Avondje uit

Gisteravond, het donkerde reeds, zag ik op het station van Leeuwarden twee mannen van een jaar of vijftig arm in arm staan. Zij waren zeer net gekleed, als notarissen of andere notabelen van vroeger. Hun gezichten waren rood, zij giechelden voortdurend en een van de twee had duidelijk moeite zijn evenwicht te bewaren. Hij zocht steun op de schouder van zijn metgezel. Deze manoeuvre veranderde zijn gezichtsveld en hij ontwaarde een derde man die zich staande hield met behulp van de rug van een stationsbankje.
- Heeeeeeeeeeeeeeejjjjjjjjjjj! Wat doe jij godverdomme in dit kutdorp? riep de notabele naar de derde man.
- Ik ben een diepvries, was het gevatte antwoord.
- Dat zijn de ergste. Haahaahahaa!!
De notabele stapte in dezelfde trein als ik, die naar Groningen en ik dacht dat is interessant: eens kijken hoe hij de treinreis doorkomt. Er viel echter verdomd weinig te beleven. Zodra hij zat, legde hij zijn kin op de borst en viel in een diepe slaap. Pas in Groningen opende hij zijn ogen weer. Ik zag hem later nog zwalken over het emmaplein en overwoog hem te volgen of te interviewen, maar zag er van af. Wat voor goeds kon daar nou van komen?

Vandaag

- heb ik niet veel geluk met het fruit: de banaan was overrijp, de sinaasappel uitgedroogd en aan de kiwi zat een smaakje. Met chips en chocola heb ik dit soort problemen nooit.
- mogen we weer homofoob zijn. Niet dat ik dat ben. Ik kijk wel uit. Claudia de Breij en Inge Diekman heb ik nooit kunnen verdragen. Dat heeft niks met hun lesbiciteit te maken.
- is het 201 jaar geleden dat Napoleon tot keizer werd gekroond (zichzelf tot keizer kroonde moet je zeggen als je wilt tonen dat je goed op de hoogte bent van de geschiedenis, maar de echte experts zijn daar nog niet zo van overtuigd. Zo lijken de beter geïnformeerden vaak juist minder terzakekundig, alleen de erkenning van andere beter geïnformeerden kan hun leed van tijd tot tijd verzachten).
- Zou Karol Józef Wojtyla 85 jaar geworden zijn als ie nog had geleefd.

Eenzaam avontuur

Als er iets treurigers bestaat dan alleen het Pieterpad lopen, dan is het het Pieterpad lopen samen met je hond.

Neeeeeh! Het Pieterpad is leuk. Je eigen land doorkruisen van Noord naar Zuid, mensen ontmoeten die hetzelfde doen met hun wandelschoenen, actieve kleding, rugzakjes, natuurkleurige regencapes en alternatieve hoofden. En potige vrouwen alom, dat spreekt. 's Nachts bij de bed and breakfast van de wandelvrienden lekker dromen van rode en witte strepen. Het Pieterpad lopen is vakantie ten top.

Als je niemand hebt (of liever gezegd: graag op jezelf bent), neem je je hond mee. Klaagt niet, zanikt niet, hoeft geen cape om als het regent. Bovendien kan die happen als het gevaarlijk wordt. En als het een beetje een mooie hond is, heb je makkelijk aanspraak. Zeker als je er een tas op bindt, zodat het beest ook wat spulletjes kan dragen.

Als er dan nog niemand wat tegen je zegt, ga je gewoon zelf tegen de mensen praten. "Het is alsof je een paard intuigt", zeg je terwijl je de hond z'n tas omgespt. Heb je pech dat je net Bonny treft, die al haar tegenwoordigheid van geest nodig heeft om te bepalen of dat correct Nederlands is en daarom niet verder komt dan een lamlendig: "Nou, wat je zegt."
Dan rest je niets anders dan op te staan en de uitspanning te verlaten, terug de regen in.

(Dat je tien minuten later half verzopen weer binnenkomt omdat je denkt dat je je pieterpadboekje bent vergeten, dat je een kwartier lang zoekt op en tussen de tafels en stoelen, dat niemand echt aanstalten maakt om je mee te helpen en dat je het uiteindelijk zelf terugvindt in de rugzak van je kletsnatte hond, wilde ik eigenlijk niet noemen, mensen zouden het niet geloven, het is simpelweg te treurig, hoeveel plezier je ook beleven moge aan je wandelvakantie.)