Gouden tip

Apparaten zijn wonderlijke wezens. Sommige tv's hebben van tijd tot tijd behoefte aan een bemoedigend klopje, menig kopieermachine knapt op van een flinke scheldkanonnade, computers smeken een paar keer per week zonder duidelijke reden om een reset.
Zo begon twee maanden geleden mijn tullefiessie te sputteren. Het beeld floepte weg, steeds vaker en steeds langer totdat het helemaal niet meer terugkwam. Toen heb ik haar op de gang gezet. Onder de kapstok zodat ik er vaak met het voorwiel van mijn fiets tegenaan zou raggen. Coco vindt dan wel dat ik meer in oplossingen moet denken en minder in problemen, maar hier had ik toch goed gehandeld.
Verder zonder tv dus; niets aan de hand zoals iedereen 21 mei heeft kunnen lezen: mooiere kamer, alternatieve tullefiessie op internet. Maar nu met dat EK foebel waar ik toch, god weet waarom, het een en ander van wil zien, is het knap onhandig. Eerst was het nog wel leuk: een-help-bonny-het-ek-door-rooster gemaakt, bij de mensen thuis geweest, soortement van sociaal leven gehad. Bovendien was het een goed selectiecriterium: voor welke wedstrijd ben ik bereid me te verplaatsen.
Maar vanavond was er niemand thuis of genegen mij te ontvangen. Ik wilde Spanje-Zweden zien en niet in de kroeg of snackbar. Na de lagen sjaals, jassen en regenbroeken van mijn televisie gehaald te hebben, heb ik haar weer in mijn woonkamer geïnstalleerd. En je raadt het al: beeld en geluid als in een droom. Snap jij het snap ik het? Wel een lulwedstrijd, maar hé, het is niet elke avond feest.
Ik heb de gouden tip al naar Vestel gestuurd. Als het beeld wegfloept, zette men het toestel twee maanden op de gang, dat zal hem leren.

Ppdnos of nerds rule!!!

Vandaag werk ik thuis, dat is wel zo prettig met dit mooie weer. Tegen lunchtijd maak ik een wandelingetje. De Nassauschool heeft ook pauze. Een jongetje van een jaar of 7, 8 loopt mij tegemoet. Hij ziet me niet, hij is in gedachten. Zijn wijde broek fladdert om zijn magere benen. Die zou wel eens in de ICT kunnen gaan werken, denk ik vertederd.

'Hé!' klinkt het van de overkant van de straat. Er loopt een klein, dik roodharig jongetje met een brutaal gezicht naast een jongen met onbestemd uiterlijk. 'Hé! heb jij Ppdnos?'
Het ict-jongetje kijkt op.
'Wat is dat pdpnos?'
'Dat is wat jij hebt.'
'Waarom vraag je dan of ik het heb?'
Daar had het roodharige gozertje niet van terug.
Wat zou er gebeuren met de wereld als alle nerds mondige, sociaal vaardige types werden?

nieuwe collega's

Lunch!
De zon schijnt uitnodigend. Misschien ga ik zo een blokje om, maar eerst naar de kantine. Er zijn goed belegde broodjes. Eerder hebben we al verse appelflappen bij de koffie gehad. Echt lekker. Het ICT-bedrijf zorgt goed voor zijn nieuwe werknemers.
De kantine is flink vol. Aan een tafel achteraan zit een javaspecialist alleen. Voor de zekerheid vraag ik hem of hij gediend is van gezelschap. Je weet het niet met programmeurs. Ik mag aanschuiven. Hij zit alleen omdat alle andere tafeltjes vol waren, legt hij uit.
Ik vraag hem waar hij woont, hoe hij omgaat met de busstaking, waar hij eerder heeft gewerkt. Hij geeft kort en doelmatig antwoord.
Dan valt het stil.
Een tweede jongen schuift aan.
Hij begroet ons en gaat zitten.
Het valt nog stiller.
Hij onderwerpt zijn broodje kaas aan een gedegen onderzoek. Tilt de kaas op, strijkt met zijn vinger over het brood, ruikt eraan.
'Gelukkig!' roept hij uit, 'zonder boter. Boter vind ik wel zó smerig.'
Hij kijkt ons tevreden aan.
'Da's ook toevallig', reageert de javajongen, 'mijn neef kan ook niet tegen boter.'
Ik neem een slok melk, een hap van mijn croissantje brie. Brie staat voor Frankrijk, Frankrijk voor vakantie. Vakantie staat voor mooi weer, dat is het hier ook. Een eschereske lus. Ik kijk uit het raam. Ik ken iemand die geen boter lust.