- We waren van de week op verjaardag bij Ap en Ria en dan merk je toch dat je ouder wordt, zegt mijn moeder.
- Vanwege de namen? vraag ik. Ap en Ria, Joke en Henk, Jaap en Jannie, Ans en Kees, Wim en Antje, als je daarmee rond de toastjes met brie zit, ben je oud.
- Nee, vanwege de lege plekken.
- Oh, zeg ik aangedaan, want als je moeder dat soort dingen gaat zeggen ben je zelf ook niet de jongste meer.
- Ah, toch ook wel een beetje vanwege de namen? vraag ik hoopvol.
Maar ze luistert niet.
donderdag, april 07, 2005
woensdag, april 06, 2005
Geen Canard
"Het is echt jammer dat je niet meekunt naar Peñiscola", zegt mijn vader. "Het is een gebied met veel historie, dat zou je interessant gevonden hebben. Bovendien is er een grote zoetwaterbron in de buurt. Het is de enige plek in Spanje waar je het water uit de kraan kunt drinken."
"Tjonge, dat wist ik niet," antwoord ik met spijt in mijn stem. Werken in het onderwijs is fantastisch, maar die ellenlange vakanties vallen altijd op een moment dat het jou niet uitkomt en daarom moet ik eind mei de familiereis naar Spanje missen.
"En de eenden hè", vervolgt mijn vader.
"Wat is er met de eenden?" vraag ik.
"Die zijn er wel twee keer zo groot als hier."
"Twee keer zo groot? Ik wist niet dat dat kon."
Ik probeer me de vette snateraars in het Noorderplantsoen voor te te stellen met dubbele afmetingen. "En kunnen die eenden wel vliegen dan?" vraag ik ongelovig.
"Jazeker", antwoordt mijn vader vol trots alsof ie ze zelf geschapen heeft.
Ik denk aan de spectaculaire kiekjes die ik met de olympus camedia had kunnen maken en overweeg een nieuwe carrièreswitch.
"Tjonge, dat wist ik niet," antwoord ik met spijt in mijn stem. Werken in het onderwijs is fantastisch, maar die ellenlange vakanties vallen altijd op een moment dat het jou niet uitkomt en daarom moet ik eind mei de familiereis naar Spanje missen.
"En de eenden hè", vervolgt mijn vader.
"Wat is er met de eenden?" vraag ik.
"Die zijn er wel twee keer zo groot als hier."
"Twee keer zo groot? Ik wist niet dat dat kon."
Ik probeer me de vette snateraars in het Noorderplantsoen voor te te stellen met dubbele afmetingen. "En kunnen die eenden wel vliegen dan?" vraag ik ongelovig.
"Jazeker", antwoordt mijn vader vol trots alsof ie ze zelf geschapen heeft.
Ik denk aan de spectaculaire kiekjes die ik met de olympus camedia had kunnen maken en overweeg een nieuwe carrièreswitch.
vrijdag, maart 25, 2005
Goodbye (2)
We hebben het hier niet vaak over politiek. Den Haag is veel te ver weg voor ons Groningers. De Noorderplantsoenschoonmaakactie vinden we een stuk interessanter dan Mat Herben om maar iets te noemen wat in de Tweede Kamer speelt.
Vandaag maak ik eens een uitzondering en wel voor Thom met téha. En als je Thom zegt, zeg je gekozen burgemeester. Met Remco zeg ik dat het burgemeesterschap juist zo'n mooi baantje is voor uitgerangeerde politici die zo uit de buurt worden gehouden van universiteiten en andere instellingen die er toe doen. Als ik me per sé moet uitspreken, ben ik dus tegen de gekozen burgemeester. Democratie is net als communisme een mooi idee, maar je moet het niet te ver doorvoeren, straks moeten we nog kiezen wie er wijkconciërge van de Oosterparkwijk mag worden.
Maar ja, Thom hè, die is zo aardig, genuanceerd, welopgevoed, integer, hij had onze vriend kunnen zijn (wie wij ook mogen zijn). Een fijne vent en nu dus wer-ke-loos, net als Corry.
Met Corry komt het wel goed, die gaat straks schimmelcellen fijnstampen in een of ander laboratorium, maar wat heeft het leven Thom nog te bieden? 47 al, kale plekken tussen de krullen, alles waar hij voor stond is in duigen gevallen. Vanaf hier wil ik hem een hart onder de riem steken, bijna zonder ironie, ik hoop dat je het aankan lieve lezer.
Au revoir Thom, tu pars les mains vides, mais garde le sourire.
Vandaag maak ik eens een uitzondering en wel voor Thom met téha. En als je Thom zegt, zeg je gekozen burgemeester. Met Remco zeg ik dat het burgemeesterschap juist zo'n mooi baantje is voor uitgerangeerde politici die zo uit de buurt worden gehouden van universiteiten en andere instellingen die er toe doen. Als ik me per sé moet uitspreken, ben ik dus tegen de gekozen burgemeester. Democratie is net als communisme een mooi idee, maar je moet het niet te ver doorvoeren, straks moeten we nog kiezen wie er wijkconciërge van de Oosterparkwijk mag worden.
Maar ja, Thom hè, die is zo aardig, genuanceerd, welopgevoed, integer, hij had onze vriend kunnen zijn (wie wij ook mogen zijn). Een fijne vent en nu dus wer-ke-loos, net als Corry.
Met Corry komt het wel goed, die gaat straks schimmelcellen fijnstampen in een of ander laboratorium, maar wat heeft het leven Thom nog te bieden? 47 al, kale plekken tussen de krullen, alles waar hij voor stond is in duigen gevallen. Vanaf hier wil ik hem een hart onder de riem steken, bijna zonder ironie, ik hoop dat je het aankan lieve lezer.
Au revoir Thom, tu pars les mains vides, mais garde le sourire.
woensdag, maart 23, 2005
Goodbye
Mijn programma is het niet, maar gisteren was het lachen geblazen in de Weakest Link:
Anne Robinson: So, you work in a crematorium.
Contestant: Ehhh, yes.
Anne: And what does a cremation cost me?
Contestant: Ehhh, about 300 pounds.
Anne: 300 pounds!? That's a lot of money. Are there any conditions to that?
Contestant: Ehhh, yes, you will have to be dead.
Anne Robinson: So, you work in a crematorium.
Contestant: Ehhh, yes.
Anne: And what does a cremation cost me?
Contestant: Ehhh, about 300 pounds.
Anne: 300 pounds!? That's a lot of money. Are there any conditions to that?
Contestant: Ehhh, yes, you will have to be dead.
maandag, maart 14, 2005
Je krijgt wat je toekomt
Is het lente? De zon beschijnt het Friese landschap en geen boek bij mij hebbende, moet ik wel naar buiten kijken. Deze bezigheid kan ik goed combineren met het afluisteren van gesprekken.
"En dan heeft ze zo'n mooi gezicht en daar doet ze dus niets mee", hoor ik een jongen schuin achter mij zeggen.
Een heel verwarrende mededeling. Gaat het over mij? Wij Droevees hebben niet te klagen over onze uiterlijke trekken, maar doen wij er wel iets mee? We lachen als we willen behagen, we smeren zalf als onze huid droog is, we plensen elke ochtend met koud water om het klaasvaakzand te verdrijven, we hebben het eigenlijk nogal druk met ons gezicht.
Het zal wel over een bekende gaan van de jongen. Een nalatige vrouw die haar door god geschonken schoonheid negeert en verder ook niet zo veel van haar leven bakt zo te horen. Sneu hoor, maar eigen schuld, ik kan er geen medelijden mee hebben. Ik moet ook hard werken voor mijn succes.
"En dan heeft ze zo'n mooi gezicht en daar doet ze dus niets mee", hoor ik een jongen schuin achter mij zeggen.
Een heel verwarrende mededeling. Gaat het over mij? Wij Droevees hebben niet te klagen over onze uiterlijke trekken, maar doen wij er wel iets mee? We lachen als we willen behagen, we smeren zalf als onze huid droog is, we plensen elke ochtend met koud water om het klaasvaakzand te verdrijven, we hebben het eigenlijk nogal druk met ons gezicht.
Het zal wel over een bekende gaan van de jongen. Een nalatige vrouw die haar door god geschonken schoonheid negeert en verder ook niet zo veel van haar leven bakt zo te horen. Sneu hoor, maar eigen schuld, ik kan er geen medelijden mee hebben. Ik moet ook hard werken voor mijn succes.
zaterdag, maart 12, 2005
Zaterdag, voetbal afgelast
De maniak vandaag
heeft wel vreselijk veel energie,
die zij al winkelend gaat aanwenden.
Liever zou zij de hele dag zoenen zoenen zoenen
zoenen zoenen zoenen en zoenen,
maar zij heeft een koortslip
met elf blaasjes. Hè toch.
Stampestampestamp, de trap af
Met blijde pas naar de stad
kopen kopen kopen.
Hmm lekker.
Net als zoenen.
heeft wel vreselijk veel energie,
die zij al winkelend gaat aanwenden.
Liever zou zij de hele dag zoenen zoenen zoenen
zoenen zoenen zoenen en zoenen,
maar zij heeft een koortslip
met elf blaasjes. Hè toch.
Stampestampestamp, de trap af
Met blijde pas naar de stad
kopen kopen kopen.
Hmm lekker.
Net als zoenen.
vrijdag, maart 11, 2005
Brrr....envelopjes
Heidi van het Circus heeft een vriendje. Hij komt uit Luxemburg en het is een heel leuke jongen, zegt Corry.
Alleen wordt hij op de hielen gezeten door de Luxemburgse belastingdienst. Hij is 26 en heeft nog nooit belasting betaald. Hij opende de blauwe (of wat ze ook voor kleur hebben in Luxemburg) enveloppen wel, maar kon niks met de inhoud aanvangen, waarop hij die maar weggooide, jaar na jaar na jaar. Onlangs heeft hij een brief geschreven, een lieve brief, dat hij best belasting wil betalen, dat altijd al wel wilde, maar dat hij hulp nodig heeft bij het invullen van die formulieren.
Je hoeft niet iemand dood te slaan om behoorlijk in de problemen te kunnen komen. Als je lang genoeg niks doet eindig je vanzelf in de gevangenis. Misschien is het tijd om een nieuw schoolvak te introduceren: administratieve weerbaarheid of zoiets. Want je kunt nog zo gelukkig zijn in de liefde, je werk, je hobby, die envelopjes van de belasting, de verzekering, het justitieel incassobureau etc. kunnen alles verpesten.
Alleen wordt hij op de hielen gezeten door de Luxemburgse belastingdienst. Hij is 26 en heeft nog nooit belasting betaald. Hij opende de blauwe (of wat ze ook voor kleur hebben in Luxemburg) enveloppen wel, maar kon niks met de inhoud aanvangen, waarop hij die maar weggooide, jaar na jaar na jaar. Onlangs heeft hij een brief geschreven, een lieve brief, dat hij best belasting wil betalen, dat altijd al wel wilde, maar dat hij hulp nodig heeft bij het invullen van die formulieren.
Je hoeft niet iemand dood te slaan om behoorlijk in de problemen te kunnen komen. Als je lang genoeg niks doet eindig je vanzelf in de gevangenis. Misschien is het tijd om een nieuw schoolvak te introduceren: administratieve weerbaarheid of zoiets. Want je kunt nog zo gelukkig zijn in de liefde, je werk, je hobby, die envelopjes van de belasting, de verzekering, het justitieel incassobureau etc. kunnen alles verpesten.
vrijdag, maart 04, 2005
Wie laat mijn trein ontsporen?
Ondanks Corry's afschrikwekkende voorbeeld heb ik het verzekeringswezen ingeruild voor het onderwijs. Het grootste voordeel hiervan is dat Corry zich fantastisch voelt omdat ze zich eens te meer verlost voelt van de strijd die ze mij nu ziet voeren.
Geen status, weinig geld, onzekere toekomst, maar ook geen stress en wel: veel vrijheid.
Elke ochtend als Corry naar school fietste had ze, als ze er bijna was, op de Korrebrug een intens vrijheidsmoment zoals ze dat noemt. Links en rechts het Van Starkenborgkanaal en overal het ochtendgloren, dan is het te wreed om een minuut later een helachtige dimensie te moeten betreden. Nu ze dit trauma zo zoetjes aan verwerkt heeft, voelt ze zich beter dan ooit. Gewoon zo zijn en blijven tot aan de dood, meer heeft ze niet nodig.
Bonny is natuurlijk cool en ferm, zeker geen Corry en verwacht meer van het leven. Met de sneeuw aan weerszijden van de trein, het eindeloze Friese landschap, de trouwe ochtendzon, zou ik een continu intens vrijheidmoment moeten beleven. Maar nee, ik geniet van het uitzicht en accepteer dat ik er niet eeuwig doorheen kan rijden.
In Veenwouden komt er een meisje tegenover me zitten. Eyeliner onder de ogen, kille blik, mobiele telefoon. Uit haar tas diept ze een groene broodtrommel, ze haalt het elastiekje eraf, daarna het deksel en er verschijnen zes bruine boterhammen, keurig in het gelid. Zo mooi, zes boterhammen die precies in een broodtrommel passen. Ze weifelt even en kiest een sneetje salami, herschikt de overgebleven boterhammen en sluit de trommel.
Op dat moment wens ik zo hard als ik kan dat de rails bij Hardegarijp worden opgeblazen.
Geen status, weinig geld, onzekere toekomst, maar ook geen stress en wel: veel vrijheid.
Elke ochtend als Corry naar school fietste had ze, als ze er bijna was, op de Korrebrug een intens vrijheidsmoment zoals ze dat noemt. Links en rechts het Van Starkenborgkanaal en overal het ochtendgloren, dan is het te wreed om een minuut later een helachtige dimensie te moeten betreden. Nu ze dit trauma zo zoetjes aan verwerkt heeft, voelt ze zich beter dan ooit. Gewoon zo zijn en blijven tot aan de dood, meer heeft ze niet nodig.
Bonny is natuurlijk cool en ferm, zeker geen Corry en verwacht meer van het leven. Met de sneeuw aan weerszijden van de trein, het eindeloze Friese landschap, de trouwe ochtendzon, zou ik een continu intens vrijheidmoment moeten beleven. Maar nee, ik geniet van het uitzicht en accepteer dat ik er niet eeuwig doorheen kan rijden.
In Veenwouden komt er een meisje tegenover me zitten. Eyeliner onder de ogen, kille blik, mobiele telefoon. Uit haar tas diept ze een groene broodtrommel, ze haalt het elastiekje eraf, daarna het deksel en er verschijnen zes bruine boterhammen, keurig in het gelid. Zo mooi, zes boterhammen die precies in een broodtrommel passen. Ze weifelt even en kiest een sneetje salami, herschikt de overgebleven boterhammen en sluit de trommel.
Op dat moment wens ik zo hard als ik kan dat de rails bij Hardegarijp worden opgeblazen.
donderdag, maart 03, 2005
Bevlogenheid kome over mij
Siena: ben ik geweest in 2002 als ik me niet vergis. Beroemde plein gezien, beroemde stadhuis met beroemd schilderij, beroemde kathedraal waarvan de lengte uiteindelijk maar de voorgenomen breedte werd omdat het bouwproject te ambitieus bleek (ik heb er foto's van als je niet begrijpt wat ik bedoel).
Ik hoef er dus nooit meer heen. Toscane kan ik eigenlijk in zijn geheel wel afvinken. Moet je Pisa gezien hebben?
De dag dat Aliesje en ik in Siena waren, was niet de dag van de palio, die was pas geweest, het stadje was er nog van aan het bijkomen. De palio is een paardenrace die jaarlijks wordt gehouden op het beroemde plein. Elk van de tien wijken van Siena heeft een eigen paard en de uitslag is nogal belangrijk voor de Sienezen. Paard en ruiter hebben vaak niet zo veel met de wijk te maken waarvoor ze uitkomen, maar in vroeger tijden was dat ook wel eens het geval, dus het mag.
Vanavond om 23h05 komt op Nederland 1 een documentaire over de palio. Aan het woord komt ene 92-jarige Egidio wiens grootste wens het is zijn wijk nog een keer te zien winnen voor hij sterft.
Toen ik de aankondiging op de tvpagina las, was ik jaloers op Egidio voor wie iets triviaals zo verschrikkelijk belangrijk was.
Wat nou! zou ik denken, waar hebben we het eigenlijk over? Tien knollen die over een pleintje hollen, het zou wat.
Niks daarvan!
Kleine dingen moeten groot worden, anders wordt het nooit wat met dit leven.
Ik ga kijken.
Ik hoef er dus nooit meer heen. Toscane kan ik eigenlijk in zijn geheel wel afvinken. Moet je Pisa gezien hebben?
De dag dat Aliesje en ik in Siena waren, was niet de dag van de palio, die was pas geweest, het stadje was er nog van aan het bijkomen. De palio is een paardenrace die jaarlijks wordt gehouden op het beroemde plein. Elk van de tien wijken van Siena heeft een eigen paard en de uitslag is nogal belangrijk voor de Sienezen. Paard en ruiter hebben vaak niet zo veel met de wijk te maken waarvoor ze uitkomen, maar in vroeger tijden was dat ook wel eens het geval, dus het mag.
Vanavond om 23h05 komt op Nederland 1 een documentaire over de palio. Aan het woord komt ene 92-jarige Egidio wiens grootste wens het is zijn wijk nog een keer te zien winnen voor hij sterft.
Toen ik de aankondiging op de tvpagina las, was ik jaloers op Egidio voor wie iets triviaals zo verschrikkelijk belangrijk was.
Wat nou! zou ik denken, waar hebben we het eigenlijk over? Tien knollen die over een pleintje hollen, het zou wat.
Niks daarvan!
Kleine dingen moeten groot worden, anders wordt het nooit wat met dit leven.
Ik ga kijken.
dinsdag, februari 08, 2005
Vette dinsdag
Terwijl het midden en het Zuiden van het land carnaval vieren (of vast zitten in de Oostenrijkse sneeuw), werkt het Noorden zich onverminderd te pletter.
Er wonen wel wat Katholieken in het Noorden, maar die houden niet zo van hossen. Niemand eigenlijk hier. Alleen het woord al: hossen. Meer iets voor midder- en zuiderlingen.
Of wat te denken van confetti en polonaise, lelijke importwoorden die beter in eigen land hadden kunnen blijven, waar ze vanzelfsprekend heel andere betekenissen hebben.
Ja, ons is weer taalgevoelig vandaag.
Alaaf, prins Carnaval, Oeteldonk, de elfde van de elfde, hoempapa, défilé, heerlijk om te moeten missen. Om nog maar te zwijgen van aswoensdag.
En volgende week een rustige voorjaarsvakantie.
Berenburgje bij de koffie, lekker.
Er wonen wel wat Katholieken in het Noorden, maar die houden niet zo van hossen. Niemand eigenlijk hier. Alleen het woord al: hossen. Meer iets voor midder- en zuiderlingen.
Of wat te denken van confetti en polonaise, lelijke importwoorden die beter in eigen land hadden kunnen blijven, waar ze vanzelfsprekend heel andere betekenissen hebben.
Ja, ons is weer taalgevoelig vandaag.
Alaaf, prins Carnaval, Oeteldonk, de elfde van de elfde, hoempapa, défilé, heerlijk om te moeten missen. Om nog maar te zwijgen van aswoensdag.
En volgende week een rustige voorjaarsvakantie.
Berenburgje bij de koffie, lekker.
maandag, februari 07, 2005
Nergens heen
In de trein
Aan de zonkant
Laat ik mijn wimpers blonderen
door de stralen
mijn ongekend lange wimpers
Vier stoelen
voor mijn jas, mijn tas
mijn voeten en mij
Precies genoeg
Deventer!
Van Go Ahead, de koek
en de boekenmarkt
Nog maar één stop
tussen nu en straks
To hell with Ithaka
Aan de zonkant
Laat ik mijn wimpers blonderen
door de stralen
mijn ongekend lange wimpers
Vier stoelen
voor mijn jas, mijn tas
mijn voeten en mij
Precies genoeg
Deventer!
Van Go Ahead, de koek
en de boekenmarkt
Nog maar één stop
tussen nu en straks
To hell with Ithaka
maandag, januari 31, 2005
Not good
Het is toch van de zotte dat ik van huis naar werk meer dan tien nationale vlaggen met dito wimpel moet tegenkomen, me af moet vragen waarom die uithangen, me moet realiseren dat de koningin jarig is en dat ook nog andere mensen moet horen zeggen in de trein en op het werk.
Beatrix is jarig. Fantastisch! Van harte. Nog vele jaren. Hoe oud?
Ik word er gewoon niet goed van.
Beatrix is jarig. Fantastisch! Van harte. Nog vele jaren. Hoe oud?
Ik word er gewoon niet goed van.
maandag, januari 24, 2005
Groningse schoonheid
Vorige week deze tijd, de lunch overgeslagen hebbende, was ik aan het genieten van een vervroegd diner in de V&D. Ik had een vierpersoonstafeltje aan het raam, met uitzicht op de Martinitoren. Het was een mooie maandag, waterig zonnetje, matig tot stevige wind.
Toen ik naar buiten keek, werd mijn aandacht getrokken door een witte plastic zak die boven het Kwinkenplein zweefde. Zo sierlijk, zo kwetsbaar, zo overgeleverd aan de grillen van de wind, ik kreeg er een brok van in mijn keel. Eindeloos leek het te duren, van de derde naar de tweede, naar de eerste en dan met een ruk terug naar de derde verdieping, heen en weer tussen het Carillon en de fotograaf. Totdat een kale boom met gemene takken de tas opving en platsloeg, in een mum van tijd was de gracieuze ballerina verworden tot een smerig stuk machteloos klapperend plastic.
Natuurlijk moest ik denken aan American Beauty, waarin die rare buurjongen een kast vol heeft met opnames van een zwevende plastic tas. Toen ik de film bekeek vond ik het onversneden sentiment en daar houden wij Droevees niet zo van, maar vorige week maandag deze tijd was ik volkomen weerloos.
De vraag is, helaas, of ik er zonder de film oog voor had gehad.
Toen ik naar buiten keek, werd mijn aandacht getrokken door een witte plastic zak die boven het Kwinkenplein zweefde. Zo sierlijk, zo kwetsbaar, zo overgeleverd aan de grillen van de wind, ik kreeg er een brok van in mijn keel. Eindeloos leek het te duren, van de derde naar de tweede, naar de eerste en dan met een ruk terug naar de derde verdieping, heen en weer tussen het Carillon en de fotograaf. Totdat een kale boom met gemene takken de tas opving en platsloeg, in een mum van tijd was de gracieuze ballerina verworden tot een smerig stuk machteloos klapperend plastic.
Natuurlijk moest ik denken aan American Beauty, waarin die rare buurjongen een kast vol heeft met opnames van een zwevende plastic tas. Toen ik de film bekeek vond ik het onversneden sentiment en daar houden wij Droevees niet zo van, maar vorige week maandag deze tijd was ik volkomen weerloos.
De vraag is, helaas, of ik er zonder de film oog voor had gehad.
dinsdag, januari 18, 2005
Treurig avondmaal
Hierzo in de buitenwijk hebben wij wel drie supermarkten: een Edah, een Aldi en een C1000. Dan weet je een beetje hoe het met de welvaart zit hier.
Arme mensen lusten geen verse parmesaanse kaas. Arme mensen willen smakeloze parmesaanse kaas voorverpakt in zakjes. Mijn conclusie is dat ik niet arm ben en met een puut vol geld trok ik naar het centrum waar ik bij kaaskraam Koekoek een heerlijk stukje parmesan heb gekocht.
Thuis lekker raspen. Mijn rasp mag er wezen. Fijn dingetje, lekker scherp, goed schoongehouden nog. Ik had een mooi bergje geraspt, eigenlijk wel genoeg, maar er was nog maar een beetje, te weinig voor nog een keer. Oké dat er ook maar bij dan. GRAK! Schiet ik uit, kaasslierten door de hele keuken, erger dan je zou verwachten: in het zink, in mijn haar, in de uienmand enz. En ik had nog maar zo'n klein stukje...
Het is klein leed, ik weet het. Eigenlijk mag je het er niet eens over hebben, maar het is er.
Arme mensen lusten geen verse parmesaanse kaas. Arme mensen willen smakeloze parmesaanse kaas voorverpakt in zakjes. Mijn conclusie is dat ik niet arm ben en met een puut vol geld trok ik naar het centrum waar ik bij kaaskraam Koekoek een heerlijk stukje parmesan heb gekocht.
Thuis lekker raspen. Mijn rasp mag er wezen. Fijn dingetje, lekker scherp, goed schoongehouden nog. Ik had een mooi bergje geraspt, eigenlijk wel genoeg, maar er was nog maar een beetje, te weinig voor nog een keer. Oké dat er ook maar bij dan. GRAK! Schiet ik uit, kaasslierten door de hele keuken, erger dan je zou verwachten: in het zink, in mijn haar, in de uienmand enz. En ik had nog maar zo'n klein stukje...
Het is klein leed, ik weet het. Eigenlijk mag je het er niet eens over hebben, maar het is er.
vrijdag, januari 07, 2005
Gow with the flow
In het leven gaat het niet zozeer om wat je kunt, maar om wat je wilt, las ik laatst in mijn lijfblad. Een dergelijke uitspraak is ons, onderpresterende alleskunners, uit het hart gegrepen. We willen gewoon niet hard genoeg. Een kwestie van de knop omzetten, gebeurt heus wel een keer, en dan zullen we de wereld eens verbazen.
Nu Corry's carrière in het onderwijs eervol is gestrand, moet ze iets nieuws verzinnen om zich te vergewissen van een zorgeloos pensioen. Valt niet mee, zeker als alle uitzendbureau's besloten hebben mensen van Corry's kaliber niet meer in te schrijven.
- Maar wat is het wat je wilt Corry, vraag ik, wat maakt je werkelijk gelukkig?
- Beachvolleybal, is het ferme antwoord. Als ik beachvolleybal, kom ik in een flow en wil ik alleen maar dat.
Universitaire graden in de biologie en filosofie en een aardige kennis van de Engelse taal, wat moet je ermee? In al die jaren had ik Corry het woord beachvolleybal zelfs nog nooit horen uitspreken, maar ik heb alle vertrouwen in een glanzende toekomst.
Nu Corry's carrière in het onderwijs eervol is gestrand, moet ze iets nieuws verzinnen om zich te vergewissen van een zorgeloos pensioen. Valt niet mee, zeker als alle uitzendbureau's besloten hebben mensen van Corry's kaliber niet meer in te schrijven.
- Maar wat is het wat je wilt Corry, vraag ik, wat maakt je werkelijk gelukkig?
- Beachvolleybal, is het ferme antwoord. Als ik beachvolleybal, kom ik in een flow en wil ik alleen maar dat.
Universitaire graden in de biologie en filosofie en een aardige kennis van de Engelse taal, wat moet je ermee? In al die jaren had ik Corry het woord beachvolleybal zelfs nog nooit horen uitspreken, maar ik heb alle vertrouwen in een glanzende toekomst.
Abonneren op:
Posts (Atom)