ain metoalen pédaalemmer

Mevrouw Westerveld uit Ten Boer gaat verhuizen. Naar het bejaardenhuis. Ze kan niet de hele boudel metnemen. Zij biedt aan op de ethermarkt van radio Noord: een doos kerstversiersels in allerlei kleuren: rood, cognac, etcetera.
Zij wil er voor terughebben: ain metoalen pédaalemmer. Die moet ze hebben van het bejaardenhuis. Ze weet ook niet waarom, zal wel gemakkelijk schoon te maken zijn, metoal. Maar drai pakk'n kovvie mag ook.
Ze heeft ook nog een gehoakte sprei in de aanbieding. Daar vraagt ze slechts één pak kovvie voor.

Beluister het fragment (mevrouw Westerveld komt erin op 34'20).

Het boek van vannacht: een biografie

De laatste jaren van haar leven kwam Grace Kelly nauwelijks nog van haar kamer. Dagenlang lag ze in bed met haar hoofd onder de dekens. Het enige wat ze deed als ze opstond was met de groothertogelijke blokkendoos gigantische bouwwerken bouwen waar het personeel als het al binnen mocht komen over struikelde.
Als iemand haar probeerde te overreden zich aan te kleden en weer deel te nemen aan het monegaskische leven sloeg ze met haar vuist op de matras en schreeuwde: "Ik heb niet gekozen voor al die gala's en banketten. Het enige wat ik wou was heel veel goede seks. Is dat te veel gevraagd??!!!"
Deze informatie werpt een heel ander licht op haar tragische dood, vind je niet?

Afkickdromen

Dromen ex-rokers van tabak? Ex-drinkers van alcohol?
Sinds ik ben gestopt met lezen droom ik van boeken. Rustige, melancholieke dromen. Lezen, das war einmal. Nu moet er geleefd worden.
Vannacht was het niet melancholiek, maar doldwaas. Mijn vader, de nietlezer bij uitstek, had weet ik veel waar allemaal interessante boeken opgediept. Een groot fotoboek van Plato en Socrates (wat zou dat wel niet waard zijn?), De Naam van de roos gedrukt met onzichtbare inkt, en, dat boek trok het meest mijn aandacht Gesprekken met Primo Levi.
Op de voorkant een korrelige zwartwitfoto van Levi, zoals je het verwacht. De achterkant was echter vreemd. Degene die de gesprekken voerde bleek een beroemde skater te zijn in de VS. De flaptekst was geheel gewijd aan de ongewone combinatie van de fascinatie voor Primo Levi en de passie voor het skaten in één persoon.
Ik vloeken natuurlijk, want ook in mijn dromen heb ik niet altijd evenveel geduld met de mensen.
Toen zag ik dat er uit de rug een kettinkje hing met daaraan iets wat leek op een mini-mini-floppydisk. Waar kan dat nog in? vroeg ik me af. Ik keek iets beters en zag toen dat het een dia was. Ik hield het plaatje tegen het licht. Erop afgebeeld stond de skater; onder zijn ene arm hield hij zijn skateboard geklemd, zijn andere had hij om Primo heen geslagen. Met een bête glimlach keek hij in de lens.
Tijd om wakker te worden.