You're entering a world of pain

Net als skiën, snookeren, autorijden en schaken, is bowlen iets waarvan we vinden dat we het zonder al te veel oefening feilloos moeten kunnen.

We komen het partycenter binnen, laten ons de regels en de puntentelling uitleggen, pakken een willekeurige bal en met een natuurlijke techniek leggen we hem geruisloos op de baan. De bal heeft de gewenste curve en snelheid, daartegen hebben de kegels geen enkel verweer. Je hoeft ons niets te vertellen over welke voet voor, lichaamshouding, armzwaai en nonchalant teruglopen na weer een geslaagde worp.
Al gauw komen de eerste leden van de bowlingclub vragen of we niet een keer willen invallen in het eerste wedstrijdteam. Dat doen ze anders nooit, maar zulke talenten kom je niet vaak tegen...

Ja, mijn professor H.G.C. Hillenaar had gelijk: het valt niet mee je eigen matigheid te accepteren.
Het randgebeuren is wel in orde: de schoentjes staan goed, bowlingwijsheden en wat citaten uit The Big Lebowski (die eigenlijk niks met bowlen te maken hebben) verkondigen gaat me ook prima af. Maar die ballen, oef, zijn toch wel een beetje zwaar. En wat hebben veel mensen blijkbaar dikke vingers. Duimgaten met een doorsnee van vier centimeter! Hoe kun je zo ooit richting geven aan die kanonskogels als je ze al op de baan krijgt? Na weer een tragische bal in het gootje, wordt me verteld dat het niet hard hoeft te gaan, als het maar gericht is. Mensen van andere banen komen zich bemoeien met de stand van mijn voeten en mijn positie ten opzichte van de baan. De juffrouw met het bier glimlacht meewarig als ze me ziet teruglopen na twee streepjes. Het wordt al gauw duidelijk dat ik alleen kans van slagen heb zonder sierlijke achterzwaai van mijn rechterbeen en... met de roze bal. DE ROZE BAL!! (De kinderbal! zegt Corry die er overigens ook bij zweert). Is het al weer tijd voor een nieuwe hobby?