Kun je dan helemaal NIKS?

Hoe vaak ik dat niet gehoord heb in mijn leven. Als mijn moeder ongeduldig de stofdoek uit mijn handen rukte of wanneer mijn vader kwam kijken hoe ik radeloos met een fietsreparatieset en een bak water in de garage stond. Zelfs van de buurjongen als ik van repen tijdschriftpapier (uit de leesmap!) pijltjes probeerde te vouwen voor mijn pvc-buis. Het resultaat leek nooit op een pijltje en paste vaak niet eens in de buis. Ik kan je zeggen dat het extra raar klinkt uit de mond van een leeftijdgenoot. 'Hoeveel had je ook al weer voor de citotoets?' vroeg hij ook nog sarcastisch, want dat kon ik wel, citotoetsen maken, maar die vaardigheid blijkt in de categorie ‘helemaal niks’ te vallen.
Nog steeds kan ik helemaal niks, maar de retorische vraag uit de titel wordt me niet meer gesteld. Behalve door mezelf als ik een sjekje draai, een spijker in de muur sla of een boterkoek probeer te bakken. Op visite bij Marina Fles trachtte ik koffie te zetten met haar percolatorgeval. Had ik hem maar nooit gedemonteerd om hem eerst schoon te maken, want ik had geen idee hoe hij weer in elkaar moest. Ik kon zelfs niet met zekerheid zeggen of ik hem kapot gemaakt had.
En nu ben ik weer in mijn eigen huis. Mijn stofzuigpoging is zojuist gestrand omdat de zak vol was. De volle eruit halen was geen probleem. Ik heb nog goed opgelet hoe de zak in het zakcompartiment geschoven zat, maar zodra ik hem had weggemieterd was het beeld onherroepelijk uit mijn hoofd gepercoleerd.