Stevige kost op de camping

Nopi was naar de Albert Heijn in het AZG geweest en kwam terug met een zak sla en een krant.

- Vandaag heb ik voor het eerst van mijn leven de Telegraaf gekocht.
- Maar waarom?
- Het is zondag.
- Och ja natuurlijk.

- Jan Lenferink heeft een boek geschreven samen met zijn hond Ben. Het heet Ben in de stad.
- Ja en zijn hond is eindredacteur.
- Hoe weet je dat?
- Gelezen in de Varagids.
- Hoe heette dat programma van hem ook alweer?
- Rur.
- Heeft hij daarna nog iets gemaakt?
Dat weet niemand

- Hé wat een leuke rubriek. "Frisse neus", gaat over naar buiten gaan.
- En ze gaan een wandeling maken op Schier. Hihi, er staat een hele plattegrond in en ook nog een routebeschrijving.
- Vergeet je GPS niet mensen!
- Hihi.

- Weer dat Franz Ferdinand. Is er ook maar iemand die dat kent?
- Het is een Belgisch bandje.
- Ze maken teringherrie
- Welnee ze zijn Duits en maken Duitse muziek.
- Hier staat dat ze Schots zijn.
- Jaaa, de Telegraaf.
- Band is zeer populair onder muzikanten.
- Oeioei, kwaliteit dus.
- Veel te moeilijk voor ons gewone mensen.

- Bewegen met Karl. We moeten niet diëten, maar ons eetpatroon structureel aanpassen.
- Wat eten we?
- Sla.
- Sla? Theo van Gogh zei: liever scheurbuik dan rauwkost. Zag ik bij Zomergasten.
- Zei die dat? Haha.

The Droevee Code

K-weer, kl-weer
Op de straat en in het park
Naar weer, takkeweer
Was ik maar aan het wark

Tweeënhalf van de zeven weken zomervakantie zijn inmiddels omgekropen. De volle vuilniszak staat te rotten op het balkon en ik heb geen ijzerdraadjes meer om hem te sluiten. Morgen halen ze hem op, dus ik heb het nog druk vandaag, als ik er geen nachtwerk van wil maken.

Voorts kan ik melden dat mijn pinpas vorige week in tweeën is gebroken. Postbank gebeld, ik zou een nieuwe krijgen. Binnen een week. Kost €7,50.
- Is dat niet aan de forse kant? vroeg ik.
- Ja mevrouw Droevee, ook de Postbank gaat mee in de vaart der volkeren.
(vreemd verschijnsel is dat toch: het weer in zwang raken van ondergestofte uitdrukkingen)
- Maar ik had hem nog maar anderhalf jaar en ik doe er heel voorzichtig mee, hoe kan zo'n dure pas zomaar stuk gaan?
- Bij sommige mensen gaat de pas al binnen een jaar stuk, mevrouw Droevee.
- Dus eigenlijk heb ik nog geluk gehad?
- U zegt het zelf.

Vijf dagen later lag er inderdaad een witte enveloppe zonder ander opschrift dan mijn adres op de mat. Dan weet je het wel: incassobureau of nieuwe pas. Nieuwe pas, gelukkig, met allerhande aanwijzingen. Ik behoud mijn oude pincode. Deze moet ik niet als wachtwoord of toegangscode voor andere dingen gebruiken. Bovendien is het verboden mijn pincode aan anderen te vertellen. Dat maken wij Droevees zelf wel uit: 4630

Aliesje, de miljonaire en ik

waren gisteren op kosten van tweedstgenoemde uit eten in het fijne Italiaanse restaurant Da Vinci (vernoemd naar de vermaarde homo universalis uit de Renaissance en niet naar de code). Lekkere dingen kregen we voorgeschoteld (sardines, ossehaas, bruschette, als je het echt wilt weten) en we verkeerden dan ook in opperbeste stemming.
Om uiting te geven aan mijn genoegen rekte ik mij weldadig uit. Tot mijn verbazing stootte ik met mijn elleboog tegen het schouderblad van een jongedame die aan het tafeltje achter ons zat. "Die zit dichterbij dan ik dacht", dacht ik toen ik in haar boze gezicht keek en zo charmant als ik kon bood ik mijn verontschuldigingen aan. Ondanks het nog steeds boze gezicht van de jongedame leek de zaak mij afgedaan, zo hard rek ik me ook weer niet uit.
Het tafeltje achter ons dacht er echter anders over. Er werd lang nagepraat over zoveel lompheid. "En dan kan ze toch wel sorry zeggen!" zei het meisje verontwaardigd.
Hier knapte Aliesje die de conversatie overhoorde uit haar vel en op luide toon zei ze: "Dat deed ze toch ook!"
"Nou nou wat een zinloze agressie opeens", zei de man aan tafel. "En van zinloze agressie komt zinloos geweld."
Toen kregen we inderdaad zin om er op los te timmeren, maar groot als we zijn hielden we ons in.
"Weet je waarom ze zo vlak op ons zitten?" siste de miljonaire die goed zicht had op het gezelschap. "Omdat die man zo'n dikke buik heeft dat de tafel een meter moest worden opgeschoven." Wij gniffelden dat het een aard had.
"Weet je wat die man zei?" fluisterde Aliesje, "dat hij niet wist dat potten zo agressief konden zijn."
"Dat had ik toch niet laten passeren", zei ik vol bravoure, "ik zou zijn opgestaan en hebben gezegd: "ho ho, ik ben bi hoor""
"Ja", zei de miljonaire, "en je zou hebben vervolgd: dus in theorie zou u een kans bij me maken, maar als ik zo naar die dikke pens van u kijk, vergaat me alle lust."
Wij zetten het nogmaals op een vergnoegd gnuiven.
De rest van de avond verliep zonder incidenten. Ik liet mij het dessert goed smaken.

Vrienden op wereldreis

Zo geruststellend,
die zijn er ook nog
en je kunt ze niet van je vervreemden
met je verveelde gezeur.
En ze komen weer terug
of niet, dat maakt niet zo veel uit,
als je maar weet dat ze terugkomen.
Zelf hoef je niet op wereldreis,
dat doen zij wel voor je.
Dat scheelt een hoop gedoe.

Tourschmerz

Wat ben je voor sukkel als je chagrijnig wordt van luieren? De vakantie is nog niet eens officieel begonnen en ik zie al uit naar het einde ervan.
Misschien gaat het beter met me als het peleton in Parijs is, want die eindeloze middagen voor de buis terwijl Lance alles onder contrôle heeft, Vino dolgelukkig is met een toegeworpen kruimel, breken mijn moraal. Misschien moet ik het houden bij de samenvatting in "de avondetappe", maar dat heeft weer andere nadelen.
Om de ledigheid te bestrijden ga ik vanmiddag bagagedragers aan mijn voorvork bevestigen, zodat ik volgende week zelf met mijn hele hebben en houden de weg op kan. De televisie zal zeker aan staan, want tien kilometer voor de finish in Montpellier rijden we door St Clément de Rivière. Een dorp van niets, maar als je boven de boomtoppen achter de Euromarché, de torens van een charmant negentiende-eeuws pseudo-kasteel ziet, denk dan aan Bonny Droevee die daar in 1990 een zomer lang heeft getracht te genieten van het heerlijke weer, het zwembad in de tuin en de verse abrikozenjam. Gelukkig stond er in de salon een televisie. Greg Lemond won de Tour na een spannende strijd. Breukink werd derde. Vijf van de 21 etappes werden gewonnen door Nederlanders. Vraag voor de lezers thuis: wie werd er tweede?

Contre la montre

Televisie op de slaapkamer! Het leven zou nooit meer zijn als voorheen. Nooit meer in slaap vallen op de bank, wakker worden met een stijve nek en een rioolmeur in de mond om in het comfortabele bed de slaap niet meer te kunnen vatten.
Blij opgewonden hadden ze 's middags samen een gat geboord in het plafond, samen hadden ze er de kabel doorheen getrokken en samen hadden ze gejuicht toen alle dertig zenders nu ook in de slaapkamer langszapten.
Die avond gingen ze vroeg naar bed. De televisie stond aan, tuurlijk, maar het geruis der lakens klonk er moeiteloos bovenuit. Toen hij aan zijn gerief was gekomen en langzaam weer bij zinnen kwam -dat vond ze altijd het mooiste moment- schetterde de begintune van Studio Sport door de verstilde slaapkamer.
Als door een wesp gestoken schoot hij overeind. De Tour! Ik wil niet weer de samenvatting missen, zei hij en zette het geluid nog wat harder. Hij keek opzij, realiseerde zich wat hij net had aangericht en zei vol liefde om het te repareren: "Maak je het zelf even af?"
En dat deed ze, want ze had de etappe 's middags al gezien en zo lang Armstrong meedoet, wordt het toch nooit echt spannend. De interviews straks wilde ze wel zien, maar ze had nog tijd.

Venijn in de trein

We waren al voorbij Haren toen twee conducteurs langs kwamen voor de kaartjescontrole. Toen ze klaar waren lieten de twee heren zich uitrijden in een vierzitje. Eentje sprak in zijn walkietalkie dat we bijna in Groningen waren en dat dat moest worden omgeroepen. De intercom zweeg, ook na een tweede boodschap met de walkietalkie.
Onverbiddelijk reed de trein station Groningen binnen. Uit arren moede zette de conducteur zijn handen aan zijn mond en riep: Station Groningen, eindpunt van deze trein. Alleen onze coupé zal het gehoord hebben. Toen ik langs hen naar de uitgang liep, riep hij het nogmaals en keek mij daarbij bepaald uitdagend aan.
Dat kon ik natuurlijk niet op mij laten zitten. Ik monsterde zijn uitrusting en vroeg vriendelijk:
- Hebben jullie nieuwe pakken?
Die vraag had hij niet verwacht. Verward keek hij naar zijn ns-uniform, herstelde zich en zei net wat te agressief dat ze die al een half jaar hadden.
- Ach ja natuurlijk, ik reis anders altijd met Noordnet, daarom kijk ik er zo raar tegen aan. Jullie pakken zijn mooier hoor, sprak ik verzoenend.
- Grmpf, de treinen van Noordnet noemen wij bussen.
- Kan zijn, nam ik de strijdbijl ook weer op. Maar ze brengen me altijd keurig op tijd waar ik wezen moet en ze slagen er ook in de stations om te roepen.

Geen seks

Ik ben vrij en ik bedoel niet: ik ben zo eenzaam.
Ik bedoel: ik heb vrij. Echt vrij zijn we natuurlijk nooit, slaaf als we zijn van onze driften.
Ik wou dat ik een vis was, maar ik ga hier niet over seks praten. Dat gebeurt al genoeg op internet. Seks bespreek je thuis op de canapé, of 's nachts in het café als je denkt dat je nog nuchter bent.
Zo hadden wij afgelopen zaterdag te maken met een jeugdige op springen staande kok. Hij leek vrij, zijn vriendin was in het buitenland en zou pas over 45 dagen (dat zijn er honderd in guldens) terugkomen, maar hij was vastbesloten haar trouw te blijven.
- Maar jongen, trouw zit in je hart, niet in je piemel, zei Anoeska. Mij had ze gelijk overtuigd, zelf leek ze ook tevreden over haar uitspraak want ze schreef hem in haar notitieboekje, maar de kok was alleen maar gegêneerd. Ook wel weer begrijpelijk natuurlijk, zou Corry zeggen, maar die was er niet bij.

Aap

Zo heel grappig is het ook weer niet: alle lettergrepen van de Marseillaise vervangen door NON en "est arrivé"
door Peut-être oui, maar het zingt wel lekker weg.
Nou Bonny heeft eens een keer een mening en zingt uit volle borst op de melodie van het Wilhelmus:
ja ja jaa jaha jaha ja
ja ja ja ja ja ja ja.
Of zoiets.
Balkenende staat toch wel voor aap.
Daar hoeven we geen nee voor te stemmen.

Avondje uit

Gisteravond, het donkerde reeds, zag ik op het station van Leeuwarden twee mannen van een jaar of vijftig arm in arm staan. Zij waren zeer net gekleed, als notarissen of andere notabelen van vroeger. Hun gezichten waren rood, zij giechelden voortdurend en een van de twee had duidelijk moeite zijn evenwicht te bewaren. Hij zocht steun op de schouder van zijn metgezel. Deze manoeuvre veranderde zijn gezichtsveld en hij ontwaarde een derde man die zich staande hield met behulp van de rug van een stationsbankje.
- Heeeeeeeeeeeeeeejjjjjjjjjjj! Wat doe jij godverdomme in dit kutdorp? riep de notabele naar de derde man.
- Ik ben een diepvries, was het gevatte antwoord.
- Dat zijn de ergste. Haahaahahaa!!
De notabele stapte in dezelfde trein als ik, die naar Groningen en ik dacht dat is interessant: eens kijken hoe hij de treinreis doorkomt. Er viel echter verdomd weinig te beleven. Zodra hij zat, legde hij zijn kin op de borst en viel in een diepe slaap. Pas in Groningen opende hij zijn ogen weer. Ik zag hem later nog zwalken over het emmaplein en overwoog hem te volgen of te interviewen, maar zag er van af. Wat voor goeds kon daar nou van komen?

Vandaag

- heb ik niet veel geluk met het fruit: de banaan was overrijp, de sinaasappel uitgedroogd en aan de kiwi zat een smaakje. Met chips en chocola heb ik dit soort problemen nooit.
- mogen we weer homofoob zijn. Niet dat ik dat ben. Ik kijk wel uit. Claudia de Breij en Inge Diekman heb ik nooit kunnen verdragen. Dat heeft niks met hun lesbiciteit te maken.
- is het 201 jaar geleden dat Napoleon tot keizer werd gekroond (zichzelf tot keizer kroonde moet je zeggen als je wilt tonen dat je goed op de hoogte bent van de geschiedenis, maar de echte experts zijn daar nog niet zo van overtuigd. Zo lijken de beter geïnformeerden vaak juist minder terzakekundig, alleen de erkenning van andere beter geïnformeerden kan hun leed van tijd tot tijd verzachten).
- Zou Karol Józef Wojtyla 85 jaar geworden zijn als ie nog had geleefd.

Eenzaam avontuur

Als er iets treurigers bestaat dan alleen het Pieterpad lopen, dan is het het Pieterpad lopen samen met je hond.

Neeeeeh! Het Pieterpad is leuk. Je eigen land doorkruisen van Noord naar Zuid, mensen ontmoeten die hetzelfde doen met hun wandelschoenen, actieve kleding, rugzakjes, natuurkleurige regencapes en alternatieve hoofden. En potige vrouwen alom, dat spreekt. 's Nachts bij de bed and breakfast van de wandelvrienden lekker dromen van rode en witte strepen. Het Pieterpad lopen is vakantie ten top.

Als je niemand hebt (of liever gezegd: graag op jezelf bent), neem je je hond mee. Klaagt niet, zanikt niet, hoeft geen cape om als het regent. Bovendien kan die happen als het gevaarlijk wordt. En als het een beetje een mooie hond is, heb je makkelijk aanspraak. Zeker als je er een tas op bindt, zodat het beest ook wat spulletjes kan dragen.

Als er dan nog niemand wat tegen je zegt, ga je gewoon zelf tegen de mensen praten. "Het is alsof je een paard intuigt", zeg je terwijl je de hond z'n tas omgespt. Heb je pech dat je net Bonny treft, die al haar tegenwoordigheid van geest nodig heeft om te bepalen of dat correct Nederlands is en daarom niet verder komt dan een lamlendig: "Nou, wat je zegt."
Dan rest je niets anders dan op te staan en de uitspanning te verlaten, terug de regen in.

(Dat je tien minuten later half verzopen weer binnenkomt omdat je denkt dat je je pieterpadboekje bent vergeten, dat je een kwartier lang zoekt op en tussen de tafels en stoelen, dat niemand echt aanstalten maakt om je mee te helpen en dat je het uiteindelijk zelf terugvindt in de rugzak van je kletsnatte hond, wilde ik eigenlijk niet noemen, mensen zouden het niet geloven, het is simpelweg te treurig, hoeveel plezier je ook beleven moge aan je wandelvakantie.)

De jut belt aan

Er loopt een vrouw door de tuin van de onderbuurman. Een potige vrouw met kort haar waar veel glimmend gel inzit. Ze heeft haar bril in haar hand en kijkt onderzoekend rond. De onderbuurman loopt achter haar aan met zijn handen in zijn zakken. De potige vrouw doet haar bril op, zet handig de schutting opzij en stapt de tuin uit. Ze werpt nog een laatste blik richting buurman en verdwijnt in het labyrint van schuurtjes.
Even later gaat de bel bij mij. Ik doe open en zie twee vrouwen in politie-uniform, de een potig met een zonnebankbruin gezicht en geblondeerde haren, de ander sullig met een blok politiepapier in haar handen.
"Goedenmorgen. Wij doen een buurtonderzoekje. Bij uw onderbuurman is in de nacht van maandag op dinsdag ingebroken. Heeft u daar misschien wat van gemerkt?"
"Och, wat erg. Maandag op dinsdag, was ik toen thuis? Nee. Ja, toch wel. Nee, ik heb niks gemerkt, geloof ik."
Mijn hersenen werken op volle kracht, maar ik kan me met de beste wil van de wereld niks herinneren van de nacht van maandag op dinsdag. Als ze mij maar niet verdenken, spookt het door mijn hoofd.
"Gistermiddag was ik een paar uur weg en al die tijd heeft mijn balkondeur opengestaan", zeg ik geheel ten overvloede. Informatie waar ze niks aan hebben voor hun buurtonderzoekje.
"Als u toch iets weet, we zijn van de Korreweg."
"U bedoelt dat ik dan contact op moet nemen met het politiebureau aan de Korreweg?"
"Juist."
De sullige agente wil wat op haar blok schrijven maar wordt terechtgewezen door haar potige collega.
"Nee, hier niet! alleen maar als...." De rest kan ik helaas niet verstaan.
"Ik zal naar de Korreweg bellen zodra ik iets verzin eh bedenk eh me herinner," besluit ik het onderhoud. Ik krijg twee vriendelijke glimlachen terug.
Met lichte spijt doe ik de deur dicht, toch jammer dat het niet uit de hand is gelopen.

Paus Rattie I

Toen ons Aliesje zes was kreeg zij van Sinterklaas een mooie grote pop. Elk ander meisje zou er blij mee zijn geweest, zo niet Aliesje. Indiaan wilde ze worden en ze had nadrukkelijk om een pijl en boog gevraagd. Chagrijnig negeerde ze het cadeau.
"Wat een mooie pop", zei haar moeder aan het eind van de avond, "heb je hem al een naam gegeven?"
"Ja, Rattie", was het sikkeneurige antwoord.
"Maar dat is toch geen leuke naam voor een pop?" was haar moeders teleurgestelde reactie.
Daar kon Aliesje niet om malen. Wij zijn het echter wel met haar moeder eens. Rattie is meer een naam voor een pope. Paus Rattie I, een gemiste kans.

Superzero

Met de bij de prille lente horende frisse moed besloot ik gisteravond tot een fietstocht naar Kantens. Met verrassend gemak scheerde ik over de Wolddijk, de naam van mijn nieuwe tweedehands Koga Road Runner eer aandoend. In Onderdendam was ik al wat van mijn snelheid verloren, maar de laatste kilometers haalde ik met medewerking van de wind nog eens alles uit de kast, als probeerde ik denkbeeldige medevluchters van mij af te schudden.
Even voorbij Stitswerd deed een wanhopig geblaat mij in de remmen knijpen. In de sloot langs de weg stond een lammetje tot zijn middel in het modderwater. Ik nam de steile helling in ogenschouw waarop de makkertjes van het lammetje solidair meeblaatten en concludeerde dat het tijd was voor Superbonny. Ik deed snel mijn cape om en trok mijn onderbroek over mijn lange broek en zou over het hek klimmen om het lammetje te redden toen ik bedacht dat er wel eens een grote hond met gemene tanden op mij af zou kunnen rennen. Verstandiger leek het mij om de boer te waarschuwen en ik reed terug naar de boerderij.
Ik stapte af om eraan herinnerd te worden dat de Koga Road Runner geen damesfiets is. Het grind uit mijn benen plukkend belde ik aan. Geen reactie. Ik belde nogmaals, weer niks. Het komt nu echt op mij aan, realiseerde ik me, en met een lichte opwinding fietste ik naar de plek waar het lam zich bevond. Juist toen ik tot actie over wilde gaan hupte het lichtvoetig uit het water. Verbijsterd staarde ik naar het modderige dier dat argeloos de wei in rende.
Ik wreef over mijn pijnlijke knie, maar mijn gêne maakte al snel plaats voor tevredenheid: het had tòch geholpen.