Aankleden

'Joehoe!!' riep ik. Ik was juist binnengestapt bij Clelia en E* en trof niemand aan beneden.
'Kom maar boven' riep E* beschäftigt, 'er zijn hier maar liefst twee naakte mensen.'
Ik naar boven. De eerste die ik zag was E*, niet naakt.
Juno (9mnd) lag op de commode. Ze moest worden aangekleed. Ze kan al stapjes zetten onder begeleiding, maar zelf een romper aan trekken zit er nog niet in.
Romper, luier, nog een romper of soort van, broekje, sokjes en misschien vergeet ik nog iets. Juno onderging het volgens E* voor haar doen vrolijk, omdat ik voor afleiding zorgde. Normaal werkte ze niet zo goed mee.
'Vind je het gek', al dat aan- en uitgekleed. Telkens dat enorme hoofd door die kleine openingetjes. 'En dat moet nog 26.000 dagen', kirde ik in het gezicht van de kleine. Maar dat kon ik beter niet zeggen, zei E*, Juno was nog te jong voor depressieve input.
'Ze is juist zo blij met elke nieuwe dag.'
Maar dat ben ik ook! Wie aan mijn dag komt, komt aan mij. Elke ochtend als ik wakker word voel ik dankbaarheid. Een dag is zo groot, zo allesomvattend, de kern van mijn bestaan. Ik heb niets anders dan de dag, elke dag opnieuw. Het liefst zou ik nooit iets plannen zodat ik die lege, allesbelovende dag als een onaangeroerd kapitaal voor me had liggen. Eigenlijk dachten we precies hetzelfde over de dingen. Ik schudde Juno de hand.

De tweede naakte mens was inmiddels ook aangekleed en kwam uit de badkamer. 'High Five!' riep ze terwijl ze met haar hand vooruit richting commode liep. Maar dat was wat te hoog gegrepen voor de juveniele levensgenieter.

Het tweede titelverhaal

Twee vrouwen
Oud en eenzaam
Op weg naar het einde
knielen op een bed violen
de schaamte voorbij

Ons mankeert niets
bij nader inzien

Getrouwd met blogger

Zojuist las ik in de krant een bericht over de mij onbekende Duitse politicus, Frank-Walter Steinmeier. Hij laat zijn tweede voornaam steeds vaker weg; wil hij zich soms een nieuw identiteit aanmeten?
Ik dacht dat ik niet goed werd, zo schrijnend oninteressant was het item. Is dit van een stagiair, of van een blaséje babyboomer? vroeg ik me af. Dit kan zelfs in Duitsland geen echt nieuws zijn.
Als ik getrouwd was zou ik diep zuchten, mezelf nog een glas inschenken en hopen dat mijn vrouw zou vragen wat er nu weer voor ergs in de krant stond.
En dan zou ik haar de laatste alinea van "Onze correspondent" voorlezen: 'In herinnering komt de ongelukkige imagoverandering van een voorganger van Steinmeier, toenmalig SPD-lijsttrekker Rudolf Scharping.'
What the fuck? Mij komt niets in herinnering. En waar slaat dat 'toenmalig' op? Kan ik op zijn minst een decennium krijgen, ik hoef toch niet alles bij elkaar te googelen?
- Rustig maar, zou mijn vrouw zeggen, want zo eentje zou ik trouwen, er staan veel erger dingen in de krant.
- Klopt! zou ik zieden, want zo gaat het verder: 'Hij ontdeed zich op enig moment van zijn baard, een gezichtsattribuut dat in Duitsland volledig accepté is. Nadien is het met de politicus Scharping niet meer goedgekomen.' Dat is toch niet te verdragen? Ik heb niets tegen gallicismen, au contraire!, maar dit is potsierlijk. En dan die slotzin, puberaal!
- Ben je klaar?
- Nee. Hoe langer ik naar 'gezichtsattribuut' kijk, hoe chagrijniger ik word. En waarom moet überhaupt vermeld worden dat baarden acceptées zijn in Duitsland? Waar niet dan?
- Zullen we hem maar opzeggen dan die krant?
- Rigoureus, dus vermoedelijk het beste.

De zaken zijnd zoals ze zijn, houd ik het bij een glas. En oké, ook een zucht, want theater speel je niet alleen voor anderen.

Titelverhaal

[zijn die ook nog ergens goed voor]

Komt een vrouw bij de dokter
De moeder van David S
Vanwege een tere huid
Eerst grijs dan wit dan blauw

My ars poetica

Een beetje boek is 400 pag dik
Een film duurt een halve avond lang
maar een gedicht, en dan heb ik het niet over de epische poëmen van weleer
of postmoderne herinvullingen van dat genre
-mochten die bestaan-
kost je als lezer nog geen minuut

Ook de maker is spekkoper
Mits zij zich verre houdt van rijm en metrum
Want dan wordt het een eindeloos geschaaf en –schuif
En gemarchandeer
Ben je een week verder en dan loopt het nog niet
Wat voor oeuvre moet dat worden?

slippers in de pergola

In de winter zitten we binnen, ieder in haar eigen huis met elektrische apparaten en comfortabele bedden. De tuin is ver weg, misschien is 'ie wel verdwenen in de aarde, en wordt 'ie als een ingenieus decorstuk straks teruggetakeld, net voordat de hoofdrolspelers in maart of april voor het eerst weer onder de A-nogwat door fietsen.
En anders zal het er nu koud en kaal zijn. Met overal rondslingerende takken; het heeft nogal gewaaid de afgelopen dagen.

Waar zouden mijn slippers zijn? vroeg ik me opeens af vanavond. Zouden ze ook zijn weggewaaid?
Ik had ze goed kunnen gebruiken. In de keuken, lagen als gevolg van een recente koelkastontdooiing een paar plasjes water op het zeil. Niet fijn als je, zoals ik was, op sokken bent, maar prima te doen op slippers.
En dan geen teenslippers natuurlijk, want met sokken in teenslippers kan echt niet.
Sportslippers!

Ik zie ze zo liggen. Niet in het huisje, niet in het schuurtje, niet in de openluchtbadkamer. Maar in de pergola bij de ingang. Josse had ze daar neergelegd.
Wat doen mijn slippers hier? had ik verbaasd gevraagd. Josse antwoordde: ik wist niet wat de bedoeling was met die dingen, maar ik wil zo min mogelijk rommel in mijn huisje, dus heb ik ze hier neergelegd, dat je ze mee kunt nemen.
En ik dacht: oh ja? oh ja? en mijn mooie pannetje dan? Dat mag zeker wel binnen blijven? Maar ik zei het niet, want het was toch al te kinderachtig. Ik vroeg: zal ik ze hier laten, ze kunnen je hier toch niet in de weg liggen?
Met een vies gezicht keek Josse naar de slippers. Ze streek langs haar kin en bromde grootmoedig: nou oké dan, misschien neemt iemand anders ze wel mee als ze zo voor het grijpen liggen.
Tegen wegwaaien zal ze ook wel geen bezwaar gehad hebben.

een licht gedicht

Ik ben alleen en wil de deur niet uit
Ik wil dat er iemand aanbelt
Een leuk iemand
En dat die iets meebrengt

Iets waar we ons over moeten buigen
Een gewond aapje
Een mysterieus gedicht
Een dure fiets zonder slot

Ik ben alleen en ga niemand bellen
Ik weet niet wat ik zeggen moet
Hallo met mij, hoe is het daar?
Wat drink jij?

Ik ben alleen, maar niet eenzaam
Mocht je dat soms denken
Ik doe niet aan eenzaamheid
Dat is me te zwaar

Beyoncé's nieuwste monsterhit

If I were a boy staat nog steady op nr 2 in de top 40 en er komt alweer een nieuwe hit van superster Beyonce aangestormd: Single Ladies (Put a ring on it). Vorige week nog op nr 21, nu met stip op 10. En dat is begrijpelijk.
Het is een energieke plaat met een goed thema. Kort samengevat: jank maar niet dat ik een nieuw vrindje heb; als je me had willen houden had je een ring om me heen moeten schuiven.
Veel vrouwen zullen zich hierin herkennen. Jarenlang verkering, het beste van zichzelf gegeven, maar een huwelijksaanzoek, ho maar! Beyons roept alle alleenstaande vrouwen op hun handen in de lucht te doen. Zo kunnen wij (ja wij) een front vormen tegen dit wangedrag.
De clip doet denken aan de dans van het Nieuwzeelandse rugbyteam vlak voor de wedstrijd. In synchronie met haar dansgenoten stampt ze dreigend in het rond net als de Maori's, maar Beyoncé en co doen het in leuke badpakken met dito benen daaronder. Ook het haar (goed haar!) en de strijdbare maskara bevallen me. Helemaal goed, om in newspeaktermen te spreken.
Toch zou het nummer ondanks al deze positieve elementen niet zo'n monsterhit (want dat wordt het) worden zonder de kredietcrisis. Verrassend niet? Als het slecht gaat met de economie in de wereld willen we liedjes met een steady beat en dat heeft Single Ladies. Daarom was bijvoorbeeld Take on me zo'n succes tijdens de jaren '80 depressie. Als we in een hausse zitten dan maken liedjes met een avontuurlijke percussie weer een kans. Deze kennis heb ik hier vandaan.
De voorkeur van de massa schijnt zelfs voorspellende waarde te hebben. Als we straks uit dit financiële dal zijn geklommen (want ook dat gaat gebeuren. Eerst nog erin lazeren natuurlijk, want we merken er hier in de Oranjebuurt nog steeds maar weinig van), en we verkeren weer zorgeloos in een hoogconjunctuur, verkoop dan je aandelen als er liedjes met monotone dreun op nummer 1 staan. Dan ben je misschien nog op tijd.

Een leven

- Vindt u het goed als ik naast u kom zitten?

We zijn bij Haren. Een hoogbejaarde dame en een koffer op wieltjes staan in het gangpad. Ze is net ingestapt. Ik schuif een stoel op en sla uitnodigend op de vrijgekomen plek.

- Speciaal voor u voorverwarmd.

Mevrouw is 85. Haar kinderen hebben besloten dat ze niet meer mag autorijden, daarom zit ze in de trein. Eerst was ze het er niet mee eens, maar een beetje kletsen met medereizigers is ook gezellig. Ze heeft veel van de wereld gezien vroeger, alle continenten bezocht.

- Zijn we al bij Meppel?

- Nee dit is Assen.

- Weet u het zeker? Ik ben een ervaren reiziger hoor, ik ben ooit met de trein naar Peking geweest.

- Ik weet het zeker.

- En Meppel is nog niet geweest?

- Nee.

- Waar moet u heen?

- Naar Dieren.

- Ah, mooie omgeving.

Mevrouw haar vader was schaatsenslijper. En vroeger had je nog echte winters hè. Ze woonden in Drachten en als ze naar haar grootmoeder in Akkrum wilde, schaatste ze zo de achterdeur uit. En-dat-kon-elleke-winter.

- Van Drachten naar Akkrum op de schaats zonder te klunen?

- Ja hoor, en weer terug ook. Vroeger hoefden we nooit te klunen. Is dit Meppel?

- Nee, Beilen.

- Waar gaat u heen?

- Dieren.

- Ach natuurlijk, dat had ik al gevraagd.

Haar man is nu al 17 jaar dood. De eerste jaren waren zwaar geweest, maar ze raakte eraan gewend. Aad kwam wel eens langs, zijn vrouw was ook overleden. Het was wel gezellig, samen koffiedrinken. Op een gegeven moment deed hij haar een voorstel. "Wat bedoel je daar precies mee, Aad?" had ze gevraagd. Aad wilde samenwonen. Maar zij hoefde geen kerel meer tussen de lakens, want dat is toch wat ze willen. Dat hoofdstuk is klaar. Aad had haar bedankt voor haar duidelijkheid en had enkele maanden later een andere vriendin. Als ze hen tegenkomt trekt hij lachend een lange neus naar haar. Dan moet ze ook lachen.

- Meppel?

- Nee Hoogeveen.

- Waar gaat u heen?

- Dieren.

- Och ja, dat was ook zo.

En ja, wat is er verder nog. Ze woont nog op haarzelf, maar de kinderen hebben haar alvast ingeschreven bij een verzorgingshuis in Steenwijk. Hopelijk kan ze ooit nog een keer schaatsen, maar de heupen doen het niet goed meer. Wandelen gaat ook niet zo gemakkelijk. Als het apparaat hapert is er niet veel meer aan.

- Alles gaat voorbij, zeg ik misplaatst berustend. U heeft mooie dingen om op terug te kijken.

- Maar het gaat zo snel.

- Zeker, we zijn nu bij Meppel.

- Meppel?

- Hier moet u er toch uit?

- Ja, bedankt. Ah, ik zie mijn schoonzoon al. Waar moet u heen?

- Dieren. Ik hoop maar dat ik ook word opgehaald.

- Vast wel. Ik vond het gezellig. Tot ziens

- Ik ook. Tot ziens.

iets sneus

zo scherp
ogen vol glans, je bent er!
verbale acrobatiek
na twee drie biertjes
los uit de pols

grappen thuis bedenken kunnen we allemaal wel
hoewel
toch heeft het iets sneus

dit is van een andere orde
niet zomaar kroegpraat
het hoogst haalbare

dit wordt een avond om
een avond om

gedachte-experiment

Ik luister geen radio en kijk geen televisie, toch lukt het mij maar niet om in een gevorderde staat van wereldvreemheid te geraken. Ik weet wie Nick en Simon zijn, dat Frans Bauer vaak Chinees bestelt (of was dat René Froger?) en dat Britney weer in de lift zit. Hoe sijpelt die kennis toch binnen en waarom onthoud ik dat ook nog? Een mysterie.
Laatst hoorde ik via een of ander mysterieus kanaal de nieuwste hit van Beyoncé, If I Were A Boy. Natuurlijk weet ik ook wie Beyoncé is, dat ze vroeger in Destiny’s Child zat, dat ze naast artieste ook mode-ontwerper is. In haar liedje, een aanklacht tegen een ontrouw vriendje, bedenkt Beyons wat zij allemaal zou doen als ze een jongen was.
Ze zou ’s ochtends uit bed rollen en aantrekken wat ze maar wilde. Dan bier zuipen met de vrienden en achter de meisjes aanzitten. Ze zou de telefoon niet opnemen, zichzelf op de eerste plaats zetten en nog zowat van die dingen.
Dat zal aankomen bij de heren.
Afijn, ik vroeg me af wat als ik een jongen was. Dat doe je toch, hoe onafhankelijk en sterk je ook bent, de dingen op jezelf betrekken. Ik kwam niet ver. Mijn broeken zouden minder ruim zijn en mijn vesten minder krap.

Gouden jaren

Vroeger was ik me een dichter
Dat ging van PATS PATS PATS!
Elk woord was raak!

Bundels van anderen had ik niet
Als ik er al eens een kreeg bladerde ik het door
Las zo hier en daar een regel
En wist genoeg

Laa maar, zei ik dan
Mijn boodschappenlijstjes zijn beter

Want je kunt wel altijd aardig en beleefd zijn
Maar voor je het weet heb je je hele keet vol papier.

ain metoalen pédaalemmer

Mevrouw Westerveld uit Ten Boer gaat verhuizen. Naar het bejaardenhuis. Ze kan niet de hele boudel metnemen. Zij biedt aan op de ethermarkt van radio Noord: een doos kerstversiersels in allerlei kleuren: rood, cognac, etcetera.
Zij wil er voor terughebben: ain metoalen pédaalemmer. Die moet ze hebben van het bejaardenhuis. Ze weet ook niet waarom, zal wel gemakkelijk schoon te maken zijn, metoal. Maar drai pakk'n kovvie mag ook.
Ze heeft ook nog een gehoakte sprei in de aanbieding. Daar vraagt ze slechts één pak kovvie voor.

Beluister het fragment (mevrouw Westerveld komt erin op 34'20).

Het boek van vannacht: een biografie

De laatste jaren van haar leven kwam Grace Kelly nauwelijks nog van haar kamer. Dagenlang lag ze in bed met haar hoofd onder de dekens. Het enige wat ze deed als ze opstond was met de groothertogelijke blokkendoos gigantische bouwwerken bouwen waar het personeel als het al binnen mocht komen over struikelde.
Als iemand haar probeerde te overreden zich aan te kleden en weer deel te nemen aan het monegaskische leven sloeg ze met haar vuist op de matras en schreeuwde: "Ik heb niet gekozen voor al die gala's en banketten. Het enige wat ik wou was heel veel goede seks. Is dat te veel gevraagd??!!!"
Deze informatie werpt een heel ander licht op haar tragische dood, vind je niet?

Afkickdromen

Dromen ex-rokers van tabak? Ex-drinkers van alcohol?
Sinds ik ben gestopt met lezen droom ik van boeken. Rustige, melancholieke dromen. Lezen, das war einmal. Nu moet er geleefd worden.
Vannacht was het niet melancholiek, maar doldwaas. Mijn vader, de nietlezer bij uitstek, had weet ik veel waar allemaal interessante boeken opgediept. Een groot fotoboek van Plato en Socrates (wat zou dat wel niet waard zijn?), De Naam van de roos gedrukt met onzichtbare inkt, en, dat boek trok het meest mijn aandacht Gesprekken met Primo Levi.
Op de voorkant een korrelige zwartwitfoto van Levi, zoals je het verwacht. De achterkant was echter vreemd. Degene die de gesprekken voerde bleek een beroemde skater te zijn in de VS. De flaptekst was geheel gewijd aan de ongewone combinatie van de fascinatie voor Primo Levi en de passie voor het skaten in één persoon.
Ik vloeken natuurlijk, want ook in mijn dromen heb ik niet altijd evenveel geduld met de mensen.
Toen zag ik dat er uit de rug een kettinkje hing met daaraan iets wat leek op een mini-mini-floppydisk. Waar kan dat nog in? vroeg ik me af. Ik keek iets beters en zag toen dat het een dia was. Ik hield het plaatje tegen het licht. Erop afgebeeld stond de skater; onder zijn ene arm hield hij zijn skateboard geklemd, zijn andere had hij om Primo heen geslagen. Met een bête glimlach keek hij in de lens.
Tijd om wakker te worden.