Ik wandelde me vanmiddag door de stad en humde me een deuntje. Opeens, zomaar, zonder aanwijsbare reden stelde ik mijzelf de vraag: is het nou een wederkerend werkwoord of een wederkerig werkwoord? Ik zou wel willen dat ik mij interessantere dingen denk, is leuker voor mezelf en voor de blog, maar we moeten het ermee doen.
Wederkerend of wederkerig. Niet echt iets waarmee je vreemden lastig valt; ik nam het probleem dus mee terug naar huis, naar de naslagwerken.
Het stomme is dat ik me dit al veel vaker heb afgevraagd (minstens tien keer, zonder dollen) en dat ik het dus ook al vaak heb opgezocht. Mijn lange termijngeheugen kan blijkbaar goed de onbelangrijke zaken zeven, maar mijn onkritische bewustzijn moet zich zonodig keer op keer diezelfde onnodige vragen stellen.
De melancholie van het geval trof me vol. Al die opgezochte en weer vergeten dingen. Ik zag mezelf staan voor mijn boekenkast, grijs, dik natuurlijk en ook nog krom. Met mijn trillende vinger schuif ik over de pagina. Even kijken, de w, dat is achterin, we-weder-wederkerig. Hmmm, had ik het toch goed.
Deze keer zoek ik het niet op. Het kan me niet schelen. Rebels nietwaar? Wat betekent idiosyncrasie? is het le of la code, personnage of personage? Vandaag gok ik gewoon.
Ik voel me een beetje duizelig van opwinding. Living on the edge (Aerosmith of Bon Jovi?), zo moet dat voelen.
2 opmerkingen:
Tja, wederkerig of wederkerend. Als het betrekking heeft op de liefde aarzelen wij niet! Gek hè?
In het geval van liefde spreek ik gewoon van 'wederzijds' (al dan niet).
Een reactie posten