Unterbonny en Clélia van Moerle kopen een brood

De jonge vrouw onderbreekt haar bakwerkzaamheden en neemt plaats achter de toonbank. Ze heeft het witte mutsje afgezet, haar korte roodgeverfde haar valt plat op haar hoofd. In beide oorlellen priemt een zilveren knopje.
- Zegt u het maar.
- Een heel volkoren met sesam graag, zeg ik.
Ze neemt een brood, legt het op de snijder en pakt de hendel beet.
- Ongesneden, roep ik op een toon alsof ik dacht dat dat vanzelf sprak, 'dat scheelt ú weer een handeling.'
Blozend schuift ze het ongeschonden brood in een papieren zak. Dan wendt ze zich tot Clé:
- Kan ik u helpen?
Clé laat haar ogen spiedend door de bakkerswinkel gaan. Haar gretige blik gaat langs ambachtelijk bereide ouwewijvenkoeken, scones, appeltaarten.
- Hebben jullie geen brioches? ik zie ze nergens liggen.
De vrouw kijkt vertwijfeld om zich heen.
- Brioches, brioches, we hebben ze ooit een keer gehad, maar nee, we hebben ze niet standaard. Ze wordt nog roder dan ze al was, tot achter haar oren.
Clé trekt een mombakkes waarop afkeuring en teleurstelling om voorrang vechten.
- Jammer, dan hoef ik niets, bedankt.
We verlaten de winkel. Een beetje geschokt over onszelf lopen we naar huis.
Gemeen zijn, er kleven bezwaren aan, maar het is heerlijk en goedkoper dan drugs.

Sjablonen

Vorige maand is mijn mobiele telefoon gestolen. Het is een verdrietige wereld, maar daarover een andere keer weer meer.
Nu heb ik het oude toestel van mijn zwager (gek trouwens hoe lang het gek blijft om volwassen dingen te zeggen als mijn zwager en mijn collega; wennen 'mijn dochter' en 'mijn vrouw' ooit?), en daar was ik zojuist in aan het rondneuzen in de hoop intieme items aan te treffen. Ik vond een mapje 'sjablonen'. Sjablonen zijn standaardteksten die je met één druk op de knop in je sms'jes kunt plakken zodat je ze niet telkens weer bij elkaar hoeft te pielen met die kleine rotknopjes.
Wat zouden die voor mij moeten zijn? Ik ging mijn 15 verzonden sms'jes na en deze teksten kwam ik het meest tegen:

- werkze (4x)
- Hoe laat waar? (5x)
- in de Bres (6x)

Het zou dus handig zijn als ik daar sjablonen van maak.
Wat waren de sjablonen van mijn zwager:

- ik ben in vergadering. Bel me later op
- ik ben bezig. Ik bel je straks terug
- ik ben laat. Ik ben er om
- Hou ook van jou

Verdacht op zijn minst. Druk druk op het werk, jaa jaa.
En wat te denken van die laatste: Hou ook van jou! Wat een luiheid om het a) te sms'en, b) in een incomplete zin zonder onderwerp en dan ook nog c) als sjabloon. 'Hou van jou' staat er veelbetekenenderwijs niet tussen, net zo min als 'ik ben vandaag wat vroeger'.
Moet ik mijn zusje waarschuwen dat ze verkering heeft met een schuinsmarcheerder die zich op de intiemste momenten bedient van standaardzinnen? Ik weet niet wat ik erger vind. Het is een verdrietige, verdrietige wereld.

Rush Hour, extra kaartje

Voor Coco en alle andere spelers van Rush Hour voor wie de uitbreidingsset niet genoeg uitdaging biedt: de gele bus wil linksaf.

Superbonny krijgt telefoon

- Droevee Productions, met Bonny zelf.
- Goedenavond, spreek ik met mevrouw B. Droevee?
- Nou en of.
- Mevrouw Droevee, wat zou u ervan vinden als uw woonlasten werden gehalveerd?
- Dat lijkt me heerlijk, kunt u dat voor me regelen?
- Dat zou heel goed kunnen mevrouw,
- Dan heeft u vast heel goede contacten met de woningbouwvereniging.
- Hoe bedoelt u?
- Die bepaalt de hoogte van mijn huur.
- U heeft een huurhuis?
- Ja, maar u kunt natuurlijk ook gewoon de helft van mijn huur op mijn bankrekening overmaken.
- Haha, u maakt er een grapje van, mevrouw Droevee.
- Nee, waarom zou ik. Wat mij betreft is er geen vaste werkwijze, bepaalt u maar hoe u het regelt. Dacht u aan een maandelijkse verlichting of wilde u jaarlijks een bedrag storten?
- Het spijt me mevrouw, maar ons aanbod geldt alleen voor mensen met een hypotheek.
- Maar dat is discriminatie! Ik protesteer!
- Maar mevrouw, u begrijpt toch wel dat...
- U begint er zelf over. Ik niet. Ik ben rustig aan het lezen, ik vraag er niet om gebeld te worden en al helemaal niet om lekkergemaakt te worden met een aanbod dat u niet waar kan maken. En nu moet ik mijn rust en concentratie hervinden om nog maar te zwijgen van de regel waar ik was.
- Mevrouw Droevee, ik ben bang dat ik de verb....
- U bent bang? Bent u zo'n schijtlijster of hebben we hier te maken met een misplaatst anglicisme? Schrap me uit uw bestand. Nu! Anders heeft u pas reden om bang te zijn. En let op: ik ga nu de verbinding verbreken. Goedenavond.

Ook maar een mens

Ik ben van adel. En dan heb ik het niet over een goedkope titel van nullerlei waarde zoals die anderhalve eeuw geleden over de toonbank gingen. Droevee is een oud geslacht, adel van verdienste uit de tijd van Karel de Grote.
Toch laat ik me niet voorstaan op mijn afkomst. Ik zal nooit zoals mijn zuster met modderige bottines over een pas geboende vloer banjeren en de sopemmer 'par accident' omschoppen. Ik groet de bedienden en als er iets gedaan moet worden, voel ik me niet te goed om zelf de handen uit de mouwen te steken. En dan verwacht ik geen applaus of bewondering.
Gravin Bonny heeft de badkamer schoongemaakt. En niet zomaar schoon, blinkend schoon. Heel gewoon toch?

Rectificatie

Er zijn dingen die je niet met anderen dient te delen. Dat wist ik al wel. Uitgebreide verhalen over wc-bezoek, hoe interessant ook in mijn eigen ogen: ik houd ze voor me (behalve dan dat ene voorval met het klosje garen). Masturberen: nooit gedaan. Gevoelens van eenzaamheid: een onuitputtelijke bron van grappen, maar nooit een echt probleem.
Daar is nu een categorie bijgekomen: Liefde voor lullige liedjes. Kan ik beter niet over reppen. Dat heb ik geleerd na de publicatie van het vorige stukje, een ijzige stilte weerklonk er in mijn meelbox. Minerva die op bezoek was, probeerde gegeneerd door de gesloten luxaflex naar buiten te kijken. Too much information.

Om het nog erger te maken, volgt hier een voortzetting:

Was er dan niemand die mijn liefde voor On top of the world deelde? Toch wel lieve lezer, Kiki en Aliesje waren enthousiast, maar die houden zelf openlijk van lullige liedjes.
Toen ze mij aantroffen in mijn verkouden singsongmodus begonnen ze enthousiast mee te zingen en de loftrompet te steken over... The Carpenters.
- Jaaaa!! The Carpenters, gilde Kiki blij.
- Nee nee, greep ik in, dit is Lynn Anderson. The Carpenters zijn griezelig.
- Karen Carpenter is een van mijn helden, zei Aliesje verontwaardigd. Die stem, die uitstraling. Je hebt geen idee waar je over praat!
En wetende dat ik van nature niet zo standvastig ben, haalde ze Youtube erbij. Binnen één couplet ging ik voor de bijl. Richard Carpenter vind ik nog altijd vrij griezelig, maar Karen... och! Karen. Karen is de blauwdruk geworden voor mijn nieuwe levenspartner, afgezien van de anorexia nervosa dan.


Noem me sentimenteel, noem me licht ontvlambaar, maar het is januari goddomme, een mens moet wat.

Singsong

De meeste mensen zijn niets waard met een beetje verkoudheid. Hun ogen tranen te pas en te onpas, je woorden bereiken hen niet omdat ze 'de wereld door een laag watten waarnemen', ze doen zielig met zakdoeken of closetrollen. Je zult ze de kost geven die zich ziek melden zodra ze een beetje beginnen te snotteren.
Zo niet Bonny Droevee! Ik voel me juist heel speciaal wanneer ik verkouden ben. Als tiener heb ik namelijk een fantastische ontdekking gedaan: ik kan prachtig zingen met verstopte neus. En dan zing ik het liefst I'm on the top of the world. Ik heb het natuurlijk niet over dat christelijke gezever van The Carpenters, maar over de bijna-schorre hardcore country-uitvoering van Lynn Anderson. Bonny verkouden of Lynn Anderson, veel verschil hoor je niet met het blote oor.
Zo wandelde ik zojuist al zingend naar -waarheen anders?- de buurtsuper. Such a feelin's coming over me. Ik werd echt een beetje verliefd, zomaar wat in het algemeen. Mensen aan de andere kant van de Kloosterstraat knikten naar me en ik zwaaide terug. Alsof het was voorbestemd waren alle artikelen die ik wilde kopen in de aanbieding. En wie kwam ik tegen toen ik de winkel uitkwam? Begt! Lekkere Begt van de Drie Uiltjes, en hij lachte naar me. Jammer dat ik maar zo zelden verkouden ben.

Kun je dan helemaal NIKS?

Hoe vaak ik dat niet gehoord heb in mijn leven. Als mijn moeder ongeduldig de stofdoek uit mijn handen rukte of wanneer mijn vader kwam kijken hoe ik radeloos met een fietsreparatieset en een bak water in de garage stond. Zelfs van de buurjongen als ik van repen tijdschriftpapier (uit de leesmap!) pijltjes probeerde te vouwen voor mijn pvc-buis. Het resultaat leek nooit op een pijltje en paste vaak niet eens in de buis. Ik kan je zeggen dat het extra raar klinkt uit de mond van een leeftijdgenoot. 'Hoeveel had je ook al weer voor de citotoets?' vroeg hij ook nog sarcastisch, want dat kon ik wel, citotoetsen maken, maar die vaardigheid blijkt in de categorie ‘helemaal niks’ te vallen.
Nog steeds kan ik helemaal niks, maar de retorische vraag uit de titel wordt me niet meer gesteld. Behalve door mezelf als ik een sjekje draai, een spijker in de muur sla of een boterkoek probeer te bakken. Op visite bij Marina Fles trachtte ik koffie te zetten met haar percolatorgeval. Had ik hem maar nooit gedemonteerd om hem eerst schoon te maken, want ik had geen idee hoe hij weer in elkaar moest. Ik kon zelfs niet met zekerheid zeggen of ik hem kapot gemaakt had.
En nu ben ik weer in mijn eigen huis. Mijn stofzuigpoging is zojuist gestrand omdat de zak vol was. De volle eruit halen was geen probleem. Ik heb nog goed opgelet hoe de zak in het zakcompartiment geschoven zat, maar zodra ik hem had weggemieterd was het beeld onherroepelijk uit mijn hoofd gepercoleerd.