Vette dinsdag

Terwijl het midden en het Zuiden van het land carnaval vieren (of vast zitten in de Oostenrijkse sneeuw), werkt het Noorden zich onverminderd te pletter.
Er wonen wel wat Katholieken in het Noorden, maar die houden niet zo van hossen. Niemand eigenlijk hier. Alleen het woord al: hossen. Meer iets voor midder- en zuiderlingen.
Of wat te denken van confetti en polonaise, lelijke importwoorden die beter in eigen land hadden kunnen blijven, waar ze vanzelfsprekend heel andere betekenissen hebben.
Ja, ons is weer taalgevoelig vandaag.
Alaaf, prins Carnaval, Oeteldonk, de elfde van de elfde, hoempapa, défilé, heerlijk om te moeten missen. Om nog maar te zwijgen van aswoensdag.
En volgende week een rustige voorjaarsvakantie.
Berenburgje bij de koffie, lekker.

Nergens heen

In de trein
Aan de zonkant
Laat ik mijn wimpers blonderen
door de stralen
mijn ongekend lange wimpers

Vier stoelen
voor mijn jas, mijn tas
mijn voeten en mij
Precies genoeg

Deventer!
Van Go Ahead, de koek
en de boekenmarkt

Nog maar één stop
tussen nu en straks

To hell with Ithaka

Not good

Het is toch van de zotte dat ik van huis naar werk meer dan tien nationale vlaggen met dito wimpel moet tegenkomen, me af moet vragen waarom die uithangen, me moet realiseren dat de koningin jarig is en dat ook nog andere mensen moet horen zeggen in de trein en op het werk.
Beatrix is jarig. Fantastisch! Van harte. Nog vele jaren. Hoe oud?
Ik word er gewoon niet goed van.

Groningse schoonheid

Vorige week deze tijd, de lunch overgeslagen hebbende, was ik aan het genieten van een vervroegd diner in de V&D. Ik had een vierpersoonstafeltje aan het raam, met uitzicht op de Martinitoren. Het was een mooie maandag, waterig zonnetje, matig tot stevige wind.
Toen ik naar buiten keek, werd mijn aandacht getrokken door een witte plastic zak die boven het Kwinkenplein zweefde. Zo sierlijk, zo kwetsbaar, zo overgeleverd aan de grillen van de wind, ik kreeg er een brok van in mijn keel. Eindeloos leek het te duren, van de derde naar de tweede, naar de eerste en dan met een ruk terug naar de derde verdieping, heen en weer tussen het Carillon en de fotograaf. Totdat een kale boom met gemene takken de tas opving en platsloeg, in een mum van tijd was de gracieuze ballerina verworden tot een smerig stuk machteloos klapperend plastic.
Natuurlijk moest ik denken aan American Beauty, waarin die rare buurjongen een kast vol heeft met opnames van een zwevende plastic tas. Toen ik de film bekeek vond ik het onversneden sentiment en daar houden wij Droevees niet zo van, maar vorige week maandag deze tijd was ik volkomen weerloos.

De vraag is, helaas, of ik er zonder de film oog voor had gehad.

Treurig avondmaal

Hierzo in de buitenwijk hebben wij wel drie supermarkten: een Edah, een Aldi en een C1000. Dan weet je een beetje hoe het met de welvaart zit hier.
Arme mensen lusten geen verse parmesaanse kaas. Arme mensen willen smakeloze parmesaanse kaas voorverpakt in zakjes. Mijn conclusie is dat ik niet arm ben en met een puut vol geld trok ik naar het centrum waar ik bij kaaskraam Koekoek een heerlijk stukje parmesan heb gekocht.
Thuis lekker raspen. Mijn rasp mag er wezen. Fijn dingetje, lekker scherp, goed schoongehouden nog. Ik had een mooi bergje geraspt, eigenlijk wel genoeg, maar er was nog maar een beetje, te weinig voor nog een keer. Oké dat er ook maar bij dan. GRAK! Schiet ik uit, kaasslierten door de hele keuken, erger dan je zou verwachten: in het zink, in mijn haar, in de uienmand enz. En ik had nog maar zo'n klein stukje...
Het is klein leed, ik weet het. Eigenlijk mag je het er niet eens over hebben, maar het is er.

Gow with the flow

In het leven gaat het niet zozeer om wat je kunt, maar om wat je wilt, las ik laatst in mijn lijfblad. Een dergelijke uitspraak is ons, onderpresterende alleskunners, uit het hart gegrepen. We willen gewoon niet hard genoeg. Een kwestie van de knop omzetten, gebeurt heus wel een keer, en dan zullen we de wereld eens verbazen.
Nu Corry's carrière in het onderwijs eervol is gestrand, moet ze iets nieuws verzinnen om zich te vergewissen van een zorgeloos pensioen. Valt niet mee, zeker als alle uitzendbureau's besloten hebben mensen van Corry's kaliber niet meer in te schrijven.
- Maar wat is het wat je wilt Corry, vraag ik, wat maakt je werkelijk gelukkig?
- Beachvolleybal, is het ferme antwoord. Als ik beachvolleybal, kom ik in een flow en wil ik alleen maar dat.
Universitaire graden in de biologie en filosofie en een aardige kennis van de Engelse taal, wat moet je ermee? In al die jaren had ik Corry het woord beachvolleybal zelfs nog nooit horen uitspreken, maar ik heb alle vertrouwen in een glanzende toekomst.

Twee dingen

Zonder dat je een ander zou willen zijn (dat nooit!), neem je zelden genoegen met jezelf.
Waarom ben je bijvoorbeeld zo gevoelig voor het weer? Vrolijk als de zon schijnt, sip als het mist of regent.

En dan schijnt de zon en je denkt: ik moet eruit! Dat duurt en duurt, want de afwas moet gedaan, een instantie gebeld, een kerstkaart geschreven. Tegen een uur of vier is het zo ver, net voor zonsondergang, je hebt nog een uurtje daglicht.
Je loopt door de weilanden aan de rand van de stad, richting ondergaande zon. In de verte zie je een rookpluim boven de pijp van van de suikerfabriek (hier niet te ruiken), de silhouetten van de Martinitoren en de A-kerk.

Even stoppen niet lopen, leunen tegen een paal, kijken naar de blauwgrijsrood gestreepte lucht. Dat duurt een minuut (is langer dan je denkt), dan komt er een fietser aan.

Wat doet die aansteller bij die paal? Denkt zeker dat ze een dichter is. Ze kijkt op haar horloge, slaat haar armen over elkaar, hupt van het ene been op het andere. Oh, zeker aan het wachten op iemand. Vreemde plek om af te spreken. Tou maar dan.

Dat en de afhankelijkheid van het weer.

Sir Aliesje

- We moeten erheen!
Aliesje heeft net de Boekhandelaar van Kaboel gelezen en maakt zich zorgen over de positie van de vrouw in Afghanistan. De Taliban is weg, maar nu doen de vrouwen aan zelfcensuur. Ze durven de burka niet meer uit te trekken, ze durven niet in de buurt van mannen te zijn. Er moet iets gebeuren, dit kunnen we niet negeren.
- En de vrouwen in Afrika dan? merkt iemand op.
Ja, die moeten ook nog. Hoe kunnen wij hier vrolijk leven terwijl er elders afschuwelijke dingen gebeuren?
Aliesje is een nobele ridder. Voor de vrouwenzaak wil ze alles uit de kast halen, maar over twee weken gaat ze verhuizen. Vandaag moet de schuur opgeruimd en morgen een keuken uitgezocht.
- En na de verhuizing zal het er ook wel niet van komen, zegt ze eerlijk.

Niemand nodig

Ik zit op de bank en eet een banaan. Ik gooi de schil achteloos in de prullenbak vijf meter verderop. Raak. Ik trek een gezicht of mijn bananenschillen altijd doeltreffen en ga verder met waar ik mee bezig was. Een quiz kijken. Ik beantwoord alle vragen hardop op een verveelde manier alsof ze veel te makkelijk voor me zijn.
Wie probeer ik te imponeren? De Aivd? Jeremy Paxman?
Mijn god, wat ben ik goed.

Weer niks

In plaats van bellen

"Jij bent er nog veel slechter aan toe dan ik", zegt Corry altijd als ze het moeilijk heeft. Ik beaam dat voor haar welbevinden en beschouw het als erkenning van mijn ellende. Een prima saldo voor beide, maar er zijn bezwaren, want al is Corry even verlost van haar onderwijs- en pensioenzorgen, ik zit met dubbele blues.
De laatste dagen wordt de toestand onhoudbaar. Het leven in het Kombuis is al zwaar genoeg.
Het mist hier in de wijk
Het mist dat het giet
En het gaat heus niet zo slecht Corry
maar het is hard werken,
strijdbaar blijven

"Je bent prettig gestoord", zei iemand.
Dat maak ik zelf wel uit, compliment of niet.
Prettig gestoord in Lewenborg, gedverdemme.

Kinderparredies

Gisteren moest ik iets ophalen bij een collega (ja ik heb werk!). Ze woont in een nieuwbouwwijk, veel nieuwer nog dan mijn buitenwijk. Een treurige wijk zeg ik maar, want zo hoor je te denken over nieuwbouwwijken. Allemaal dezelfde huizen, veel te ver van alles vandaan, jonge krachteloze boompjes, bouwzand nog op de klinkers, blankhouten speeltuin.
Het was tegen vijven. Het was al donker, maar er werd nog buitengespeeld door een groepje kinderen. Ze speelden een interessant spel: met plastic tennisrackets, hockeysticks en een enkele mattenklopper moest een lekke voetbal in het vijandige doel gewurmd worden. Kan dat olympisch worden? Met een maximum leeftijd van 10 jaar.

Muggen in november

Harde wind, harde regen
Eczeem op mijn hand
wegomlegging
spekjes verbrand
postvak te klein
lekke achterband
zegelactie voorbij
doornatte krant
Slipje te krap
groot maandverband
pijn in 't hart
Carrière gestrand
Muggen in november
niks aan de hand

Het ergste: tussen hoop en vrees

Gisteravond, even na negen uur zat de halve stad plotseling in het donker. Stroomstoring. "Er was iets gaan smeulen in een hoogspanningsstation aan de Bloemsingel. De uitgerukte brandweer heeft niet in actie hoeven komen. De politie had de handen vol aan meldingen van alarminstallaties die automatisch gingen werken, kleine ongevallen van verkeersdeelnemers die elkaar niet zagen in het donker en andere ongemakken die door de storing werden veroorzaakt. Om 1 uur vannacht was het netwerk weer hersteld."
Kortom, niks aan de hand.
"Ik was teleurgesteld", zegt Corry, "ik hoopte dat het een terrorristische aanslag was, dan had ik vandaag niet naar mijn werk gehoeven. Althans, ik neem aan dat het leven dan een paar dagen plat ligt."
Dat is wat werken in het onderwijs met mensen kan doen, dacht ik vol medelijden. Maar na enig kritisch zelfonderzoek moest ik bekennen dat ik ook teleurstelling had gevoeld en die had niets te maken met het verzekeringswezen. Ergens hoop ik, naast het beste, altijd het ergste. Ik hoop dat er een naam voor is of dat het zelfs algemeen menselijk is, maar hoe kom je daar achter?

Sint in 't nieuws

Sinterklaas fietst zonder licht; beschonken Sinterklaas aangehouden; Goedheiligman betrapt op winkeldiefstal; Sint en Piet verdwaald in Hoornse Meer. Ik moet absoluut een proefabonnement nemen op het Dagblad van het Noorden, anders mis ik het leukste nieuws van de komende weken. Je hoort er nog van, hoop ik.