Blondy Droevee

Mijn hele leven ben ik al blond, maar vreemd genoeg ben ik de enige die dat zo ziet. Anderen, al vinden ze nog me nog zo aardig, beweren altijd dat ik donkerharig ben. Misschien aan de donkerblonde kant aan het einde van een zonnige zomer, maar dan houdt het wel op. Om van het gehakketak af te zijn besloot ik vanmiddag tot een bezoek aan de kapper.
- Ik wil mijn haar graag laten blonderen, deelde ik mee in de hoop dat Monique, de kapster, verbaasd zou reageren. Blond haar laten blonderen? is dat niet wat dubbelop? Maar niks daarvan, mevrouw zit ook in het complot.
- Wil je highlights of helemaal blond?
- Helemaal blond, antwoordde ik vol bravoure.
- Weet je het zeker? Als het gaat uitgroeien wordt het heel lelijk. Tenzij je het elke vijf weken opnieuw verft.
- Nee, zo ver ben ik nog niet. Doe dan maar highlights.
- Je moet het zelf weten, het is jouw haar.
Wat is dat toch met mensen. Ze geven je twee opties. Je neemt een beslissing en ze willen je meteen overhalen van gedachten te veranderen, maar als je dan te snel overstag gaat is het ook weer niet goed.
- HIGHLIGHTS! riep ik.
En daar gingen we, door de kapsalon, langs de keuken, naar de verfruimte.
Monique begon blijmoedig aan het karwei. Met een kam selecteerde ze zorgvuldig twintig haren, legde die op een bewonderenswaardig net stuk aluminiumfolie, streek er met een kwastje blonde verf over en vouwde het pakketje dicht. Dit deed ze zo'n vijftien keer.
- Vind je dit leuk werk? vroeg ik belangstellend.
- Oh ja, vooral als de klanten blij zijn met het resultaat. Gisteren heb ik nog een vrouw dolgelukkig gemaakt met een permanent, ze kwam me er vandaag voor bedanken.
- Wat aardig dat ze daarvoor langskomt. Voor mij zal het niet uitmaken, zei ik. Ik doe het voor de andere mensen zodat die ook kunnen zien dat ik blond ben.
- Aha.
- Hoe lang moet ik wachten tot de verf is ingetrokken?
- Ongeveer een half uur.
- Kan ik dan even naar huis om mijn boek te halen, ik woon om de hoek.
- Je kunt beter niet te veel bewegen met die follie.
- Hè, had ik mijn boek maar meegenomen. Ik had dit kunnen voorzien.
- Is je boek zo spannend?
- Ja.
- Wat lees je dan?
Wat te antwoorden? Ik lees Is dit een mens? van Primo Levi. Maar het is ook een beetje gek om zo graag te willen verder lezen over Auschwitz. Dat kan ik dus niet zeggen. Vannacht was ik ook begonnen in Franse detective, maar dat was niet het boek dat ik bedoelde. Bovendien lees ik nooit detectives, al is deze wel leuk.
- Een detective, hoorde ik mezelf zeggen. Ik kromp een beetje ineen.
- Ik lees heel veel, zei ze fijntjes, maar nooit detectives.
- Ik lees ook nooit detectives, alleen deze, zei ik een complete idioot van mezelf makend. "Wat lees je wel?", vroeg ik erachteraan.
- Ik heb net de Decamerone uit.
Welja! Wat is dat toch met de Groningse middenstanders? De kaasboer leest Seneca en de kapster Boccaccio. En Bonny Droevee laat heur haar blonderen en leest een detective.
Toen Monique klaar was met de folie, zei ze dat ik wel in de tuin kon gaan zitten. Er was nog net een zonnig plekje. Ik kreeg een blad mee uit de leesportefeuille. De dertig minuten waren om voor ik het wist, met de Nieuwe Revue!
En mijn haar? Als het goed is zie je geen verschil.