Leuke dingen voor weinig geld
1. raket
2. klussen bij vrienden (Alice haar bijdrage)
3. weblog
4. proefabonnement
5. een paard aaien
donderdag, mei 30, 2002
Voetbal voetbal voetbal,
meer is er toch niet? Alice vroeg mij welke gebeurtenis ik zou terugdraaien als ik die macht had: de moord op Fortuyn of de uitschakeling van Oranje. Dat laatste, zei ik en ik vrees dat ik het meende. Er is geen hoop voor mij, ik ben verrot. Anderzijds (na zo'n schokkende verklaring moet er wel een anderzijds komen) was Fortuyn nooit vermoord als Nederland zich had gekwalificeerd. Dan had dit land in de lift gezeten, niks economische stilstand, economische boost. Het consumentenvertrouwen zou groter dan ooit tevoren zijn geweest, enorme breedbeeldbuizen zouden worden aangeschaft, extra tv-tjes voor op het werk, reizen naar het verre oosten. De ene oranjehit na de andere zou uit de radio knallen en niemand zou het hebben over de puinhopen van paars.
Alice, mijn betere ik, zou de moord op Fortuyn ongedaan maken.
meer is er toch niet? Alice vroeg mij welke gebeurtenis ik zou terugdraaien als ik die macht had: de moord op Fortuyn of de uitschakeling van Oranje. Dat laatste, zei ik en ik vrees dat ik het meende. Er is geen hoop voor mij, ik ben verrot. Anderzijds (na zo'n schokkende verklaring moet er wel een anderzijds komen) was Fortuyn nooit vermoord als Nederland zich had gekwalificeerd. Dan had dit land in de lift gezeten, niks economische stilstand, economische boost. Het consumentenvertrouwen zou groter dan ooit tevoren zijn geweest, enorme breedbeeldbuizen zouden worden aangeschaft, extra tv-tjes voor op het werk, reizen naar het verre oosten. De ene oranjehit na de andere zou uit de radio knallen en niemand zou het hebben over de puinhopen van paars.
Alice, mijn betere ik, zou de moord op Fortuyn ongedaan maken.
vrijdag, mei 24, 2002
En er zijn er nog zo veel meer, maar nu zal ik ermee ophouden of er zelf één maken. Ik zit hier tenslotte de hele ochtend, elke ochtend.
Ik had niet blijer kunnen zijn met het resultaat.
Ik hoop voor je dat jij ook een garage bent!
donderdag, mei 23, 2002
We noemen het een werkdag
De parttimer maakt zich op voor het einde van de werkdag. Nog 8 minuten volgens de telefoon, 7 volgens de pc. Vanmiddag gaat de parttimer lezen en koken voor de ouders van haar partner. Vanavond staat er een vriendenbezoek op het programma. De parttimer wenst iedereen die nog minstens vier uur moet werken veel sterkte toe.
De parttimer maakt zich op voor het einde van de werkdag. Nog 8 minuten volgens de telefoon, 7 volgens de pc. Vanmiddag gaat de parttimer lezen en koken voor de ouders van haar partner. Vanavond staat er een vriendenbezoek op het programma. De parttimer wenst iedereen die nog minstens vier uur moet werken veel sterkte toe.
Alweer zo'n leuke testjezelf
Ik wist niet dat ik zo'n negatief, diepzinnig persoon was. Ik moet wel toegeven dat ik nog nooit van staind gehoord heb. Hoe nu verder?
Hard rock and tatoos. You hate life; you hate your parents; you hate your family; you hate yourself; oh dear. You have problems with your girlfriends and drugs. You can play some awesome music, and everything you write has a really deep meaning along with some wicked sounds.
Ik wist niet dat ik zo'n negatief, diepzinnig persoon was. Ik moet wel toegeven dat ik nog nooit van staind gehoord heb. Hoe nu verder?
Hard rock and tatoos. You hate life; you hate your parents; you hate your family; you hate yourself; oh dear. You have problems with your girlfriends and drugs. You can play some awesome music, and everything you write has a really deep meaning along with some wicked sounds.
woensdag, mei 22, 2002
Wat ik later had moeten willen worden
Ik ben een parttimer. Een ontdekking van jewelste kun je wel zeggen. Nog nooit heb ik me zo bevrijd gevoeld als afgelopen week wanneer mensen mij vroegen wat voor werk ik doe. Parttime werk dus. Zijn wij niet ons hele leven bezig uit te vinden wat wij willen en wat wij zijn? Is het niet fantastisch om op je achtentwintigste zó ver gevorderd te zijn met die zoektocht? Als ik veel geld verdien met een fulltimebaan zou ik daar het liefste vrije tijd voor kopen. 5x8 is passé voor mij en 5x0 ook.
Ik ben een parttimer. Een ontdekking van jewelste kun je wel zeggen. Nog nooit heb ik me zo bevrijd gevoeld als afgelopen week wanneer mensen mij vroegen wat voor werk ik doe. Parttime werk dus. Zijn wij niet ons hele leven bezig uit te vinden wat wij willen en wat wij zijn? Is het niet fantastisch om op je achtentwintigste zó ver gevorderd te zijn met die zoektocht? Als ik veel geld verdien met een fulltimebaan zou ik daar het liefste vrije tijd voor kopen. 5x8 is passé voor mij en 5x0 ook.
maandag, mei 13, 2002
Geld doet leven
De tafel ligt vol met papier: afwijzingen, bankafschriften, dreigbrieven van het GAK etc. Ik doe mijn Administratie. Administratie doen betekent meestal geld verdienen, of liever gezegd geen geld verliezen. Op tijd je rekeningen betalen, je sollicitatieoverzicht in elkaar knutselen, draagkrachtmeting aanvragen, voorkomen kostbare bezoekjes van deurwaarders en andere narigheid.
Dat het water altijd naar de zee stroomt bewees mij het ww-infoboekje van het GAK. Nu ik een baan heb, ga ik meer verdienen dan ik aan uitkering ontving. Omdat ik slechts twintig uur in de week werk en ik een uitkering kreeg voor veertig uur, blijf ik een halve uitkering ontvangen, mits ik elke week een voldoe aan mijn sollicitatieplicht. Moet ik die 300 euro per maand laten schieten omdat ik vind dat ik ze niet verdien? Gebeurt er anders iets nuttigs mee? Ik kan het natuurlijk aan een zwerver geven, maar ja, ik sta zelf niet eens positief. Ieder ander zou ik adviseren te pakken wat hij pakken kan, maar met je eigen geweten spring je wat zorgvuldiger om. Als ik voor middernacht 8 goede redenen bedenk om de overheid(=ons allemaal) een poot uit te trekken, dan doe ik dat. Wie helpt?
bonnydroevee@hotmail.com
De tafel ligt vol met papier: afwijzingen, bankafschriften, dreigbrieven van het GAK etc. Ik doe mijn Administratie. Administratie doen betekent meestal geld verdienen, of liever gezegd geen geld verliezen. Op tijd je rekeningen betalen, je sollicitatieoverzicht in elkaar knutselen, draagkrachtmeting aanvragen, voorkomen kostbare bezoekjes van deurwaarders en andere narigheid.
Dat het water altijd naar de zee stroomt bewees mij het ww-infoboekje van het GAK. Nu ik een baan heb, ga ik meer verdienen dan ik aan uitkering ontving. Omdat ik slechts twintig uur in de week werk en ik een uitkering kreeg voor veertig uur, blijf ik een halve uitkering ontvangen, mits ik elke week een voldoe aan mijn sollicitatieplicht. Moet ik die 300 euro per maand laten schieten omdat ik vind dat ik ze niet verdien? Gebeurt er anders iets nuttigs mee? Ik kan het natuurlijk aan een zwerver geven, maar ja, ik sta zelf niet eens positief. Ieder ander zou ik adviseren te pakken wat hij pakken kan, maar met je eigen geweten spring je wat zorgvuldiger om. Als ik voor middernacht 8 goede redenen bedenk om de overheid(=ons allemaal) een poot uit te trekken, dan doe ik dat. Wie helpt?
bonnydroevee@hotmail.com
dinsdag, mei 07, 2002
maandag, mei 06, 2002
Van Bedum tot Assen
Ooit, in een ver, werkloos verleden, heb ik een sollicitatiebrief naar de PTT gestuurd. Ik wilde postbode worden. Mijn sprankelende brief moet indruk hebben gemaakt, want ze boden mij al gauw een baan aan binnen hun organisatie die TPG bleek te heten. Ik kon postbode worden in Bedum (zie detailkaart Noord-Nederland). Na dit serieus en zorvuldig overwogen te hebben, besloot ik dat ze beter iemand uit Bedum konden vragen. Soms moet je jezelf in bescherming nemen.
Speciaal om mij een hak te zetten, heeft TPG besloten om alle postbodes te voorzien van op maat gemaakte schoenen. Een droom voor iedereen met twee schoenmaten. Voorts komen er een nieuwe, "felrode zomertenue's, die vanaf medio deze maand mogen worden gedragen". Vooral de afritsbare broek springt in het oog. Allemaal niet voor mij. Mijn lijfblad van het Noorden wist te melden dat een gemiddelde postbode per dag 25 tot 30 kilometer loopt. Dat is zes uur flink doorstappen. Ik snap dat de postbodes maatschoenen willen, maar daarom hoeven ze toch nog niet te liegen?
Ooit, in een ver, werkloos verleden, heb ik een sollicitatiebrief naar de PTT gestuurd. Ik wilde postbode worden. Mijn sprankelende brief moet indruk hebben gemaakt, want ze boden mij al gauw een baan aan binnen hun organisatie die TPG bleek te heten. Ik kon postbode worden in Bedum (zie detailkaart Noord-Nederland). Na dit serieus en zorvuldig overwogen te hebben, besloot ik dat ze beter iemand uit Bedum konden vragen. Soms moet je jezelf in bescherming nemen.
Speciaal om mij een hak te zetten, heeft TPG besloten om alle postbodes te voorzien van op maat gemaakte schoenen. Een droom voor iedereen met twee schoenmaten. Voorts komen er een nieuwe, "felrode zomertenue's, die vanaf medio deze maand mogen worden gedragen". Vooral de afritsbare broek springt in het oog. Allemaal niet voor mij. Mijn lijfblad van het Noorden wist te melden dat een gemiddelde postbode per dag 25 tot 30 kilometer loopt. Dat is zes uur flink doorstappen. Ik snap dat de postbodes maatschoenen willen, maar daarom hoeven ze toch nog niet te liegen?
vrijdag, mei 03, 2002
Die ozo boeiende Folkinge
Er zijn al twee dagen geen vogels meer gesignaleerd in onze tuin. Dat is toch ook wel weer zorgwekkend. Twee keer was er een wolkbreuk precies boven onze straat. Onze tuin leek wel een sawa. Ik denk dat de zaadjes nu te waterig zijn voor de mussen en ben dan ook bang dat er nooit gezond gras zal groeien.
- Dat zal wel meevallen, zei de man in de tweedehandsboekwinkel in de Folkingestraat. Hij was niet echt geïnteresseerd. Hij had misschien de indruk dat ik alleen maar kwam schuilen voor de regen en daar zou hij geen ongelijk in gehad hebben. Ik had nog nooit wat gekocht in die winkel. Ik weet ook niet waarom ik een praatje met hem begon.
Het gesprek begon al stroef. Hij keek naar de overdreven regenval en verzuchtte iets over de natheid daarvan.
- 't Is niet goed voor onze tuin, zei ik, "We hebben net graszaad gezaaid."
- Interessant, antwoordde hij ironisch.
Dat is toch niet aardig. Wat hij te berde bracht was nou ook niet fascinerend.
Het bleef zo lang regenen dat ik er zelfs een boek gekocht heb: Het sadistische universum van Hermans, echt waar. Het kostte € 12,50. De originele aankoopbon zat nog in het boek; in 1965 kostte het nog vijf gulden. Interessant hè.
Dat was gisteren. Vandaag was ik weer in de Folkingestraat, bij het Italiaanse winkeltje. Daar werken heel aardige mensen. Ik bestelde een bakje rode rucolapesto. De aardige mevrouw begon te scheppen en keek mij vragend aan.
- Het is niet snel te veel, zei ik.
- Ben je soms verslaafd?
Natuurlijk vroeg ze dat heel aardig en het is waar dat ik daar deze week al eerder ben geweest voor dezelfde bestelling, maar het is toch geen vraag die je graag gesteld krijgt. Ik heb lang niet zo'n zin meer in pesto.
Er zijn al twee dagen geen vogels meer gesignaleerd in onze tuin. Dat is toch ook wel weer zorgwekkend. Twee keer was er een wolkbreuk precies boven onze straat. Onze tuin leek wel een sawa. Ik denk dat de zaadjes nu te waterig zijn voor de mussen en ben dan ook bang dat er nooit gezond gras zal groeien.
- Dat zal wel meevallen, zei de man in de tweedehandsboekwinkel in de Folkingestraat. Hij was niet echt geïnteresseerd. Hij had misschien de indruk dat ik alleen maar kwam schuilen voor de regen en daar zou hij geen ongelijk in gehad hebben. Ik had nog nooit wat gekocht in die winkel. Ik weet ook niet waarom ik een praatje met hem begon.
Het gesprek begon al stroef. Hij keek naar de overdreven regenval en verzuchtte iets over de natheid daarvan.
- 't Is niet goed voor onze tuin, zei ik, "We hebben net graszaad gezaaid."
- Interessant, antwoordde hij ironisch.
Dat is toch niet aardig. Wat hij te berde bracht was nou ook niet fascinerend.
Het bleef zo lang regenen dat ik er zelfs een boek gekocht heb: Het sadistische universum van Hermans, echt waar. Het kostte € 12,50. De originele aankoopbon zat nog in het boek; in 1965 kostte het nog vijf gulden. Interessant hè.
Dat was gisteren. Vandaag was ik weer in de Folkingestraat, bij het Italiaanse winkeltje. Daar werken heel aardige mensen. Ik bestelde een bakje rode rucolapesto. De aardige mevrouw begon te scheppen en keek mij vragend aan.
- Het is niet snel te veel, zei ik.
- Ben je soms verslaafd?
Natuurlijk vroeg ze dat heel aardig en het is waar dat ik daar deze week al eerder ben geweest voor dezelfde bestelling, maar het is toch geen vraag die je graag gesteld krijgt. Ik heb lang niet zo'n zin meer in pesto.
Abonneren op:
Posts (Atom)