Mijn eigen eerste antwoord is: ja.
Maar waarom? Het is pulp, het is niet te harden Amerikaans, dus vervelend moraliserend, het is inconsequent (bijv. waarom moet Clark Kent zijn bril afdoen om door dingen heen te kunnen kijken? (ik val over dat soort dingen)).
Maar ik ga me er ook goed door voelen. Superman is een prettige verschijning ondanks die onderbroek. En het leukste vind ik Clark Kent, de onhandige sukkelaar achter wie niemand de superheld vermoedt. De man op wie Loïs Lane echt niet verliefd kan worden. De romance tussen haar en Superman zie je dan ook onherroepelijk op de klippen lopen zodra de laatste zijn superkrachten heeft opgegeven voor haar. "Where's the man I fell in love with?" vraagt ze zich vertwijfeld af. Er blijft niets bijzonders van je over zodra je de liefde voorrang geeft.
Als gewone sterveling is hij kansloos tegen de eerste de beste boer in een caféruzie om een barkruk. Onthutsend vond ik dat hij later, weer in bezit van zijn superkrachten (hoe kon dat? het was toch een onomkeerbaar proces?), teruggaat naar dat café om die man een lesje te leren. "I've been working out", zegt hij triomfantelijk als hij hem alle hoeken van de zaak heeft laten zien. Superman op zijn kleinst.
Als Superman III "ervoor" komt ga ik weer kijken. Daarin is de held nog menselijker en zet hij uit verveling de toren van Pisa recht.
Overigens kijkt Clark Kent zelf geen televisie, "too much violence". Hij leest liever Dickens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten