vrijdag, maart 04, 2005

Wie laat mijn trein ontsporen?

Ondanks Corry's afschrikwekkende voorbeeld heb ik het verzekeringswezen ingeruild voor het onderwijs. Het grootste voordeel hiervan is dat Corry zich fantastisch voelt omdat ze zich eens te meer verlost voelt van de strijd die ze mij nu ziet voeren.
Geen status, weinig geld, onzekere toekomst, maar ook geen stress en wel: veel vrijheid.
Elke ochtend als Corry naar school fietste had ze, als ze er bijna was, op de Korrebrug een intens vrijheidsmoment zoals ze dat noemt. Links en rechts het Van Starkenborgkanaal en overal het ochtendgloren, dan is het te wreed om een minuut later een helachtige dimensie te moeten betreden. Nu ze dit trauma zo zoetjes aan verwerkt heeft, voelt ze zich beter dan ooit. Gewoon zo zijn en blijven tot aan de dood, meer heeft ze niet nodig.

Bonny is natuurlijk cool en ferm, zeker geen Corry en verwacht meer van het leven. Met de sneeuw aan weerszijden van de trein, het eindeloze Friese landschap, de trouwe ochtendzon, zou ik een continu intens vrijheidmoment moeten beleven. Maar nee, ik geniet van het uitzicht en accepteer dat ik er niet eeuwig doorheen kan rijden.
In Veenwouden komt er een meisje tegenover me zitten. Eyeliner onder de ogen, kille blik, mobiele telefoon. Uit haar tas diept ze een groene broodtrommel, ze haalt het elastiekje eraf, daarna het deksel en er verschijnen zes bruine boterhammen, keurig in het gelid. Zo mooi, zes boterhammen die precies in een broodtrommel passen. Ze weifelt even en kiest een sneetje salami, herschikt de overgebleven boterhammen en sluit de trommel.
Op dat moment wens ik zo hard als ik kan dat de rails bij Hardegarijp worden opgeblazen.

1 opmerking:

Anoniem zei

Bonny,

Heerlijk om weer wat van je te lezen!!

Liefs,
Joletta