Venijn in de trein

We waren al voorbij Haren toen twee conducteurs langs kwamen voor de kaartjescontrole. Toen ze klaar waren lieten de twee heren zich uitrijden in een vierzitje. Eentje sprak in zijn walkietalkie dat we bijna in Groningen waren en dat dat moest worden omgeroepen. De intercom zweeg, ook na een tweede boodschap met de walkietalkie.
Onverbiddelijk reed de trein station Groningen binnen. Uit arren moede zette de conducteur zijn handen aan zijn mond en riep: Station Groningen, eindpunt van deze trein. Alleen onze coupé zal het gehoord hebben. Toen ik langs hen naar de uitgang liep, riep hij het nogmaals en keek mij daarbij bepaald uitdagend aan.
Dat kon ik natuurlijk niet op mij laten zitten. Ik monsterde zijn uitrusting en vroeg vriendelijk:
- Hebben jullie nieuwe pakken?
Die vraag had hij niet verwacht. Verward keek hij naar zijn ns-uniform, herstelde zich en zei net wat te agressief dat ze die al een half jaar hadden.
- Ach ja natuurlijk, ik reis anders altijd met Noordnet, daarom kijk ik er zo raar tegen aan. Jullie pakken zijn mooier hoor, sprak ik verzoenend.
- Grmpf, de treinen van Noordnet noemen wij bussen.
- Kan zijn, nam ik de strijdbijl ook weer op. Maar ze brengen me altijd keurig op tijd waar ik wezen moet en ze slagen er ook in de stations om te roepen.

Geen seks

Ik ben vrij en ik bedoel niet: ik ben zo eenzaam.
Ik bedoel: ik heb vrij. Echt vrij zijn we natuurlijk nooit, slaaf als we zijn van onze driften.
Ik wou dat ik een vis was, maar ik ga hier niet over seks praten. Dat gebeurt al genoeg op internet. Seks bespreek je thuis op de canapé, of 's nachts in het café als je denkt dat je nog nuchter bent.
Zo hadden wij afgelopen zaterdag te maken met een jeugdige op springen staande kok. Hij leek vrij, zijn vriendin was in het buitenland en zou pas over 45 dagen (dat zijn er honderd in guldens) terugkomen, maar hij was vastbesloten haar trouw te blijven.
- Maar jongen, trouw zit in je hart, niet in je piemel, zei Anoeska. Mij had ze gelijk overtuigd, zelf leek ze ook tevreden over haar uitspraak want ze schreef hem in haar notitieboekje, maar de kok was alleen maar gegêneerd. Ook wel weer begrijpelijk natuurlijk, zou Corry zeggen, maar die was er niet bij.

Aap

Zo heel grappig is het ook weer niet: alle lettergrepen van de Marseillaise vervangen door NON en "est arrivé"
door Peut-être oui, maar het zingt wel lekker weg.
Nou Bonny heeft eens een keer een mening en zingt uit volle borst op de melodie van het Wilhelmus:
ja ja jaa jaha jaha ja
ja ja ja ja ja ja ja.
Of zoiets.
Balkenende staat toch wel voor aap.
Daar hoeven we geen nee voor te stemmen.

Avondje uit

Gisteravond, het donkerde reeds, zag ik op het station van Leeuwarden twee mannen van een jaar of vijftig arm in arm staan. Zij waren zeer net gekleed, als notarissen of andere notabelen van vroeger. Hun gezichten waren rood, zij giechelden voortdurend en een van de twee had duidelijk moeite zijn evenwicht te bewaren. Hij zocht steun op de schouder van zijn metgezel. Deze manoeuvre veranderde zijn gezichtsveld en hij ontwaarde een derde man die zich staande hield met behulp van de rug van een stationsbankje.
- Heeeeeeeeeeeeeeejjjjjjjjjjj! Wat doe jij godverdomme in dit kutdorp? riep de notabele naar de derde man.
- Ik ben een diepvries, was het gevatte antwoord.
- Dat zijn de ergste. Haahaahahaa!!
De notabele stapte in dezelfde trein als ik, die naar Groningen en ik dacht dat is interessant: eens kijken hoe hij de treinreis doorkomt. Er viel echter verdomd weinig te beleven. Zodra hij zat, legde hij zijn kin op de borst en viel in een diepe slaap. Pas in Groningen opende hij zijn ogen weer. Ik zag hem later nog zwalken over het emmaplein en overwoog hem te volgen of te interviewen, maar zag er van af. Wat voor goeds kon daar nou van komen?

Vandaag

- heb ik niet veel geluk met het fruit: de banaan was overrijp, de sinaasappel uitgedroogd en aan de kiwi zat een smaakje. Met chips en chocola heb ik dit soort problemen nooit.
- mogen we weer homofoob zijn. Niet dat ik dat ben. Ik kijk wel uit. Claudia de Breij en Inge Diekman heb ik nooit kunnen verdragen. Dat heeft niks met hun lesbiciteit te maken.
- is het 201 jaar geleden dat Napoleon tot keizer werd gekroond (zichzelf tot keizer kroonde moet je zeggen als je wilt tonen dat je goed op de hoogte bent van de geschiedenis, maar de echte experts zijn daar nog niet zo van overtuigd. Zo lijken de beter geïnformeerden vaak juist minder terzakekundig, alleen de erkenning van andere beter geïnformeerden kan hun leed van tijd tot tijd verzachten).
- Zou Karol Józef Wojtyla 85 jaar geworden zijn als ie nog had geleefd.

Eenzaam avontuur

Als er iets treurigers bestaat dan alleen het Pieterpad lopen, dan is het het Pieterpad lopen samen met je hond.

Neeeeeh! Het Pieterpad is leuk. Je eigen land doorkruisen van Noord naar Zuid, mensen ontmoeten die hetzelfde doen met hun wandelschoenen, actieve kleding, rugzakjes, natuurkleurige regencapes en alternatieve hoofden. En potige vrouwen alom, dat spreekt. 's Nachts bij de bed and breakfast van de wandelvrienden lekker dromen van rode en witte strepen. Het Pieterpad lopen is vakantie ten top.

Als je niemand hebt (of liever gezegd: graag op jezelf bent), neem je je hond mee. Klaagt niet, zanikt niet, hoeft geen cape om als het regent. Bovendien kan die happen als het gevaarlijk wordt. En als het een beetje een mooie hond is, heb je makkelijk aanspraak. Zeker als je er een tas op bindt, zodat het beest ook wat spulletjes kan dragen.

Als er dan nog niemand wat tegen je zegt, ga je gewoon zelf tegen de mensen praten. "Het is alsof je een paard intuigt", zeg je terwijl je de hond z'n tas omgespt. Heb je pech dat je net Bonny treft, die al haar tegenwoordigheid van geest nodig heeft om te bepalen of dat correct Nederlands is en daarom niet verder komt dan een lamlendig: "Nou, wat je zegt."
Dan rest je niets anders dan op te staan en de uitspanning te verlaten, terug de regen in.

(Dat je tien minuten later half verzopen weer binnenkomt omdat je denkt dat je je pieterpadboekje bent vergeten, dat je een kwartier lang zoekt op en tussen de tafels en stoelen, dat niemand echt aanstalten maakt om je mee te helpen en dat je het uiteindelijk zelf terugvindt in de rugzak van je kletsnatte hond, wilde ik eigenlijk niet noemen, mensen zouden het niet geloven, het is simpelweg te treurig, hoeveel plezier je ook beleven moge aan je wandelvakantie.)

De jut belt aan

Er loopt een vrouw door de tuin van de onderbuurman. Een potige vrouw met kort haar waar veel glimmend gel inzit. Ze heeft haar bril in haar hand en kijkt onderzoekend rond. De onderbuurman loopt achter haar aan met zijn handen in zijn zakken. De potige vrouw doet haar bril op, zet handig de schutting opzij en stapt de tuin uit. Ze werpt nog een laatste blik richting buurman en verdwijnt in het labyrint van schuurtjes.
Even later gaat de bel bij mij. Ik doe open en zie twee vrouwen in politie-uniform, de een potig met een zonnebankbruin gezicht en geblondeerde haren, de ander sullig met een blok politiepapier in haar handen.
"Goedenmorgen. Wij doen een buurtonderzoekje. Bij uw onderbuurman is in de nacht van maandag op dinsdag ingebroken. Heeft u daar misschien wat van gemerkt?"
"Och, wat erg. Maandag op dinsdag, was ik toen thuis? Nee. Ja, toch wel. Nee, ik heb niks gemerkt, geloof ik."
Mijn hersenen werken op volle kracht, maar ik kan me met de beste wil van de wereld niks herinneren van de nacht van maandag op dinsdag. Als ze mij maar niet verdenken, spookt het door mijn hoofd.
"Gistermiddag was ik een paar uur weg en al die tijd heeft mijn balkondeur opengestaan", zeg ik geheel ten overvloede. Informatie waar ze niks aan hebben voor hun buurtonderzoekje.
"Als u toch iets weet, we zijn van de Korreweg."
"U bedoelt dat ik dan contact op moet nemen met het politiebureau aan de Korreweg?"
"Juist."
De sullige agente wil wat op haar blok schrijven maar wordt terechtgewezen door haar potige collega.
"Nee, hier niet! alleen maar als...." De rest kan ik helaas niet verstaan.
"Ik zal naar de Korreweg bellen zodra ik iets verzin eh bedenk eh me herinner," besluit ik het onderhoud. Ik krijg twee vriendelijke glimlachen terug.
Met lichte spijt doe ik de deur dicht, toch jammer dat het niet uit de hand is gelopen.

Paus Rattie I

Toen ons Aliesje zes was kreeg zij van Sinterklaas een mooie grote pop. Elk ander meisje zou er blij mee zijn geweest, zo niet Aliesje. Indiaan wilde ze worden en ze had nadrukkelijk om een pijl en boog gevraagd. Chagrijnig negeerde ze het cadeau.
"Wat een mooie pop", zei haar moeder aan het eind van de avond, "heb je hem al een naam gegeven?"
"Ja, Rattie", was het sikkeneurige antwoord.
"Maar dat is toch geen leuke naam voor een pop?" was haar moeders teleurgestelde reactie.
Daar kon Aliesje niet om malen. Wij zijn het echter wel met haar moeder eens. Rattie is meer een naam voor een pope. Paus Rattie I, een gemiste kans.

Superzero

Met de bij de prille lente horende frisse moed besloot ik gisteravond tot een fietstocht naar Kantens. Met verrassend gemak scheerde ik over de Wolddijk, de naam van mijn nieuwe tweedehands Koga Road Runner eer aandoend. In Onderdendam was ik al wat van mijn snelheid verloren, maar de laatste kilometers haalde ik met medewerking van de wind nog eens alles uit de kast, als probeerde ik denkbeeldige medevluchters van mij af te schudden.
Even voorbij Stitswerd deed een wanhopig geblaat mij in de remmen knijpen. In de sloot langs de weg stond een lammetje tot zijn middel in het modderwater. Ik nam de steile helling in ogenschouw waarop de makkertjes van het lammetje solidair meeblaatten en concludeerde dat het tijd was voor Superbonny. Ik deed snel mijn cape om en trok mijn onderbroek over mijn lange broek en zou over het hek klimmen om het lammetje te redden toen ik bedacht dat er wel eens een grote hond met gemene tanden op mij af zou kunnen rennen. Verstandiger leek het mij om de boer te waarschuwen en ik reed terug naar de boerderij.
Ik stapte af om eraan herinnerd te worden dat de Koga Road Runner geen damesfiets is. Het grind uit mijn benen plukkend belde ik aan. Geen reactie. Ik belde nogmaals, weer niks. Het komt nu echt op mij aan, realiseerde ik me, en met een lichte opwinding fietste ik naar de plek waar het lam zich bevond. Juist toen ik tot actie over wilde gaan hupte het lichtvoetig uit het water. Verbijsterd staarde ik naar het modderige dier dat argeloos de wei in rende.
Ik wreef over mijn pijnlijke knie, maar mijn gêne maakte al snel plaats voor tevredenheid: het had tòch geholpen.

Oud

- We waren van de week op verjaardag bij Ap en Ria en dan merk je toch dat je ouder wordt, zegt mijn moeder.
- Vanwege de namen? vraag ik. Ap en Ria, Joke en Henk, Jaap en Jannie, Ans en Kees, Wim en Antje, als je daarmee rond de toastjes met brie zit, ben je oud.
- Nee, vanwege de lege plekken.
- Oh, zeg ik aangedaan, want als je moeder dat soort dingen gaat zeggen ben je zelf ook niet de jongste meer.
- Ah, toch ook wel een beetje vanwege de namen? vraag ik hoopvol.
Maar ze luistert niet.

Geen Canard

"Het is echt jammer dat je niet meekunt naar Peñiscola", zegt mijn vader. "Het is een gebied met veel historie, dat zou je interessant gevonden hebben. Bovendien is er een grote zoetwaterbron in de buurt. Het is de enige plek in Spanje waar je het water uit de kraan kunt drinken."
"Tjonge, dat wist ik niet," antwoord ik met spijt in mijn stem. Werken in het onderwijs is fantastisch, maar die ellenlange vakanties vallen altijd op een moment dat het jou niet uitkomt en daarom moet ik eind mei de familiereis naar Spanje missen.
"En de eenden hè", vervolgt mijn vader.
"Wat is er met de eenden?" vraag ik.
"Die zijn er wel twee keer zo groot als hier."
"Twee keer zo groot? Ik wist niet dat dat kon."
Ik probeer me de vette snateraars in het Noorderplantsoen voor te te stellen met dubbele afmetingen. "En kunnen die eenden wel vliegen dan?" vraag ik ongelovig.
"Jazeker", antwoordt mijn vader vol trots alsof ie ze zelf geschapen heeft.
Ik denk aan de spectaculaire kiekjes die ik met de olympus camedia had kunnen maken en overweeg een nieuwe carrièreswitch.

Goodbye (2)

We hebben het hier niet vaak over politiek. Den Haag is veel te ver weg voor ons Groningers. De Noorderplantsoenschoonmaakactie vinden we een stuk interessanter dan Mat Herben om maar iets te noemen wat in de Tweede Kamer speelt.
Vandaag maak ik eens een uitzondering en wel voor Thom met téha. En als je Thom zegt, zeg je gekozen burgemeester. Met Remco zeg ik dat het burgemeesterschap juist zo'n mooi baantje is voor uitgerangeerde politici die zo uit de buurt worden gehouden van universiteiten en andere instellingen die er toe doen. Als ik me per sé moet uitspreken, ben ik dus tegen de gekozen burgemeester. Democratie is net als communisme een mooi idee, maar je moet het niet te ver doorvoeren, straks moeten we nog kiezen wie er wijkconciërge van de Oosterparkwijk mag worden.
Maar ja, Thom hè, die is zo aardig, genuanceerd, welopgevoed, integer, hij had onze vriend kunnen zijn (wie wij ook mogen zijn). Een fijne vent en nu dus wer-ke-loos, net als Corry.
Met Corry komt het wel goed, die gaat straks schimmelcellen fijnstampen in een of ander laboratorium, maar wat heeft het leven Thom nog te bieden? 47 al, kale plekken tussen de krullen, alles waar hij voor stond is in duigen gevallen. Vanaf hier wil ik hem een hart onder de riem steken, bijna zonder ironie, ik hoop dat je het aankan lieve lezer.


Au revoir Thom, tu pars les mains vides, mais garde le sourire.

Goodbye

Mijn programma is het niet, maar gisteren was het lachen geblazen in de Weakest Link:

Anne Robinson: So, you work in a crematorium.
Contestant: Ehhh, yes.
Anne: And what does a cremation cost me?
Contestant: Ehhh, about 300 pounds.
Anne: 300 pounds!? That's a lot of money. Are there any conditions to that?
Contestant: Ehhh, yes, you will have to be dead.

Je krijgt wat je toekomt

Is het lente? De zon beschijnt het Friese landschap en geen boek bij mij hebbende, moet ik wel naar buiten kijken. Deze bezigheid kan ik goed combineren met het afluisteren van gesprekken.
"En dan heeft ze zo'n mooi gezicht en daar doet ze dus niets mee", hoor ik een jongen schuin achter mij zeggen.
Een heel verwarrende mededeling. Gaat het over mij? Wij Droevees hebben niet te klagen over onze uiterlijke trekken, maar doen wij er wel iets mee? We lachen als we willen behagen, we smeren zalf als onze huid droog is, we plensen elke ochtend met koud water om het klaasvaakzand te verdrijven, we hebben het eigenlijk nogal druk met ons gezicht.
Het zal wel over een bekende gaan van de jongen. Een nalatige vrouw die haar door god geschonken schoonheid negeert en verder ook niet zo veel van haar leven bakt zo te horen. Sneu hoor, maar eigen schuld, ik kan er geen medelijden mee hebben. Ik moet ook hard werken voor mijn succes.

Zaterdag, voetbal afgelast

De maniak vandaag
heeft wel vreselijk veel energie,
die zij al winkelend gaat aanwenden.
Liever zou zij de hele dag zoenen zoenen zoenen
zoenen zoenen zoenen en zoenen,
maar zij heeft een koortslip
met elf blaasjes. Hè toch.
Stampestampestamp, de trap af
Met blijde pas naar de stad
kopen kopen kopen.
Hmm lekker.
Net als zoenen.