"Aleksander Solzjenitsyn behoort tot het pantheon van de wereldgeschiedenis. Zijn onbuigzaamheid, zijn idealen en lange en veelbewogen leven maken Solzjenitsyn een sprookjesfiguur, erfgenaam van Dostojevski [een literaire grootheid uit het oude Rusland, red]."
Mijn lijfblad van het Noorden citeert Nicolas Sarkozy. Denk niet te slecht over de omniprésident, want in het Frans ziet zijn uitspraak er zo uit: "Son intransigeance, son idéal et sa vie longue et mouvementée, font d'Alexandre Soljenitsyne une figure romanesque, héritière de Dostoïevski. Il appartient au Panthéon de la littérature mondiale. Je rends hommage à sa mémoire." Niks sprookjesfiguur: romanfiguur. Niks wereldgeschiedenis: wereldliteratuur.
Ik ving deze post overigens niet aan om te zeuren over de vertaling, dat pik ik moeiteloos mee. Waar het mij om te doen is, is de tekst tussen blokhaken van de redactie. Er gaat veel door je heen als je zoiets leest: blijkbaar zijn er mensen die niet weten wie Dostojevski is; helpt deze toevoeging werkelijk het bericht beter te begrijpen?; Ook val ik over het vage "het oude Rusland": is het zoveel moeite om even de eeuw op te zoeken waarin Dostojevski leefde?
Er wordt zo slecht gewerkt.
En dan is er het Benjamineffect, een verschijnsel dat ik heb vernoemd naar de Benjamin, een restaurant met pretenties in de Nieuwe Kijk in 't Jatstraat. Enige jaren geleden vierde ik daar mijn nieuwe mastercard in het gezelschap van Roel Mosco. Mosco stelde een vraag over een rode wijn.
- Fiumicicoli is een domein op Corsica, antwoordde de piepjonge ober met een pedant smoelmerk. "Corsica is een Frans eilandje in de Middellandse zee."
En wij natuurlijk: oh ja? oh ja? waar dan precies in de Middellandse Zee? Hoe hebben ze het gevonden?
Noem het een overlevingsmechanisme.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten