We hadden muziekles. Meneer Dijkstra was nogal in zijn knollentuin, want hij had 15 spiksplinternieuwe keyboards met 30 koptelefoons in zijn lokaal staan. Daar mochten we twee aan twee achter gaan zitten. Ik ging samen met Ingrid die al 10 jaar op pianoles zat. Zelf speelde ik heel verdienstelijk accordeon voor iemand met een jaar oefening, maar ik had er al vijf op zitten.
We moesten opdrachten uitvoeren. Ik weet niet meer wat, maar ze waren veel te gemakkelijk voor ons. Wij gingen dus pielen met het apparaat. Alle ritmes uitproberen en alle nepinstrumenten. Opeens had ik iets fantastisch te pakken. Een melodie met gigantische hitpotentie. Ingrid had het niet meer. Ze stootte iedereen aan die bij ons in de buurt zat . "Moet je horen wat Bonny doet!" en leende haar koptelefoon even uit. Ik was in de zone, varieerde naar hartelust, telkens terugkomend bij de oorspronkelijke melodie. Vlak voor een rood aangelopen Dijkstra de koptelefoon van mijn swingende hoofd rukte, knalde ik er nog een daverend slotakkoord uit.
Dit geweldige stuk muziek is helaas niet genoteerd of opgenomen en na mijn twee maanden keyboardschorsing heb ik niets meer van gelijk niveau geproduceerd.
1 opmerking:
Ik lig nu in een deuk!!Ik zie het helemaal voor me. Jammer dat Dijkstra je ware potentie niet gezien heeft. Je had misschien onze tweede Anouk kunnen zijn.
Een reactie posten