GERECHTIGHEID

Als ww-er mag je natuurlijk helemaal niet uit eten. Een beetje smikkelen en smullen op kosten van de gemeenschap, dat druist in tegen elk normbesef. Maar goed, soms is het niet te vermijden, zeker als bijvoorbeeld gevierd moet worden dat na vijf maanden van bittere armoe en administratieve heldendaden de uitkeringzelf (voetbaltaal) zo maar op de giro staat. En ja, dat is na vijf maanden een hoop geld, een record aller tijden. Uit eten dus. Mijn keuze viel op een eenvoudig, sympathiek steakhuis om mijn al weken dreinende honger naar biefstuk te stillen. Over de kwaliteit van het voorgeschotelde zal ik niet klagen, mijn verwachtingen waren te hoog gespannen, de kok zal de druk gevoeld hebben en gedacht hebben dat hij er niet tegen bestand zou zijn. Hij vertrouwde liever op de kwaliteiten van bonduelle of hak of weet ik veel dan op die van hemzelf voor de bereiding van de groenten. Maar geen kwaad woord over de kok, hij werkt tenminste voor zijn geld.
Na het hoofdgerecht bestelde ik een koffie en vroeg om de rekening. Heerlijke koffie kreeg ik, de rekening bedroeg €17,40. Ik legde €18,50 op het schoteltje en wilde het daarbij laten. Het schoteltje kwam echter sneller terug dan ik had gedacht en ik zag er nog wat op glinsteren. "Het was zo wel goed, hoor", zei ik tegen de jongen. Hij keek me aan met een spottende blik die ik niet begreep. Ik keek nog eens naar het schoteltje en zag dat er slechts 10 eurocent op lag. Ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar wist niet wat. Ik trok mijn jas aan, pakte mijn tas en verliet snel het restaurant. Wat dacht ik wel! Uit eten gaan en dan ook nog een fooi geven, dat moet je verdienen.

De slechtste film ooit.

Niet zo'n slecht idee om daar een competitie van te maken, de slechtste film ooit. Jonathan Ross zag de film Gigli van het fijne koppel Ben Affleck en Jennifer Lopez (Ben 'n Jen) en vond dat een goede aanleiding de competitie te starten. Jonathan Ross kennen we allemaal van het BBC programma Never mind the buzzcocks, maar hij heeft, zo zag ik gisteren, ook een eigen filmprogramma, Film 2003. Een wat suffe titel, maar hij doet wat ik (zie post d.d. 26 juni) altijd zo mis: al te slechte films met de grond gelijk te maken zonder misplaatste complimenten te geven voor irrelevante merites (prachtig geluid, weinig behaagziek etc.). Kraken, die handel, wij moeten weten waar we heen gaan.
Voor mijn nominatie van de Worst film ever twijfel ik nog tussen Good Will Hunting, A beautiful Mind en Claire Of The Moon , en ik vergeet vast vele, ongetwijfeld Amerikaanse, draken. Don's Plum was ook afschuwelijk, maar dat was geen kassucces en dat scheelt. Verder zou ik Eyes Wide Shut een eerloze vermelding willen geven voor zijn zouteloze dialogen.

Welaan, ik zal weer eens verder gaan met mijn werkloze leven. Gisteren waanzinnige lol gehad met de poes van de buren en de bellenblaas die over was van het feest van zaterdag. Vandaag staan er ook weer fijne activiteiten op de agenda zoals bibliotheekbezoek en stofzuigerij. Ik moet bezig blijven opdat de onredelijke wens Gigli toch te gaan bekijken (natuurlijk puur om me eens goed te kunnen bescheuren) geen kans krijgt wortel te schieten.

Hé, de vakantie zit erop, ik wil er niets meer over horen. Als je nu nog gaat, heb je pech. Biertjes drinken voor de tent terwijl de zon schilderachtig ondergaat, ik kan die verhalen niet meer verdragen. Werklozen zijn ook mensen. Werklozen zijn ook mensen met een vakantieritme. Niksdoen is geen vakantie! laat daar geen misverstand over bestaan om met Hans Kraaij te spreken.
Tijd dus voor serieuze zaken. En vandaag zal het gaan over hypochondria. Als je niet weet wat het is en/of of je het hebt, kun je de testjezelf doen. Ik had de meeste C's, een enkele B en een paar vragen kon ik niet beantwoorden. Ik heb nog nooit naar ER gekeken. Ik weet niet waarom niet. Ik weet alleen dat George Clooney erin speelt.
Ik denk niet dat ik erg oud word. Ik heb veel pijntjes die ik niet kan verklaren, bobbels die vanuit het niets komen en elke week een nieuwe klacht. En ik praat er ook nog graag over. Daar moet iets moois in zitten.
Tot slot een goed gedicht.

Daar doe je het voor

Twintig kilo was ze afgevallen, mijn zus van 21. Ze was zeer trots op haar prestatie en quasi-verongelijkt constateerde ze dat al haar kleren te groot waren. Nieuwe kleren kopen dus. Alles kon ze nu dragen zonder zich te schamen: naveltruitjes, strakke broeken, blote hemdjes. Ze kreeg veel complimentjes.

Na maanden brengt ze weer eens een bezoek aan oma die steeds slechter wordt in het herkennen van mensen. Oma weet niet gelijk wie ze voor zich heeft. Ze bekijkt mijn zusje van onder tot boven met een bedenkelijke frons. Opeens klaart haar gezicht op. Ze vraagt: "Ben jij langer geworden?"

Pruimenmondje
Wie kun je nog vertrouwen tegenwoordig? Je hebt het veel te druk om alle films te zien en alle boeken te lezen. Daarom zijn er recensenten. Die moeten een goede smaak hebben en betrouwbaar zijn. Een goede reden om niet de Telegraaf te lezen en wel de Volkskrant of de NRC. En natuurlijk hoef je het niet precies met ze eens te zijn, maar als ze absolute pulp bespreken (waar ze in de eerste plaats al niet aan zouden moeten beginnen) mogen ze de lezer daarvoor wel waarschuwen. Niet dat geneuzel met sterretjes of halve beoordelingen als "goed geacteerd, slecht plot", maar een expliciet: hier kunt u uw kostbare tijd wel of niet aan wijden. Je begrijpt: hier is een leemte die ik moet vullen en dat zal ik doen vanaf vandaag. En ik begin met film Don's Plum. GA ER NIET HEEN!! ZONDE VAN JE TIJD!! Tot zo ver de recensie.

Kijk nou! Mijn template is niet meer gratis en nu moeten we het met dit doen? Blogger is er niet op vooruit gegaan het afgelopen jaar, maar mijn wraak zal zoet zijn!

Terug van weggeweest

Het is hoog tijd dat ik verder ga met Bonnes idées. Er komt een nieuwe werkloosheid aan en dat moet natuurlijk gedocumenteerd worden. Mijn baan houdt vrijdag op te bestaan en ik heb het al gepresteerd mijn ww-aanvraag in de soep te laten lopen. Maar niet getreurd, want er komt nog altijd belastinggeld aan.
Afgelopen weekeinde is mijn kampeerseizoen geopend. Twee dagen op camping Stadspark en het CWI en de USZO lijken heel ver weg.
Heerlijke gesprekken gevoerd bij het washok. Ik stond in plezierige, mentale afzondering twintig bekers af te wassen, toen er vanuit het niets een ontevreden stem klonk:

- Het is toch niet zulk mooi weer als ze hadden voorspeld.
Ik schrok op en zag een wat oudere vrouw haar voeten afdrogen voordat ze ze in klompen stak.
- Pardon? zei ik.
- Ze hadden prachtig weer voorspeld, maar het is helemaal niet zo mooi.
- Misschien komt dat nog, sprak ik troostend. Het is tenslotte nog vroeg.
- Nou van mij hoeft het helemaal niet zo warm te zijn. Ik vind het wel best zo.

En voor dit gesprek hoefde ik alleen maar naar het Stadspark te fietsen! Te bedenken dat sommige mensen hiervoor tweeëneenhalve dag in de auto zitten!