De kunst van het afdingen

Jessica's zus is een prachtige verschijning: lang, slank als ze niet zwanger is, lange blonde haren rond een vriendelijk gezicht. 'Iedereen loopt met haar weg', verzucht Jessica pseudo-jaloers, 'zij hoeft een winkel maar binnen te lopen en ze heeft al tien procent korting te pakken.'
Dat is oneerlijk, dus rottig, voor ons, foeilelijke schepsels, maar met veel doorzettingsvermogen en mensenkennis kunnen wij nog veel meer dan die 10% van de vraagprijs afpeuteren. Levend bewijs van deze stelling is Pa Droevee, een pensionado van 1m75 met embonpoint.

'Er is altijd ruimte, Bonny.'

'Maar pa, het is toch oneerlijk dat je altijd moet afdingen. Dat betekent dat ze je oplichten als je het niet doet.'

'Dat is geen oplichting, dat is handel.'

'Maar waarom zeggen ze niet gewoon gelijk wat ze ervoor willen hebben. Waarom moet ik de hele tijd op zoek naar de bodemprijs en hoe weet ik dat ik niet te veel betaal?'

'Als de verkoper zegt: 'die bureaustoel kost 500 euro', dan antwoord je: 'oké, maar dan wil ik hem wel in leer', of: 'per drie bedoelt u?

'Maar dat zal hij niet serieus nemen.'

'Ja, maar een beetje humor helpt altijd. Humor is je smeerolie, het houdt de sfeer van de onderhandelingen luchtig. Je kunt ook een andere insteek hebben: 'Meneer ik vind het een mooie stoel en ik wil er ook best wat voor betalen, maar ik ben geen filantroop. 300 Euro.' Dan zal hij zeggen '450 euro'. Hèt moment om te doen of je de zaak uitloopt, moet je eens zien hoe snel hij er 425 van maakt. Maar Bonny, er zit zoveel marge op die meubels, 15% van de vraagprijs is niets. 'Oké', zeg je dan '400 euro, maar dan wil ik er wel reservewieltjes bij.'

'Reservewieltjes?'

'Ja reservewieltjes, of wat dan ook. De assessoires zijn je wisselgeld voor verdere onderhandelingen. Heb ik je al verteld over mijn fiets?'

'Ja ja, je kreeg er geen cent meer van af, maar nog wel gratis jasbeschermers, een zadeltas en installatie van je fietscomputer.'

'Samen goed voor 60 euro. En die mop met die plavuizen?'

'Eh..'

Nou, die mop met die plavuizen was kostelijk, lieve lezer. Van 130 euro per m2 naar 67,20. En dat terwijl er wel 50m2 van nodig waren. Daar valt niet tegenop te werken, dat wil ik wel toegeven.

'Moet ik naar Groningen komen?'

'En mij helpen afdingen?'

'Ik doe het met plezier.'

'Nee, ik moet leren op eigen benen te staan. 10% eraf, minstens, en gratis wieltjes, dat is de doelstelling.'

'Heel goed en onthoud: er is altijd ruimte.'

'Jâhâa.'

Ik ben nu al sinds vrijdag in onderhandeling en ik heb alleen nog maar de reservewieltjes afgedongen. Uit arren moede heb ik mijn afdingterrein verlegd naar een andere winkel. Ook daar dreigt het vast te lopen. Toen ik de zaak uitliep met de mededeling dat ik verder ging kijken en misschien nog wel terug kwam, antwoordde de verkoper: 'en dan gaan we onderhandelen!' en dat terwijl ik vond ik dat ik al flink wat onderhandelende opmerkingen had gemaakt.
'Reken maar!' riep ik energiek terug, me moedeloos afvragend of het het allemaal waard was.

‘Misschien moet je die zus meenemen’, zei ma Droevee toen ik mijn twijfel uitte.

Een behoorlijk scherp idee, moet ik toegeven, maar dat vereist weer onderhandelingen van een andere soort, dus het zal er wel niet van komen.

Corvee

Omdat het zonnig was en de temperatuur redelijk aangenaam besloot ik te wachten voor het rode verkeerslicht. Het was op het kruispunt van de Paterswoldseweg en de Leonard Springerlaan, daar waar de volkswagendealer zit die ik minder bewust dan ik zou willen Sentuurie noem, net als alle andere Groningers.

Ik stond te wachten naast de Van Lieflandschool. Het was pauze. Buiten het hek van de school verzamelde een man in een knaloranje werkoverall met behulp van een grijpstok verdwaalde papiertjes en patatbakjes. Achter het hek stond een jongen van een jaar of 14. Hij had zich afgezonderd van zijn klasgenoten die verderop op het schoolplein een spel aan het doen waren.
De jongen volgde de werkzaamheden van de man in overall nauwgezet. Hij had zijn handen om de spijlen van het hekwerk. De gemeentewerker negeerde de vreemde stalker en vulde onverstoorbaar de vuilniszak die hij achter zich aan sleepte.
'Weet je wat ik dacht...' zegt de jongen plotseling.
De man kijkt nieuwsgierig op.
'Nou?'
'Ik dacht dat corvee alleen voor kinderen was, maar blijkbaar heb ik me vergist, of niet meneer?'
De man lijkt even iets te willen antwoorden, perst dan zijn kaken stijf op elkaar en draait zich om naar de Paterswoldseweg.
Ik kijk gauw weg, en zie dat het licht groen is.

Corvee, alleen voor kinderen, haha, laat ze maar in die waan.
Trouwens lees ik net in de etymo dat het woord dezelfde herkomst heeft als 'karwei'. Leuk, nietwaar?

Levensles

Bonny, voor jou is het glas altijd halfvol, constateerde Danzhout laatst tevreden.
Was het maar waar dacht ik. Maar al te vaak is mijn glas leeg en dan moet ik weer overeind.
Nu echter staat er een halfvol glas naast de laptop. En wat zit er dan wel in?
een flinke scheut rum, suiker, beetje kaneel, citroen, kruidnagel en heet water.
Een grog, inderdaad.
Toen ik gisteren met een zere keel en verstopte neus wakker werd, sprong ik verheugd mijn bed uit omdat ik me verplicht zag een fles rum te kopen. Helaas was het maandag en moest ik wachten tot 13 uur tot de slijterij open ging. De slijter, die zelf ook nasaler klonk dan anders, gaf me er een zakje kruidnagels bij. Met een onvervalst geluksgevoel kwam ik thuis met mijn buit.
Focus op wat je hebt en vul aan waar nodig, dat is mijn advies.