Not good

Het is toch van de zotte dat ik van huis naar werk meer dan tien nationale vlaggen met dito wimpel moet tegenkomen, me af moet vragen waarom die uithangen, me moet realiseren dat de koningin jarig is en dat ook nog andere mensen moet horen zeggen in de trein en op het werk.
Beatrix is jarig. Fantastisch! Van harte. Nog vele jaren. Hoe oud?
Ik word er gewoon niet goed van.

Groningse schoonheid

Vorige week deze tijd, de lunch overgeslagen hebbende, was ik aan het genieten van een vervroegd diner in de V&D. Ik had een vierpersoonstafeltje aan het raam, met uitzicht op de Martinitoren. Het was een mooie maandag, waterig zonnetje, matig tot stevige wind.
Toen ik naar buiten keek, werd mijn aandacht getrokken door een witte plastic zak die boven het Kwinkenplein zweefde. Zo sierlijk, zo kwetsbaar, zo overgeleverd aan de grillen van de wind, ik kreeg er een brok van in mijn keel. Eindeloos leek het te duren, van de derde naar de tweede, naar de eerste en dan met een ruk terug naar de derde verdieping, heen en weer tussen het Carillon en de fotograaf. Totdat een kale boom met gemene takken de tas opving en platsloeg, in een mum van tijd was de gracieuze ballerina verworden tot een smerig stuk machteloos klapperend plastic.
Natuurlijk moest ik denken aan American Beauty, waarin die rare buurjongen een kast vol heeft met opnames van een zwevende plastic tas. Toen ik de film bekeek vond ik het onversneden sentiment en daar houden wij Droevees niet zo van, maar vorige week maandag deze tijd was ik volkomen weerloos.

De vraag is, helaas, of ik er zonder de film oog voor had gehad.

Treurig avondmaal

Hierzo in de buitenwijk hebben wij wel drie supermarkten: een Edah, een Aldi en een C1000. Dan weet je een beetje hoe het met de welvaart zit hier.
Arme mensen lusten geen verse parmesaanse kaas. Arme mensen willen smakeloze parmesaanse kaas voorverpakt in zakjes. Mijn conclusie is dat ik niet arm ben en met een puut vol geld trok ik naar het centrum waar ik bij kaaskraam Koekoek een heerlijk stukje parmesan heb gekocht.
Thuis lekker raspen. Mijn rasp mag er wezen. Fijn dingetje, lekker scherp, goed schoongehouden nog. Ik had een mooi bergje geraspt, eigenlijk wel genoeg, maar er was nog maar een beetje, te weinig voor nog een keer. Oké dat er ook maar bij dan. GRAK! Schiet ik uit, kaasslierten door de hele keuken, erger dan je zou verwachten: in het zink, in mijn haar, in de uienmand enz. En ik had nog maar zo'n klein stukje...
Het is klein leed, ik weet het. Eigenlijk mag je het er niet eens over hebben, maar het is er.

Gow with the flow

In het leven gaat het niet zozeer om wat je kunt, maar om wat je wilt, las ik laatst in mijn lijfblad. Een dergelijke uitspraak is ons, onderpresterende alleskunners, uit het hart gegrepen. We willen gewoon niet hard genoeg. Een kwestie van de knop omzetten, gebeurt heus wel een keer, en dan zullen we de wereld eens verbazen.
Nu Corry's carrière in het onderwijs eervol is gestrand, moet ze iets nieuws verzinnen om zich te vergewissen van een zorgeloos pensioen. Valt niet mee, zeker als alle uitzendbureau's besloten hebben mensen van Corry's kaliber niet meer in te schrijven.
- Maar wat is het wat je wilt Corry, vraag ik, wat maakt je werkelijk gelukkig?
- Beachvolleybal, is het ferme antwoord. Als ik beachvolleybal, kom ik in een flow en wil ik alleen maar dat.
Universitaire graden in de biologie en filosofie en een aardige kennis van de Engelse taal, wat moet je ermee? In al die jaren had ik Corry het woord beachvolleybal zelfs nog nooit horen uitspreken, maar ik heb alle vertrouwen in een glanzende toekomst.