Beste Astrid

Het is hoog tijd dat iemand er wat van zegt. Ik had gehoopt dat het een keer in een uitzending zou gebeuren, maar ik wacht al zo lang en ik houd het niet meer uit. Misschien ben ik depressief of melancholiek in de depressieve zin van het woord, maar ik denk het niet, zo heb ik vandaag een paar keer hartelijk gelachen, slaap ik goed en is er niks mis met mijn eetlust. Het is niet het leven dat ik moe ben, maar deze zin:

Als je wacht met zoeken, kun je nog even meekijken naar een filmpje gemaakt door de studenten van de HKU

Je weet toch inmiddels wel hoe lang sommige mensen nodig hebben om de hoofdstad van Bahrein te vinden (Manamah)? Gun ze die tijd. Of hoop je soms dat ze in tijdnood komen? Kick je erop ze bij het woordraden op te jutten, ze aan te sporen tot het kopen van meer letters omdat je toch zelf ook altijd een beetje zenuwachtig wordt?
En dan de filmpjes in kwestie, waarin van alles in van alles verandert, wegvaart, wegvliegt, wegrijdt, in ieder geval in beweging komt, letters poepend in een roze zee met nepgolven... Houd toch op, ik zou er het knippen van mijn teennagels nog niet voor uit willen stellen.
En als het voorgaande je niet overtuigt: die mensen, Astrid, die kandidaten nemen het op met hun harddiskrecorder. Mochten ze bang zijn iets gemist te hebben, kunnen ze thuis in alle rust met vrienden, familie of alleen, zonder de stress van de tikkende klok en de draaiende camera's tot in den treure genieten van het gefröbel van de HKU.
Kortom, laat ze lekker zoeken.
Zo, dat is eruit.
Normaal schrijf ik nooit dit soort brieven, maar tjonge, het lucht wel op zeg.

vr gr
Mvr Dr, Gr