De Stadsweg

Groningen is een stad. Geen Parijs of New York, maar ook zeker geen Drachten of Hoogeveen. Groningen is wel zo zeer een stad dat de enkele overgebleven dorpse elementen charmante curiositeiten zijn.
Zo heb ik een zwak voor de Stadsweg, de kortste weg tussen de Oosterparkwijk en Lewenborg. Niets doet er denken aan de stadse volksbuurt die je net hebt verlaten of aan de ellendige nieuwbouwwijk die je tegemoet rijdt. Moderne bestemmingsplannen zijn er nog niet gemaakt of uitgevoerd. Aan de linkerkant grazen wat verloren schapen op een bonkig stukje grasland, rechts staat een rijtje arbeidershuizen waar keurige dames kalmpjes van het pensioen van hun overleden echtgenoot leven. En het is er netjes: de tuintjes, de vensterbanken, de entree.
Dagelijks hoogtepunt is de komst van de postbode, die men al jaren kent, maar nog steeds met u aanspreekt. Zo nu en dan komt hij binnen voor een kop koffie, maar niet te vaak want daar krijg je maar praatjes van.

Les jours de ma vie

Het was de schuld van de Superdeboer. Ik wilde sinaasappels. Helaas waren ze in de aanbieding: twee netjes voor de prijs van één. Waarom niet één netje voor de helft van de prijs? Kan Balkenende niet eens wat gaan doen aan deze praktijken?
M'enfin, omdat ik wist dat de boodschappen nu niet meer in mijn rugzak zouden passen, besloot ik nog meer boodschappen te kopen, zodat ik met recht een doosje kon pakken. Want plastic tasjes kopen doe ik liever niet.
Doosjes op.
Zul je altijd zien.
Dan moeten de pakken zuivel maar onder de snelbinders.
Blijken er geen snelbinders op mijn leenfiets te zitten. Dan leg ik de pakken op de bagagedrager, houd ik de netten sinaasappels in de ene en mijn fiets aan de andere hand. Netten snijden in mijn vingers, maar ik houd vol. Een pak melk valt op de grond. Ik zet de fiets op de standaard om een hand vrij te hebben om het pak op te rappen. Standaard lam. Ik zet de fiets tegen mijn linkerbeen en raap in perfecte balans het pak op.
Na nog twee keer rapen besluit ik de pakken en de netten te wisselen. Ik drapeer de netten over de bagagedrager, klem de pakken onder mijn oksel, houd een hand aan het stuur en vervolg mijn weg. Pak schuift weg, valt op de grond. Ik buk om het op te rapen, maar moet dan de sinaasappels loslaten. Die vallen ook. Ik vloek. Ik ben op dertig meter van de superdeboer. Er komt een fietser uit een steegje.
"Gaat lekker hè?"
"Sorry", antwoord ik verdwaasd.
Soms kan ik het leven gewoon niet aan.

Geluk gehad

Corry is ziek. Al sinds 10 september. Een hersenschudding, opgelopen met voetbal. Pas na een weekendje feestvieren in Den Haag kwam ze er achter dat het ernstig is. Sindsdien is ze thuis, luistert ze naar boeken op cd's, radio 1 en cassettes van Paulus de Boskabouter.
Eerst was ze bang dat ze onherstelbaar hersenletsel zou hebben. Het duurde zo lang en het voelde kapot. Nu neemt ze toch wel enige verbetering waar en wil ze zorgen dat mensen die ook een hersenschuddig krijgen niet in paniek raken. Zegt het voort! Het gaat over, zij het langzaam.

"Ach", overrelativeert ze, "eigenlijk heb ik nog geluk. Een collega van mij, echt een heel mooie jongen, is met zijn gezicht tegen een bus opgelopen. Alles was stuk."
Vandeweek was hij, net als Corry, even op het werk. Zijn gezicht laten zien. Hij zag er niet zo slecht uit als werd gevreesd. Hij had een litteken, maar hij was nog steeds een behoorlijk mooie jongen. Wel voelt hij zich verschrikkelijk, heeft hij last van hoofdpijnen, oorsuizingen en watnietal. De collega's waren blij hem zo aan te treffen en vertelden hem dat hij geluk had gehad. Je kunt tenslotte ook doodgaan van tegen een bus aan lopen.
De jongen had tranen in zijn ogen. Je knalt tegen een bus, je bent maanden uit de roulatie, je wordt misschien wel nooit meer de oude en dan vertellen die amoebes dat je geluk hebt gehad.

Woensdag is de linkertrapper afgebroken van mijn fiets. "Heb ik weer", zei ik nepfatalistisch. Maar van het idee dat dit mijn stroke of bad luck is, vult mijn hart zich met blijmoedigheid. Trapper eraf. Haha.

IJsbergsla, wat een kommer

Het enige wat ik in het voordeel kan zeggen van ijsbergsla is dat knapperig is. Voor de rest alleen maar klachten.
Het ziet er niet uit. Dat blekige groene, wèèh. Als je het in reepjes snijdt blijft er niets van over, zeker niet als er nog een dressing overheen gaat. Echt zielig. De onooglijk gespierde bladeren heel laten kan ook niet.
En laten we wel wezen. Het smaakt nergens naar. Sommigen zeggen dat het naar water smaakt, maar daar doe je water te kort mee. Zeker zoals het bij ons uit de kraan komt.
Godverdegodver, wat kan ik chagrijnig worden van ijsbergsla. En hierin sta ik zeker niet alleen!

Zo adrem

Ik woon alleen. In een heel groot huis. En ik kom wel mensen tegen, thuis, op het voetbalveld, in de supermarkt, maar de dingen maak ik voornamelijk mee in de trein.

Behalve laatst, met Bommen Berend, in de Febo, toen een boze man de mayonaisetap in het hete frituurvet gooide. Dat was wat, vooral toen de politie overging tot een charge in de snackbar. Was helemaal niet nodig, twee potige mannen hadden de rebel al bij de kladden. Zij hoopten dat hij de tyfus en kanker kreeg, althans dat zeiden ze. Ik besloot dat ik meer zin had in shoarma dan in patat. Soms is het lastig vast te houden aan je vegetariaat.

In de trein is ook veel asocialiteit. Vooral in overvolle treinen. Dat is fijn, want dan maak ik nog eens wat mee. Ik ga tenslotte nooit naar het voetbalstadion of naar het strand, dus ik moet het van het openbaar vervoer hebben.
Van de week zaten er onder anderen en onder meer vier asociale jongeren in mijn wagon. "Tjonge jonge, wat ziet iedereen er hier gezellig uit zeg", zeiden ze ironisch tegen elkaar. Aan alle medereizigers weidden ze een paar zinnen. "Zit zeker onder de plak bij zijn vrouw", "heeft vast een kutbaan", "kan ongetwijfeld heel goed punniken en verder niks", etc. Al die arme hardwerkende forensen in de trein van Leeuwarden naar Groningen. Een dag lang zwoegen en dan zo behandeld worden door een stel achttienjarige nietsnutten. Ik voelde mijn woede en haat groeien. Niemand greep in, ik ook niet. Ze waren bij mijn buurman aangekomen die een beetje lag te dommelen. "Is vast niet getrouwd," zeiden ze tegen elkaar. Eentje deed of hij er een aantekening van maakte.

En dan zijn ze bij mij. Ik ga er even recht voor zitten. Ik denk aan kanker en tyfus en dat ik hoop dat ze het krijgen. Op jonge leeftijd. Slepende, slopende ziektes. Benen geamputeerd zonder verdoving. Wapperende haren tussen de deuren van een wegrijdende trein. Ik kijk ze aan met alle verachting die ik in me heb en wacht.
"Grijpskerk", zegt een van de vier terwijl we langs een station zoeven, "stopt de trein hier niet?"
"NEE!!!", snauw ik, "moet je de dienstregeling lezen, dan had je het geweten!!"

Hoe zit dat nou met het oor van Vincent van Gogh

Ooit, in een andere zomervakantie, heb ik een dikke biografie gelezen van Vincent van Gogh. Ik wilde weten hoe het nou zat met dat oor van hem.
Ik heb er vooral uit onthouden dat Vincent geen tekentalent had. Iedereen lachte hem uit als hij vertelde dat hij schilder wilde worden. Hij trok zich daar niks van aan, oefende oefende oefende, en uiteindelijk kon hij wel tekenen. Dat is natuurlijk goed nieuws voor ons soort mensen, de matige middenhoede. Iets willen, goed je best doen en het zal wel lukken.
Het vele oefenen heeft Vincent echter geen geluk gebracht. Zijn vermaarde melancholie kwam niet voort uit het gebrek aan tekentalent en ook niet aan het uitblijven van erkenning. Exact een jaar voor zijn geboortedag werd bij zijn ouders een eerdere Vincent Willem van Gogh geboren die dezelfde dag stierf.
En daardoor heeft Vincent van Gogh zijn oor afgesneden. Met een bot mes. Wat zou jij doen als je als kind dagelijks langs je eigen graf had gelopen? Zijn vader was immers dominee en ze woonden zo'n beetje op het kerkhof.
Overigens is hij niet overleden door het oor, maar door een pistoolschot in zijn borst, afgevuurd door hemzelf. Vreselijk.

Human kindness is overflowing

In opstand gekomen tegen de weergoden besloten Aliesje en ik tot een fietsvakantie binnen de lage landen. Wij maken toch godverdomme zelf wel uit wat we doen, en niet het weer? Wij besloten te gaan "fietsen langs bierbrouwerijen" want dat was de enige beschreven route die we hadden, en het thema sprak ons aan.
We vertrokken op een maandag en het was droog. Dinsdag was het droog. Woensdag scheen de zon en donderdag was het weer bijkans te mooi om te fietsen. "Dat is onze verdienste", vonden we. Je moet het weer gewoon dwingen, net als je haar, althans dat zei mijn moeder vroeger wanneer ik wanhopig voor de spiegel stond.

Die donderdag is alweer een week geleden en nog steeds hoor ik mensen praten over die heerlijke vorige week donderdag. Ja, dat was wat. Ik kan er nog van nagenieten. Vorige week donderdag, mmmm. Dat er al weer een hele week weerleed overheen is gekomen doet daar niets aan af. Integendeel.
Eigenlijk hadden wij de Lachouffe brouwerij in Achouffe willen bezoeken, maar die was volgeboekt. Vandaar ons compensatiegedrag 's avonds in de taveerne vlakbij de camping. In Nadrin was dat als ik me niet vergis. Hoe snel vergeet je de namen van de gehuchten waar je je vakantie hebt doorgebracht!
Aan het tafeltje naast ons zaten twee mensen die ook Lachouffe dronken. De man een blonde, de vrouw een donkere (zoetere). Iedereen die naar binnen of buiten ging kuste dit stel. Wij hieven zo nu en dan ons glas om te proosten (santé, zeiden we dan zo joviaal mogelijk voor een Nederlander in België), verder was er geen contact. Totdat de man zich direct to mij wendde:

- Weet u, ik ben een zeer gelukkig man.
- Van harte.
- Twee vrouwen heb ik gehad en ik kan in alle eerlijkheid zeggen: ze zijn allebei even goed.
- Dan bent u zeker een gelukkig man!
- Nou en of. En iedere man die zegt: ik heb twee vrouwen gehad, maar de tweede was niet zo goed als de eerste, da's n'n leugenaar.
- Ik heb dat nog nooit een man horen zeggen.
- Nou ik wel, en ik weet: het is niet waar. Ik heb maar twee vrouwen aangeraakt in mijn leven en allebei waren ze even goed en dan heb ik het over seks hè.
- Ja natuurlijk, zei ik net iets te snel.
- En jij kan het weten: wat wil een vrouw nou liever: een man die vrouw na vrouw afwerkt, of één die trouw is en slechts twee vrouwen aanraakt in zijn hele leven.
- Maar uw leven is toch nog niet voorbij? vroeg ik schalks.

Iedereen begreep dat er een einde was gekomen aan de genoeglijke donderdagavond. De inmiddels chagrijnige tweede vrouw die al meerdere malen haar praatgrage partner had gemaand door te drinken, de dronken, trouwe man zelf, de barman, en ook ik vond het ook welletjes. Alleen de stug doorlezende Aliesje dacht nog niet aan opstappen, maar die had zich de laatste uren beperkt tot citroenthee. Gelukkig maar, zo was er nog iemand die vrijdagochtend de donkere wolken zag komen en de benodigde daadkracht had de tent tijdig af te breken.

Stevige kost op de camping

Nopi was naar de Albert Heijn in het AZG geweest en kwam terug met een zak sla en een krant.

- Vandaag heb ik voor het eerst van mijn leven de Telegraaf gekocht.
- Maar waarom?
- Het is zondag.
- Och ja natuurlijk.

- Jan Lenferink heeft een boek geschreven samen met zijn hond Ben. Het heet Ben in de stad.
- Ja en zijn hond is eindredacteur.
- Hoe weet je dat?
- Gelezen in de Varagids.
- Hoe heette dat programma van hem ook alweer?
- Rur.
- Heeft hij daarna nog iets gemaakt?
Dat weet niemand

- Hé wat een leuke rubriek. "Frisse neus", gaat over naar buiten gaan.
- En ze gaan een wandeling maken op Schier. Hihi, er staat een hele plattegrond in en ook nog een routebeschrijving.
- Vergeet je GPS niet mensen!
- Hihi.

- Weer dat Franz Ferdinand. Is er ook maar iemand die dat kent?
- Het is een Belgisch bandje.
- Ze maken teringherrie
- Welnee ze zijn Duits en maken Duitse muziek.
- Hier staat dat ze Schots zijn.
- Jaaa, de Telegraaf.
- Band is zeer populair onder muzikanten.
- Oeioei, kwaliteit dus.
- Veel te moeilijk voor ons gewone mensen.

- Bewegen met Karl. We moeten niet diëten, maar ons eetpatroon structureel aanpassen.
- Wat eten we?
- Sla.
- Sla? Theo van Gogh zei: liever scheurbuik dan rauwkost. Zag ik bij Zomergasten.
- Zei die dat? Haha.

The Droevee Code

K-weer, kl-weer
Op de straat en in het park
Naar weer, takkeweer
Was ik maar aan het wark

Tweeënhalf van de zeven weken zomervakantie zijn inmiddels omgekropen. De volle vuilniszak staat te rotten op het balkon en ik heb geen ijzerdraadjes meer om hem te sluiten. Morgen halen ze hem op, dus ik heb het nog druk vandaag, als ik er geen nachtwerk van wil maken.

Voorts kan ik melden dat mijn pinpas vorige week in tweeën is gebroken. Postbank gebeld, ik zou een nieuwe krijgen. Binnen een week. Kost €7,50.
- Is dat niet aan de forse kant? vroeg ik.
- Ja mevrouw Droevee, ook de Postbank gaat mee in de vaart der volkeren.
(vreemd verschijnsel is dat toch: het weer in zwang raken van ondergestofte uitdrukkingen)
- Maar ik had hem nog maar anderhalf jaar en ik doe er heel voorzichtig mee, hoe kan zo'n dure pas zomaar stuk gaan?
- Bij sommige mensen gaat de pas al binnen een jaar stuk, mevrouw Droevee.
- Dus eigenlijk heb ik nog geluk gehad?
- U zegt het zelf.

Vijf dagen later lag er inderdaad een witte enveloppe zonder ander opschrift dan mijn adres op de mat. Dan weet je het wel: incassobureau of nieuwe pas. Nieuwe pas, gelukkig, met allerhande aanwijzingen. Ik behoud mijn oude pincode. Deze moet ik niet als wachtwoord of toegangscode voor andere dingen gebruiken. Bovendien is het verboden mijn pincode aan anderen te vertellen. Dat maken wij Droevees zelf wel uit: 4630

Aliesje, de miljonaire en ik

waren gisteren op kosten van tweedstgenoemde uit eten in het fijne Italiaanse restaurant Da Vinci (vernoemd naar de vermaarde homo universalis uit de Renaissance en niet naar de code). Lekkere dingen kregen we voorgeschoteld (sardines, ossehaas, bruschette, als je het echt wilt weten) en we verkeerden dan ook in opperbeste stemming.
Om uiting te geven aan mijn genoegen rekte ik mij weldadig uit. Tot mijn verbazing stootte ik met mijn elleboog tegen het schouderblad van een jongedame die aan het tafeltje achter ons zat. "Die zit dichterbij dan ik dacht", dacht ik toen ik in haar boze gezicht keek en zo charmant als ik kon bood ik mijn verontschuldigingen aan. Ondanks het nog steeds boze gezicht van de jongedame leek de zaak mij afgedaan, zo hard rek ik me ook weer niet uit.
Het tafeltje achter ons dacht er echter anders over. Er werd lang nagepraat over zoveel lompheid. "En dan kan ze toch wel sorry zeggen!" zei het meisje verontwaardigd.
Hier knapte Aliesje die de conversatie overhoorde uit haar vel en op luide toon zei ze: "Dat deed ze toch ook!"
"Nou nou wat een zinloze agressie opeens", zei de man aan tafel. "En van zinloze agressie komt zinloos geweld."
Toen kregen we inderdaad zin om er op los te timmeren, maar groot als we zijn hielden we ons in.
"Weet je waarom ze zo vlak op ons zitten?" siste de miljonaire die goed zicht had op het gezelschap. "Omdat die man zo'n dikke buik heeft dat de tafel een meter moest worden opgeschoven." Wij gniffelden dat het een aard had.
"Weet je wat die man zei?" fluisterde Aliesje, "dat hij niet wist dat potten zo agressief konden zijn."
"Dat had ik toch niet laten passeren", zei ik vol bravoure, "ik zou zijn opgestaan en hebben gezegd: "ho ho, ik ben bi hoor""
"Ja", zei de miljonaire, "en je zou hebben vervolgd: dus in theorie zou u een kans bij me maken, maar als ik zo naar die dikke pens van u kijk, vergaat me alle lust."
Wij zetten het nogmaals op een vergnoegd gnuiven.
De rest van de avond verliep zonder incidenten. Ik liet mij het dessert goed smaken.

Vrienden op wereldreis

Zo geruststellend,
die zijn er ook nog
en je kunt ze niet van je vervreemden
met je verveelde gezeur.
En ze komen weer terug
of niet, dat maakt niet zo veel uit,
als je maar weet dat ze terugkomen.
Zelf hoef je niet op wereldreis,
dat doen zij wel voor je.
Dat scheelt een hoop gedoe.

Tourschmerz

Wat ben je voor sukkel als je chagrijnig wordt van luieren? De vakantie is nog niet eens officieel begonnen en ik zie al uit naar het einde ervan.
Misschien gaat het beter met me als het peleton in Parijs is, want die eindeloze middagen voor de buis terwijl Lance alles onder contrôle heeft, Vino dolgelukkig is met een toegeworpen kruimel, breken mijn moraal. Misschien moet ik het houden bij de samenvatting in "de avondetappe", maar dat heeft weer andere nadelen.
Om de ledigheid te bestrijden ga ik vanmiddag bagagedragers aan mijn voorvork bevestigen, zodat ik volgende week zelf met mijn hele hebben en houden de weg op kan. De televisie zal zeker aan staan, want tien kilometer voor de finish in Montpellier rijden we door St Clément de Rivière. Een dorp van niets, maar als je boven de boomtoppen achter de Euromarché, de torens van een charmant negentiende-eeuws pseudo-kasteel ziet, denk dan aan Bonny Droevee die daar in 1990 een zomer lang heeft getracht te genieten van het heerlijke weer, het zwembad in de tuin en de verse abrikozenjam. Gelukkig stond er in de salon een televisie. Greg Lemond won de Tour na een spannende strijd. Breukink werd derde. Vijf van de 21 etappes werden gewonnen door Nederlanders. Vraag voor de lezers thuis: wie werd er tweede?

Contre la montre

Televisie op de slaapkamer! Het leven zou nooit meer zijn als voorheen. Nooit meer in slaap vallen op de bank, wakker worden met een stijve nek en een rioolmeur in de mond om in het comfortabele bed de slaap niet meer te kunnen vatten.
Blij opgewonden hadden ze 's middags samen een gat geboord in het plafond, samen hadden ze er de kabel doorheen getrokken en samen hadden ze gejuicht toen alle dertig zenders nu ook in de slaapkamer langszapten.
Die avond gingen ze vroeg naar bed. De televisie stond aan, tuurlijk, maar het geruis der lakens klonk er moeiteloos bovenuit. Toen hij aan zijn gerief was gekomen en langzaam weer bij zinnen kwam -dat vond ze altijd het mooiste moment- schetterde de begintune van Studio Sport door de verstilde slaapkamer.
Als door een wesp gestoken schoot hij overeind. De Tour! Ik wil niet weer de samenvatting missen, zei hij en zette het geluid nog wat harder. Hij keek opzij, realiseerde zich wat hij net had aangericht en zei vol liefde om het te repareren: "Maak je het zelf even af?"
En dat deed ze, want ze had de etappe 's middags al gezien en zo lang Armstrong meedoet, wordt het toch nooit echt spannend. De interviews straks wilde ze wel zien, maar ze had nog tijd.

Venijn in de trein

We waren al voorbij Haren toen twee conducteurs langs kwamen voor de kaartjescontrole. Toen ze klaar waren lieten de twee heren zich uitrijden in een vierzitje. Eentje sprak in zijn walkietalkie dat we bijna in Groningen waren en dat dat moest worden omgeroepen. De intercom zweeg, ook na een tweede boodschap met de walkietalkie.
Onverbiddelijk reed de trein station Groningen binnen. Uit arren moede zette de conducteur zijn handen aan zijn mond en riep: Station Groningen, eindpunt van deze trein. Alleen onze coupé zal het gehoord hebben. Toen ik langs hen naar de uitgang liep, riep hij het nogmaals en keek mij daarbij bepaald uitdagend aan.
Dat kon ik natuurlijk niet op mij laten zitten. Ik monsterde zijn uitrusting en vroeg vriendelijk:
- Hebben jullie nieuwe pakken?
Die vraag had hij niet verwacht. Verward keek hij naar zijn ns-uniform, herstelde zich en zei net wat te agressief dat ze die al een half jaar hadden.
- Ach ja natuurlijk, ik reis anders altijd met Noordnet, daarom kijk ik er zo raar tegen aan. Jullie pakken zijn mooier hoor, sprak ik verzoenend.
- Grmpf, de treinen van Noordnet noemen wij bussen.
- Kan zijn, nam ik de strijdbijl ook weer op. Maar ze brengen me altijd keurig op tijd waar ik wezen moet en ze slagen er ook in de stations om te roepen.

Geen seks

Ik ben vrij en ik bedoel niet: ik ben zo eenzaam.
Ik bedoel: ik heb vrij. Echt vrij zijn we natuurlijk nooit, slaaf als we zijn van onze driften.
Ik wou dat ik een vis was, maar ik ga hier niet over seks praten. Dat gebeurt al genoeg op internet. Seks bespreek je thuis op de canapé, of 's nachts in het café als je denkt dat je nog nuchter bent.
Zo hadden wij afgelopen zaterdag te maken met een jeugdige op springen staande kok. Hij leek vrij, zijn vriendin was in het buitenland en zou pas over 45 dagen (dat zijn er honderd in guldens) terugkomen, maar hij was vastbesloten haar trouw te blijven.
- Maar jongen, trouw zit in je hart, niet in je piemel, zei Anoeska. Mij had ze gelijk overtuigd, zelf leek ze ook tevreden over haar uitspraak want ze schreef hem in haar notitieboekje, maar de kok was alleen maar gegêneerd. Ook wel weer begrijpelijk natuurlijk, zou Corry zeggen, maar die was er niet bij.

Aap

Zo heel grappig is het ook weer niet: alle lettergrepen van de Marseillaise vervangen door NON en "est arrivé"
door Peut-être oui, maar het zingt wel lekker weg.
Nou Bonny heeft eens een keer een mening en zingt uit volle borst op de melodie van het Wilhelmus:
ja ja jaa jaha jaha ja
ja ja ja ja ja ja ja.
Of zoiets.
Balkenende staat toch wel voor aap.
Daar hoeven we geen nee voor te stemmen.

Avondje uit

Gisteravond, het donkerde reeds, zag ik op het station van Leeuwarden twee mannen van een jaar of vijftig arm in arm staan. Zij waren zeer net gekleed, als notarissen of andere notabelen van vroeger. Hun gezichten waren rood, zij giechelden voortdurend en een van de twee had duidelijk moeite zijn evenwicht te bewaren. Hij zocht steun op de schouder van zijn metgezel. Deze manoeuvre veranderde zijn gezichtsveld en hij ontwaarde een derde man die zich staande hield met behulp van de rug van een stationsbankje.
- Heeeeeeeeeeeeeeejjjjjjjjjjj! Wat doe jij godverdomme in dit kutdorp? riep de notabele naar de derde man.
- Ik ben een diepvries, was het gevatte antwoord.
- Dat zijn de ergste. Haahaahahaa!!
De notabele stapte in dezelfde trein als ik, die naar Groningen en ik dacht dat is interessant: eens kijken hoe hij de treinreis doorkomt. Er viel echter verdomd weinig te beleven. Zodra hij zat, legde hij zijn kin op de borst en viel in een diepe slaap. Pas in Groningen opende hij zijn ogen weer. Ik zag hem later nog zwalken over het emmaplein en overwoog hem te volgen of te interviewen, maar zag er van af. Wat voor goeds kon daar nou van komen?

Vandaag

- heb ik niet veel geluk met het fruit: de banaan was overrijp, de sinaasappel uitgedroogd en aan de kiwi zat een smaakje. Met chips en chocola heb ik dit soort problemen nooit.
- mogen we weer homofoob zijn. Niet dat ik dat ben. Ik kijk wel uit. Claudia de Breij en Inge Diekman heb ik nooit kunnen verdragen. Dat heeft niks met hun lesbiciteit te maken.
- is het 201 jaar geleden dat Napoleon tot keizer werd gekroond (zichzelf tot keizer kroonde moet je zeggen als je wilt tonen dat je goed op de hoogte bent van de geschiedenis, maar de echte experts zijn daar nog niet zo van overtuigd. Zo lijken de beter geïnformeerden vaak juist minder terzakekundig, alleen de erkenning van andere beter geïnformeerden kan hun leed van tijd tot tijd verzachten).
- Zou Karol Józef Wojtyla 85 jaar geworden zijn als ie nog had geleefd.

Eenzaam avontuur

Als er iets treurigers bestaat dan alleen het Pieterpad lopen, dan is het het Pieterpad lopen samen met je hond.

Neeeeeh! Het Pieterpad is leuk. Je eigen land doorkruisen van Noord naar Zuid, mensen ontmoeten die hetzelfde doen met hun wandelschoenen, actieve kleding, rugzakjes, natuurkleurige regencapes en alternatieve hoofden. En potige vrouwen alom, dat spreekt. 's Nachts bij de bed and breakfast van de wandelvrienden lekker dromen van rode en witte strepen. Het Pieterpad lopen is vakantie ten top.

Als je niemand hebt (of liever gezegd: graag op jezelf bent), neem je je hond mee. Klaagt niet, zanikt niet, hoeft geen cape om als het regent. Bovendien kan die happen als het gevaarlijk wordt. En als het een beetje een mooie hond is, heb je makkelijk aanspraak. Zeker als je er een tas op bindt, zodat het beest ook wat spulletjes kan dragen.

Als er dan nog niemand wat tegen je zegt, ga je gewoon zelf tegen de mensen praten. "Het is alsof je een paard intuigt", zeg je terwijl je de hond z'n tas omgespt. Heb je pech dat je net Bonny treft, die al haar tegenwoordigheid van geest nodig heeft om te bepalen of dat correct Nederlands is en daarom niet verder komt dan een lamlendig: "Nou, wat je zegt."
Dan rest je niets anders dan op te staan en de uitspanning te verlaten, terug de regen in.

(Dat je tien minuten later half verzopen weer binnenkomt omdat je denkt dat je je pieterpadboekje bent vergeten, dat je een kwartier lang zoekt op en tussen de tafels en stoelen, dat niemand echt aanstalten maakt om je mee te helpen en dat je het uiteindelijk zelf terugvindt in de rugzak van je kletsnatte hond, wilde ik eigenlijk niet noemen, mensen zouden het niet geloven, het is simpelweg te treurig, hoeveel plezier je ook beleven moge aan je wandelvakantie.)

De jut belt aan

Er loopt een vrouw door de tuin van de onderbuurman. Een potige vrouw met kort haar waar veel glimmend gel inzit. Ze heeft haar bril in haar hand en kijkt onderzoekend rond. De onderbuurman loopt achter haar aan met zijn handen in zijn zakken. De potige vrouw doet haar bril op, zet handig de schutting opzij en stapt de tuin uit. Ze werpt nog een laatste blik richting buurman en verdwijnt in het labyrint van schuurtjes.
Even later gaat de bel bij mij. Ik doe open en zie twee vrouwen in politie-uniform, de een potig met een zonnebankbruin gezicht en geblondeerde haren, de ander sullig met een blok politiepapier in haar handen.
"Goedenmorgen. Wij doen een buurtonderzoekje. Bij uw onderbuurman is in de nacht van maandag op dinsdag ingebroken. Heeft u daar misschien wat van gemerkt?"
"Och, wat erg. Maandag op dinsdag, was ik toen thuis? Nee. Ja, toch wel. Nee, ik heb niks gemerkt, geloof ik."
Mijn hersenen werken op volle kracht, maar ik kan me met de beste wil van de wereld niks herinneren van de nacht van maandag op dinsdag. Als ze mij maar niet verdenken, spookt het door mijn hoofd.
"Gistermiddag was ik een paar uur weg en al die tijd heeft mijn balkondeur opengestaan", zeg ik geheel ten overvloede. Informatie waar ze niks aan hebben voor hun buurtonderzoekje.
"Als u toch iets weet, we zijn van de Korreweg."
"U bedoelt dat ik dan contact op moet nemen met het politiebureau aan de Korreweg?"
"Juist."
De sullige agente wil wat op haar blok schrijven maar wordt terechtgewezen door haar potige collega.
"Nee, hier niet! alleen maar als...." De rest kan ik helaas niet verstaan.
"Ik zal naar de Korreweg bellen zodra ik iets verzin eh bedenk eh me herinner," besluit ik het onderhoud. Ik krijg twee vriendelijke glimlachen terug.
Met lichte spijt doe ik de deur dicht, toch jammer dat het niet uit de hand is gelopen.

Paus Rattie I

Toen ons Aliesje zes was kreeg zij van Sinterklaas een mooie grote pop. Elk ander meisje zou er blij mee zijn geweest, zo niet Aliesje. Indiaan wilde ze worden en ze had nadrukkelijk om een pijl en boog gevraagd. Chagrijnig negeerde ze het cadeau.
"Wat een mooie pop", zei haar moeder aan het eind van de avond, "heb je hem al een naam gegeven?"
"Ja, Rattie", was het sikkeneurige antwoord.
"Maar dat is toch geen leuke naam voor een pop?" was haar moeders teleurgestelde reactie.
Daar kon Aliesje niet om malen. Wij zijn het echter wel met haar moeder eens. Rattie is meer een naam voor een pope. Paus Rattie I, een gemiste kans.

Superzero

Met de bij de prille lente horende frisse moed besloot ik gisteravond tot een fietstocht naar Kantens. Met verrassend gemak scheerde ik over de Wolddijk, de naam van mijn nieuwe tweedehands Koga Road Runner eer aandoend. In Onderdendam was ik al wat van mijn snelheid verloren, maar de laatste kilometers haalde ik met medewerking van de wind nog eens alles uit de kast, als probeerde ik denkbeeldige medevluchters van mij af te schudden.
Even voorbij Stitswerd deed een wanhopig geblaat mij in de remmen knijpen. In de sloot langs de weg stond een lammetje tot zijn middel in het modderwater. Ik nam de steile helling in ogenschouw waarop de makkertjes van het lammetje solidair meeblaatten en concludeerde dat het tijd was voor Superbonny. Ik deed snel mijn cape om en trok mijn onderbroek over mijn lange broek en zou over het hek klimmen om het lammetje te redden toen ik bedacht dat er wel eens een grote hond met gemene tanden op mij af zou kunnen rennen. Verstandiger leek het mij om de boer te waarschuwen en ik reed terug naar de boerderij.
Ik stapte af om eraan herinnerd te worden dat de Koga Road Runner geen damesfiets is. Het grind uit mijn benen plukkend belde ik aan. Geen reactie. Ik belde nogmaals, weer niks. Het komt nu echt op mij aan, realiseerde ik me, en met een lichte opwinding fietste ik naar de plek waar het lam zich bevond. Juist toen ik tot actie over wilde gaan hupte het lichtvoetig uit het water. Verbijsterd staarde ik naar het modderige dier dat argeloos de wei in rende.
Ik wreef over mijn pijnlijke knie, maar mijn gêne maakte al snel plaats voor tevredenheid: het had tòch geholpen.

Oud

- We waren van de week op verjaardag bij Ap en Ria en dan merk je toch dat je ouder wordt, zegt mijn moeder.
- Vanwege de namen? vraag ik. Ap en Ria, Joke en Henk, Jaap en Jannie, Ans en Kees, Wim en Antje, als je daarmee rond de toastjes met brie zit, ben je oud.
- Nee, vanwege de lege plekken.
- Oh, zeg ik aangedaan, want als je moeder dat soort dingen gaat zeggen ben je zelf ook niet de jongste meer.
- Ah, toch ook wel een beetje vanwege de namen? vraag ik hoopvol.
Maar ze luistert niet.

Geen Canard

"Het is echt jammer dat je niet meekunt naar Peñiscola", zegt mijn vader. "Het is een gebied met veel historie, dat zou je interessant gevonden hebben. Bovendien is er een grote zoetwaterbron in de buurt. Het is de enige plek in Spanje waar je het water uit de kraan kunt drinken."
"Tjonge, dat wist ik niet," antwoord ik met spijt in mijn stem. Werken in het onderwijs is fantastisch, maar die ellenlange vakanties vallen altijd op een moment dat het jou niet uitkomt en daarom moet ik eind mei de familiereis naar Spanje missen.
"En de eenden hè", vervolgt mijn vader.
"Wat is er met de eenden?" vraag ik.
"Die zijn er wel twee keer zo groot als hier."
"Twee keer zo groot? Ik wist niet dat dat kon."
Ik probeer me de vette snateraars in het Noorderplantsoen voor te te stellen met dubbele afmetingen. "En kunnen die eenden wel vliegen dan?" vraag ik ongelovig.
"Jazeker", antwoordt mijn vader vol trots alsof ie ze zelf geschapen heeft.
Ik denk aan de spectaculaire kiekjes die ik met de olympus camedia had kunnen maken en overweeg een nieuwe carrièreswitch.

Goodbye (2)

We hebben het hier niet vaak over politiek. Den Haag is veel te ver weg voor ons Groningers. De Noorderplantsoenschoonmaakactie vinden we een stuk interessanter dan Mat Herben om maar iets te noemen wat in de Tweede Kamer speelt.
Vandaag maak ik eens een uitzondering en wel voor Thom met téha. En als je Thom zegt, zeg je gekozen burgemeester. Met Remco zeg ik dat het burgemeesterschap juist zo'n mooi baantje is voor uitgerangeerde politici die zo uit de buurt worden gehouden van universiteiten en andere instellingen die er toe doen. Als ik me per sé moet uitspreken, ben ik dus tegen de gekozen burgemeester. Democratie is net als communisme een mooi idee, maar je moet het niet te ver doorvoeren, straks moeten we nog kiezen wie er wijkconciërge van de Oosterparkwijk mag worden.
Maar ja, Thom hè, die is zo aardig, genuanceerd, welopgevoed, integer, hij had onze vriend kunnen zijn (wie wij ook mogen zijn). Een fijne vent en nu dus wer-ke-loos, net als Corry.
Met Corry komt het wel goed, die gaat straks schimmelcellen fijnstampen in een of ander laboratorium, maar wat heeft het leven Thom nog te bieden? 47 al, kale plekken tussen de krullen, alles waar hij voor stond is in duigen gevallen. Vanaf hier wil ik hem een hart onder de riem steken, bijna zonder ironie, ik hoop dat je het aankan lieve lezer.


Au revoir Thom, tu pars les mains vides, mais garde le sourire.

Goodbye

Mijn programma is het niet, maar gisteren was het lachen geblazen in de Weakest Link:

Anne Robinson: So, you work in a crematorium.
Contestant: Ehhh, yes.
Anne: And what does a cremation cost me?
Contestant: Ehhh, about 300 pounds.
Anne: 300 pounds!? That's a lot of money. Are there any conditions to that?
Contestant: Ehhh, yes, you will have to be dead.

Je krijgt wat je toekomt

Is het lente? De zon beschijnt het Friese landschap en geen boek bij mij hebbende, moet ik wel naar buiten kijken. Deze bezigheid kan ik goed combineren met het afluisteren van gesprekken.
"En dan heeft ze zo'n mooi gezicht en daar doet ze dus niets mee", hoor ik een jongen schuin achter mij zeggen.
Een heel verwarrende mededeling. Gaat het over mij? Wij Droevees hebben niet te klagen over onze uiterlijke trekken, maar doen wij er wel iets mee? We lachen als we willen behagen, we smeren zalf als onze huid droog is, we plensen elke ochtend met koud water om het klaasvaakzand te verdrijven, we hebben het eigenlijk nogal druk met ons gezicht.
Het zal wel over een bekende gaan van de jongen. Een nalatige vrouw die haar door god geschonken schoonheid negeert en verder ook niet zo veel van haar leven bakt zo te horen. Sneu hoor, maar eigen schuld, ik kan er geen medelijden mee hebben. Ik moet ook hard werken voor mijn succes.

Zaterdag, voetbal afgelast

De maniak vandaag
heeft wel vreselijk veel energie,
die zij al winkelend gaat aanwenden.
Liever zou zij de hele dag zoenen zoenen zoenen
zoenen zoenen zoenen en zoenen,
maar zij heeft een koortslip
met elf blaasjes. Hè toch.
Stampestampestamp, de trap af
Met blijde pas naar de stad
kopen kopen kopen.
Hmm lekker.
Net als zoenen.

Brrr....envelopjes

Heidi van het Circus heeft een vriendje. Hij komt uit Luxemburg en het is een heel leuke jongen, zegt Corry.
Alleen wordt hij op de hielen gezeten door de Luxemburgse belastingdienst. Hij is 26 en heeft nog nooit belasting betaald. Hij opende de blauwe (of wat ze ook voor kleur hebben in Luxemburg) enveloppen wel, maar kon niks met de inhoud aanvangen, waarop hij die maar weggooide, jaar na jaar na jaar. Onlangs heeft hij een brief geschreven, een lieve brief, dat hij best belasting wil betalen, dat altijd al wel wilde, maar dat hij hulp nodig heeft bij het invullen van die formulieren.

Je hoeft niet iemand dood te slaan om behoorlijk in de problemen te kunnen komen. Als je lang genoeg niks doet eindig je vanzelf in de gevangenis. Misschien is het tijd om een nieuw schoolvak te introduceren: administratieve weerbaarheid of zoiets. Want je kunt nog zo gelukkig zijn in de liefde, je werk, je hobby, die envelopjes van de belasting, de verzekering, het justitieel incassobureau etc. kunnen alles verpesten.

Wie laat mijn trein ontsporen?

Ondanks Corry's afschrikwekkende voorbeeld heb ik het verzekeringswezen ingeruild voor het onderwijs. Het grootste voordeel hiervan is dat Corry zich fantastisch voelt omdat ze zich eens te meer verlost voelt van de strijd die ze mij nu ziet voeren.
Geen status, weinig geld, onzekere toekomst, maar ook geen stress en wel: veel vrijheid.
Elke ochtend als Corry naar school fietste had ze, als ze er bijna was, op de Korrebrug een intens vrijheidsmoment zoals ze dat noemt. Links en rechts het Van Starkenborgkanaal en overal het ochtendgloren, dan is het te wreed om een minuut later een helachtige dimensie te moeten betreden. Nu ze dit trauma zo zoetjes aan verwerkt heeft, voelt ze zich beter dan ooit. Gewoon zo zijn en blijven tot aan de dood, meer heeft ze niet nodig.

Bonny is natuurlijk cool en ferm, zeker geen Corry en verwacht meer van het leven. Met de sneeuw aan weerszijden van de trein, het eindeloze Friese landschap, de trouwe ochtendzon, zou ik een continu intens vrijheidmoment moeten beleven. Maar nee, ik geniet van het uitzicht en accepteer dat ik er niet eeuwig doorheen kan rijden.
In Veenwouden komt er een meisje tegenover me zitten. Eyeliner onder de ogen, kille blik, mobiele telefoon. Uit haar tas diept ze een groene broodtrommel, ze haalt het elastiekje eraf, daarna het deksel en er verschijnen zes bruine boterhammen, keurig in het gelid. Zo mooi, zes boterhammen die precies in een broodtrommel passen. Ze weifelt even en kiest een sneetje salami, herschikt de overgebleven boterhammen en sluit de trommel.
Op dat moment wens ik zo hard als ik kan dat de rails bij Hardegarijp worden opgeblazen.

Bevlogenheid kome over mij

Siena: ben ik geweest in 2002 als ik me niet vergis. Beroemde plein gezien, beroemde stadhuis met beroemd schilderij, beroemde kathedraal waarvan de lengte uiteindelijk maar de voorgenomen breedte werd omdat het bouwproject te ambitieus bleek (ik heb er foto's van als je niet begrijpt wat ik bedoel).
Ik hoef er dus nooit meer heen. Toscane kan ik eigenlijk in zijn geheel wel afvinken. Moet je Pisa gezien hebben?

De dag dat Aliesje en ik in Siena waren, was niet de dag van de palio, die was pas geweest, het stadje was er nog van aan het bijkomen. De palio is een paardenrace die jaarlijks wordt gehouden op het beroemde plein. Elk van de tien wijken van Siena heeft een eigen paard en de uitslag is nogal belangrijk voor de Sienezen. Paard en ruiter hebben vaak niet zo veel met de wijk te maken waarvoor ze uitkomen, maar in vroeger tijden was dat ook wel eens het geval, dus het mag.
Vanavond om 23h05 komt op Nederland 1 een documentaire over de palio. Aan het woord komt ene 92-jarige Egidio wiens grootste wens het is zijn wijk nog een keer te zien winnen voor hij sterft.
Toen ik de aankondiging op de tvpagina las, was ik jaloers op Egidio voor wie iets triviaals zo verschrikkelijk belangrijk was.
Wat nou! zou ik denken, waar hebben we het eigenlijk over? Tien knollen die over een pleintje hollen, het zou wat.
Niks daarvan!
Kleine dingen moeten groot worden, anders wordt het nooit wat met dit leven.
Ik ga kijken.

Vette dinsdag

Terwijl het midden en het Zuiden van het land carnaval vieren (of vast zitten in de Oostenrijkse sneeuw), werkt het Noorden zich onverminderd te pletter.
Er wonen wel wat Katholieken in het Noorden, maar die houden niet zo van hossen. Niemand eigenlijk hier. Alleen het woord al: hossen. Meer iets voor midder- en zuiderlingen.
Of wat te denken van confetti en polonaise, lelijke importwoorden die beter in eigen land hadden kunnen blijven, waar ze vanzelfsprekend heel andere betekenissen hebben.
Ja, ons is weer taalgevoelig vandaag.
Alaaf, prins Carnaval, Oeteldonk, de elfde van de elfde, hoempapa, défilé, heerlijk om te moeten missen. Om nog maar te zwijgen van aswoensdag.
En volgende week een rustige voorjaarsvakantie.
Berenburgje bij de koffie, lekker.

Nergens heen

In de trein
Aan de zonkant
Laat ik mijn wimpers blonderen
door de stralen
mijn ongekend lange wimpers

Vier stoelen
voor mijn jas, mijn tas
mijn voeten en mij
Precies genoeg

Deventer!
Van Go Ahead, de koek
en de boekenmarkt

Nog maar één stop
tussen nu en straks

To hell with Ithaka

Not good

Het is toch van de zotte dat ik van huis naar werk meer dan tien nationale vlaggen met dito wimpel moet tegenkomen, me af moet vragen waarom die uithangen, me moet realiseren dat de koningin jarig is en dat ook nog andere mensen moet horen zeggen in de trein en op het werk.
Beatrix is jarig. Fantastisch! Van harte. Nog vele jaren. Hoe oud?
Ik word er gewoon niet goed van.

Groningse schoonheid

Vorige week deze tijd, de lunch overgeslagen hebbende, was ik aan het genieten van een vervroegd diner in de V&D. Ik had een vierpersoonstafeltje aan het raam, met uitzicht op de Martinitoren. Het was een mooie maandag, waterig zonnetje, matig tot stevige wind.
Toen ik naar buiten keek, werd mijn aandacht getrokken door een witte plastic zak die boven het Kwinkenplein zweefde. Zo sierlijk, zo kwetsbaar, zo overgeleverd aan de grillen van de wind, ik kreeg er een brok van in mijn keel. Eindeloos leek het te duren, van de derde naar de tweede, naar de eerste en dan met een ruk terug naar de derde verdieping, heen en weer tussen het Carillon en de fotograaf. Totdat een kale boom met gemene takken de tas opving en platsloeg, in een mum van tijd was de gracieuze ballerina verworden tot een smerig stuk machteloos klapperend plastic.
Natuurlijk moest ik denken aan American Beauty, waarin die rare buurjongen een kast vol heeft met opnames van een zwevende plastic tas. Toen ik de film bekeek vond ik het onversneden sentiment en daar houden wij Droevees niet zo van, maar vorige week maandag deze tijd was ik volkomen weerloos.

De vraag is, helaas, of ik er zonder de film oog voor had gehad.

Treurig avondmaal

Hierzo in de buitenwijk hebben wij wel drie supermarkten: een Edah, een Aldi en een C1000. Dan weet je een beetje hoe het met de welvaart zit hier.
Arme mensen lusten geen verse parmesaanse kaas. Arme mensen willen smakeloze parmesaanse kaas voorverpakt in zakjes. Mijn conclusie is dat ik niet arm ben en met een puut vol geld trok ik naar het centrum waar ik bij kaaskraam Koekoek een heerlijk stukje parmesan heb gekocht.
Thuis lekker raspen. Mijn rasp mag er wezen. Fijn dingetje, lekker scherp, goed schoongehouden nog. Ik had een mooi bergje geraspt, eigenlijk wel genoeg, maar er was nog maar een beetje, te weinig voor nog een keer. Oké dat er ook maar bij dan. GRAK! Schiet ik uit, kaasslierten door de hele keuken, erger dan je zou verwachten: in het zink, in mijn haar, in de uienmand enz. En ik had nog maar zo'n klein stukje...
Het is klein leed, ik weet het. Eigenlijk mag je het er niet eens over hebben, maar het is er.

Gow with the flow

In het leven gaat het niet zozeer om wat je kunt, maar om wat je wilt, las ik laatst in mijn lijfblad. Een dergelijke uitspraak is ons, onderpresterende alleskunners, uit het hart gegrepen. We willen gewoon niet hard genoeg. Een kwestie van de knop omzetten, gebeurt heus wel een keer, en dan zullen we de wereld eens verbazen.
Nu Corry's carrière in het onderwijs eervol is gestrand, moet ze iets nieuws verzinnen om zich te vergewissen van een zorgeloos pensioen. Valt niet mee, zeker als alle uitzendbureau's besloten hebben mensen van Corry's kaliber niet meer in te schrijven.
- Maar wat is het wat je wilt Corry, vraag ik, wat maakt je werkelijk gelukkig?
- Beachvolleybal, is het ferme antwoord. Als ik beachvolleybal, kom ik in een flow en wil ik alleen maar dat.
Universitaire graden in de biologie en filosofie en een aardige kennis van de Engelse taal, wat moet je ermee? In al die jaren had ik Corry het woord beachvolleybal zelfs nog nooit horen uitspreken, maar ik heb alle vertrouwen in een glanzende toekomst.