GERECHTIGHEID

Als ww-er mag je natuurlijk helemaal niet uit eten. Een beetje smikkelen en smullen op kosten van de gemeenschap, dat druist in tegen elk normbesef. Maar goed, soms is het niet te vermijden, zeker als bijvoorbeeld gevierd moet worden dat na vijf maanden van bittere armoe en administratieve heldendaden de uitkeringzelf (voetbaltaal) zo maar op de giro staat. En ja, dat is na vijf maanden een hoop geld, een record aller tijden. Uit eten dus. Mijn keuze viel op een eenvoudig, sympathiek steakhuis om mijn al weken dreinende honger naar biefstuk te stillen. Over de kwaliteit van het voorgeschotelde zal ik niet klagen, mijn verwachtingen waren te hoog gespannen, de kok zal de druk gevoeld hebben en gedacht hebben dat hij er niet tegen bestand zou zijn. Hij vertrouwde liever op de kwaliteiten van bonduelle of hak of weet ik veel dan op die van hemzelf voor de bereiding van de groenten. Maar geen kwaad woord over de kok, hij werkt tenminste voor zijn geld.
Na het hoofdgerecht bestelde ik een koffie en vroeg om de rekening. Heerlijke koffie kreeg ik, de rekening bedroeg €17,40. Ik legde €18,50 op het schoteltje en wilde het daarbij laten. Het schoteltje kwam echter sneller terug dan ik had gedacht en ik zag er nog wat op glinsteren. "Het was zo wel goed, hoor", zei ik tegen de jongen. Hij keek me aan met een spottende blik die ik niet begreep. Ik keek nog eens naar het schoteltje en zag dat er slechts 10 eurocent op lag. Ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar wist niet wat. Ik trok mijn jas aan, pakte mijn tas en verliet snel het restaurant. Wat dacht ik wel! Uit eten gaan en dan ook nog een fooi geven, dat moet je verdienen.