Save the struggle

Ik moet Roel Mosco op de hoogte brengen. Hij woont nu al jaren in het buitenland en kent zijn land niet meer terug als het zo doorgaat. Dat er allerlei rare dingen gebeuren in de politiek, dat homo’s weer ouderwets in mekaar worden geslagen, dat er steeds ranziger programma’s op de televisie komen, weet hij wel, dat kan hij lezen op internet of op de buitenlandpagina van El País. Het gaat om de kleine dingen die het nieuws niet halen en de expat nooit zullen bereiken. Zoals dat er nu hartige sultana bestaat. Een overbodig product dat als tussendoortje volkomen faalt omdat het a) niet lekker is, b) niet vult en c) een ongekend droge klus genereert. En natuurlijk ook weer per drie verpakt, de arrogantie.
En nu dit. Het is er al een tijdje, maar ik had er nooit echt bij stilgestaan hoe gek het is. Pas nu een dreigende financiële terugval mij dwingt over te stappen van biologische naar gewone producten en ik gisteren zo’n pak heb gekocht, dringt de mafte ervan echt tot mij door:
het tetrapak mèt schroefdop boven een gestanst gat.
Een flitsonderzoek op internet wijst uit dat de verpakkingsindustrie een flinke business is waar vele gezinnen van kunnen eten, dus zal ik niet gaan klagen over verspilling van tijd, energie en plastic. Ik, de consument, was bovendien zelf niet tevreden over de oude verpakking lees ik. “Het openen van deze verpakking was lange tijd een probleem. Omdat het pak volledig gevuld was, kwam bij openen van het pak al snel product naar buiten.”
Wat deze ontwerpers niet weten is dat ik juist gek ben op kleine obstakels. Die grote Verkaderepen waar je een pikhouweel voor nodig hebt om er een partje vanaf te breken, ik zou ze niet willen ruilen tegen een doosje met losse chocolaatjes. Ik hecht te veel aan de kleine dagelijkse worstelingen, ze laten me in de waan dat we nog niet compleet gedecadeerd zijn.