Een vraag die mij minstens één keer per week wordt gesteld is de volgende: hoe is het met Coco?
Het doet me deugd te kunnen melden dat ze nog leeft en ook nog steeds in ons pronkjuweel, Groningen stad. Trouwe lezers herinneren zich misschien dat ze ooit een baan heeft aangenomen bij een IT-bedrijf. Ze zou, in een duur, maatgesneden pak. gaan softwaretesten voor een brede waaier van klanten, zowel overheidsbedrijven als banken. De wereld hield zijn adem in. Nu, bijna vijf jaar later is ze nog steeds in dienst van dit IT-bedrijf!
Een prestatie van formaat. Misschien niet voor gewone mensen, maar wel voor een rebelse, levendige geest als Coco. Ze maakt promotie op promotie en als ik het me goed herinner heeft ze het al geschopt tot functioneel beheerder. Dit ingewikkelde werk doet ze op haar sloffen. Misschien, hoor je de mensen om haar heen denken, misschien hebben we wel te maken met een genie.
Dit succes is, zoals we konden verwachten, Coco nauwelijks naar het hoofd gestegen. Haar mooie pak ligt nu in een knoedel in de kast en ze komt naar haar werk in spijkerbroek, gympen en T-shirt, zoals ze ook naar school ging en naar college, en zoals ze vermoedelijk ook zal rondrijden in het bejaardenhuis.
Afgelopen woensdag hadden wij afgesproken samen te eten. Coco was goedgeluimd, ze was juist een week in Spanje geweest en had nog een paar dagen vrij tot ze weer aan de slag moest. De vrijheid en de andere omgeving hadden haar goed gedaan, bovenal was ze opgeveerd door een bezoek aan het Guggenheimmuseum in Bilbao.
‘Een schiterend museum, Bonny, allemaal moderne kunst zoals we toen in Keulen hebben gezien. Ik voelde me zo goed toen ik daar rondliep, en al zou ik al die dingen nooit zelf kunnen maken, toch wist ik opeens één ding heel zeker: ik ben een artiest.’
Maar natuurlijk! dacht ik, dat verklaart alles: Coco is een artiest. Ze sprak het bijna op zijn Frans uit, met een kortere i dan gebruikelijk. Geen wetenschapper, geen docent, geen IT’er, geen nietsnut. Dit zou wel eens een sleutelmoment kunnen zijn in Coco’s bestaan.
zaterdag, juli 09, 2011
vrijdag, maart 25, 2011
donderdag, januari 06, 2011
zaterdag, november 20, 2010
maandag, november 15, 2010
Justin Bieber
Justin Bieber is de meest gegoogelde naam van deze planeet. Dat is natuurlijk fantastisch voor Justin. Roel Mosco zegt dat slechts 3000 pubermeisjes die niets anders doen dan de hele dag Justin Bieber googelen hiervoor verantwoordelijk zijn. Maar het kan nooit kwaad om wat extra traffic te genereren.Justin Justin Justin Bieber Bieber Bieber.
En nu ik toch bezig ben: Lady Gaga, Christiano Ronaldo, Messi, Lucassen.
zondag, november 14, 2010
Bezige man
Op tv zag ik een man van even in de 70. Hij was in zijn knutselkamer en liet zien wat hij zoal had gemaakt.
Meerdere gefiguurzaagde paarden.
Een stoofje van Frans eiken.
Vervolgens zag ik hem in een bejaardenhuis voor een groot aquarium staan. Op de achtergrond schoof een stokoude vrouw in blauw vest moeizaam over het linoleum. De man voerde de vissen. Dat deed hij elke dag en nooit met tegenzin.
Op de fiets - want langeafstandsfietsen was ook een van zijn hobby’s - naar de kapel om de klokken te luiden ter gelegenheid van een begrafenis. Dat moest hij wel doen, want klokken luiden op een begrafenis, dat is een vak apart.
Vijftien jaar was hij nu met pensioen en hij had zich nog nooit een moment verveeld.
Meerdere gefiguurzaagde paarden.
Een stoofje van Frans eiken.
Vervolgens zag ik hem in een bejaardenhuis voor een groot aquarium staan. Op de achtergrond schoof een stokoude vrouw in blauw vest moeizaam over het linoleum. De man voerde de vissen. Dat deed hij elke dag en nooit met tegenzin.
Op de fiets - want langeafstandsfietsen was ook een van zijn hobby’s - naar de kapel om de klokken te luiden ter gelegenheid van een begrafenis. Dat moest hij wel doen, want klokken luiden op een begrafenis, dat is een vak apart.
Vijftien jaar was hij nu met pensioen en hij had zich nog nooit een moment verveeld.
zaterdag, september 11, 2010
whipped cream
Ik loop door het Engelse plaatsje Southwold. Het is mooi zomers weer. Ik kom net uit de plaatselijke public library waar ik mijn mail heb gecheckt als er een jongetje op me afstapt. Het is een dik jongetje, niet obees maar wel moddervet. Hij heeft een spuitbus met slagroom in zijn hand.
- Can I ask you a question, vraagt hij terwijl hij mij de spuitbus voorhoudt, is this whipped cream alright?
Ik ben heel even verbaasd. Ik kan me niet herinneren me ooit vergrepen te hebben aan een bus slagroom, maar als ik het als kind heb gedaan zal het stiekem geweest zijn en zal ik zeker geen advies hebben gevraagd aan een wildvreemde volwassene omtrent de houdbaarheid. Wat een dapper jongetje.
- Let me smell... hmm it smells alright to me.
- But it doesn't look like it oughta: nice and curly, zegt het kind wijs.
Dat krijg je als je eraan hebt zitten lebberen, denk ik, maar ik houd mijn mond, ik zou ook zo gauw niet weten hoe ik dat zo lekker vervelend in het Engels kan uitdrukken. Ik pak de bus kordaat van hem over en spuit een mooie roos slagroom op mijn hand.
Met grote ogen kijkt het jongetje naar de witte toef.
- Now it works alright, dreint hij, pakt de bus van me terug en loopt weg.
- Can I ask you a question, vraagt hij terwijl hij mij de spuitbus voorhoudt, is this whipped cream alright?
Ik ben heel even verbaasd. Ik kan me niet herinneren me ooit vergrepen te hebben aan een bus slagroom, maar als ik het als kind heb gedaan zal het stiekem geweest zijn en zal ik zeker geen advies hebben gevraagd aan een wildvreemde volwassene omtrent de houdbaarheid. Wat een dapper jongetje.
- Let me smell... hmm it smells alright to me.
- But it doesn't look like it oughta: nice and curly, zegt het kind wijs.
Dat krijg je als je eraan hebt zitten lebberen, denk ik, maar ik houd mijn mond, ik zou ook zo gauw niet weten hoe ik dat zo lekker vervelend in het Engels kan uitdrukken. Ik pak de bus kordaat van hem over en spuit een mooie roos slagroom op mijn hand.
Met grote ogen kijkt het jongetje naar de witte toef.
- Now it works alright, dreint hij, pakt de bus van me terug en loopt weg.
donderdag, april 01, 2010
woensdag, september 16, 2009
asbakje op de borst
Voor de verandering was ik onlangs in het café. Ik was daar in gesprek met een ex-roker.
“Wat ik het meeste mis”, zei hij nostalgisch, “is het onderuit op de bank hangen met een sigaretje. En dan het asbakje op mijn borst. Och och, wat was dat fijn.”
Er zijn zoveel dingen die ik nimmer blijvend op de rails zal krijgen: mijn financiën, mijn administratie in het algemeen, mijn liefdesleven, mijn carrière, mijn gewichtscontrole, mijn persoonlijke verzorging algemeen, mijn huiselijke inrichting, mijn contact met verre vrienden, mijn fiets, mijn rijvaardigheid.
“Maar”, zo zei iemand, Coco vermoedelijk, laatst opbeurend, “je rookt niet Bonny en je hebt ook nooit gerookt. Dat heb je voor op vele andere mensen.”
Laat dat nou juist de zonde zijn waar ik me graag aan had overgegeven. Nu voel ik dat verlangen meer dan ooit. Asbakje op de borst, het lijkt zo haalbaar. Niet weggelegd voor mij.
“Wat ik het meeste mis”, zei hij nostalgisch, “is het onderuit op de bank hangen met een sigaretje. En dan het asbakje op mijn borst. Och och, wat was dat fijn.”
Er zijn zoveel dingen die ik nimmer blijvend op de rails zal krijgen: mijn financiën, mijn administratie in het algemeen, mijn liefdesleven, mijn carrière, mijn gewichtscontrole, mijn persoonlijke verzorging algemeen, mijn huiselijke inrichting, mijn contact met verre vrienden, mijn fiets, mijn rijvaardigheid.
“Maar”, zo zei iemand, Coco vermoedelijk, laatst opbeurend, “je rookt niet Bonny en je hebt ook nooit gerookt. Dat heb je voor op vele andere mensen.”
Laat dat nou juist de zonde zijn waar ik me graag aan had overgegeven. Nu voel ik dat verlangen meer dan ooit. Asbakje op de borst, het lijkt zo haalbaar. Niet weggelegd voor mij.
woensdag, augustus 05, 2009
Van Händel word je vrolijk
Als ariaschrijver heb je het maar gemakkelijk. Je schrijft een paar zinnetjes met een wijsheid van algemene aard; een briljant componist componeert er een melodij bij, ziet zich genoodzaakt je woorden eindeloos vaak te herhalen, waardoor er zelfs een effect van diepgang ontstaat en voor je het weet gaat je tekst eeuwen mee.
Neem nou Va tacito uit de opera Giulio Cesare van Händel:
Va tacito e nascosto
quand´avido è di preda
l´astuto cacciator.
E chi è mal far disposto,
non brama che si veda
l´inganno del suo cor
Vertaald in houterig Nederlands: de sluwe jager die fanatiek achter zijn prooi aan zit, gaat stiekem en geruisloos te werk. En wie er op uit is kwaad te doen, heeft liever niet dat anderen de laagheid van zijn hart zien.
Zes regeltjes, zes minuten lang, ga d'r maar aanstaan. In dit filmpje zingt de sublieme contra-tenor Andres Scholl in de titelrol en acteert Christopher Robson als slechterik Tolomeo in een moderne (waar zou ik dat nou aan zien?) Deense uitvoering.
Neem nou Va tacito uit de opera Giulio Cesare van Händel:
Va tacito e nascosto
quand´avido è di preda
l´astuto cacciator.
E chi è mal far disposto,
non brama che si veda
l´inganno del suo cor
Vertaald in houterig Nederlands: de sluwe jager die fanatiek achter zijn prooi aan zit, gaat stiekem en geruisloos te werk. En wie er op uit is kwaad te doen, heeft liever niet dat anderen de laagheid van zijn hart zien.
Zes regeltjes, zes minuten lang, ga d'r maar aanstaan. In dit filmpje zingt de sublieme contra-tenor Andres Scholl in de titelrol en acteert Christopher Robson als slechterik Tolomeo in een moderne (waar zou ik dat nou aan zien?) Deense uitvoering.
dinsdag, juli 28, 2009
Boeken zonder Zeeman
Een ramp heeft zich voltrokken: Michaël Zeeman is dood.
Hersentumor. Waar krijg je dat toch van? Eerst Patricia de Martelaere, nu Michaël. En dan zal ik nog wel iemand vergeten.
Ik kende hem persoonlijk. Althans, ik heb hem eens ontmoet bij Athena’s boekhandel. Wij maakten een praatje over Elizabeth Eijbers.
- Weet je wat het is, zei ik tegen hem, ik vind haar gedichten wel mooi, maar ik weet niet hoeveel effect ze cadeau krijgt door dat mooie Afrikaanse taaltje.
Hij ontstak in enthousiasme: over precies deze kanttekening had hij een essay geschreven in de krant. Of ik dat had gelezen.
- Nee, zei ik, dit kwam zo maar in me op.
Zielsverwanten, de cultuurpaus en ik.
- Het ergste, meldt Mosco vanuit Cambridge, is dat hij ons debuut nu niet meer kan bespreken in zijn programma.
Want die debuten, mensen, die komen eraan. En wij zagen al voor ons hoe Zeeman met boeken vanwege deze belangwekkende toevoegingen aan de Vaderlandse letteren opnieuw zou worden opgenomen. Rond de tafel zitten Bas Heijne, Nelleke Noordervliet en Maarten Doorman, speciaal opgetrommeld voor deze gelegenheid, allemaal wat ouder, dikker, grijzer. Aan het hoofd zit Michaël met nog datzelfde gekke haar. Hij houdt beide handen in de lucht, toont in de ene De Gastrodetective en in de andere De eigentijdse doktersroman. Zijn woorden tuimelen over elkaar, hij hapt naar adem tussen zijn zinnen door: twee debuten als oerknallen, dit moeten we bespreken, Bas, Nelleke, Maarten, fijn dat jullie hebben kunnen komen, ik zeg de Nederlandse literatuur leeft weer met deze geestige doch diepzinnige romans, maar natuurlijk wil ik ook graag weten wat jullie te zeggen hebben over deze meesterwerkjes. Bas, kunnen we weer spreken van de grote drie?
Hersentumor. Waar krijg je dat toch van? Eerst Patricia de Martelaere, nu Michaël. En dan zal ik nog wel iemand vergeten.
Ik kende hem persoonlijk. Althans, ik heb hem eens ontmoet bij Athena’s boekhandel. Wij maakten een praatje over Elizabeth Eijbers.
- Weet je wat het is, zei ik tegen hem, ik vind haar gedichten wel mooi, maar ik weet niet hoeveel effect ze cadeau krijgt door dat mooie Afrikaanse taaltje.
Hij ontstak in enthousiasme: over precies deze kanttekening had hij een essay geschreven in de krant. Of ik dat had gelezen.
- Nee, zei ik, dit kwam zo maar in me op.
Zielsverwanten, de cultuurpaus en ik.
- Het ergste, meldt Mosco vanuit Cambridge, is dat hij ons debuut nu niet meer kan bespreken in zijn programma.
Want die debuten, mensen, die komen eraan. En wij zagen al voor ons hoe Zeeman met boeken vanwege deze belangwekkende toevoegingen aan de Vaderlandse letteren opnieuw zou worden opgenomen. Rond de tafel zitten Bas Heijne, Nelleke Noordervliet en Maarten Doorman, speciaal opgetrommeld voor deze gelegenheid, allemaal wat ouder, dikker, grijzer. Aan het hoofd zit Michaël met nog datzelfde gekke haar. Hij houdt beide handen in de lucht, toont in de ene De Gastrodetective en in de andere De eigentijdse doktersroman. Zijn woorden tuimelen over elkaar, hij hapt naar adem tussen zijn zinnen door: twee debuten als oerknallen, dit moeten we bespreken, Bas, Nelleke, Maarten, fijn dat jullie hebben kunnen komen, ik zeg de Nederlandse literatuur leeft weer met deze geestige doch diepzinnige romans, maar natuurlijk wil ik ook graag weten wat jullie te zeggen hebben over deze meesterwerkjes. Bas, kunnen we weer spreken van de grote drie?
donderdag, juli 23, 2009
napraat over Brüno
Batjah (bekend van Bonny & Batjah) wilde met mij naar Brüno. Ik zou misschien met Coco, maar wilde ook met Batjah, vooral omdat Coco misschien wel zou afhaken. Kortom we zouden samen gaan, dat was min of meer de afspraak.
Van de week kreeg ik dit smsje: lieve vriendin, we hebben een busje gekocht! Klein, doch fijn. Nu 10 dagen zeilen met mn moeder en mn haar is geknipt. Ga bruno kijken opdat we kunnen napraten!
Nu vraag ik je! Hondstrouwe Bonny is gedist.
Wat te doen?
Huilen? Nee.
Boos worden? Nee.
Die film alleen kijken? Nee.
Die film kijken met Aliesje (bekend van radio en tv) en Nopi (überbekend als dj SoNori)? Ja. En napraten op het wijde web, want voordat we Batjah weer zien is dat haar alweer lang.
Dinsdagavond was het zo ver. Ik zat in zaal 8 van Pathé (hu) tussen mijn lieve vriendinnen in. Ik had koffie voor 1,90, dat vond ik aan de dure kant, op mijn werk kon je dezelfde drab gratis krijgen op de zesde verdieping en dat vonden we al te veel moeite!
Aliesje verwachtte niet te veel van de film, maar ze was toch in de stad en kon wel even naar de bios komen. Nopi wilde wel een keer naar een film die haar helemaal niets leek, bij wijze van experience. Ik daarentegen, verwachtte ondanks de wat matte recensies, dat deze film een knaller zou zijn!
Drie keer raden wie het goed had ingeschat! Bonny! Bonny! Bonny!
We hebben ons kostelijk vermaakt. Ik heb genoten van de dildofiets die overal mee naar toe werd gesleept en die ook nog eens dienst deed als aanduwer van de wieg van de zwarte adoptiebaby. De malle pakjes waren weergaloos, zoals de knotsgekke creatie die Brüno droeg tussen de orthodoxe Joden in Israël. Een enkele scène was afschuwelijk slecht, maar daar stond veel dijenkletserij tegenover: Africa is een geweldig land, full of afro-americans.
Als je denkt dat je met de trailer de hele film wel hebt gezien, heb je het mis. En van het gemekker van critici die vinden dat de spontaniteit er na Borat en Ali G wel af is, moet je je niets aantrekken. Het is juist spannend dat je niet weet of iets in scene is gezet of niet. Hoe dan ook is het bewonderenswaardig hoeveel lef Sacha Baron Cohen heeft en hoe knap en overtuigend hij in zijn rol blijft.
Aliesje bedankte mij na de film voor het initiatief. Nu had ze weer iets actueels gezien en kon ze ergens over meepraten. Ze zong vrolijk het slotlied van de film: Ich bin Brüno, dove of peace. We constateerden dat we allebei aan Paul de Leeuw uit de jaren '90 hadden moeten denken.
Nopi was ook tevreden. Ze vond de scène met de zoenende mannen in de freefightkooi geweldig. Ze verbaasde zich erover dat het slotlied nog geen grote hit was, omdat er allemaal wereldsterren aan meewerken.
“Dat is het misschien wèl, zei ik, weten wij veel wat er in de hitlijsten staat?" Maar het zou mij juist wel verwonderen.
Van de week kreeg ik dit smsje: lieve vriendin, we hebben een busje gekocht! Klein, doch fijn. Nu 10 dagen zeilen met mn moeder en mn haar is geknipt. Ga bruno kijken opdat we kunnen napraten!
Nu vraag ik je! Hondstrouwe Bonny is gedist.
Wat te doen?
Huilen? Nee.
Boos worden? Nee.
Die film alleen kijken? Nee.
Die film kijken met Aliesje (bekend van radio en tv) en Nopi (überbekend als dj SoNori)? Ja. En napraten op het wijde web, want voordat we Batjah weer zien is dat haar alweer lang.
Dinsdagavond was het zo ver. Ik zat in zaal 8 van Pathé (hu) tussen mijn lieve vriendinnen in. Ik had koffie voor 1,90, dat vond ik aan de dure kant, op mijn werk kon je dezelfde drab gratis krijgen op de zesde verdieping en dat vonden we al te veel moeite!
Aliesje verwachtte niet te veel van de film, maar ze was toch in de stad en kon wel even naar de bios komen. Nopi wilde wel een keer naar een film die haar helemaal niets leek, bij wijze van experience. Ik daarentegen, verwachtte ondanks de wat matte recensies, dat deze film een knaller zou zijn!
Drie keer raden wie het goed had ingeschat! Bonny! Bonny! Bonny!
We hebben ons kostelijk vermaakt. Ik heb genoten van de dildofiets die overal mee naar toe werd gesleept en die ook nog eens dienst deed als aanduwer van de wieg van de zwarte adoptiebaby. De malle pakjes waren weergaloos, zoals de knotsgekke creatie die Brüno droeg tussen de orthodoxe Joden in Israël. Een enkele scène was afschuwelijk slecht, maar daar stond veel dijenkletserij tegenover: Africa is een geweldig land, full of afro-americans.
Als je denkt dat je met de trailer de hele film wel hebt gezien, heb je het mis. En van het gemekker van critici die vinden dat de spontaniteit er na Borat en Ali G wel af is, moet je je niets aantrekken. Het is juist spannend dat je niet weet of iets in scene is gezet of niet. Hoe dan ook is het bewonderenswaardig hoeveel lef Sacha Baron Cohen heeft en hoe knap en overtuigend hij in zijn rol blijft.
Aliesje bedankte mij na de film voor het initiatief. Nu had ze weer iets actueels gezien en kon ze ergens over meepraten. Ze zong vrolijk het slotlied van de film: Ich bin Brüno, dove of peace. We constateerden dat we allebei aan Paul de Leeuw uit de jaren '90 hadden moeten denken.
Nopi was ook tevreden. Ze vond de scène met de zoenende mannen in de freefightkooi geweldig. Ze verbaasde zich erover dat het slotlied nog geen grote hit was, omdat er allemaal wereldsterren aan meewerken.
“Dat is het misschien wèl, zei ik, weten wij veel wat er in de hitlijsten staat?" Maar het zou mij juist wel verwonderen.
Bezoek op de tuin
Daar zaten aan de picknicktafel onze oude vertrouwde zelven in klusbroeken en vale, verknipte t-shirts. En daar kwam als in een halo van licht de jonge, frisse Yuta in een naar het leek gesteven, getailleerd blousje en een elegante pantalon.
Ze keek met grote ogen naar ons gezelschap. Waar was ze terecht gekomen? Ze deed haar koptelefoon af en stopte haar ipod in haar handtas. Ik peuterde wat zand weg onder mijn nagels, haalde een hand door mijn haar, poetste achter mijn hand mijn tanden met mijn tong en vroeg met de balorigheid van iemand die niets te winnen had:
- Wat heb je erop staan?
Weer die verbaasde blik. Ik herhaalde mijn vraag
- Tosca, antwoordde ze.
Nu was het mijn beurt om verbaasd te zijn. Opera op de mp3 speler, onderschat ze niet de jeugd van tegenwoordig.
- Wat gaaf! Van Puccini toch?
- Huh?
- Tosca, de opera van Puccini?
- Nee, Tosca de band. Althans ik geloof dat dat het laatste was dat ik ervoor had. Wil je het horen?
- Nee dankjewel, antwoordde ik, ik was gewoon nieuwsgierig.
Ze keek met grote ogen naar ons gezelschap. Waar was ze terecht gekomen? Ze deed haar koptelefoon af en stopte haar ipod in haar handtas. Ik peuterde wat zand weg onder mijn nagels, haalde een hand door mijn haar, poetste achter mijn hand mijn tanden met mijn tong en vroeg met de balorigheid van iemand die niets te winnen had:
- Wat heb je erop staan?
Weer die verbaasde blik. Ik herhaalde mijn vraag
- Tosca, antwoordde ze.
Nu was het mijn beurt om verbaasd te zijn. Opera op de mp3 speler, onderschat ze niet de jeugd van tegenwoordig.
- Wat gaaf! Van Puccini toch?
- Huh?
- Tosca, de opera van Puccini?
- Nee, Tosca de band. Althans ik geloof dat dat het laatste was dat ik ervoor had. Wil je het horen?
- Nee dankjewel, antwoordde ik, ik was gewoon nieuwsgierig.
maandag, juli 20, 2009
Vervelender dan Spinvis
Er is gebakkelei over het maximumloon van omroepmedewerkers. Jezes, wat een stom onderwerp, maar we moeten toch even verder, want er is een punt waar ik naartoe wil schrijven. Plasterk heeft besloten dat nog maar vier of zes publiekeomroepmedewerkers meer dan Jan Peter van Balkenende mogen verdienen. Dat geeft natuurlijk gezeur, want wie moeten dat dan zijn en waarom kan niet iedereen rondkomen van wat is het eigenlijk? (je ziet ik heb me goed gedocumenteerd). Er zijn immers zoveel vervelende mannetjes in Hilversum die voor veel geld vervelende vragen stellen aan andere vervelende mannetjes, het wordt moeilijk kiezen. Gelukkig hebben de kijkcijferkannonnen allemaal bv'tjes waar de omroepen het geld naar kunnen storten, zodat niet doorzichtig is wat loon is en wat betaald wordt voor het programma dat ze leveren in het algemeen. Of zoiets. God, waar ben ik aan begonnen.
Afijn, dan is daar zo'n amoebe, Rik Felderhof, nog nooit een programma van gezien en die heeft wat gezegd in de NRC, namelijk dat hij helemaal niet bang is dat zijn loon in het geding komt omdat hij dus zo'n bv heeft. Hij werkte zo'n twintig uur in de week en kreeg daarvoor zes euroton van de NCRV. Hij heeft het goed voor mekaar vindt ie zelf. Een andere meneer, Hagoorth, windt zich op over Felderhofs arrogantie en daar heb ik een artikel over gelezen. Daarom weet ik dit allemaal. Bij dat artikel stond een foto van de man van zes ton en daar wilde ik het over hebben.
Wat bezielt die kerels om zo'n t-shirt onder hun bloes aan te trekken? Het is echt geen gezicht. veel te hoog sluitende boord. Heeft ie dat ook in zijn programma's? En trekt ie dan ook dat nare zelfgenoegzame hoofd erbij? Ik dacht dat ik Spinvis HEEEEL vervelend vond, maar Rik Felderhof is hem met deze foto al ruimschoots gepasseerd.
Dat was het punt dat ik wilde maken, over dat t-shirt. Ik neem aan dat er al genoeg over geschreven is door modejournalisten, maar ik moest het ook kwijt. Volgende keer maar weer een stukje over de fauna, ik ben kapot.
Afijn, dan is daar zo'n amoebe, Rik Felderhof, nog nooit een programma van gezien en die heeft wat gezegd in de NRC, namelijk dat hij helemaal niet bang is dat zijn loon in het geding komt omdat hij dus zo'n bv heeft. Hij werkte zo'n twintig uur in de week en kreeg daarvoor zes euroton van de NCRV. Hij heeft het goed voor mekaar vindt ie zelf. Een andere meneer, Hagoorth, windt zich op over Felderhofs arrogantie en daar heb ik een artikel over gelezen. Daarom weet ik dit allemaal. Bij dat artikel stond een foto van de man van zes ton en daar wilde ik het over hebben.
Wat bezielt die kerels om zo'n t-shirt onder hun bloes aan te trekken? Het is echt geen gezicht. veel te hoog sluitende boord. Heeft ie dat ook in zijn programma's? En trekt ie dan ook dat nare zelfgenoegzame hoofd erbij? Ik dacht dat ik Spinvis HEEEEL vervelend vond, maar Rik Felderhof is hem met deze foto al ruimschoots gepasseerd. Dat was het punt dat ik wilde maken, over dat t-shirt. Ik neem aan dat er al genoeg over geschreven is door modejournalisten, maar ik moest het ook kwijt. Volgende keer maar weer een stukje over de fauna, ik ben kapot.
Abonneren op:
Posts (Atom)