Van de week kreeg ik dit smsje: lieve vriendin, we hebben een busje gekocht! Klein, doch fijn. Nu 10 dagen zeilen met mn moeder en mn haar is geknipt. Ga bruno kijken opdat we kunnen napraten!
Nu vraag ik je! Hondstrouwe Bonny is gedist.
Wat te doen?
Huilen? Nee.
Boos worden? Nee.
Die film alleen kijken? Nee.
Die film kijken met Aliesje (bekend van radio en tv) en Nopi (überbekend als dj SoNori)? Ja. En napraten op het wijde web, want voordat we Batjah weer zien is dat haar alweer lang.
Dinsdagavond was het zo ver. Ik zat in zaal 8 van Pathé (hu) tussen mijn lieve vriendinnen in. Ik had koffie voor 1,90, dat vond ik aan de dure kant, op mijn werk kon je dezelfde drab gratis krijgen op de zesde verdieping en dat vonden we al te veel moeite!
Aliesje verwachtte niet te veel van de film, maar ze was toch in de stad en kon wel even naar de bios komen. Nopi wilde wel een keer naar een film die haar helemaal niets leek, bij wijze van experience. Ik daarentegen, verwachtte ondanks de wat matte recensies, dat deze film een knaller zou zijn!
Drie keer raden wie het goed had ingeschat! Bonny! Bonny! Bonny!
We hebben ons kostelijk vermaakt. Ik heb genoten van de dildofiets die overal mee naar toe werd gesleept en die ook nog eens dienst deed als aanduwer van de wieg van de zwarte adoptiebaby. De malle pakjes waren weergaloos, zoals de knotsgekke creatie die Brüno droeg tussen de orthodoxe Joden in Israël. Een enkele scène was afschuwelijk slecht, maar daar stond veel dijenkletserij tegenover: Africa is een geweldig land, full of afro-americans.
Als je denkt dat je met de trailer de hele film wel hebt gezien, heb je het mis. En van het gemekker van critici die vinden dat de spontaniteit er na Borat en Ali G wel af is, moet je je niets aantrekken. Het is juist spannend dat je niet weet of iets in scene is gezet of niet. Hoe dan ook is het bewonderenswaardig hoeveel lef Sacha Baron Cohen heeft en hoe knap en overtuigend hij in zijn rol blijft.
Aliesje bedankte mij na de film voor het initiatief. Nu had ze weer iets actueels gezien en kon ze ergens over meepraten. Ze zong vrolijk het slotlied van de film: Ich bin Brüno, dove of peace. We constateerden dat we allebei aan Paul de Leeuw uit de jaren '90 hadden moeten denken.
Nopi was ook tevreden. Ze vond de scène met de zoenende mannen in de freefightkooi geweldig. Ze verbaasde zich erover dat het slotlied nog geen grote hit was, omdat er allemaal wereldsterren aan meewerken.
“Dat is het misschien wèl, zei ik, weten wij veel wat er in de hitlijsten staat?" Maar het zou mij juist wel verwonderen.
1 opmerking:
en ik maar zoeken naar mensen waarmee ik kan napraten. is ze gewoon te vonden op het www!
ook wel enigszins shocking mijn integer en persoonlijk opgestelde sms hopla op dat zelfde web aan te treffen.
de bus is alweer ter ziele.
het haar irritant lang.
Een reactie posten