Twee voor Twaalf, het verslag.

Ik ben vooraf wel een keer of zeven gewaarschuwd voor het mediapark: er zouden wel eens mensen worden vermoord. Wanneer houd ik eens op met beleefd lachen? Niet kaal zijnd, bovendien pseudovegetariër (ik, niet mevrouw Pinksterbloem), liepen we slechts een gering risico.

Het programma Twee voor Twaalf is bijzonder populair kregen we te horen. Jaarlijks waren er wel duizend aanmeldingen en die kunnen niet allemaal in de uitzending, dus er moest streng geselecteerd worden. Deze zaterdag was grote selectiedag: vanuit heel Nederland en Vlaanderen kwamen kandidaten naar het Net 3 gebouw. Elk uur werd een nieuwe lichting ontvangen.
Iedereen moest een lijst met een 100 algemene kennisvragen beantwoorden. Beide teamleden, dus ook de opzoeker die in principe niets hoeft te weten vond iedereen, moesten er minstens 30 van goed hebben. Was dat het geval dan ging je door naar de volgende ronde: een gesprek met Astrid en de vragenmaker van wie ik de naam ben vergeten helaas.
Onze lichting bestond uit een stuk of twintig koppels. We werden naar een examenkamer geleid op de zevende verdieping. Veel mensen moesten gniffelen om het woord examen. Hi hi, dat is lang geleden. Deed me denken aan toen ik een keer met een stel volwassen collega’s ging fietsen op een waddeneiland. Giechelende vrouwen: fietsen, eens kijken of ik het nog kan, hoei hoei. Hilariteit alom, een mengsel van depressie en verbazing in mij.
In de examenkamer stonden twee enorme tafels. Koppelgenoten mochten niet aan dezelfde tafel plaatsnemen. Iedereen kreeg dezelfde vragen. Het was dus heel makkelijk om af te kijken. De meeste vragen waren eigenlijk wel te doen, maar toch heb ik veel fouten gemaakt. De echte naam van Bernlef? Ik wist dat het een grote Nederlandse schrijversnaam was. Ben de hele kanon doorgegaan in mijn hoofd van Vondel tot aan Maarten ’t Hart, maar vond geen geschikte naam. Heb uiteindelijk Grönloh (echte naam van Nescio) ingevuld, wetende dat het fout was, maar het zou toch een schitterend toeval geweest zijn. Het goede antwoord was Marsman hoorde ik later in de uitblaasruimte waar wij wachtten op de testuitslag. Oh oh oh.
De snookervragen heb ik zeker goed, pochte ik van te voren tegen Mevr. Pinksterbloem in de auto. En er was een snookervraag! Welke bal is drie punten waard? Ik heb de beginopstelling van de snookertafel getekend, maar kreeg de volgorde van de drie lage kleuren maar niet goed. Geel gokte ik uiteindelijk, maar het was groen zoals mijn partner correct invulde. Voor wie wil weten welke vragen er nog meer werden gesteld: ik heb ze ’s avonds nog uitgeschreven.
De meeste koppels vielen jammerlijk af, maar wij mochten door voor gesprek. We waren behoorlijk blij, moet ik toegeven, een mens kan niet altijd cool zijn.
Op de gang voor de kamer van Astrid was het gezellig. Allemaal uitgelaten stellen. Kennisgemaakt met een persecondewijzerkampioene en een canvaskrak, en met een heuse schrijver met een grote bek, van wie ik nog nooit had gehoord, al was hij al heel wat keren genomineerd geweest voor allerhande prijzen, verzekerde hij mij. Wessel te Gussinklo, was zijn naam. “Kunt u dat voor me spellen?” kwam opeens mijn callcentreverleden boven. Hij trok fel van leer tegen Maarten Biesheuvel die de PC Hooftprijs had gewonnen in 2007 zoals iedereen correct had ingevuld en ook tegen Bernlef (“nog nooit zo’n slap handje van iemand gehad”).
“Het was zeker wel gezellig op de gang”, vroeg Astrid als reactie op de herrie die we maakten. Ze was heel bruin, heel strak en heel beroemd. Ook aardig wel, om Aliesje tegemoet te komen. De meneer van de vragen leek mij zeer goed kroeggezelschap.
Wij hielden ons uitstekend. Mevr. Pinksterbloem staat so wie so sterk in haar schoenen voor haar werk als ZMOKleraar, dus dit kon ze ook wel aan. Ze vroegen daadwerkelijk waar we elkaar van kenden. Voetbal dus. ‘Vroeger’ liet ik maar achterwege, onbekenden laten delen in je privégrapjes pakt zelden goed uit.
Ze gaan onze antwoorden nog eens gedegen nakijken en als daaruit blijkt dat we complementair zijn in onze kennis en als ze ons leuk genoeg vinden, worden we vroeg of laat uitgenodigd voor in de uitzending. Als we goed spelen, kan het zijn dat we drie afleveringen op een dag moeten doen. “Moeten we dan drie setjes kleren meenemen?” vroeg ik namens Brenda die daarnaar geïnformeerd had. Astrid lachte minzaam: “Ja inderdaad, maar dat zal allemaal in de brief staan die jullie tegen die tijd ontvangen.”
Wordt vervolgd.