Aliesje, de miljonaire en ik

waren gisteren op kosten van tweedstgenoemde uit eten in het fijne Italiaanse restaurant Da Vinci (vernoemd naar de vermaarde homo universalis uit de Renaissance en niet naar de code). Lekkere dingen kregen we voorgeschoteld (sardines, ossehaas, bruschette, als je het echt wilt weten) en we verkeerden dan ook in opperbeste stemming.
Om uiting te geven aan mijn genoegen rekte ik mij weldadig uit. Tot mijn verbazing stootte ik met mijn elleboog tegen het schouderblad van een jongedame die aan het tafeltje achter ons zat. "Die zit dichterbij dan ik dacht", dacht ik toen ik in haar boze gezicht keek en zo charmant als ik kon bood ik mijn verontschuldigingen aan. Ondanks het nog steeds boze gezicht van de jongedame leek de zaak mij afgedaan, zo hard rek ik me ook weer niet uit.
Het tafeltje achter ons dacht er echter anders over. Er werd lang nagepraat over zoveel lompheid. "En dan kan ze toch wel sorry zeggen!" zei het meisje verontwaardigd.
Hier knapte Aliesje die de conversatie overhoorde uit haar vel en op luide toon zei ze: "Dat deed ze toch ook!"
"Nou nou wat een zinloze agressie opeens", zei de man aan tafel. "En van zinloze agressie komt zinloos geweld."
Toen kregen we inderdaad zin om er op los te timmeren, maar groot als we zijn hielden we ons in.
"Weet je waarom ze zo vlak op ons zitten?" siste de miljonaire die goed zicht had op het gezelschap. "Omdat die man zo'n dikke buik heeft dat de tafel een meter moest worden opgeschoven." Wij gniffelden dat het een aard had.
"Weet je wat die man zei?" fluisterde Aliesje, "dat hij niet wist dat potten zo agressief konden zijn."
"Dat had ik toch niet laten passeren", zei ik vol bravoure, "ik zou zijn opgestaan en hebben gezegd: "ho ho, ik ben bi hoor""
"Ja", zei de miljonaire, "en je zou hebben vervolgd: dus in theorie zou u een kans bij me maken, maar als ik zo naar die dikke pens van u kijk, vergaat me alle lust."
Wij zetten het nogmaals op een vergnoegd gnuiven.
De rest van de avond verliep zonder incidenten. Ik liet mij het dessert goed smaken.

Vrienden op wereldreis

Zo geruststellend,
die zijn er ook nog
en je kunt ze niet van je vervreemden
met je verveelde gezeur.
En ze komen weer terug
of niet, dat maakt niet zo veel uit,
als je maar weet dat ze terugkomen.
Zelf hoef je niet op wereldreis,
dat doen zij wel voor je.
Dat scheelt een hoop gedoe.

Tourschmerz

Wat ben je voor sukkel als je chagrijnig wordt van luieren? De vakantie is nog niet eens officieel begonnen en ik zie al uit naar het einde ervan.
Misschien gaat het beter met me als het peleton in Parijs is, want die eindeloze middagen voor de buis terwijl Lance alles onder contrôle heeft, Vino dolgelukkig is met een toegeworpen kruimel, breken mijn moraal. Misschien moet ik het houden bij de samenvatting in "de avondetappe", maar dat heeft weer andere nadelen.
Om de ledigheid te bestrijden ga ik vanmiddag bagagedragers aan mijn voorvork bevestigen, zodat ik volgende week zelf met mijn hele hebben en houden de weg op kan. De televisie zal zeker aan staan, want tien kilometer voor de finish in Montpellier rijden we door St Clément de Rivière. Een dorp van niets, maar als je boven de boomtoppen achter de Euromarché, de torens van een charmant negentiende-eeuws pseudo-kasteel ziet, denk dan aan Bonny Droevee die daar in 1990 een zomer lang heeft getracht te genieten van het heerlijke weer, het zwembad in de tuin en de verse abrikozenjam. Gelukkig stond er in de salon een televisie. Greg Lemond won de Tour na een spannende strijd. Breukink werd derde. Vijf van de 21 etappes werden gewonnen door Nederlanders. Vraag voor de lezers thuis: wie werd er tweede?

Contre la montre

Televisie op de slaapkamer! Het leven zou nooit meer zijn als voorheen. Nooit meer in slaap vallen op de bank, wakker worden met een stijve nek en een rioolmeur in de mond om in het comfortabele bed de slaap niet meer te kunnen vatten.
Blij opgewonden hadden ze 's middags samen een gat geboord in het plafond, samen hadden ze er de kabel doorheen getrokken en samen hadden ze gejuicht toen alle dertig zenders nu ook in de slaapkamer langszapten.
Die avond gingen ze vroeg naar bed. De televisie stond aan, tuurlijk, maar het geruis der lakens klonk er moeiteloos bovenuit. Toen hij aan zijn gerief was gekomen en langzaam weer bij zinnen kwam -dat vond ze altijd het mooiste moment- schetterde de begintune van Studio Sport door de verstilde slaapkamer.
Als door een wesp gestoken schoot hij overeind. De Tour! Ik wil niet weer de samenvatting missen, zei hij en zette het geluid nog wat harder. Hij keek opzij, realiseerde zich wat hij net had aangericht en zei vol liefde om het te repareren: "Maak je het zelf even af?"
En dat deed ze, want ze had de etappe 's middags al gezien en zo lang Armstrong meedoet, wordt het toch nooit echt spannend. De interviews straks wilde ze wel zien, maar ze had nog tijd.