Prenons du temps pour des caresses soyeuses

Carla Bruni, de vrouw van de Franse president heeft een cd uitgebracht. 'Comme si de rien n'était', heet het album, 'Alsof er niks gebeurd is.' Als je al met Mick Jagger, Donald Trump en Eric Clapton hebt gerollebold, is een relatie met Sarkozy een routinekwestie, lijkt mij, maar Carla zelf vindt het blijkbaar niet zo gewoon.

Onlangs fietste ik langs de platenzaak en ik dacht: komaan, ik koop het plaatje. Eens kijken wat die muzikale carrière precies te beduiden heeft. Ik heb een baan immers en ik heb ooit 'This is my truth tell me yours' van the Manic Street Preachers gekocht en toen had ik geen cent te makken, dat is veel erger. En wat anderen wel niet allemaal voor rommel kopen. En dan nog, ik hoef niemand verantwoording af te leggen wat ik met mijn geld doe godverdegodver.

Enfin, gevalletje gekocht (€ 17,95), mee naar huis genomen en in de vensterbank gelegd, want op de bank en op tafel was geen plek. Dagenlang vergeten dat ik het had en nu toch maar eens opgezet. En tja, wat zal ik er eens van zeggen zonder ordinair te worden. De muziek, de teksten, die doen me niet zo veel. Ook het hoesje, ofschoon smaakvol vormgegeven, laat me vrij koud.
Wat overblijft is Carla's stem. Wat doet ze daarmee? Is het zingen, is het melodisch praten? Veel heeft het niet om het lijf in ieder geval, maar, en dat zeg ik niet snel, zeker niet zo in de openheid van het wereldwijdeweb, maar het moet gezegd, want het is de waarheid: Carla is schaamteloos. Ze hoeft niet te hijgen of te kirren zoals Jane Birkin, ze klinkt zo wel, hoe zal ik het zeggen, nou ja, het woord moet eruit, geil.

Kortom, een aanrader. Leuk cadeau voor onder de kerstboom. Of voor jezelf, zet haar op als je een vervelend klusje moet doen: geen zin in afwassen? Carla erbij en het soppen wordt al een stuk aangenamer. Alle royalties van 'comme si de rien n'était' gaan naar een onbekende humanitaire instelling. Kopen dus, voor het goede doel natuurlijk.

Negatief aaiadvies

Vanavond kwam ik een egel tegen in het plantsoen. Een levende, moet ik erbij zeggen, want de de rijbaan van mijn straat is bijkans geplaveid met egellijkjes. Het exemplaar van vanavond bewoog zich in het gras tussen de gevallen bladeren. Ritselderitsel, scharreldescharrel, het was te schattig voor woorden. Ik stapte van mijn fiets om er even naar te kijken.
- Een egel, merkte een passante terecht op.
- Inderdaad, zei ik.
- Nuttige beestjes.
- Waarom zegt men dat altijd, ik vind ze vooral lief.
- Ze eten slakken.
- Noem je dat nuttig? ik heb nooit last van slakken.
- Ik wel, in mijn groentetuin.
- Oké vooruit, gaf ik toe, nuttig en lief.
We zwegen. Heel langzaam schoof onze egel op richting struiken. Wij keken hem na, zij waarderend, ik vertederd.
- Vind je ook niet dat ze er verraderlijk aaibaar uitzien? kon ik niet nalaten te vragen.
- Dat valt tegen hoor. Er zit allerlei ongedierte tussen de stekels.
- Werkelijk? Dat verschanst zich daar?
- Het raakt er verstrikt. Ik heb het een keer gezien, het wemelt er van de mijten en kleine insectjes.
- Dus het is niet zo hygiënisch om ze aaien?
- Ik zou het niet doen, nee.

Luo gij gui gen

Chinezen en humor, een zeldzame combinatie. Toen Nopi voorstelde naar een komische, Chinese film te gaan, zei ik (bijna) direct ja, dat wil ik meemaken.
Om te beginnen is daar de titel. Getting home. Waarom krijgen films uit niet-anglofone landen Engelse titels, die bovendien de oorspronkelijke titel niet vertalen? Zo kwam de Franse film 'A ma soeur!' in 2001 in Nederland uit onder de titel 'Fat Girl'. Waarrrommmm?
Getting home begint met gezuip. Een uitstekende keuze voor een komische film. Drank doet het altijd goed. Twee vrienden bezatten zich, eentje drinkt zich dood, waarop de ander, Zhao geheten, de dode blijft volgieten. So far so good.
Dan volgt een roadmovie aziatische stijl waarin de overlevende besluit uit vriendschap, schuldgevoel, gebrek aan levensdoel, weet ik het, de dode vriend naar huis te brengen, honderden kilometers verderop. Welgemoed zeult hij over de Chinese wegen met het lijk als een zak hooi over zijn schouders gedrapeerd. Minuut 53 pas krijgt er iemand het idee om Zhao te voorzien van een handkar. Dat is vooral grappig omdat dat zo laat gebeurt.
De ene na de andere bizarre ontmoeting dient zich aan, een diepzinnige samenhang pretenderend. Meer dan een opeenvolging van anekdotes wil het echter niet worden. Ik stel een verplichte cursus verteltechniek voor voor elke Aziaat die een film in het Westen wil uitbrengen.
Dieptepunt is de ochtend dat Zhao na een ongelukje met de traktorband ontwaakt bij een familie bijenhouders. Ja, zo kan ik het ook! Ook ontmoet Zhao nog de liefde van zijn leven met wie hij een buikspreekact opvoert in het armenhuis. Hij belooft zijn leven met haar te delen zodra hij zijn vriend heeft afgeleverd, maar vergeet haar adres te vragen. Zo gaan die dingen.
Tot slot is er de filmmuziek. Je denkt misschien dat het mierzoete getingeltangel dat je in Chinese restaurants hoort een kleine stroming is in China, een exportproduct waar de Chinezen zelf hun neus voor ophalen. Er komen toch niet voor niets zo veel piano- en vioolvirtuozen uit China? Dat laatste is een onoplosbaar mysterie. Nog nooit heb ik iets anders gehoord dan mierzoet gekweel.
Luo gij gui gen is een Chinees spreekwoord dat betekent: een vallend blad keert terug naar zijn wortels. Die wijsheid pikken we mee, de winst van deze film. Hadden ze de titel adequaat vertaald, dan hadden we genoeg gehad aan het affiche.

De toekomst

De ICT is een kansrijke business. Waar wil je heen met je carrière? Wil je een nieuwe taal leren of eens iets anders dan programmeren? Een kwestie van een persoonlijk ontwikkelingsplan schrijven, cursussen volgen en je komt er wel.
De wereld ligt open, ook voor ons cobolkloppers gedetacheerd bij stoffige, halfambtelijke instellingen.

‘Hoe zie jij je toekomst, R*?’ vraagt de bezoekend unitmanager aan mijn 63-jarige collega tijdens het periodieke persoonlijke gesprek.

‘Ik heb gekozen voor een urn.’