Ik besloot wat te gaan lezen, al heb ik horen zeggen dat je dat juist niet moet doen (ongelooflijk hoeveel slapeloosheidexperts er zijn alleen al in mijn vriendenkring): van lezen word je veel te actief. Maar ja, als je toch al wakker ligt... Het toeval wilde dat ik toe was aan het verhaal Slapeloosheid van Maarten Biesheuvel. Dat kwam goed uit. Het vehaal begint als volgt:
Reeds uren lig ik in bed te draaien, te zweten, te woelen. Ik kan maar niet in slaap raken. Te veel gedachten tollen rond in de inhoud van mijn schedelpan. Vandaag heb ik zoveel onrecht, smerigheden en botheid in hun meest onvoorstelbare, griezelige vormen gezien en hele kleine onderdelen van de werkelijkheid komen me daardoor plots dermate absurd voor dat het ene idee het andere nog moeilijker idee, mogelijke oplosing, beeld of raadsel oproept zodat je met het voortschrijden der tijd [....] tenslotte helemaal niet in slaap kunt komen [...].
Wat ben ik toch een slapeloze van niks, dacht ik. Al na de tweede zin houdt bij mij de herkenning op. Mijn hoofd is leeg als ik wakker lig. Althans in de vakantie. En het is me nog nooit gelukt om wakker te liggen van het wereldnieuws. Sterker nog: ik moet overdag alle zeilen bijzetten om me door de buitenlandpagina's van de krant te worstelen.
Misschien, dacht ik, werkt het bij mij andersom en val ik in slaap van het wereldnieuws. Ik verzamelde wat items in mijn hoofd en probeerde me te concentreren.
klimaatverandering
Niet mijn schuld dacht ik, ik rijd geen auto en ik eet geen vlees. Langer kon ik mijn gedachten er niet bij houden. Toch gebruik ik bijna het dubbele (3,7 ha) van mijn eerlijk Aarde-aandeel heb ik hier net berekend. Dat komt doordat ik veel melk en yoghurt drink.
Palestijnse homo's worden door de Israëlische geheime dienst gedwongen voor ze te werken
Voor de tweede intifada (ik heb er net een boek over gelezen, anders zit intifada niet eens in mijn actieve lexicon, laat staan de tweede) gingen Palestijnse homo's uit in homobars in Tel Aviv. Daar zijn foto's van ze gemaakt en daar worden ze nu mee gechanteerd.
Massaslachtingen in Sudan
Hier raakte ik toch wel een beetje in paniek. Gelukkig kon ik er door gebrek aan kennis niet te lang over nadenken.
Ik gaf mezelf vrij en dat was een hele opluchting. Ik dacht aan Coco die in Ohio is en een Amish gemeenschap heeft bezocht ("het was net een Duitse kerstmarkt"), aan Miranda en Marjan die ik gisteren heb bezocht in hun nieuwe huis in Eelde ("dit is een mooie plek om langzaam te sterven", merkte ik op, waarop Miranda vol geestdrift antwoordde dat voor haar het leven nu pas begon: "ik zat van de week op de bank en ik dacht: dit kan ik dag in dag uit volhouden") en aan mijn bovenbuurvrouw die gisteren op het heetst van de dag een stuk ging fietsen met haar jas aan.
Wat ik daarna dacht weet ik niet meer. Ik zat opeens zelf op een fiets en er fietsten allemaal kinderen om me heen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten