Goodbye (2)

We hebben het hier niet vaak over politiek. Den Haag is veel te ver weg voor ons Groningers. De Noorderplantsoenschoonmaakactie vinden we een stuk interessanter dan Mat Herben om maar iets te noemen wat in de Tweede Kamer speelt.
Vandaag maak ik eens een uitzondering en wel voor Thom met téha. En als je Thom zegt, zeg je gekozen burgemeester. Met Remco zeg ik dat het burgemeesterschap juist zo'n mooi baantje is voor uitgerangeerde politici die zo uit de buurt worden gehouden van universiteiten en andere instellingen die er toe doen. Als ik me per sé moet uitspreken, ben ik dus tegen de gekozen burgemeester. Democratie is net als communisme een mooi idee, maar je moet het niet te ver doorvoeren, straks moeten we nog kiezen wie er wijkconciërge van de Oosterparkwijk mag worden.
Maar ja, Thom hè, die is zo aardig, genuanceerd, welopgevoed, integer, hij had onze vriend kunnen zijn (wie wij ook mogen zijn). Een fijne vent en nu dus wer-ke-loos, net als Corry.
Met Corry komt het wel goed, die gaat straks schimmelcellen fijnstampen in een of ander laboratorium, maar wat heeft het leven Thom nog te bieden? 47 al, kale plekken tussen de krullen, alles waar hij voor stond is in duigen gevallen. Vanaf hier wil ik hem een hart onder de riem steken, bijna zonder ironie, ik hoop dat je het aankan lieve lezer.


Au revoir Thom, tu pars les mains vides, mais garde le sourire.

Goodbye

Mijn programma is het niet, maar gisteren was het lachen geblazen in de Weakest Link:

Anne Robinson: So, you work in a crematorium.
Contestant: Ehhh, yes.
Anne: And what does a cremation cost me?
Contestant: Ehhh, about 300 pounds.
Anne: 300 pounds!? That's a lot of money. Are there any conditions to that?
Contestant: Ehhh, yes, you will have to be dead.

Je krijgt wat je toekomt

Is het lente? De zon beschijnt het Friese landschap en geen boek bij mij hebbende, moet ik wel naar buiten kijken. Deze bezigheid kan ik goed combineren met het afluisteren van gesprekken.
"En dan heeft ze zo'n mooi gezicht en daar doet ze dus niets mee", hoor ik een jongen schuin achter mij zeggen.
Een heel verwarrende mededeling. Gaat het over mij? Wij Droevees hebben niet te klagen over onze uiterlijke trekken, maar doen wij er wel iets mee? We lachen als we willen behagen, we smeren zalf als onze huid droog is, we plensen elke ochtend met koud water om het klaasvaakzand te verdrijven, we hebben het eigenlijk nogal druk met ons gezicht.
Het zal wel over een bekende gaan van de jongen. Een nalatige vrouw die haar door god geschonken schoonheid negeert en verder ook niet zo veel van haar leven bakt zo te horen. Sneu hoor, maar eigen schuld, ik kan er geen medelijden mee hebben. Ik moet ook hard werken voor mijn succes.

Zaterdag, voetbal afgelast

De maniak vandaag
heeft wel vreselijk veel energie,
die zij al winkelend gaat aanwenden.
Liever zou zij de hele dag zoenen zoenen zoenen
zoenen zoenen zoenen en zoenen,
maar zij heeft een koortslip
met elf blaasjes. Hè toch.
Stampestampestamp, de trap af
Met blijde pas naar de stad
kopen kopen kopen.
Hmm lekker.
Net als zoenen.

Brrr....envelopjes

Heidi van het Circus heeft een vriendje. Hij komt uit Luxemburg en het is een heel leuke jongen, zegt Corry.
Alleen wordt hij op de hielen gezeten door de Luxemburgse belastingdienst. Hij is 26 en heeft nog nooit belasting betaald. Hij opende de blauwe (of wat ze ook voor kleur hebben in Luxemburg) enveloppen wel, maar kon niks met de inhoud aanvangen, waarop hij die maar weggooide, jaar na jaar na jaar. Onlangs heeft hij een brief geschreven, een lieve brief, dat hij best belasting wil betalen, dat altijd al wel wilde, maar dat hij hulp nodig heeft bij het invullen van die formulieren.

Je hoeft niet iemand dood te slaan om behoorlijk in de problemen te kunnen komen. Als je lang genoeg niks doet eindig je vanzelf in de gevangenis. Misschien is het tijd om een nieuw schoolvak te introduceren: administratieve weerbaarheid of zoiets. Want je kunt nog zo gelukkig zijn in de liefde, je werk, je hobby, die envelopjes van de belasting, de verzekering, het justitieel incassobureau etc. kunnen alles verpesten.

Wie laat mijn trein ontsporen?

Ondanks Corry's afschrikwekkende voorbeeld heb ik het verzekeringswezen ingeruild voor het onderwijs. Het grootste voordeel hiervan is dat Corry zich fantastisch voelt omdat ze zich eens te meer verlost voelt van de strijd die ze mij nu ziet voeren.
Geen status, weinig geld, onzekere toekomst, maar ook geen stress en wel: veel vrijheid.
Elke ochtend als Corry naar school fietste had ze, als ze er bijna was, op de Korrebrug een intens vrijheidsmoment zoals ze dat noemt. Links en rechts het Van Starkenborgkanaal en overal het ochtendgloren, dan is het te wreed om een minuut later een helachtige dimensie te moeten betreden. Nu ze dit trauma zo zoetjes aan verwerkt heeft, voelt ze zich beter dan ooit. Gewoon zo zijn en blijven tot aan de dood, meer heeft ze niet nodig.

Bonny is natuurlijk cool en ferm, zeker geen Corry en verwacht meer van het leven. Met de sneeuw aan weerszijden van de trein, het eindeloze Friese landschap, de trouwe ochtendzon, zou ik een continu intens vrijheidmoment moeten beleven. Maar nee, ik geniet van het uitzicht en accepteer dat ik er niet eeuwig doorheen kan rijden.
In Veenwouden komt er een meisje tegenover me zitten. Eyeliner onder de ogen, kille blik, mobiele telefoon. Uit haar tas diept ze een groene broodtrommel, ze haalt het elastiekje eraf, daarna het deksel en er verschijnen zes bruine boterhammen, keurig in het gelid. Zo mooi, zes boterhammen die precies in een broodtrommel passen. Ze weifelt even en kiest een sneetje salami, herschikt de overgebleven boterhammen en sluit de trommel.
Op dat moment wens ik zo hard als ik kan dat de rails bij Hardegarijp worden opgeblazen.

Bevlogenheid kome over mij

Siena: ben ik geweest in 2002 als ik me niet vergis. Beroemde plein gezien, beroemde stadhuis met beroemd schilderij, beroemde kathedraal waarvan de lengte uiteindelijk maar de voorgenomen breedte werd omdat het bouwproject te ambitieus bleek (ik heb er foto's van als je niet begrijpt wat ik bedoel).
Ik hoef er dus nooit meer heen. Toscane kan ik eigenlijk in zijn geheel wel afvinken. Moet je Pisa gezien hebben?

De dag dat Aliesje en ik in Siena waren, was niet de dag van de palio, die was pas geweest, het stadje was er nog van aan het bijkomen. De palio is een paardenrace die jaarlijks wordt gehouden op het beroemde plein. Elk van de tien wijken van Siena heeft een eigen paard en de uitslag is nogal belangrijk voor de Sienezen. Paard en ruiter hebben vaak niet zo veel met de wijk te maken waarvoor ze uitkomen, maar in vroeger tijden was dat ook wel eens het geval, dus het mag.
Vanavond om 23h05 komt op Nederland 1 een documentaire over de palio. Aan het woord komt ene 92-jarige Egidio wiens grootste wens het is zijn wijk nog een keer te zien winnen voor hij sterft.
Toen ik de aankondiging op de tvpagina las, was ik jaloers op Egidio voor wie iets triviaals zo verschrikkelijk belangrijk was.
Wat nou! zou ik denken, waar hebben we het eigenlijk over? Tien knollen die over een pleintje hollen, het zou wat.
Niks daarvan!
Kleine dingen moeten groot worden, anders wordt het nooit wat met dit leven.
Ik ga kijken.