en wilden naar Weesp. We knalden de hei op, want de bordjes zeiden dat dat moest en opeens hielden de bordjes op. We kwamen bij een driesprong en vervloekten de ANWB. Een mevrouw van in de zeventig met een kunstgebit waarvan ik me verbeeldde dat het een typisch Gooise snit had liep naar ons toe.
- Mevrouw, hallo, mogen we u wat vragen?
- Natuurlijk, maar ik weet niet of ik het antwoord weet, lachte ze haar perfecte tanden bloot.
Ze ging met haar onderarm losjes op mijn stuur hangen. Ik had haar graag een advocaatje ingeschonken.
- We willen naar Weesp, moeten we dan deze kant op?
- Ach dat weet ik niet. Ik denk het niet. Even kijken...daar rechts heb je de begraafplaats. Waar komen jullie vandaan? Groningen? Zo, knap hoor.
Ik wees op mijn kaart aan welk pad we aan het zoeken waren. Ze keek geïnteresseerd mee.
- De begraafplaats moet hier ergens zijn. Hmm. Ze volgde met haar vinger het gemarkeerde pad op de kaart. Toen ze bij Weesp was zei ze: "Ja, nu weet ik het, als je deze weg volgt kom je in Weesp."
We schoten in de lach.
- Ja op de kaart kunnen wij het ook vinden, maar we zijn op zoek naar deze route in de echte wereld.
- Oh ha ha, natuurlijk. Nou dat moet dan dit pad zijn en ze wees in de richting waar ze net nog haar twijfels over had geuit. Ze bleef nog even hangen op mijn stuur. Ik gaf haar een klopje op de schouder, we moesten verder helaas.
- Ik geloof niet dat ze al te betrouwbaar is in haar informatie, zei ik tegen Geraldine.
- Nee, maar ze was wel gezellig. En ze weet waar de begraafplaats is.

Jarig geweest

Voor mij, tussen toetsenbord en beeldscherm, staat de Olympus Camedia C-160, digital compact camera. Mooi dingetje. Nu moet ik hem nog leren bedienen en dan zul je eens wat meemaken op de bonny.blogspot! Ja mensen, Aliesje heeft het beste met ons voor, al benadrukt ze voortdurend dat hij echt niet duur is. Nee, dat zie ik ook wel, 3,2 megapixels...daar trapt verder niemand nog in. Maar ach, meer hebben we toch niet nodig op deze plek?

can't control it

Zomerhits van Maroon 5 en Keane strijden om voorrang in mijn hoofd. Het o zo ware Everybody's changing (and I don't feel the same) leek het de laatste dagen te winnen, maar er komt concurrentie uit onverwachte hoek.

Na een lange fietstocht kwamen we in de regen en zonneschijn aan bij het Eemshotel in Delfzijl. Het was een uur of twee en we hadden zin in koffie. Voor de ingang stonden twee mannen. De een, een nette man, was een handkar met een stuk plastic aan het overspannen. De ander, een blonde, magere vagebond, slechts gekleed in een vale spijkerbroek met opgerolde pijpen, dronk bier uit blik en danste zo sexy mogelijk op de muziek die uit zijn ghettoblaster klonk. Het was Something Beautiful van Robbie Williams en in elke korte pauze van het refrein (If you're lost... hurt...tired or lonely) naam hij een nieuwe heroïsche pose aan.
Toen het liedje af was, was de handkar gereed voor vertrek. "Zo moet het goed gaan", zei de nette man. "Bedankt, hè!" zei de ander en hij maakte aanstalten om op te stappen. Toen wendde hij zich tot ons en riep joviaal vóór hij op play drukte: "Nog één keer, omdat ie zo mooi was." Vrolijk zingend liep hij met zijn ghettoblaster en regenbestendige handkar de Zeebadweg af.

Kantens, slotaflevering

Nog één nacht en dan zit mijn opwekkende verblijf in dit opwekkende durp erup.
Voor mij is Kantens al heel wat meer geworden dan een molen en een kerk met wereldberoemd orgel. Kantens is ook het morsige café de Posthoorn waar ik nog nooit iemand heb zien zitten, de caravan in de Kerkstraat waar stoere jongeren de hele avond plaatjes van Normaal draaien, de twee verweesde fabriekspijpen langs de weg naar Doodstil, de ongelukkige man die aan de kant van het Boterdiep in het riet aan het poepen was...
Nee, heel vrolijk word je hier niet. Op zijn best word je, geholpen door de pastelkleurige luchten aan weerszijden van het schelpenpad naar Middelstum, op sommige avonden misschien overvallen door een zoete melancholie of een serene vastbeslotenheid nu echt iets fatsoenlijks te doen met je leven. Dat is ook wat natuurlijk.
Begin- en eindpunt van de avondwandeling was altijd de nieuwe brug over het Boterdiep. Als je bij de brug bent kan je de schandpaal met twee kleine polsgaten en één groot nekgat niet ontgaan. Vierendelen, radbraken, kielhalen, dat kennen we wel, maar bij de verschrikkingen van de schandpaal had ik nooit eerder stilgestaan. Je hoeft maar één hand door zo'n polsgat te steken en je krijgt het al benauwd.

Maar goed, denk je dan, hoe deprimerend dit er ook bijstaat, 't is iets van vroeger, daar kunnen die Kantenaren nu niks meer aan doen. Tot je zo'n berichtje leest op het internet:

Een aantal jaren geleden heeft de Vereniging Dorpsbelangen Kantens een stimuleringsprijs van de Vereniging Kleine Dorpen Groningen gewonnen. Vervolgens is er een enquête gehouden onder de inwoners van het dorp over besteding van het gewonnen geld. Hieruit kwam naar voren dat de inwoners graag weer een schandpaal in het dorp wilden. Vroeger stond bij het Boterdiep in Kantens ook een schandpaal. Eind 2000 heeft de dorpsbelangenvereniging het verzoek aan de gemeente Eemsmond gedaan om een terrein beschikbaar te stellen voor het plaatsen van een schandpaal. In overleg is besloten om de schandpaal bij de brug te plaatsen.

Verder zoeken bracht me ook nog bij dit forum over Kantens en zijn mores.
Het wordt hoog tijd om definitief terug te keren naar de beschaafde wereld.

Goeie sier

Na weer een afwijzing van TPG begin ik de hoop te verliezen ooit nog postbode te worden. Is het niet wonderlijk dat er zo veel mensen postbode zijn en dat het mij ondanks serieuze, smekende, hyperactieve, ironische en wanhopige brieven maar niet lukt? Daar moet toch wel iets achter steken? Had ik die baan in Bedum dan toch moeten accepteren? Ik blijf het proberen, als het ontij gaat lengen en het weer nog slechter wordt, zullen er toch wel vacatures komen?

Ooit wilde ik ook agent (eedjunt) worden van marjolein, kunstenaar, voormalig vlinthipper en tpg-er.  Iemand die zulke mooie takjes schildert zal vast wel stinkend rijk zijn en anderen in haar slipstream ook rijk maken?

You're entering a world of pain

Net als skiën, snookeren, autorijden en schaken, is bowlen iets waarvan we vinden dat we het zonder al te veel oefening feilloos moeten kunnen.

We komen het partycenter binnen, laten ons de regels en de puntentelling uitleggen, pakken een willekeurige bal en met een natuurlijke techniek leggen we hem geruisloos op de baan. De bal heeft de gewenste curve en snelheid, daartegen hebben de kegels geen enkel verweer. Je hoeft ons niets te vertellen over welke voet voor, lichaamshouding, armzwaai en nonchalant teruglopen na weer een geslaagde worp.
Al gauw komen de eerste leden van de bowlingclub vragen of we niet een keer willen invallen in het eerste wedstrijdteam. Dat doen ze anders nooit, maar zulke talenten kom je niet vaak tegen...

Ja, mijn professor H.G.C. Hillenaar had gelijk: het valt niet mee je eigen matigheid te accepteren.
Het randgebeuren is wel in orde: de schoentjes staan goed, bowlingwijsheden en wat citaten uit The Big Lebowski (die eigenlijk niks met bowlen te maken hebben) verkondigen gaat me ook prima af. Maar die ballen, oef, zijn toch wel een beetje zwaar. En wat hebben veel mensen blijkbaar dikke vingers. Duimgaten met een doorsnee van vier centimeter! Hoe kun je zo ooit richting geven aan die kanonskogels als je ze al op de baan krijgt? Na weer een tragische bal in het gootje, wordt me verteld dat het niet hard hoeft te gaan, als het maar gericht is. Mensen van andere banen komen zich bemoeien met de stand van mijn voeten en mijn positie ten opzichte van de baan. De juffrouw met het bier glimlacht meewarig als ze me ziet teruglopen na twee streepjes. Het wordt al gauw duidelijk dat ik alleen kans van slagen heb zonder sierlijke achterzwaai van mijn rechterbeen en... met de roze bal. DE ROZE BAL!! (De kinderbal! zegt Corry die er overigens ook bij zweert). Is het al weer tijd voor een nieuwe hobby?

Alles in de wind

Je kunt niet eeuwig in je dorp blijven, soms moet je naar de markt in stad. Bij voorkeur een themamarkt. Waar is Bonny? Oh die is naar de veemarkt, komt volgende week pas terug.
Werk aan de winkel dus voor de Giant Century. Die had er geen moeite mee, maar ik fietste zonder moraal door 't hoogelaand. Preciezer kon ik de wind niet tegen hebben en door een val van de trap zag ik eruit alsof ik al een week meereed in het tourpeleton: onder de schaafwonden en blauwe plekken.
Onder deze omstandigheden mag het een wonder heten dat ik bij Westerdijkshorn een BMW inhaalde. Het was geen spiksplinternieuwe wagen, maar toch. Even later op de Wolddijk ging de auto naast mij rijden, er zaten een man en een vrouw in. De vrouw draaide haar raampje omlaag.
- Mefrou!
Randstedelingen.
- Hallo, zei ik, het goede voorbeeld gevend.
- We willen naar Adorp.
- Dat is die kant op en ik wuifde naar de weilanden aan mijn rechterhand.
- Ja, maar er gaan alleen maar fietspaden naar toe.
- Dan zou ik naar stad tou rijden en daar richting Winsum kiezen.
- Denkt u niet dat we met de auto op het fietspad mogen?
- Hahaha
- U weet niet hoe we er met de auto kunnen komen zonder helemaal terug te moeten?
- Nee, maar het is waarschijnlijk het makkelijkste en het snelste om even terug te rijden.
- Oké bedankt.
Ze reden verder richting Groningen, maar dat konden ze maar even opbrengen, want 500 meter verderop kwam ik ze weer tegen. Vriendelijk naar mij zwaaiend reden ze terug naar Westerdijkshorn

Een gast

Gisteren ben ik voor het eerst in dagen niet natgeregend, maar dat is niet de verdienste van het weer, zal ik maar zeggen. Ik kreeg bezoek van Corry, niet onverwacht overigens. In Kantens komen de mensen niet op de bonnefooi langs. Afspraken worden weken van te voren gemaakt, daarna volgt de bustijdencheck en dan een bevestigend telefoongesprek. Nog nooit heb ik zo veel gelegenheid gehad om naar bezoek toe te leven.
Corry had cadeaus bij zich, ook dat is niet gewoon en daarom des te leuker. Om half elf vertrok ze weer met de streekbus die haar eerder op de avond voor het huis had afgezet (service van de zaak). Ik bleef achter met een set jongleerballen en een fles port en na een lange, ongelukkige nacht kan ik met zekerheid stellen dat die twee niet goed samen gaan.

Voor het slapen gaan

Bijdehandjes beweren dat je de plaatsnaam Doodstil moet uitspreken als Doods-til. Het dorpje ligt, net als Kantens, aan het Boterdiep, maar de begraafplaats ligt aan de andere kant van het water, in Zandeweer. Er moest een brug komen om de teraardebestellingen te vergemakkelijken, een dodenbrug dus.
Nou, iedereen die maar een halve minuut in Doodstil is geweest, weet wel beter en houdt het op Dood-stil. Nog aannemelijker wordt dat als je het verhaal van Okke Kluun en zijn arme kostvrouw, Marijke Arents Teisman, kent. Okke Kluun zou in 1837, hij was toen 22, al zijn geld hebben verspeeld bij het kaartspel in Uithuizen. Terug in het huis bij de Oudetil eiste hij met zijn dronken kop geld van zijn hospita, zij weigerde, waarop hij haar de hersens insloeg met een turfbijl.
Op 12 april 1838 werd Okke Kluun op de Grote Markt in Groningen opgehangen, een gebeurtenis waarvan de sporen nog lang aanwezig zijn gebleven in het Groninger taalgebruik, misschien wel omdat hij de laatste was die ter dood werd veroordeeld in de provincie. Je hoort het nu niemand meer zeggen, maar vroeger als iemand zijn straf had ontlopen hoorde je het knauwen: "Doar bist beder ofkomm'n den Okke Kluun, want dei mos hang'n totdat hij doodstil was".

bron: Geschiedenis van de gemeente Kantens van Geert de Boer

Jeunesse dorée

Het is waarlijk geen weer om verkenningstochten te maken in de omgeving. Regent het ook zo in de rest van Nederland? De avonden zijn hier nochtans prachtig en dat is maar goed ook, want het is "durstfeest" op het dorp. Op de wei naast het jeugdhonk staat een amalgaam van attracties zoals Jopkes en Jopkes Kop van Jut, een heuse zweefmolen, een ambulante frituur, een "poepdeus" en, waar het natuurlijk allemaal om te doen is, een feesttent.
Een feesttent met biertap, een podium vol met rotzooi, een schoolbord met het programma (De sterkste man van Kantens gaat niet door wegens gebrek aan belangstelling, in plaats daarvan is er een darttoernooi).
Als ik de tent binnenstap zit er alleen wat Kantense jeugd op de houten banken.
- Dag mevrouw, zeggen ze nepvriendelijk.
- Hallo, zeg ik nepvriendelijk terug.
- Goh, wat een aardige mevrouw, zeggen ze tegen elkaar.
Daarmee had ik genoeg sfeer geproefd.
De avond was er niet minder mooi om.

Welkom in deze wereld die wereld heet

Omdat het buitenleven hongerig maakt en voorraden eindig zijn, moest er vanmiddag, na vier dagen interen, actie worden ondernomen. Helaas is "Inekes broodjes en cadeautjes" sinds gisteren gesloten wegens vakantie (waarmee de hele Kantense middenstand op zijn gat ligt) dus zat er niets anders op dan mijn Giant Century met 36 nieuwe spaken van stal te halen en eens een ander dorp te verkennen.
Mijn keuze viel op het pittoreske Middelstum en in Middelstum op de Plusmarkt. Ik liep wat onwennig rond tussen de schappen, je voelt je toch een beetje vreemd in zo'n ander dorp. De Plusmarkt was echter een heel gewone supermarkt met pesto en pijnboompitten in het assortiment, niks dorps aan eigenlijk. Dacht ik. Tot ik bij de verse vleeswaren kwam. Tussen de achterham en het ontbijtspek stond een paneeltje met de tekst: geboren: Daan, 14-6-2004, zoon van die en die. Er lag een boekje bij waar je wat in kon schrijven en dat heb ik gedaan, aardige dingen bovendien.

Wij Droevees

Wij Droevees zijn niet van die dorpsmensen. Wij hebben graag naam- en gezichtsloos grauw om ons heen. Daarnaast zijn wij doordrongen van de voordelen van kabelinternet, NRC boven Volkskrant (mijngod, wat slaat die een krater in je dag), een kruidenier op loopafstand.

Wij Droevees raken van slag van stilte. Al die geluiden van de stad, ze hebben iets geruststellends. Je hoort ze niet meer. Een feestje in de tuin van de buren wordt een abstracte brom waarbij je vredig in slaap valt.
Stilte maakt lawaai. Vogels blijken oorverdovend te krijsen, poezen klimmen met veel kabaal over daken, auto’s scheuren rakelings langs de slaapkamer over de dorpsweg, een deur slaat dicht en Bonny zit vier keer rechtop in bed.

Maar wij Droevees staan ook open voor nieuwe dingen. We willen het wel proberen:
vriendschap sluiten met de vlinthippers, vier kilometer fietsen voor een zak uien, de deur niet op slot doen, klompen dragen.

Verschrikkelijk als je erbij stilstaat:

- Shaggy
- Een hapje eten
- Hihahondelul
- Frits Spits (ook als je er niet bij stilstaat)
- Modern Talking

De provincie in

Normaal als je het over Kantens hebt, denk je aan de aan St.-Anthonis gewijde, bakstenen hervormde kerk met ingebouwde achtkante toren en wereldberoemd orgel. Of, als je niet van kerken of orgels houdt, aan "De Grote Geert", de koren- en pelmolen uit 1818.

Wel, dat wordt nu anders want ik word tijdelijk een Vlinthipper zoals de inwoners van dit radiaire wierdedorp schimpend worden genoemd. Ik verwacht heel veel van mijn verblijf in de voormalige fietsenwinkel annex smederij naast voornoemde molen. Ik verheug me op het ligbad, de afwasmachine, waterkoker en pc met internetverbinding!

EK, mijn top 5 (algemeen)

1. Wayne Rooney ears
2. voetjebal
3. Gene Hackman
4. George Clooney
5. Ottocratie (tsss)

Post uit Spanje

Vroeger, op vrijdagavond rond deze tijd, vroeg ik me af waar ik eens heen zou gaan: naar café de Spieghel of de Drie Uiltjes.
Tegenwoordig heb ik wel wat anders aan mijn hoofd: hoe krijg ik pvdb onder de bank vandaan ("hij moet toch ook eens naar zijn eigen huis?"), moet die was echt vandaag nog opgehangen worden en kan de belastingdienst nu nog met een definitieve aanslag van 2002 aankomen als die in mijn nadeel is?
Zorgen dus.
Maar ook fijne dingen. De buurman (niet de knappe, maar deze is ook leuk) belde aan en in zijn handen had hij een onooglijke vaalgrijswitte doos.
- Oh ben je wel thuis, ik dacht dat je op vakantie was.
- Nee ik was aan het werk op camping Stadspark
- Jaja... dit pakje is bij ons bezorgd, omdat je niet thuis was.
- Een pakje uit Spanje! Hoera, hier wacht ik al zo lang op.
Een pakje voor mij, bezorgd bij de buren. Voor geen geld vertel ik wat erin zit.

Bestelmaar

Als je een keer niks te doen hebt en je behoefte voelt aan intermenselijk contact, ga dan eens naar Athena's boekhandel in de Oude Kijk in 't Jatstraat. Zoek in alle boekenkasten naar een klassieker, begeef je naar de kassa en plaats een bestelling.
- Tot mijn verbazing zie ik dat u Lolita niet op voorraad hebt. Kan ik 't bestellen?
- Hebben we die niet? Ja dat kan. Prachtig boek toch, van wie is het ook alweer?
En de eigenares (Djellie) haalt uit een lade een vergeeld schriftje met titels die ze eigenlijk ook op voorraad had moeten hebben.
- Lolita, schrijft ze met sierlijke letters. Wat is je telefoonnummer? Zodra het er is, bellen we je op.
Kordaat klapt ze het schriftje dicht.
- Ik wil het wel graag in het Engels, zeg ik
- Ja natuurlijk, daar ging ik van uit.
Ze maakt geen aanstalten het schriftje te heropenen.
Innig tevreden loop ik naar de uitgang. In dat schriftje staan al zeker twintig door mij opgegeven titels. Nog nooit ben ik gebeld en ik zal ook nooit gebeld worden. Bestellen bij Athena's is een symbolische daad.
Als ik geen zin heb om te bestellen, maak ik een bestelling ongedaan. Dat is misschien nog wel leuker.
- Een paar maanden geleden heb ik hier Tranen der Acacia's besteld. Ik heb het inmiddels voor mijn verjaardag gekregen, ik hoop dat ik het niet alsnog hoef af te nemen als het binnenkomt.
- Nee hoor, geen enkel probleem. Ik zal het dan in de kast zetten.
- Oké bedankt, tot ziens.

Kantoor op camping stadspark

We eten om half zeven: gepofte aardappel, salade, iets van de barbecue. 20 Uur: koffie met beerenburg. Helaas geen voetbalwedstrijd om 20:45, maar dat heeft als voordeel dat we niet zo laat naar bed hoeven en dat we niet al het hout voor het kampvuur opbranden. De een doet boodschappen, de ander kookt en ik zit op een tuinstoel met mijn hoofd in de schaduw en mijn benen in de zon te werken. Echt. We zitten er nog wel tot woensdag, nu maar hopen dat ze dan weer winnen, dan winnen wij ook.

Er moeten verschrikkelijke straffen worden verzonnen voor

- winkelpersoneel dat "die maar doen dan?" zegt als je bij de kassa komt om af te rekenen.
- schrijvers van computerboeken van meer dan honderd pagina's over Word bijvoorbeeld. (Remco's vermoedelijke bijdrage)
- schrijvers van kookboeken met de volgende of soortgelijke tekst: Nog even een tip om sperziebonen sneller af te halen: leg een handvol op het snijblad (denk aan mikado) tot alle toppen gelijk liggen, en snij ze dan in één keer met een lang mes af. Dan omdraaien en herhalen.
- verkopende makelaars die de tuin inlopen en zeggen: "Dit is de tuin." (Alies haar bijdrage)
- Mensen die niet weten waar ik het over heb.

Nicht schick

Duitsers uitlachen, ik houd er niet van. Ik vind dat eng, daar word je ooit weer voor gestraft. Triomfantelijk "Schade Deutschland usw" zingen, terwijl Oranje ternauwernood tegen ze gelijk speelt, is niet chic. Jammer dat wij Hollanders van die boeren zijn.
Je hart breekt toch als je dit ziet?

De tijd krijgt geen vat op ons, nee nee nee!

Gisteren liep ik met mijn handen in mijn zakken door de stad en ik dacht na over het maatschappelijk belang van de flierefluiter. Opeens zag ik Janavel uit de tegenoverliggende straat komen, ze had twee blikjes bier bij zich.
"Koud", zei ze tevreden.
We liepen samen op naar haar huis waar we op de stoep gingen zitten. Janavel opende een blikje, ik dronk niet want ik zou nog gaan hardlopen. Corry, die toevallig langsfietste, voegde zich bij ons en kreeg het andere blikje. Janavel haalde meer bier van binnen. Misschien gaan we binnenkort bowlen met nog iemand erbij. Ik heb uiteindelijk maar één biertje gedronken, toch heb ik niet meer hardgelopen.
"Hangen is het leukste wat er is", zei Corry.
Later heb ik een verrassend lekkere risotto gemaakt met gegrilde rode en gele paprika. Een geslaagde dag.

Roonaldo

Meer nog dan voor zijn goals, heb ik bewondering voor Wayne Rooney's uiterlijk. Dankzij zijn "funk food" dieet (funk food? zo stond het in de NRC) heeft hij een mooi stevig lijf waarmee hij verbazend goed radslagen maakt. Een geweldig gebit dat nooit is aangeharkt door een beugel, zo heeft de beruchte Engelse dental care ook zijn voordelen. Prachtige lichtblauwe ogen waar je met de beste wil van de wereld niet in kan verdrinken.
Maar de kroon op deze schepping zijn de oren. Alle subtiliteit zit gecomprimeerd in deze twee grappige, rode, krullende, net-nietflapoortjes. Wayne Rooney ears, ik verwacht er nog veel over te horen.

If you can't be a good example, then you'll just have to be a terrible warning. - Catherine Aird

Koetjes, kalfjes, ander vlees, rsi en hoe die laatste twee samenkomen in een suffe suffe woordspeling

Het is 20 juni
En we zijn op het noordelijk halfrond hè
En de kachel is aan
En het tijdstip is wat men noemt:
het heetst van de dag
En de lampen zijn ook aan
Sommige dan
De kachel stinkt
Teringherrie van Queen
Pvdb slaapt natuurlijk
muts, moordenaar
Het moment van koffie is voorbij
En lunch interesseert me niet zo
na de shoarma van vannacht

Arm lam

Wat ik gisteren heb gezien

- Twee konijnen en één roofvogel in het Stadspark
- Een identiek geklede eeneiige tweeling van minstens zestig jaar. Ze liepen over de Kijk in 't Jatbrug richting Nieuwe Kijk. De dames droegen een opvallende lichtblauwe broek, een felrood truitje en een meekleurende bril. Ook hun kapsels waren eender: geblondeerd, half lang, krullen. Ik denk dat ze Amerikaans waren. Ze waren klein van stuk en zeulden elk een zwarte koffer mee. Vrolijk babbelend liepen ze de Nieuwe Kijk in 't Jatstraat in. Nu ik eraan terugdenk moet ik weer een beetje huilen.

Mijn pseudovegetariaat krijgt steeds meer smoel

Alies en ik gaan altijd samen stemmen al is het alleen maar om één van onze suffe toneelstukjes op te voeren voor het driekoppig publiek in het stemlokaal.
- Wat moest ik ook al weer stemmen?
of
- Ik ben benieuwd wat je gestemd hebt.
- Ik ook, maar het zal wel niet meer te achterhalen zijn.

Gisteren hebben we allebei op de partij voor de dieren gestemd. Ik op Jan Wolkers natuurlijk, ik had hem graag in het Europarlement gezien. Ik ben nog nooit zo tevreden geweest over mijn stemgedrag, al heeft "mijn partij" geen zetel gehaald. Helaas.
Heerlijke kipsaté gegeten gisteravond.

En dit is nog Labour...

In Engeland is het met de politiek niet beter gesteld bij ons (had ik iets anders verwacht dan?). De Engelse minister van gezondheid vindt dat men de lagere klassen niet moet lastigvallen met anti-rookcampagnes.
"What enjoyment does a 21-year-old single mother of three living in a council sink estate get? The only enjoyment sometimes they have is to have a cigarette."
Is roken dan werkelijk zó lekker?

Vrouwen in het kabinet

Alies en ik zagen het al aankomen bij de formatie en waarschuwden: pas op meiden, met haar tweeën op een ministerie is gevaarlijk. Blijf communiceren, heel belangrijk.
Pas ook op voor de Nieuwe Revue, je denkt dat niemand dat blad inkijkt, behalve dan enkele leesmapabonnees twee maanden na verschijning, maar half Den Haag leest het zodra het de Telegraaf uit heeft.
Pas ook op voor Jozias. Hij weet hoeveel werk er kan blijven liggen op een ministerie.

¡Estamos de vuelta!

We zijn er weer, we zijn weer thuis! Vroeger toen ik klein was reed ik dan de hele dag op mijn groeifiets door de straat om de buurt op de hoogte te brengen van mijn terugkeer, uiteraard verwachtend dat iedereen enthousiast en opgelucht naar buiten zou rennen om mij te verwelkomen. Bonny is terug van vakantie, eindelijk kunnen we verder met ons leven.
Nu ik een volwassen en evenwichtig persoon ben en weet dat ik alleen mijn eigen middelpunt ben, volsta ik met een bezoek aan onze besloten achtertuin om met verleidelijke fluittonen de poes van de buren te lokken. Want ja, het is weer goed tussen ons. Ik houd meer van poezen dan van merels, denk ik.

Het vuile smerige rotmormel van de buren

Beest van de buren heeft 't kleine paradijsje achter ons huis tot een hel gemaakt.
Het leek zo'n mooie dag te worden. Zonnetje, poes op schoot, cruesli met noten(!) in yoghurt, krantje, koffie, appelkoek, beetje chatten, beetje werken etc.
Opeens zie ik de zwarte merel paniekerig op en neer springen. Zijn wild geschetter gaat door merg en been. Die merels komen al jaren in onze tuin, ook vóórdat we het gras hadden gezaaid. Poes heeft 't vrouwtje in zijn bek. Vogelpootjes bungelen heen en weer. Een hopeloze zaak, de vogel is dood.
Hoe moet het met de drie tot vijf eieren? Gaat het mannetje broeden (Alies denkt van niet)? Poes heeft zich met zijn prooi verschanst achter een struik. De zwarte merel is weg en zal wel nooit meer terugkomen. Onze tuin is niet veilig.

Over de poes van de buren

De poes van de buren verveelt zich te barsten. Al twee jaar. Hij klappert soms obligaat met zijn kaken als hij een vogeltje ziet, hij eet bij de buren en hij slaapt bij ons, daar komt zijn leven zo'n beetje op neer. Ik zei een keer tegen de (knappe) buurman dat zijn poes regelmatig (oh laf understatement!) bij ons was en hij antwoordde met zijn charmante accent: "Ij is een echte avonturiër." Dat is ij toch niet. Ij is een echte theemuts.
Poezen worden niet zo oud als mensen omdat ze zich anders te lang vervelen. Poezen voeren is poezenmishandeling, maar ja, ze níet voeren ook.

Post uit Engeland

Wat zou het kunnen zijn? Het zijn twee pakketjes, het ene is een zware rol met okergeel papier eromheen, het andere is een tamelijk grote, slordige enveloppe, babypoepbruin zegt Alies, maar die weet niets van baby's.
Als je de rol heen en weer schudt, rammelt er iets. Een koker breinaalden? Dat stuur je toch niet vanuit Engeland? De enveloppe komt uit Dorset. Hij is verstevigd met dik bruin plakband. De inhoud is zacht. Het ruikt nergens naar.
De pakketjes kunnen elk moment opgehaald worden. Door de buurvrouw. Ze was niet thuis toen Selektvracht aanbelde. In 99,9 % van de gevallen, gaat dit soort dingen goed, zegt Alies.

Niet verliefd op Terry, maar wel fan van

Hoho, het is weer bijna songfestival, nog ruim vier dagen en drie uur en we kunnen kijken naar een Turkse beau en belle die in minstens drie talen de houterigste voorstelling sinds het songfestival van vorig jaar ten beste mogen geven. Eerst nog de voorronde natuurlijk, maar dat kan voor de Nederlandse vertegenwoordiging geen probleem zijn. Without youhouhouhou.
Kijk voor de verandering eens naar de BBC waar Terry Wogan met fijne humor de filmpjes tussen de liedjes met de grond gelijk maakt (These postcards between the songs - perhaps we can help each other through them), de uitdossingen van de artiesten becommentarieert (Miss Norway has been having problems with her nylon gown and static) of anderszins zijn verveling manifesteert (There's a flash of Maltese leg coming up which I think you'll enjoy).
Terry Wogan dus, op de BBC, ook als je niet van het songfestival houdt.

Kozijn

Maandag ben ik van Groningen naar Balk gefietst. Mooie tocht, mooi weer (zonnetje enzo), zuidwestenwind helaas. Om tien uur vertrok ik en om half zes had ik mijn laatste pauze in Sint Nicolaasga. Ik zat daar daas een broodje aspergekroket (jaja) te eten toen ik gezelschap kreeg van een groezelig uitziende man. Hij opende het gesprek met wat onbegrijpelijk gemurmel waarin ik alleen het woord machine herkende.
- Pardon? zei ik onuitnodigend
- Oh, u verstaat geen Fries?
- Nee.
- De machine is net kapot gegaan en we moeten morgen een grote hoeveelheid kozijnen afhebben.
- Vervelend, dat wordt zeker nachtwerk?

Daar ging hij niet op in. Hij vroeg waar ik vandaan kwam, wat ik aan het doen was, of ik een vriend had en wat voor werk ik deed. Daarvan heb ik niets naar waarheid beantwoord.
- Mijn vrouw is vier jaar geleden bij me weggegaan. Met m'n neef, zegt hij plotseling
- Dat is beroerd, reageer ik als was ik Frank Kramer. Daar ben je nog niet overheen?
- Nog elke ochtend als ik wakker word, voel ik de pijn.
- Verschrikkelijk, zeg ik.
- Is wel fijn hè, even een gesprek?
Ik beaam dat en besluit weer op te stappen. Ik gooi mijn servet weg, haal mijn fiets van het slot en kijk naar de patat etende man.
- Sterkte met de machine en de kozijnen! roep ik terwijl ik wegrijd.
Om kwart voor zeven was ik in Balk.

Van het republiekijnse actiefront

Het programma voor 30 april:

8.30---------Showband DOS uit Ulrum en het draaiorgel stellen zich op op het verharde basketbalveld in het Noorderplantsoen.
8.45---------Verzamelen van de verklede deelnemers
9.00-9.45-- Feestelijke optocht
10.00--------Prijsuitreiking + ranja

10.15--------Als je dan nog niet de stad uit bent, heb je het slecht gedaan.

Verliefd op Becky

Al een tijdje zijn CNN in het algemeen en het programma Business International in het bijzonder niet meer hetzelfde voor mij. Sterker nog, ik had nog nooit van Business International gehoord.
En toen was daar Becky. Becky met haar overdreven energieke uitstraling, haar intrigerende mond, haar onnavolgbare accent. Iedereen bij CNN krijgt energie van haar. De reporters die zij heeft aangekondigd raffelen hun oninteressante betoog af om met een blij gezicht ter zake te komen: Back to Becky De drie verstandigste woorden van de hedendaagse televisie.

Back to Becky.

Verliefd op de buurman

Mijn dag begon veelbelovend.
Om negen uur na een zeer voedzaam en gezond ontbijt ging ik naar de fystiotherapeut. Ik ging de deur uit met een serieuze tas, een nette broek en een ernstige blik, net alsof ik naar mijn werk ging. Weten de buren veel...
Opeens zag ik een heel knappe man met een kindje van een jaar of drie. "First we are going to the supermarket", zei de knappe man met een Frans accent. Het kindje brabbelde hem na, ook met een Frans accent: "first supermarket".
Wat een knappe man, dacht ik en toen realiseerde ik mij dat het de buurman was. Onze Waalse buurman van wie wij feitelijk de poes hebben afgepakt. Hij leek mij dat niet kwalijk te nemen want hij zei met een stralend gezicht: "Endeliek wat zon."
"Ja, heerlijk!" antwoordde ik.

Alles is niks

- Wat is er aan de hand Corry, je lijkt zo mistroostig de laatste tijd?
- Ik denk dat ik een spierziekte heb
- Heb je nog steeds last van je bowlingblessure?
- Ja, het gaat maar niet weg
- Met mij gaat het ook niet goed. Ik heb overal bobbels: in mijn knieholte, in mijn nek, in mijn zij. Als ik erop druk doet het zeer. Ik ben bang dat ik kanker heb. Bovendien heb ik last van mijn rug. Zo maar vanuit het niets. Kan dat hernia zijn?
- Ik denk het wel
- We gaan dood Corry
- Oh, zeg dat niet Bonny
- Zo erg is dat toch niet. Misschien is dit alles wel niks Corry. Dit leven, het lijkt verdomd echt, maar dat is om ons een rad voor ogen te draaien. Misschien hoeven we niet eens dood te gaan, misschien leven we niet eens.
- Oh zeg dat niet Bonny.