Instantshow

Daar ging ik. Er was geen redden meer aan. Voetjes van de vloer, niks meer om vast te pakken, geen enkele mogelijkheid om mijn val te breken. Ik voelde mijn hoofd tegen de deur slaan, een halve seconde later landde ik op mijn linkerzij.
Het was gebeurd.
Ik bleef bewegingloos liggen.
Niks aan de hand, wist ik meteen. De klap stelde niets voor. Geen open wonden, geen kneuzingen, geen hersenschudding.
Ik begon te kreunen, zoals ik me voorstelde dat Michael Caine het zou aanbevelen in een masterclass. Kreun alsof je probeert het te onderdrukken. Kreun tegen wil en dank.
Ik richtte me op en liet me weer zakken. Had ik nog wel gevoel in mijn linkerarm? Ik pakte hem beet met mijn rechterhand. Slingerde hem heen en weer, sloeg er op. Hij tintelde, maar ik liet hem bungelen als een lappenpoppenarm.
Nog een klein dapper kreuntje als slotakkoord.
De voorstelling was voorbij, het eenkoppig publiek heeft genoten.