Eenzaam avontuur

Als er iets treurigers bestaat dan alleen het Pieterpad lopen, dan is het het Pieterpad lopen samen met je hond.

Neeeeeh! Het Pieterpad is leuk. Je eigen land doorkruisen van Noord naar Zuid, mensen ontmoeten die hetzelfde doen met hun wandelschoenen, actieve kleding, rugzakjes, natuurkleurige regencapes en alternatieve hoofden. En potige vrouwen alom, dat spreekt. 's Nachts bij de bed and breakfast van de wandelvrienden lekker dromen van rode en witte strepen. Het Pieterpad lopen is vakantie ten top.

Als je niemand hebt (of liever gezegd: graag op jezelf bent), neem je je hond mee. Klaagt niet, zanikt niet, hoeft geen cape om als het regent. Bovendien kan die happen als het gevaarlijk wordt. En als het een beetje een mooie hond is, heb je makkelijk aanspraak. Zeker als je er een tas op bindt, zodat het beest ook wat spulletjes kan dragen.

Als er dan nog niemand wat tegen je zegt, ga je gewoon zelf tegen de mensen praten. "Het is alsof je een paard intuigt", zeg je terwijl je de hond z'n tas omgespt. Heb je pech dat je net Bonny treft, die al haar tegenwoordigheid van geest nodig heeft om te bepalen of dat correct Nederlands is en daarom niet verder komt dan een lamlendig: "Nou, wat je zegt."
Dan rest je niets anders dan op te staan en de uitspanning te verlaten, terug de regen in.

(Dat je tien minuten later half verzopen weer binnenkomt omdat je denkt dat je je pieterpadboekje bent vergeten, dat je een kwartier lang zoekt op en tussen de tafels en stoelen, dat niemand echt aanstalten maakt om je mee te helpen en dat je het uiteindelijk zelf terugvindt in de rugzak van je kletsnatte hond, wilde ik eigenlijk niet noemen, mensen zouden het niet geloven, het is simpelweg te treurig, hoeveel plezier je ook beleven moge aan je wandelvakantie.)

De jut belt aan

Er loopt een vrouw door de tuin van de onderbuurman. Een potige vrouw met kort haar waar veel glimmend gel inzit. Ze heeft haar bril in haar hand en kijkt onderzoekend rond. De onderbuurman loopt achter haar aan met zijn handen in zijn zakken. De potige vrouw doet haar bril op, zet handig de schutting opzij en stapt de tuin uit. Ze werpt nog een laatste blik richting buurman en verdwijnt in het labyrint van schuurtjes.
Even later gaat de bel bij mij. Ik doe open en zie twee vrouwen in politie-uniform, de een potig met een zonnebankbruin gezicht en geblondeerde haren, de ander sullig met een blok politiepapier in haar handen.
"Goedenmorgen. Wij doen een buurtonderzoekje. Bij uw onderbuurman is in de nacht van maandag op dinsdag ingebroken. Heeft u daar misschien wat van gemerkt?"
"Och, wat erg. Maandag op dinsdag, was ik toen thuis? Nee. Ja, toch wel. Nee, ik heb niks gemerkt, geloof ik."
Mijn hersenen werken op volle kracht, maar ik kan me met de beste wil van de wereld niks herinneren van de nacht van maandag op dinsdag. Als ze mij maar niet verdenken, spookt het door mijn hoofd.
"Gistermiddag was ik een paar uur weg en al die tijd heeft mijn balkondeur opengestaan", zeg ik geheel ten overvloede. Informatie waar ze niks aan hebben voor hun buurtonderzoekje.
"Als u toch iets weet, we zijn van de Korreweg."
"U bedoelt dat ik dan contact op moet nemen met het politiebureau aan de Korreweg?"
"Juist."
De sullige agente wil wat op haar blok schrijven maar wordt terechtgewezen door haar potige collega.
"Nee, hier niet! alleen maar als...." De rest kan ik helaas niet verstaan.
"Ik zal naar de Korreweg bellen zodra ik iets verzin eh bedenk eh me herinner," besluit ik het onderhoud. Ik krijg twee vriendelijke glimlachen terug.
Met lichte spijt doe ik de deur dicht, toch jammer dat het niet uit de hand is gelopen.

Paus Rattie I

Toen ons Aliesje zes was kreeg zij van Sinterklaas een mooie grote pop. Elk ander meisje zou er blij mee zijn geweest, zo niet Aliesje. Indiaan wilde ze worden en ze had nadrukkelijk om een pijl en boog gevraagd. Chagrijnig negeerde ze het cadeau.
"Wat een mooie pop", zei haar moeder aan het eind van de avond, "heb je hem al een naam gegeven?"
"Ja, Rattie", was het sikkeneurige antwoord.
"Maar dat is toch geen leuke naam voor een pop?" was haar moeders teleurgestelde reactie.
Daar kon Aliesje niet om malen. Wij zijn het echter wel met haar moeder eens. Rattie is meer een naam voor een pope. Paus Rattie I, een gemiste kans.

Superzero

Met de bij de prille lente horende frisse moed besloot ik gisteravond tot een fietstocht naar Kantens. Met verrassend gemak scheerde ik over de Wolddijk, de naam van mijn nieuwe tweedehands Koga Road Runner eer aandoend. In Onderdendam was ik al wat van mijn snelheid verloren, maar de laatste kilometers haalde ik met medewerking van de wind nog eens alles uit de kast, als probeerde ik denkbeeldige medevluchters van mij af te schudden.
Even voorbij Stitswerd deed een wanhopig geblaat mij in de remmen knijpen. In de sloot langs de weg stond een lammetje tot zijn middel in het modderwater. Ik nam de steile helling in ogenschouw waarop de makkertjes van het lammetje solidair meeblaatten en concludeerde dat het tijd was voor Superbonny. Ik deed snel mijn cape om en trok mijn onderbroek over mijn lange broek en zou over het hek klimmen om het lammetje te redden toen ik bedacht dat er wel eens een grote hond met gemene tanden op mij af zou kunnen rennen. Verstandiger leek het mij om de boer te waarschuwen en ik reed terug naar de boerderij.
Ik stapte af om eraan herinnerd te worden dat de Koga Road Runner geen damesfiets is. Het grind uit mijn benen plukkend belde ik aan. Geen reactie. Ik belde nogmaals, weer niks. Het komt nu echt op mij aan, realiseerde ik me, en met een lichte opwinding fietste ik naar de plek waar het lam zich bevond. Juist toen ik tot actie over wilde gaan hupte het lichtvoetig uit het water. Verbijsterd staarde ik naar het modderige dier dat argeloos de wei in rende.
Ik wreef over mijn pijnlijke knie, maar mijn gêne maakte al snel plaats voor tevredenheid: het had tòch geholpen.

Oud

- We waren van de week op verjaardag bij Ap en Ria en dan merk je toch dat je ouder wordt, zegt mijn moeder.
- Vanwege de namen? vraag ik. Ap en Ria, Joke en Henk, Jaap en Jannie, Ans en Kees, Wim en Antje, als je daarmee rond de toastjes met brie zit, ben je oud.
- Nee, vanwege de lege plekken.
- Oh, zeg ik aangedaan, want als je moeder dat soort dingen gaat zeggen ben je zelf ook niet de jongste meer.
- Ah, toch ook wel een beetje vanwege de namen? vraag ik hoopvol.
Maar ze luistert niet.

Geen Canard

"Het is echt jammer dat je niet meekunt naar Peñiscola", zegt mijn vader. "Het is een gebied met veel historie, dat zou je interessant gevonden hebben. Bovendien is er een grote zoetwaterbron in de buurt. Het is de enige plek in Spanje waar je het water uit de kraan kunt drinken."
"Tjonge, dat wist ik niet," antwoord ik met spijt in mijn stem. Werken in het onderwijs is fantastisch, maar die ellenlange vakanties vallen altijd op een moment dat het jou niet uitkomt en daarom moet ik eind mei de familiereis naar Spanje missen.
"En de eenden hè", vervolgt mijn vader.
"Wat is er met de eenden?" vraag ik.
"Die zijn er wel twee keer zo groot als hier."
"Twee keer zo groot? Ik wist niet dat dat kon."
Ik probeer me de vette snateraars in het Noorderplantsoen voor te te stellen met dubbele afmetingen. "En kunnen die eenden wel vliegen dan?" vraag ik ongelovig.
"Jazeker", antwoordt mijn vader vol trots alsof ie ze zelf geschapen heeft.
Ik denk aan de spectaculaire kiekjes die ik met de olympus camedia had kunnen maken en overweeg een nieuwe carrièreswitch.

Goodbye (2)

We hebben het hier niet vaak over politiek. Den Haag is veel te ver weg voor ons Groningers. De Noorderplantsoenschoonmaakactie vinden we een stuk interessanter dan Mat Herben om maar iets te noemen wat in de Tweede Kamer speelt.
Vandaag maak ik eens een uitzondering en wel voor Thom met téha. En als je Thom zegt, zeg je gekozen burgemeester. Met Remco zeg ik dat het burgemeesterschap juist zo'n mooi baantje is voor uitgerangeerde politici die zo uit de buurt worden gehouden van universiteiten en andere instellingen die er toe doen. Als ik me per sé moet uitspreken, ben ik dus tegen de gekozen burgemeester. Democratie is net als communisme een mooi idee, maar je moet het niet te ver doorvoeren, straks moeten we nog kiezen wie er wijkconciërge van de Oosterparkwijk mag worden.
Maar ja, Thom hè, die is zo aardig, genuanceerd, welopgevoed, integer, hij had onze vriend kunnen zijn (wie wij ook mogen zijn). Een fijne vent en nu dus wer-ke-loos, net als Corry.
Met Corry komt het wel goed, die gaat straks schimmelcellen fijnstampen in een of ander laboratorium, maar wat heeft het leven Thom nog te bieden? 47 al, kale plekken tussen de krullen, alles waar hij voor stond is in duigen gevallen. Vanaf hier wil ik hem een hart onder de riem steken, bijna zonder ironie, ik hoop dat je het aankan lieve lezer.


Au revoir Thom, tu pars les mains vides, mais garde le sourire.

Goodbye

Mijn programma is het niet, maar gisteren was het lachen geblazen in de Weakest Link:

Anne Robinson: So, you work in a crematorium.
Contestant: Ehhh, yes.
Anne: And what does a cremation cost me?
Contestant: Ehhh, about 300 pounds.
Anne: 300 pounds!? That's a lot of money. Are there any conditions to that?
Contestant: Ehhh, yes, you will have to be dead.

Je krijgt wat je toekomt

Is het lente? De zon beschijnt het Friese landschap en geen boek bij mij hebbende, moet ik wel naar buiten kijken. Deze bezigheid kan ik goed combineren met het afluisteren van gesprekken.
"En dan heeft ze zo'n mooi gezicht en daar doet ze dus niets mee", hoor ik een jongen schuin achter mij zeggen.
Een heel verwarrende mededeling. Gaat het over mij? Wij Droevees hebben niet te klagen over onze uiterlijke trekken, maar doen wij er wel iets mee? We lachen als we willen behagen, we smeren zalf als onze huid droog is, we plensen elke ochtend met koud water om het klaasvaakzand te verdrijven, we hebben het eigenlijk nogal druk met ons gezicht.
Het zal wel over een bekende gaan van de jongen. Een nalatige vrouw die haar door god geschonken schoonheid negeert en verder ook niet zo veel van haar leven bakt zo te horen. Sneu hoor, maar eigen schuld, ik kan er geen medelijden mee hebben. Ik moet ook hard werken voor mijn succes.

Zaterdag, voetbal afgelast

De maniak vandaag
heeft wel vreselijk veel energie,
die zij al winkelend gaat aanwenden.
Liever zou zij de hele dag zoenen zoenen zoenen
zoenen zoenen zoenen en zoenen,
maar zij heeft een koortslip
met elf blaasjes. Hè toch.
Stampestampestamp, de trap af
Met blijde pas naar de stad
kopen kopen kopen.
Hmm lekker.
Net als zoenen.

Brrr....envelopjes

Heidi van het Circus heeft een vriendje. Hij komt uit Luxemburg en het is een heel leuke jongen, zegt Corry.
Alleen wordt hij op de hielen gezeten door de Luxemburgse belastingdienst. Hij is 26 en heeft nog nooit belasting betaald. Hij opende de blauwe (of wat ze ook voor kleur hebben in Luxemburg) enveloppen wel, maar kon niks met de inhoud aanvangen, waarop hij die maar weggooide, jaar na jaar na jaar. Onlangs heeft hij een brief geschreven, een lieve brief, dat hij best belasting wil betalen, dat altijd al wel wilde, maar dat hij hulp nodig heeft bij het invullen van die formulieren.

Je hoeft niet iemand dood te slaan om behoorlijk in de problemen te kunnen komen. Als je lang genoeg niks doet eindig je vanzelf in de gevangenis. Misschien is het tijd om een nieuw schoolvak te introduceren: administratieve weerbaarheid of zoiets. Want je kunt nog zo gelukkig zijn in de liefde, je werk, je hobby, die envelopjes van de belasting, de verzekering, het justitieel incassobureau etc. kunnen alles verpesten.

Wie laat mijn trein ontsporen?

Ondanks Corry's afschrikwekkende voorbeeld heb ik het verzekeringswezen ingeruild voor het onderwijs. Het grootste voordeel hiervan is dat Corry zich fantastisch voelt omdat ze zich eens te meer verlost voelt van de strijd die ze mij nu ziet voeren.
Geen status, weinig geld, onzekere toekomst, maar ook geen stress en wel: veel vrijheid.
Elke ochtend als Corry naar school fietste had ze, als ze er bijna was, op de Korrebrug een intens vrijheidsmoment zoals ze dat noemt. Links en rechts het Van Starkenborgkanaal en overal het ochtendgloren, dan is het te wreed om een minuut later een helachtige dimensie te moeten betreden. Nu ze dit trauma zo zoetjes aan verwerkt heeft, voelt ze zich beter dan ooit. Gewoon zo zijn en blijven tot aan de dood, meer heeft ze niet nodig.

Bonny is natuurlijk cool en ferm, zeker geen Corry en verwacht meer van het leven. Met de sneeuw aan weerszijden van de trein, het eindeloze Friese landschap, de trouwe ochtendzon, zou ik een continu intens vrijheidmoment moeten beleven. Maar nee, ik geniet van het uitzicht en accepteer dat ik er niet eeuwig doorheen kan rijden.
In Veenwouden komt er een meisje tegenover me zitten. Eyeliner onder de ogen, kille blik, mobiele telefoon. Uit haar tas diept ze een groene broodtrommel, ze haalt het elastiekje eraf, daarna het deksel en er verschijnen zes bruine boterhammen, keurig in het gelid. Zo mooi, zes boterhammen die precies in een broodtrommel passen. Ze weifelt even en kiest een sneetje salami, herschikt de overgebleven boterhammen en sluit de trommel.
Op dat moment wens ik zo hard als ik kan dat de rails bij Hardegarijp worden opgeblazen.

Bevlogenheid kome over mij

Siena: ben ik geweest in 2002 als ik me niet vergis. Beroemde plein gezien, beroemde stadhuis met beroemd schilderij, beroemde kathedraal waarvan de lengte uiteindelijk maar de voorgenomen breedte werd omdat het bouwproject te ambitieus bleek (ik heb er foto's van als je niet begrijpt wat ik bedoel).
Ik hoef er dus nooit meer heen. Toscane kan ik eigenlijk in zijn geheel wel afvinken. Moet je Pisa gezien hebben?

De dag dat Aliesje en ik in Siena waren, was niet de dag van de palio, die was pas geweest, het stadje was er nog van aan het bijkomen. De palio is een paardenrace die jaarlijks wordt gehouden op het beroemde plein. Elk van de tien wijken van Siena heeft een eigen paard en de uitslag is nogal belangrijk voor de Sienezen. Paard en ruiter hebben vaak niet zo veel met de wijk te maken waarvoor ze uitkomen, maar in vroeger tijden was dat ook wel eens het geval, dus het mag.
Vanavond om 23h05 komt op Nederland 1 een documentaire over de palio. Aan het woord komt ene 92-jarige Egidio wiens grootste wens het is zijn wijk nog een keer te zien winnen voor hij sterft.
Toen ik de aankondiging op de tvpagina las, was ik jaloers op Egidio voor wie iets triviaals zo verschrikkelijk belangrijk was.
Wat nou! zou ik denken, waar hebben we het eigenlijk over? Tien knollen die over een pleintje hollen, het zou wat.
Niks daarvan!
Kleine dingen moeten groot worden, anders wordt het nooit wat met dit leven.
Ik ga kijken.

Vette dinsdag

Terwijl het midden en het Zuiden van het land carnaval vieren (of vast zitten in de Oostenrijkse sneeuw), werkt het Noorden zich onverminderd te pletter.
Er wonen wel wat Katholieken in het Noorden, maar die houden niet zo van hossen. Niemand eigenlijk hier. Alleen het woord al: hossen. Meer iets voor midder- en zuiderlingen.
Of wat te denken van confetti en polonaise, lelijke importwoorden die beter in eigen land hadden kunnen blijven, waar ze vanzelfsprekend heel andere betekenissen hebben.
Ja, ons is weer taalgevoelig vandaag.
Alaaf, prins Carnaval, Oeteldonk, de elfde van de elfde, hoempapa, défilé, heerlijk om te moeten missen. Om nog maar te zwijgen van aswoensdag.
En volgende week een rustige voorjaarsvakantie.
Berenburgje bij de koffie, lekker.

Nergens heen

In de trein
Aan de zonkant
Laat ik mijn wimpers blonderen
door de stralen
mijn ongekend lange wimpers

Vier stoelen
voor mijn jas, mijn tas
mijn voeten en mij
Precies genoeg

Deventer!
Van Go Ahead, de koek
en de boekenmarkt

Nog maar één stop
tussen nu en straks

To hell with Ithaka