Als er iets treurigers bestaat dan alleen het Pieterpad lopen, dan is het het Pieterpad lopen samen met je hond.
Neeeeeh! Het Pieterpad is leuk. Je eigen land doorkruisen van Noord naar Zuid, mensen ontmoeten die hetzelfde doen met hun wandelschoenen, actieve kleding, rugzakjes, natuurkleurige regencapes en alternatieve hoofden. En potige vrouwen alom, dat spreekt. 's Nachts bij de bed and breakfast van de wandelvrienden lekker dromen van rode en witte strepen. Het Pieterpad lopen is vakantie ten top.
Als je niemand hebt (of liever gezegd: graag op jezelf bent), neem je je hond mee. Klaagt niet, zanikt niet, hoeft geen cape om als het regent. Bovendien kan die happen als het gevaarlijk wordt. En als het een beetje een mooie hond is, heb je makkelijk aanspraak. Zeker als je er een tas op bindt, zodat het beest ook wat spulletjes kan dragen.
Als er dan nog niemand wat tegen je zegt, ga je gewoon zelf tegen de mensen praten. "Het is alsof je een paard intuigt", zeg je terwijl je de hond z'n tas omgespt. Heb je pech dat je net Bonny treft, die al haar tegenwoordigheid van geest nodig heeft om te bepalen of dat correct Nederlands is en daarom niet verder komt dan een lamlendig: "Nou, wat je zegt."
Dan rest je niets anders dan op te staan en de uitspanning te verlaten, terug de regen in.
(Dat je tien minuten later half verzopen weer binnenkomt omdat je denkt dat je je pieterpadboekje bent vergeten, dat je een kwartier lang zoekt op en tussen de tafels en stoelen, dat niemand echt aanstalten maakt om je mee te helpen en dat je het uiteindelijk zelf terugvindt in de rugzak van je kletsnatte hond, wilde ik eigenlijk niet noemen, mensen zouden het niet geloven, het is simpelweg te treurig, hoeveel plezier je ook beleven moge aan je wandelvakantie.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten