Nicht schick

Duitsers uitlachen, ik houd er niet van. Ik vind dat eng, daar word je ooit weer voor gestraft. Triomfantelijk "Schade Deutschland usw" zingen, terwijl Oranje ternauwernood tegen ze gelijk speelt, is niet chic. Jammer dat wij Hollanders van die boeren zijn.
Je hart breekt toch als je dit ziet?

De tijd krijgt geen vat op ons, nee nee nee!

Gisteren liep ik met mijn handen in mijn zakken door de stad en ik dacht na over het maatschappelijk belang van de flierefluiter. Opeens zag ik Janavel uit de tegenoverliggende straat komen, ze had twee blikjes bier bij zich.
"Koud", zei ze tevreden.
We liepen samen op naar haar huis waar we op de stoep gingen zitten. Janavel opende een blikje, ik dronk niet want ik zou nog gaan hardlopen. Corry, die toevallig langsfietste, voegde zich bij ons en kreeg het andere blikje. Janavel haalde meer bier van binnen. Misschien gaan we binnenkort bowlen met nog iemand erbij. Ik heb uiteindelijk maar één biertje gedronken, toch heb ik niet meer hardgelopen.
"Hangen is het leukste wat er is", zei Corry.
Later heb ik een verrassend lekkere risotto gemaakt met gegrilde rode en gele paprika. Een geslaagde dag.

Roonaldo

Meer nog dan voor zijn goals, heb ik bewondering voor Wayne Rooney's uiterlijk. Dankzij zijn "funk food" dieet (funk food? zo stond het in de NRC) heeft hij een mooi stevig lijf waarmee hij verbazend goed radslagen maakt. Een geweldig gebit dat nooit is aangeharkt door een beugel, zo heeft de beruchte Engelse dental care ook zijn voordelen. Prachtige lichtblauwe ogen waar je met de beste wil van de wereld niet in kan verdrinken.
Maar de kroon op deze schepping zijn de oren. Alle subtiliteit zit gecomprimeerd in deze twee grappige, rode, krullende, net-nietflapoortjes. Wayne Rooney ears, ik verwacht er nog veel over te horen.

If you can't be a good example, then you'll just have to be a terrible warning. - Catherine Aird

Koetjes, kalfjes, ander vlees, rsi en hoe die laatste twee samenkomen in een suffe suffe woordspeling

Het is 20 juni
En we zijn op het noordelijk halfrond hè
En de kachel is aan
En het tijdstip is wat men noemt:
het heetst van de dag
En de lampen zijn ook aan
Sommige dan
De kachel stinkt
Teringherrie van Queen
Pvdb slaapt natuurlijk
muts, moordenaar
Het moment van koffie is voorbij
En lunch interesseert me niet zo
na de shoarma van vannacht

Arm lam

Wat ik gisteren heb gezien

- Twee konijnen en één roofvogel in het Stadspark
- Een identiek geklede eeneiige tweeling van minstens zestig jaar. Ze liepen over de Kijk in 't Jatbrug richting Nieuwe Kijk. De dames droegen een opvallende lichtblauwe broek, een felrood truitje en een meekleurende bril. Ook hun kapsels waren eender: geblondeerd, half lang, krullen. Ik denk dat ze Amerikaans waren. Ze waren klein van stuk en zeulden elk een zwarte koffer mee. Vrolijk babbelend liepen ze de Nieuwe Kijk in 't Jatstraat in. Nu ik eraan terugdenk moet ik weer een beetje huilen.

Mijn pseudovegetariaat krijgt steeds meer smoel

Alies en ik gaan altijd samen stemmen al is het alleen maar om één van onze suffe toneelstukjes op te voeren voor het driekoppig publiek in het stemlokaal.
- Wat moest ik ook al weer stemmen?
of
- Ik ben benieuwd wat je gestemd hebt.
- Ik ook, maar het zal wel niet meer te achterhalen zijn.

Gisteren hebben we allebei op de partij voor de dieren gestemd. Ik op Jan Wolkers natuurlijk, ik had hem graag in het Europarlement gezien. Ik ben nog nooit zo tevreden geweest over mijn stemgedrag, al heeft "mijn partij" geen zetel gehaald. Helaas.
Heerlijke kipsaté gegeten gisteravond.

En dit is nog Labour...

In Engeland is het met de politiek niet beter gesteld bij ons (had ik iets anders verwacht dan?). De Engelse minister van gezondheid vindt dat men de lagere klassen niet moet lastigvallen met anti-rookcampagnes.
"What enjoyment does a 21-year-old single mother of three living in a council sink estate get? The only enjoyment sometimes they have is to have a cigarette."
Is roken dan werkelijk zó lekker?

Vrouwen in het kabinet

Alies en ik zagen het al aankomen bij de formatie en waarschuwden: pas op meiden, met haar tweeën op een ministerie is gevaarlijk. Blijf communiceren, heel belangrijk.
Pas ook op voor de Nieuwe Revue, je denkt dat niemand dat blad inkijkt, behalve dan enkele leesmapabonnees twee maanden na verschijning, maar half Den Haag leest het zodra het de Telegraaf uit heeft.
Pas ook op voor Jozias. Hij weet hoeveel werk er kan blijven liggen op een ministerie.

¡Estamos de vuelta!

We zijn er weer, we zijn weer thuis! Vroeger toen ik klein was reed ik dan de hele dag op mijn groeifiets door de straat om de buurt op de hoogte te brengen van mijn terugkeer, uiteraard verwachtend dat iedereen enthousiast en opgelucht naar buiten zou rennen om mij te verwelkomen. Bonny is terug van vakantie, eindelijk kunnen we verder met ons leven.
Nu ik een volwassen en evenwichtig persoon ben en weet dat ik alleen mijn eigen middelpunt ben, volsta ik met een bezoek aan onze besloten achtertuin om met verleidelijke fluittonen de poes van de buren te lokken. Want ja, het is weer goed tussen ons. Ik houd meer van poezen dan van merels, denk ik.

Het vuile smerige rotmormel van de buren

Beest van de buren heeft 't kleine paradijsje achter ons huis tot een hel gemaakt.
Het leek zo'n mooie dag te worden. Zonnetje, poes op schoot, cruesli met noten(!) in yoghurt, krantje, koffie, appelkoek, beetje chatten, beetje werken etc.
Opeens zie ik de zwarte merel paniekerig op en neer springen. Zijn wild geschetter gaat door merg en been. Die merels komen al jaren in onze tuin, ook vóórdat we het gras hadden gezaaid. Poes heeft 't vrouwtje in zijn bek. Vogelpootjes bungelen heen en weer. Een hopeloze zaak, de vogel is dood.
Hoe moet het met de drie tot vijf eieren? Gaat het mannetje broeden (Alies denkt van niet)? Poes heeft zich met zijn prooi verschanst achter een struik. De zwarte merel is weg en zal wel nooit meer terugkomen. Onze tuin is niet veilig.

Over de poes van de buren

De poes van de buren verveelt zich te barsten. Al twee jaar. Hij klappert soms obligaat met zijn kaken als hij een vogeltje ziet, hij eet bij de buren en hij slaapt bij ons, daar komt zijn leven zo'n beetje op neer. Ik zei een keer tegen de (knappe) buurman dat zijn poes regelmatig (oh laf understatement!) bij ons was en hij antwoordde met zijn charmante accent: "Ij is een echte avonturiër." Dat is ij toch niet. Ij is een echte theemuts.
Poezen worden niet zo oud als mensen omdat ze zich anders te lang vervelen. Poezen voeren is poezenmishandeling, maar ja, ze níet voeren ook.

Post uit Engeland

Wat zou het kunnen zijn? Het zijn twee pakketjes, het ene is een zware rol met okergeel papier eromheen, het andere is een tamelijk grote, slordige enveloppe, babypoepbruin zegt Alies, maar die weet niets van baby's.
Als je de rol heen en weer schudt, rammelt er iets. Een koker breinaalden? Dat stuur je toch niet vanuit Engeland? De enveloppe komt uit Dorset. Hij is verstevigd met dik bruin plakband. De inhoud is zacht. Het ruikt nergens naar.
De pakketjes kunnen elk moment opgehaald worden. Door de buurvrouw. Ze was niet thuis toen Selektvracht aanbelde. In 99,9 % van de gevallen, gaat dit soort dingen goed, zegt Alies.

Niet verliefd op Terry, maar wel fan van

Hoho, het is weer bijna songfestival, nog ruim vier dagen en drie uur en we kunnen kijken naar een Turkse beau en belle die in minstens drie talen de houterigste voorstelling sinds het songfestival van vorig jaar ten beste mogen geven. Eerst nog de voorronde natuurlijk, maar dat kan voor de Nederlandse vertegenwoordiging geen probleem zijn. Without youhouhouhou.
Kijk voor de verandering eens naar de BBC waar Terry Wogan met fijne humor de filmpjes tussen de liedjes met de grond gelijk maakt (These postcards between the songs - perhaps we can help each other through them), de uitdossingen van de artiesten becommentarieert (Miss Norway has been having problems with her nylon gown and static) of anderszins zijn verveling manifesteert (There's a flash of Maltese leg coming up which I think you'll enjoy).
Terry Wogan dus, op de BBC, ook als je niet van het songfestival houdt.

Kozijn

Maandag ben ik van Groningen naar Balk gefietst. Mooie tocht, mooi weer (zonnetje enzo), zuidwestenwind helaas. Om tien uur vertrok ik en om half zes had ik mijn laatste pauze in Sint Nicolaasga. Ik zat daar daas een broodje aspergekroket (jaja) te eten toen ik gezelschap kreeg van een groezelig uitziende man. Hij opende het gesprek met wat onbegrijpelijk gemurmel waarin ik alleen het woord machine herkende.
- Pardon? zei ik onuitnodigend
- Oh, u verstaat geen Fries?
- Nee.
- De machine is net kapot gegaan en we moeten morgen een grote hoeveelheid kozijnen afhebben.
- Vervelend, dat wordt zeker nachtwerk?

Daar ging hij niet op in. Hij vroeg waar ik vandaan kwam, wat ik aan het doen was, of ik een vriend had en wat voor werk ik deed. Daarvan heb ik niets naar waarheid beantwoord.
- Mijn vrouw is vier jaar geleden bij me weggegaan. Met m'n neef, zegt hij plotseling
- Dat is beroerd, reageer ik als was ik Frank Kramer. Daar ben je nog niet overheen?
- Nog elke ochtend als ik wakker word, voel ik de pijn.
- Verschrikkelijk, zeg ik.
- Is wel fijn hè, even een gesprek?
Ik beaam dat en besluit weer op te stappen. Ik gooi mijn servet weg, haal mijn fiets van het slot en kijk naar de patat etende man.
- Sterkte met de machine en de kozijnen! roep ik terwijl ik wegrijd.
Om kwart voor zeven was ik in Balk.