ain metoalen pédaalemmer

Mevrouw Westerveld uit Ten Boer gaat verhuizen. Naar het bejaardenhuis. Ze kan niet de hele boudel metnemen. Zij biedt aan op de ethermarkt van radio Noord: een doos kerstversiersels in allerlei kleuren: rood, cognac, etcetera.
Zij wil er voor terughebben: ain metoalen pédaalemmer. Die moet ze hebben van het bejaardenhuis. Ze weet ook niet waarom, zal wel gemakkelijk schoon te maken zijn, metoal. Maar drai pakk'n kovvie mag ook.
Ze heeft ook nog een gehoakte sprei in de aanbieding. Daar vraagt ze slechts één pak kovvie voor.

Beluister het fragment (mevrouw Westerveld komt erin op 34'20).

Het boek van vannacht: een biografie

De laatste jaren van haar leven kwam Grace Kelly nauwelijks nog van haar kamer. Dagenlang lag ze in bed met haar hoofd onder de dekens. Het enige wat ze deed als ze opstond was met de groothertogelijke blokkendoos gigantische bouwwerken bouwen waar het personeel als het al binnen mocht komen over struikelde.
Als iemand haar probeerde te overreden zich aan te kleden en weer deel te nemen aan het monegaskische leven sloeg ze met haar vuist op de matras en schreeuwde: "Ik heb niet gekozen voor al die gala's en banketten. Het enige wat ik wou was heel veel goede seks. Is dat te veel gevraagd??!!!"
Deze informatie werpt een heel ander licht op haar tragische dood, vind je niet?

Afkickdromen

Dromen ex-rokers van tabak? Ex-drinkers van alcohol?
Sinds ik ben gestopt met lezen droom ik van boeken. Rustige, melancholieke dromen. Lezen, das war einmal. Nu moet er geleefd worden.
Vannacht was het niet melancholiek, maar doldwaas. Mijn vader, de nietlezer bij uitstek, had weet ik veel waar allemaal interessante boeken opgediept. Een groot fotoboek van Plato en Socrates (wat zou dat wel niet waard zijn?), De Naam van de roos gedrukt met onzichtbare inkt, en, dat boek trok het meest mijn aandacht Gesprekken met Primo Levi.
Op de voorkant een korrelige zwartwitfoto van Levi, zoals je het verwacht. De achterkant was echter vreemd. Degene die de gesprekken voerde bleek een beroemde skater te zijn in de VS. De flaptekst was geheel gewijd aan de ongewone combinatie van de fascinatie voor Primo Levi en de passie voor het skaten in één persoon.
Ik vloeken natuurlijk, want ook in mijn dromen heb ik niet altijd evenveel geduld met de mensen.
Toen zag ik dat er uit de rug een kettinkje hing met daaraan iets wat leek op een mini-mini-floppydisk. Waar kan dat nog in? vroeg ik me af. Ik keek iets beters en zag toen dat het een dia was. Ik hield het plaatje tegen het licht. Erop afgebeeld stond de skater; onder zijn ene arm hield hij zijn skateboard geklemd, zijn andere had hij om Primo heen geslagen. Met een bête glimlach keek hij in de lens.
Tijd om wakker te worden.

Prenons du temps pour des caresses soyeuses

Carla Bruni, de vrouw van de Franse president heeft een cd uitgebracht. 'Comme si de rien n'était', heet het album, 'Alsof er niks gebeurd is.' Als je al met Mick Jagger, Donald Trump en Eric Clapton hebt gerollebold, is een relatie met Sarkozy een routinekwestie, lijkt mij, maar Carla zelf vindt het blijkbaar niet zo gewoon.

Onlangs fietste ik langs de platenzaak en ik dacht: komaan, ik koop het plaatje. Eens kijken wat die muzikale carrière precies te beduiden heeft. Ik heb een baan immers en ik heb ooit 'This is my truth tell me yours' van the Manic Street Preachers gekocht en toen had ik geen cent te makken, dat is veel erger. En wat anderen wel niet allemaal voor rommel kopen. En dan nog, ik hoef niemand verantwoording af te leggen wat ik met mijn geld doe godverdegodver.

Enfin, gevalletje gekocht (€ 17,95), mee naar huis genomen en in de vensterbank gelegd, want op de bank en op tafel was geen plek. Dagenlang vergeten dat ik het had en nu toch maar eens opgezet. En tja, wat zal ik er eens van zeggen zonder ordinair te worden. De muziek, de teksten, die doen me niet zo veel. Ook het hoesje, ofschoon smaakvol vormgegeven, laat me vrij koud.
Wat overblijft is Carla's stem. Wat doet ze daarmee? Is het zingen, is het melodisch praten? Veel heeft het niet om het lijf in ieder geval, maar, en dat zeg ik niet snel, zeker niet zo in de openheid van het wereldwijdeweb, maar het moet gezegd, want het is de waarheid: Carla is schaamteloos. Ze hoeft niet te hijgen of te kirren zoals Jane Birkin, ze klinkt zo wel, hoe zal ik het zeggen, nou ja, het woord moet eruit, geil.

Kortom, een aanrader. Leuk cadeau voor onder de kerstboom. Of voor jezelf, zet haar op als je een vervelend klusje moet doen: geen zin in afwassen? Carla erbij en het soppen wordt al een stuk aangenamer. Alle royalties van 'comme si de rien n'était' gaan naar een onbekende humanitaire instelling. Kopen dus, voor het goede doel natuurlijk.

Negatief aaiadvies

Vanavond kwam ik een egel tegen in het plantsoen. Een levende, moet ik erbij zeggen, want de de rijbaan van mijn straat is bijkans geplaveid met egellijkjes. Het exemplaar van vanavond bewoog zich in het gras tussen de gevallen bladeren. Ritselderitsel, scharreldescharrel, het was te schattig voor woorden. Ik stapte van mijn fiets om er even naar te kijken.
- Een egel, merkte een passante terecht op.
- Inderdaad, zei ik.
- Nuttige beestjes.
- Waarom zegt men dat altijd, ik vind ze vooral lief.
- Ze eten slakken.
- Noem je dat nuttig? ik heb nooit last van slakken.
- Ik wel, in mijn groentetuin.
- Oké vooruit, gaf ik toe, nuttig en lief.
We zwegen. Heel langzaam schoof onze egel op richting struiken. Wij keken hem na, zij waarderend, ik vertederd.
- Vind je ook niet dat ze er verraderlijk aaibaar uitzien? kon ik niet nalaten te vragen.
- Dat valt tegen hoor. Er zit allerlei ongedierte tussen de stekels.
- Werkelijk? Dat verschanst zich daar?
- Het raakt er verstrikt. Ik heb het een keer gezien, het wemelt er van de mijten en kleine insectjes.
- Dus het is niet zo hygiënisch om ze aaien?
- Ik zou het niet doen, nee.

Luo gij gui gen

Chinezen en humor, een zeldzame combinatie. Toen Nopi voorstelde naar een komische, Chinese film te gaan, zei ik (bijna) direct ja, dat wil ik meemaken.
Om te beginnen is daar de titel. Getting home. Waarom krijgen films uit niet-anglofone landen Engelse titels, die bovendien de oorspronkelijke titel niet vertalen? Zo kwam de Franse film 'A ma soeur!' in 2001 in Nederland uit onder de titel 'Fat Girl'. Waarrrommmm?
Getting home begint met gezuip. Een uitstekende keuze voor een komische film. Drank doet het altijd goed. Twee vrienden bezatten zich, eentje drinkt zich dood, waarop de ander, Zhao geheten, de dode blijft volgieten. So far so good.
Dan volgt een roadmovie aziatische stijl waarin de overlevende besluit uit vriendschap, schuldgevoel, gebrek aan levensdoel, weet ik het, de dode vriend naar huis te brengen, honderden kilometers verderop. Welgemoed zeult hij over de Chinese wegen met het lijk als een zak hooi over zijn schouders gedrapeerd. Minuut 53 pas krijgt er iemand het idee om Zhao te voorzien van een handkar. Dat is vooral grappig omdat dat zo laat gebeurt.
De ene na de andere bizarre ontmoeting dient zich aan, een diepzinnige samenhang pretenderend. Meer dan een opeenvolging van anekdotes wil het echter niet worden. Ik stel een verplichte cursus verteltechniek voor voor elke Aziaat die een film in het Westen wil uitbrengen.
Dieptepunt is de ochtend dat Zhao na een ongelukje met de traktorband ontwaakt bij een familie bijenhouders. Ja, zo kan ik het ook! Ook ontmoet Zhao nog de liefde van zijn leven met wie hij een buikspreekact opvoert in het armenhuis. Hij belooft zijn leven met haar te delen zodra hij zijn vriend heeft afgeleverd, maar vergeet haar adres te vragen. Zo gaan die dingen.
Tot slot is er de filmmuziek. Je denkt misschien dat het mierzoete getingeltangel dat je in Chinese restaurants hoort een kleine stroming is in China, een exportproduct waar de Chinezen zelf hun neus voor ophalen. Er komen toch niet voor niets zo veel piano- en vioolvirtuozen uit China? Dat laatste is een onoplosbaar mysterie. Nog nooit heb ik iets anders gehoord dan mierzoet gekweel.
Luo gij gui gen is een Chinees spreekwoord dat betekent: een vallend blad keert terug naar zijn wortels. Die wijsheid pikken we mee, de winst van deze film. Hadden ze de titel adequaat vertaald, dan hadden we genoeg gehad aan het affiche.

De toekomst

De ICT is een kansrijke business. Waar wil je heen met je carrière? Wil je een nieuwe taal leren of eens iets anders dan programmeren? Een kwestie van een persoonlijk ontwikkelingsplan schrijven, cursussen volgen en je komt er wel.
De wereld ligt open, ook voor ons cobolkloppers gedetacheerd bij stoffige, halfambtelijke instellingen.

‘Hoe zie jij je toekomst, R*?’ vraagt de bezoekend unitmanager aan mijn 63-jarige collega tijdens het periodieke persoonlijke gesprek.

‘Ik heb gekozen voor een urn.’

sneue wezens

'Altijd als ik electronisch geld overmaak en een sms'je krijg met de tancode', zegt Aliesje, 'ben ik eventjes blij verrast . Ha een sms'je! misschien is het toch iets anders dan de tancode. Maar dat is het nooit.'
We zijn sneue wezens, ook Aliesje. Zelfs Aliesje.
Maar die weet tenminste dat ze zichzelf voor de gek houdt.
Ik was net de serverinstellingen van een mailaccount aan het instellen. Stuur een testsmsje naar een ander mailadres van mijzelf. Koffie gezet, kom terug in de kamer met een dampend bakje. Ping!
'Wie is er nog meer zo vroeg bij op de zondagochtend?' dacht ik verheugd.
Bonny dus.
Dit was te erg.
Maar het werd nog erger.
Want om de test te completeren stuurde ik een meeltje terug naar Bonny.
Oh oh oh.
Maar niks mis met de serverinstellingen.

Er is alleen maar dit

De zon die mijn straat inschijnt
door kleine wazige flarden
Een blaadje dat langsdwarrelt
De vrouw die met geknepen ogen
tegen de zijstijl leunt
'Lekker weer hè?'
'Ja! meer is er niet nodig.'
(behalve de stabiele hormoonspiegel dan, maar dat zeg ik maar niet)
Een gesprek dat niet van mij is
over een autoradio en een accu.
Dat was de ochtend.
Een beste.

goede daad gevonden

Ik vind niet zo veel. In ieder geval niet veel geld. Menig zondagmiddag heb ik vroeger met mijn zus over het spoor gelopen omdat de porterfeuilles er voor het oprapen zouden liggen (we hadden getheoretiseerd dat die uit de treinreizigers hun kontzak zouden vallen terwijl ze boven de plee hingen), maar meer dan een verzwikte enkel van het gehobbel over de keien heeft het nooit opgeleverd.
Ik kon dan ook mijn ogen niet geloven toen ik dinsdag een tweeeuromunt zag liggen bij de uitgang van de buurtsuper. Daar buk ik wel voor.
Normaal wemelt het er van de accordeonisten en ander rondhangend volk, nu niemand.
'Toch jammer dat er net nu geen zwerver is', zei ik tegen Kiki.'
Een man met snor keek ons veelbetekenend aan.
'Ben jij een zwerver?' vroeg ik hem monsterend. Hij zag er niet heel fris uit, maar ook niet heel onfris.
'Ja.'
'Bewijs het eens.'
Hij opende zijn plastic zak en toonde een verzameling modderige bierflesjes waarvan hij het statiegeld ging innen. Daarmee had hij de test doorstaan, ik gaf hem de twee euro. Triomfantelijk nam hij het aan. Ik was ook voldaan, ik had niet zomaar een goede daad verricht, ik had iemand blij gemaakt met zijn ellende. Zonder in de buidel te hoeven tasten.

Het huis van Tsjechov in Jalta

Hier schreef hij
Dit las hij
Hier sliep hij
Dit zag hij als hij wakker werd

Had de literatuur niet bestaan,
Dan was hij tuinman geworden
En hij was al arts
Hoe dat dan zit...?

Niets aanraken
Die presse-papier hoort daar
In dat potje zit een echte haar
van Anton Pavlovitsj

Het voordeel van sandalen

is dat je gemakkelijk je tenen kunt krommen. Wat ik nu weer voor geks heb gehoord:

Op Radio 4:
"De beroemde Johann Wolfgang Goethe was mateloos gefascineerd door Oosterse culturen."

Ivo Niehe over Botero:
"Hij verloor al jong zijn vader, zijn zoon is omgekomen bij een auto-ongeluk en toch zegt hij: verdriet ken ik niet. Een bijzondere man en een groot kunstenaar."

In oorlog en vakantie

is alles geoorloofd.

wat is dat wat het is?

(comme disent les Français)










Gevonden op de tuin: een ding.













Wie kan ons vertellen waar het toe dient?

Bonny innoveert weer

Ik ben dan wel niks en ik weet dan wel niks, ik heb wel ideeën. Behoorlijk innovatieve bovendien. Zoals dit:
De NS-kortingskaart moet worden afgeschaft en wel direct. Als je de volle mep betaalt in de trein na 9 uur, ben je een zielepoot, En wie wil er nou een zielepoot zijn? (oké vooruit, je hebt ze, maar die kunnen ook wel op een andere manier aan hun trekken komen.)
Korting krijgen is zo gemakkelijk. Vier mensen kunnen op één kortingskaart reizen, als je alleen bent en geen voordeelurenkaart hebt vraag je aan een student of je zogenaamd mee mag reizen. Scheelt al gauw een tientje. Ik vind het afzetterij (en geen handel!) om mensen het volle pond in rekening te brengen, wanneer het voor anderen die de weg weten zo gemakkelijk is om zonder voordeelurenkaart toch korting te krijgen.

Dinsdag was ik getuige van een schrijnend geval (haak gerust af hier, zou ik ook doen). Tegenover me zat een Chinese vrouw die een kaartje met korting had gekocht. Ze gaf het aan de conducteur; deze verordonneerde haar bijkans om haar voordeelurenkaart uit haar portemonnaie te halen. Ze reikte hem haar beurs aan. De conducteur deinsde terug alsof hij werd aangerand en zei arrogant:
'Nee nee, ik ga niet aan uw spullen zitten, u moet hem er zelf uit halen.'
Ze gehoorzaamde.
'Ha!' riep hij voldaan, 'dat bent u niet zelf hè? Dat is uw man hè?'
De vrouw kromp ineen. Hij liet de kaart in zijn borstzak glijden.
'Dit is fraude mevrouw, en ik ben bevoegd om hier werk van te maken.'
De vrouw die nauwelijks Nederlands kon wees naar zijn borstzak en maakte duidelijk dat ze de kaart terugwilde.
'Ze reist gewoon met mij mee', stelde ik voor. 'Ik heb een kortingskaart, we zitten op hetzelfde traject. Niks aan de hand.'
Als door een adder gebeten keek de conducteur naar mij.
'Ik handel dit wel met mevrouw af. Zíj pleegt fraude.'
Andere mensen bemoeiden zich er ook me, maar meneer was onvermurwbaar. Wat ging hij doen met die voordeelurenkaart wilden we weten. Dat ging ons niets aan.
'Ik mats haar nog. Voor hetzelfde geld had ik haar een boete gegeven van 35 euro en een volle dagkaart in rekening gebracht.'
De Chinese vrouw zag er niet uit alsof ze net gematst was. Ze keek treurig naar de borstzak.
De conducteur verliet de coupé. De vrouw keek wazig voor zich uit. Gegokt en verloren.
'Balen', zei ik.
Ze zei niets terug. Een minuut later waren we in Hoogeveen. Daar stapte ze uit.

Hanteer twee tarieven voor iedereen: een normaal tarief (en noem dat geen kortingstarief, prijzig als het al is) en een hoger spitstarief, dan zijn we van het gelazer af.