gedachte-experiment

Ik luister geen radio en kijk geen televisie, toch lukt het mij maar niet om in een gevorderde staat van wereldvreemheid te geraken. Ik weet wie Nick en Simon zijn, dat Frans Bauer vaak Chinees bestelt (of was dat René Froger?) en dat Britney weer in de lift zit. Hoe sijpelt die kennis toch binnen en waarom onthoud ik dat ook nog? Een mysterie.
Laatst hoorde ik via een of ander mysterieus kanaal de nieuwste hit van Beyoncé, If I Were A Boy. Natuurlijk weet ik ook wie Beyoncé is, dat ze vroeger in Destiny’s Child zat, dat ze naast artieste ook mode-ontwerper is. In haar liedje, een aanklacht tegen een ontrouw vriendje, bedenkt Beyons wat zij allemaal zou doen als ze een jongen was.
Ze zou ’s ochtends uit bed rollen en aantrekken wat ze maar wilde. Dan bier zuipen met de vrienden en achter de meisjes aanzitten. Ze zou de telefoon niet opnemen, zichzelf op de eerste plaats zetten en nog zowat van die dingen.
Dat zal aankomen bij de heren.
Afijn, ik vroeg me af wat als ik een jongen was. Dat doe je toch, hoe onafhankelijk en sterk je ook bent, de dingen op jezelf betrekken. Ik kwam niet ver. Mijn broeken zouden minder ruim zijn en mijn vesten minder krap.