Het vuile smerige rotmormel van de buren

Beest van de buren heeft 't kleine paradijsje achter ons huis tot een hel gemaakt.
Het leek zo'n mooie dag te worden. Zonnetje, poes op schoot, cruesli met noten(!) in yoghurt, krantje, koffie, appelkoek, beetje chatten, beetje werken etc.
Opeens zie ik de zwarte merel paniekerig op en neer springen. Zijn wild geschetter gaat door merg en been. Die merels komen al jaren in onze tuin, ook vóórdat we het gras hadden gezaaid. Poes heeft 't vrouwtje in zijn bek. Vogelpootjes bungelen heen en weer. Een hopeloze zaak, de vogel is dood.
Hoe moet het met de drie tot vijf eieren? Gaat het mannetje broeden (Alies denkt van niet)? Poes heeft zich met zijn prooi verschanst achter een struik. De zwarte merel is weg en zal wel nooit meer terugkomen. Onze tuin is niet veilig.

Over de poes van de buren

De poes van de buren verveelt zich te barsten. Al twee jaar. Hij klappert soms obligaat met zijn kaken als hij een vogeltje ziet, hij eet bij de buren en hij slaapt bij ons, daar komt zijn leven zo'n beetje op neer. Ik zei een keer tegen de (knappe) buurman dat zijn poes regelmatig (oh laf understatement!) bij ons was en hij antwoordde met zijn charmante accent: "Ij is een echte avonturiër." Dat is ij toch niet. Ij is een echte theemuts.
Poezen worden niet zo oud als mensen omdat ze zich anders te lang vervelen. Poezen voeren is poezenmishandeling, maar ja, ze níet voeren ook.

Post uit Engeland

Wat zou het kunnen zijn? Het zijn twee pakketjes, het ene is een zware rol met okergeel papier eromheen, het andere is een tamelijk grote, slordige enveloppe, babypoepbruin zegt Alies, maar die weet niets van baby's.
Als je de rol heen en weer schudt, rammelt er iets. Een koker breinaalden? Dat stuur je toch niet vanuit Engeland? De enveloppe komt uit Dorset. Hij is verstevigd met dik bruin plakband. De inhoud is zacht. Het ruikt nergens naar.
De pakketjes kunnen elk moment opgehaald worden. Door de buurvrouw. Ze was niet thuis toen Selektvracht aanbelde. In 99,9 % van de gevallen, gaat dit soort dingen goed, zegt Alies.

Niet verliefd op Terry, maar wel fan van

Hoho, het is weer bijna songfestival, nog ruim vier dagen en drie uur en we kunnen kijken naar een Turkse beau en belle die in minstens drie talen de houterigste voorstelling sinds het songfestival van vorig jaar ten beste mogen geven. Eerst nog de voorronde natuurlijk, maar dat kan voor de Nederlandse vertegenwoordiging geen probleem zijn. Without youhouhouhou.
Kijk voor de verandering eens naar de BBC waar Terry Wogan met fijne humor de filmpjes tussen de liedjes met de grond gelijk maakt (These postcards between the songs - perhaps we can help each other through them), de uitdossingen van de artiesten becommentarieert (Miss Norway has been having problems with her nylon gown and static) of anderszins zijn verveling manifesteert (There's a flash of Maltese leg coming up which I think you'll enjoy).
Terry Wogan dus, op de BBC, ook als je niet van het songfestival houdt.

Kozijn

Maandag ben ik van Groningen naar Balk gefietst. Mooie tocht, mooi weer (zonnetje enzo), zuidwestenwind helaas. Om tien uur vertrok ik en om half zes had ik mijn laatste pauze in Sint Nicolaasga. Ik zat daar daas een broodje aspergekroket (jaja) te eten toen ik gezelschap kreeg van een groezelig uitziende man. Hij opende het gesprek met wat onbegrijpelijk gemurmel waarin ik alleen het woord machine herkende.
- Pardon? zei ik onuitnodigend
- Oh, u verstaat geen Fries?
- Nee.
- De machine is net kapot gegaan en we moeten morgen een grote hoeveelheid kozijnen afhebben.
- Vervelend, dat wordt zeker nachtwerk?

Daar ging hij niet op in. Hij vroeg waar ik vandaan kwam, wat ik aan het doen was, of ik een vriend had en wat voor werk ik deed. Daarvan heb ik niets naar waarheid beantwoord.
- Mijn vrouw is vier jaar geleden bij me weggegaan. Met m'n neef, zegt hij plotseling
- Dat is beroerd, reageer ik als was ik Frank Kramer. Daar ben je nog niet overheen?
- Nog elke ochtend als ik wakker word, voel ik de pijn.
- Verschrikkelijk, zeg ik.
- Is wel fijn hè, even een gesprek?
Ik beaam dat en besluit weer op te stappen. Ik gooi mijn servet weg, haal mijn fiets van het slot en kijk naar de patat etende man.
- Sterkte met de machine en de kozijnen! roep ik terwijl ik wegrijd.
Om kwart voor zeven was ik in Balk.