Bea in stijl

Zo sentimenteel op de zondagavond. En fan van het koningshuis. Leuke mensen, altijd vrolijk, altijd zwaaien. Goeie tanden! Spreken hun talen.
Ik heb inmiddels de hoop opgegeven ooit nog een prins te trouwen, maar god, wat heb ik me vroeger vergaapt aan die grijze overhemden en blauwe spencers. Vergeefs, ze zijn nu allemaal bezet en het waren er toch best veel.
En dan is er geen enkele reden meer om geen republikein te zijn, zou je zeggen. Maar dan zie ik zo'n foto in de NRC:




Beatrix spreekt het Europees parlement toe in Straatsburg. Wat zegt ze daar? Niks bijzonders, waarvoor ze groot applaus krijgt van haar toehoorders, onder de indruk als ze zijn van haar haar, haar hoed, haar cape, haar handschoenen (eentje aan eentje uit), en haar tanden natuurlijk.

Ficus cinquecento

Toen ik binnenkwam stond hij bij het raam, met een stokje om hem overeind te houden. Dat leek me geen goed teken, maar de blaadjes waren frisgroen en talrijk.
Alle tips betreffende de ficus heb ik opgevolgd: niet te veel water, niet verplaatsen, niet op de tocht etc, maar hij is al lang niet meer zo blij als toen. Elke dag raap ik nieuwe vergeelde blaadjes van het tapijt en ik zie er geen andere voor in de plaats groeien. Een ficus zonder blaadjes is geen ficus. Ik neem aan dat kamerplanten niet aan herfst doen.
Toch is de ficus een sterke plant, las ik op ficusforever.nl. In de natuur kan hij zelfs vijfhonderd jaar worden. Vijfhonderd jaar, daar zit niemand op te wachten, de ficus zelf ook niet, lijkt me. In het Kombuis moeten we de levensverwachting corrigeren naar 500 dagen. Helemaal geen gekke leeftijd.

Pemel

"Hemel, k'heb kriebel aan mijn pemel", zingt Jiskefet en het zal mijn hoofd nooit meer verlaten.
Het moet rijmen en als het niet rijmt, zorg je maar dat 't rijmt. Je zult zien dat die vondst uiteindelijk het hoogtepunt is van het liedje.
In het Amerikaans, waarin Rimbaud en Rambo hetzelfde klinken, heb je niet zo veel kunstgrepen nodig, want met wat goede wil rijmt bijna alles wel op elkaar. Loco in ieder geval op Acapulco.
Joni Mitchell is in Big Yellow Taxi net wat subtieler, maar zij is dan ook Canadees:

They took all the trees
And put them in a tree museum
And they charged the people
A dollar and a half just to see 'em.

Als dergelijke teksten door Britten worden gezongen hoor je pas goed dat het eigenlijk niet rijmt. Wat moet Chris de Burgh met

I've never seen so many men ask you if you wanted to dance
They're looking for a little romance,
given half a chance
(Remco's inzending)

Gisteren hoorde ik The Best For Last van Vanessa Williams en ik dacht: dat zou ik Chris de Burgh ook wel eens willen horen zingen. Evenals:

They just use your mind
And they never give you credit
It's enough to drive you crazy
if you let it.

Waar dat uit komt is de kijkersvraag van vandaag, maar ik verklap dat in hetzelfde liedje ladder rijmt op shatter.

Verder nog suggesties?

Time has told me

Voor het geval ik niet gedeprimeerd zou raken van mijn nieuwverworven solitude alleen, heeft Corry mij een cd cadeau gedaan van Nick Drake. Five leaves left heet het album, een laatherfstige titel.
Ik kende Nick Drake niet echt, ik wist alleen dat Brad Pitt een fan van hem is en eens een BBC radiodocumentaire over hem heeft gepresenteerd.
Nick is maar 26 geworden. In 1974 is hij overleden aan een overdosis pillen, niemand weet of het zelfmoord was of een ongeluk. Niemand? Je mag de cd wel eens lenen en dan weet je het.
Anyway, wat mij vooral bezighield is de fysieke verschijning van de artiest. Helemaal niet de live fast die young rocker die je bij zo'n ruige naam verwacht. Waar doet ie me dan aan denken? Dagenlang heb ik mijn hoofd erover gebroken en opeens wist ik het: een schaatser. Die sympathieke, die de vlag heeft gedragen bij de sluiting in Salt Lake City.

mien toentje

Meer bagage

"Het is belangrijk dat je je gevoelens niet expliciet uit, maar dat je ze doet vermoeden." Dat zegt Susan en ze is psycholoog, dus ze kan het weten. "Behoud altijd de mogelijkheid van onverschilligheid. Wat zou je iemand opzadelen met een verklaring van jewelste. Je kunt beide geen kant meer op en iedereen is ongemakkelijk. Ik houd meer van subtiele signalen. Als hij of zij komt eten zet je bijvoorbeeld een enorme bos bloemen op tafel en bij binnenkomst zeg je: "Die zijn voor jou.""
Ik moet hartelijk lachen, maar ach, ik neem het mee, wie weet komt het ooit van pas.

Goeie zin!

Zo, het is zaterdag, en we gaan hem vanavond eens even flink raken. We hebben het verdiend: de hele week gewerkt, vrijdagavond te moe voor wat dan ook, dus vandaag moet het gebeuren, kunnen we morgen ook alvast van de scheurkalender afhalen. Leg me maar neer en zet de trechter er maar op.
En dan niet van dat puberale, studentikoze zuipen om het zuipen, maar het rijpere zuipen om het zuipen om het zuipen van de dertiger. Nu een biertje om bij te komen van het hardlopen (of om het vocht aan te vullen om met Hazes te spreken), dan de borrel met een hopelijk dure port en wat geabstraheerde hapjes. Diner met exquise wijn, koffie met cognac en uiteindelijk terug naar het bier, want een verhaal moet rond zijn. Nu maar hopen dat de gastvrouwen van vanavond hier op voorbereid zijn.

Simsalabim

De blauwgele ikeaman vraagt aan mij wanneer het bezorgteam de ikeatafel bij mij kan brengen, woensdag tussen 13 en 17, donderdag tussen 9 en 13 en nog wat van die mooie opties. Woensdagmiddag kan wel, zeg ik, alleen wel pas vanaf twee uur, eerder kan ik niet thuis zijn. De ikeaman kijkt op zijn lijstje met dagen en tijden en vraagt of het dan donderdagochtend kan. Dan kan ik helemaal niet.
"Ik kan echt geen preciezere tijd afspreken", zegt ie.
"Dat is dan jammer", zeg ik oprecht teleurgesteld, "dan moet ik de tafel maar weer terugbrengen."
Dat waren magische woorden. Hij schrijft op mijn leveringsformulier "woensdagmiddag na 14 uur" en dat was dan weer dat.
Er is nog veel meer mogelijk en ik ben van plan dat te ontdekken!

Mein stilles Fenster

"Zo, lig je daar weer te maffen, jij verwacht ook helemaal niks van het leven hè?" zeg ik tegen het hoopje zwart dat op de bank ligt. Maar ja, een sjaal zegt niet veel terug.
Deed pvdb ook nooit natuurlijk, hooguit opende hij zijn ogen half om ze gelijk weer te sluiten.
Soms hoor ik hem mauwen op het balkon, of met zijn nagels over het raam krassen. Vreemd ding, het gehoor.

DIT JAAR DOE IK NIET AAN KERST!

"Je kent de opbouw van een slechtnieuwsgesprek, hè?" vraagt Alies.
"Ik wist niet eens dat daar regels voor bestaan", antwoord ik nauwelijks quasi-naïef.
"Eerst het slechte nieuws. Bam! Het is uit! Je bent ontslagen! Je staat wissel! etc. en dan pas de draaikonterij om jezelf te rechtvaardigen. Je moet de ander overrompelen, niet de tijd geven om een snelle reactie te construeren. Bovendien laat je zo geen ruimte voor twijfel, het slechte nieuws is niet terug te draaien."
Ik ben onder de indruk. Dat weet Alies weer. Slechtnieuwsgesprekken die ik ooit heb gevoerd passeren de revue in mijn gedachten en ik krimp ineen van schaamte. Fout op fout heb ik gestapeld, maar vanaf nu wordt alles anders.

Getting started

- Bonny Droevee spreekt u mee.
- Dag, met de buurvrouw, heb je misschien zin in een kopje koffie?
- Nu?
- Als je tijd hebt, je bent natuurlijk druk bezig.
- Ik heb wel even tijd, ik kom eraan.

- Jij woont hier ook mooi.
- Suiker? Melk?
- Melk graag. Wow wat een mooie computer. Heb je internet? Vind je het goed als ik even...

- Heb je al gegeten? Ik heb nog wel een stuk pietsa.
- Heb je ook groente?
- Ja er is nog wel sla en kool.
- Nou, dan is dat ook weer klaar vandaag.

- Ik ga maar weer eens. Bedankt hè. Hé! Heb je een kat? Wat een leuk beest. Ik weet wel een leuke naam.
- Hij heeft al een naam.
- Oh, dat geeft niets. Dag buurvrouw. Dag Pvdb. Kom ook eens bij mij.
- Doe ik. Au revoir.

Wordt vervolgd

We gaan weg vandaag, alle drie, op naar de nieuwe flat. Nieuwe avonturen, jij wedt. De kabel verhuist mee, maar met vertraging. Kan maar zo tien dagen duren, 't is maar dat je 't weet. Pvdb is treurig! Zo'n kat weet precies wat er gebeurt hoor. Zal ik hem meenemen?


spullenbeesten

Dreetje

Een dikkige jongen met een honkbalpet op en een grote B op zijn zwarte trui, schuifelt het stadion binnen. Het lichaam van zijn dode vader wordt door zijn opa en zes andere mannen plechtig naar de middenstip gerold. Zijn vader nam dagelijks twintig biertjes en al had hij had een plezierige dronk, echt oud is hij er niet mee geworden.
Het publiek scandeert zijn vaders naam, er worden toespraken vol gevoel gehouden. Iedereen gaat vanavond eens lekker rouwen, zich wentelen in sentiment. Mensen op de tribune huilen met een lach op hun gezicht.
De jongen zit niet op de tribune, maar op een stoel in het midden. Hij moet huilen en niemand die even een arm om hem heen slaat. Daar wordt alleen maar over gezongen.

Ay Marieke Marieke

Het mooiste meisje van de wereld heet Marieke en ze werkt in onze supermarkt als caissière (sorry Kiki). Ik ga altijd in haar rij staan al is die de langste, wat vooral op zaterdag tot fikse wachttijden leidt.
Als ik aan de beurt ben, verbeeld ik me dat ik vriendelijker, menselijker ben dan de andere klanten, met mijn hoofd bij het contact en niet bij de boodschappen. Ik zal de bon nooit afslaan en kijk haar recht in haar azuurblauwe ogen bij het aanpakken. Bijna zeg ik "Dankjewel Marieke", maar ik bedenk me dat dat al te potsierlijk is. "Dankjewel" zeg ik gewoon. "Alstublieft en prettig weekend", antwoordt ze. Dat meent ze, dat weet ik zeker.

Zonder liefde warme liefde
Waait de wind de stomme wind
Zonder liefde warme liefde
Weent de zee, de grijze zee
Zonder liefde warme liefde
Lijdt het licht het donker licht
En schuurt het zand over mijn land
Mijn vlakke land mijn Vlaanderenland

Geen droom

Ik ben zo moe en slaperig, en ik ben mijn agenda kwijt. Heb ik nog afspraken komende weken? Moet ik ergens heen?
Gisteren: een dode meeuw op het station in Leeuwarden, naast het stootblok. Maar goed dat dat er stond, anders was de vogel te pletter gevlogen tegen de kiosk. Het lijkje veroorzaakte een opstopping, want veel mensen wilden het beter bekijken. Dooie vogels doen het goed deze maand.
Ook zag ik een dwaas in een skeletpak die protesteerde tegen Balkenende.
Een verwarde man sprak mij aan en zei dat hij de code op mijn hippe schoudertas (je suis pop) had gekraakt. "Je bent popeye", zeidie en hij drukte zijn wijsvinger veelbetekenend onder zijn oog. "Snap je num? kijk maar op je tas." "Nee, ik weet wel wat er op staat", antwoordde ik korzelig.
In de hal, zaten twee vertegenwoordigers van reizigersorganisatie Rover. Ze hielden een enquête of je het liefst met een langzame trein naar Amsterdam ging, zonder overstappen, of met één overstap en 12 minuten minder reistijd. Ik koos de tweede optie. Ik kreeg een gratis pen, maar die ben ik kwijtgeraakt. Net als mijn agenda.