Een dikkige jongen met een honkbalpet op en een grote B op zijn zwarte trui, schuifelt het stadion binnen. Het lichaam van zijn dode vader wordt door zijn opa en zes andere mannen plechtig naar de middenstip gerold. Zijn vader nam dagelijks twintig biertjes en al had hij had een plezierige dronk, echt oud is hij er niet mee geworden.
Het publiek scandeert zijn vaders naam, er worden toespraken vol gevoel gehouden. Iedereen gaat vanavond eens lekker rouwen, zich wentelen in sentiment. Mensen op de tribune huilen met een lach op hun gezicht.
De jongen zit niet op de tribune, maar op een stoel in het midden. Hij moet huilen en niemand die even een arm om hem heen slaat. Daar wordt alleen maar over gezongen.
2 opmerkingen:
Mooi gezegd Bonny.
Walgelijk is het, alleen al het idee van die massale onwaarschijnlijk snel en professioneel in elkaar geschopte herdenkingsdienst. En o wat is iedereen onder de indruk. Zucht...
Een reactie posten