Zo, we zijn los. En niet zo'n beetje ook, ik heb al zes gouden medailles gemist zie ik aan de medaillespiegel. Wat gaat het dan ineens wel snel. Zonder goede reden niet gekeken naar de openingsceremonie gisteren. Ik hoorde op de radio dat ik wat bijzonders had gemist, dus vanochtend heb ik meteen de tullefiessie aangezet.
Als er aan de andere kant van de wereld een groot sportevenement is, of als er een grote ramp plaatsvindt mag dat, 's ochtends de tv aanzetten. Anders ook natuurlijk, maar dan is er niets op (voor zegt Clelia, maar die zegt ook stukje brood in plaats van snee brood).
Ik zappen in de hoop nog wat beelden mee te krijgen van het spektakel. Niks! alsof de spelen alsnog geboycot worden! Hoe kan het dat je nooit vindt wat je zoekt, zelfs niet in tijden van overvloed?
Wel was er wielrennen voor natuurlijk. Nog dertig kilometer te gaan. Oké, dacht ik, zo lang kan ik Mart Smeets wel verdragen. Mart vond het reuzespannend, maar ik kwam er niet echt in. Blijkbaar loop ik alleen maar warm voor wielrennen als er beelden bij zijn van blije Fransen die een menselijke fiets vormen op een pasgemaaide akker.
1 opmerking:
Ja, sodeju zeg. Heeft iemand geturfd hoe vaak hij 'Wát een finale!' heeft geschreeuwd? Had ik moeten doen. Ik was met rug naar tv vloer aan het dweilen en vriendlief afwas. Kwam vol verbazing keuken uitlopen tijdens Marts orgasme. Tja.
Een reactie posten