Iedereen staakt op zijn eigen sympathieke manier.

Het beroemdste winkelcentrum van Parijs zijn (is?) de Hallen, drie minuten lopen van het Centre Pompidou. Er is een hoop dat je op de Hallen tegen kunt hebben, bijvoorbeeld dat het er verschrikkelijk is, maar er is ook een reden om er wèl heen te gaan: de Fnac. De Fnac alleen kan al een reden zijn om naar Frankrijk te gaan.
Maandag ging ik naar de Fnac in de Hallen en tot mijn schrik zag ik brede tafels voor de ingang staan. Achter de tafel zaten actiebereide mensen te staken en ik kon mijn solidariteit met hen laten blijken door een handtekening te zetten. Daarvoor moest ik wel in de rij staan, want stakers kunnen onvoorwaardelijk op steun rekenen in Frankrijk. In de Hallen verdienen Fnackers het minst van heel Frankrijk, terwijl je zou denken dat ze juist het best beloond moesten worden omdat ze elke dag naar de Hallen moeten, maar daar hadden ze het niet eens over. Het was een heel sympathieke actie, want de Fnac was gewoon open.
Later hoorde ik dat ze in de Fnac in de Bastille net zo'n actie hebben gevoerd.
- Ik vraag me toch af waar die Fnac is waar ze zo goed betalen, zei Remco.

Gisteren zat ik in de trein terug naar huis. Mijn coupé werd in Utrecht overspoeld door bouwvakkers die een betere CAO willen. Ik hoorde goede en minder goede bondsliederen en enkele fantastische verhalen over bouwvakkers die per week 40 uur moeten reizen en zes keer per week om vier uur op moeten staan. Ook kreeg ik twintig heerlijke chocolade paashaasjes in een strijdbare verpakking: Een man een man, een woord een woord. Dat slaat vast ergens op.

Vandaag zit ik,
werkloos als ik ben,
wat in de tuin te soezen
en van mijn chocola
en Franse boekjes te genieten.
Prima alles.
Weertje.