Hierzo in de buitenwijk hebben wij wel drie supermarkten: een Edah, een Aldi en een C1000. Dan weet je een beetje hoe het met de welvaart zit hier.
Arme mensen lusten geen verse parmesaanse kaas. Arme mensen willen smakeloze parmesaanse kaas voorverpakt in zakjes. Mijn conclusie is dat ik niet arm ben en met een puut vol geld trok ik naar het centrum waar ik bij kaaskraam Koekoek een heerlijk stukje parmesan heb gekocht.
Thuis lekker raspen. Mijn rasp mag er wezen. Fijn dingetje, lekker scherp, goed schoongehouden nog. Ik had een mooi bergje geraspt, eigenlijk wel genoeg, maar er was nog maar een beetje, te weinig voor nog een keer. Oké dat er ook maar bij dan. GRAK! Schiet ik uit, kaasslierten door de hele keuken, erger dan je zou verwachten: in het zink, in mijn haar, in de uienmand enz. En ik had nog maar zo'n klein stukje...
Het is klein leed, ik weet het. Eigenlijk mag je het er niet eens over hebben, maar het is er.
2 opmerkingen:
Ik vind dit groot leed, ik moet hier bijna van huilen.
Klein leed is het ergste. Je kan er niet met goed fatsoen over zeuren of jammeren, maar het gevoel op het moment van lijden is afgrijselijk. Je laatste ei bakken en heel hard je best doen van deze hekkensluiter de dooier heel te houden, tegen beter weten in vaak. Of een foto die ik heel voorzichtig uit een lijstje peuter, die net op het laatste stukje toch een stuk achterlaat op het glas waarmee hij een beetje verkleefd is geraakt. Nee doe mij dan maar af en toe echt leed, dat breeduitgemeten op veel steun en oprechte deelneming getrakteerd wordt. Ik lijd een beetje met je mee Bonnyponny, ik ben gek op verse Parmesan.
Een reactie posten