Vroege vogel

Ik zie graag dat de dieren zich aan onze infrastructuur houden. Een kat die oversteekt bij het zebrapad, en zijn weg vervolgt over het trottoir kan rekenen op mijn waardering.
Ik heb het niet op de muizen in mijn tuinhuisje, maar ik voelde toch enige sympathie toen ik ze gisteren hondsbrutaal via de voordeur in en uit zag trippelen. Dan voel ik de behoefte om een heel klein deurmatje neer te leggen of een minideurbel. Bovendien weet ik nu ook dat ze weer naar buiten gaan als ze klaar zijn binnen.

Gisternacht had ik in een zeldzame aanval van slapeloosheid. Hoe is het mogelijk dat het anders zo goed gaat, dacht ik, dat slapen. Om half zes was ik het wakkerliggen moe en ik besloot tot een ochtendwandeling. Het was nog net niet echt licht. Toen ik de deur opende zag ik een onverwacht grote gedaante in de lucht. Hij bewoog zich naar buiten mijn gezichtsveld. Gefascineerd sloop ik naar het pad en gluurde om het hoekje. Wat ik toen zag was meer dan ik ooit had durven dromen. Op de lantaarnpaal voor mijn huisje zat een enorme uil. Ik overdrijf niet: ENORM. Geen idee wat voor type, maar hij was wel tien keer zo groot als het ‘decoratieve’ geval dat bij de buren in de tuin staat. En een partij harig!
Goudvinken heb ik al gehad in mijn tuin, laatst een ontspannen winterkoning op de vlonder, en daar was ik al zo blij mee. En dan nu dit. Een enorme uil! In mijn eerste seizoen nog wel. Mijn hart klopte in mijn keel, ik voelde mij een beetje dronken van geluk.
Ik deed een stapje om de vogel nog beter te bekijken, dat was een jammerlijke beslissing. De uil sloeg zijn enorme vleugels uit en smeerde hem d’r vandoor. Precies boven het pad, geruisloos zoals het hoort in vroege morgen.